രണ്ടാംഭാവം 7

Randambhavam Part 7 | Author : Johnwick

[ Previous Part ] [ www.kambistories.com ]

---

ഇതോടെ ഈ കഥ എഴുതി നിർത്താം എന്ന് കരുതിയതാ…. പക്ഷേ നല്ലൊരു കഥ വായിക്കാൻ കിട്ടും എന്നെനിക്ക് തോന്നുന്നില്ല…. അത് കൊണ്ട് എങ്ങനേലും സമയം കണ്ടു പിടിച്ചു രണ്ട് പാർട്ട്‌ കൂടി എഴുതാം എന്ന് കരുതി… അല്ലേൽ ആൽബിയും റീനയും കഥയിൽ വെറും നിഴലുകളായി പോവും…. അടുത്ത പാർട്ടുകൾ അവർക്കായി നൽകാം എന്ന് കരുതുന്നു….. അഭിപ്രായം എന്തായാലും അറിയിക്കണേ…..

---

തിരിച്ചറിവ്

---

നേരം വെളുക്കുമ്പോഴേക്കും ആംബുലൻസ് വീടിന്റെ മുന്നിലെത്തിയിരുന്നു… ഉറക്കം വരാതെ തിരിഞ്ഞും മറിഞ്ഞും കിടന്നു നേരം വെളുപ്പിച്ചത് കൊണ്ട് തന്നെ വണ്ടി വേഗം വന്നതൊരു അനുഗ്രഹമായിട്ടാണ് എനിക്ക് തോന്നിയത്….

 

കുളിച്ചു റെഡി ആയി താഴെ വന്നപ്പോഴേക്കും റീനയും പോകാൻ തയ്യാറായിരുന്നു…. എങ്ങോട്ടാണെന്നോ എത്ര ദൂരമുണ്ടെന്നോ ഒന്നും എന്നോടവൾ ചോദിച്ചില്ല… മുഖം കണ്ടാൽ അറിയാം എന്നെ പോലെ തന്നെ കിടന്നു നേരം വെളുപ്പിച്ചതാണെന്ന്….ഇട്ടിരിക്കുന്ന ആകാശ നീല ചുരിദാറിൽ അവളുടെ അംഗലാവണ്യം ഞാനൊന്ന് ആകെ മൊത്തത്തിൽ വീക്ഷിച്ചു… എങ്കിലും പ്രത്യേകിച്ച് ഭാവഭേദമൊന്നുമില്ലാതെ ഞാൻ എന്റെ ചെറിയ ബാഗ് എടുത്ത് വരാന്തയിലേക്ക് ഇറങ്ങി….

ആംബുലൻസിൽ നിന്നും ഒരാൾ ഇറങ്ങി മുറ്റത്തു നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു…. അയാളെ ചാർളിയെ പുറത്തേക്ക് കൊണ്ട് വരാൻ അകത്തേക്ക് കേറ്റി വിട്ടു…. ഞാൻ കാർ സ്റ്റാർട്ട്‌ ചെയ്തിട്ടു….

തമ്മിൽ ഒന്നും മിണ്ടാത്തത് കൊണ്ട് തന്നെ എന്റെ ഉള്ളിലൊരു വിമ്മിഷ്ടം ഉണ്ടായിരുന്നു…. യാത്രയിൽ എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞു ഒന്നുടെ അടുക്കണം എന്നൊരു തോന്നൽ മനസ്സിൽ മിന്നി മാഞ്ഞു…

പക്ഷേ കണക്കു കൂട്ടൽ തെറ്റിച്ചു കൊണ്ട് അവൾ ചാർളിക്കൊപ്പം ആംബുലൻസിലേക്ക് കയറി…. ഒരു ഞെട്ടലോടെയാണ് ഞാൻ അത് നോക്കിയിരുന്നത്…. അവൾക്കെന്നെ പേടി ആയത് കൊണ്ടാണോ….

 

ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഞാൻ കാറിനു പുറത്തിറങ്ങി കതകും പൂട്ടി താക്കോലുമായി തിരിച്ചെത്തി…

വിങ്ങുന്ന മനസ്സും എരിയുന്ന ഹൃദയവുമായി ഞങ്ങൾ മാസനഗുടിയുടെ ചുരം ഇറങ്ങി തുടങ്ങി…

യാത്രയിൽ എന്തൊക്കെയോ ഓർത്തു…. ഉച്ചക്ക് ആഹാരം കഴിക്കാനല്ലാതെ മറ്റെങ്ങും നിർത്താത്തത് കൊണ്ട് തന്നെ വൈകുന്നേരം മൂന്നു മണിയോടെ കോട്ടയം ടൌൺ പിടിച്ചു…..

 

റീനയുടെ മനസിലും മറ്റൊന്നുമായിരുന്നില്ല ചിന്ത…. എങ്ങോട്ടാണെന്ന് പോലും ചോദിക്കാതെയാണ് ഈ വണ്ടിയിൽ അയാൾ വിളിച്ചപ്പോ കൂടെ വന്നു കേറിയത്…. എവിടേക്കാണ് ഈ കൊണ്ട് പോകുന്നത്… ഈ വയ്യാത്ത മന്വഷ്യനേ യാത്രയിൽ കൂട്ടിയത് എന്തിനാണ്…. ഇന്നലെ കുറച്ചു മോശമായിട്ടാണ് അഭയം തന്നയാളോട് പെരുമാറിയതെന്നു തനിക്ക് തോന്നിയാരുന്നു … എന്തായാലും ഒരിക്കലും എനിക്ക് വേണ്ടിയാകില്ല ഇങ്ങേരോട് അങ്ങനെ ചെയ്തത്… മോശമായി എന്നെ കണ്ടതിന്റെ ഒരു സൂചന പോലും ചേട്ടായി കാണിച്ചിട്ടില്ല…

മറ്റെന്തോ ഉണ്ട്…. അല്ലേലും താൻ കഴിഞ്ഞ ഒരു വർഷം അനുഭവിച്ചതിനു തന്റെ മനസ് കൊണ്ട് ആഗ്രഹിച്ചതും ഇങ്ങനെ ഒരു രക്ഷപെടലല്ലേ….

തന്നെ രക്ഷപ്പെടുത്തിയ ആളോട് കടപ്പെടണോ അതോ താലി കെട്ടിയവനെ ഈ കോലത്തിൽ ആക്കിയ ആ നീചനോട് പ്രതികാരം ചെയ്യണോ…..മനസ്സ് ശാന്തമല്ലാതെ ഒഴുകി കൊണ്ടേയിരുന്നു…

 

ചാർളി ജീവനുള്ള ഒരു ശവം പോലെ അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി കിടന്നു.

 

കോട്ടയം ടൗണിൽ എത്തിയപ്പോഴാണ് ആൽബിയുടെ വീട്ടിലേക്കാണ് പോന്നതെന്നു മനസിലായത്….ഉച്ചക്ക് കഴിക്കാൻ നിർത്തിയപ്പോ അറിയാതെ അവന്റെ മുഖത്തേക്കൊന്നു നോക്കിയാരുന്നു…. എന്തോ തെറ്റ് ചെയ്ത പോലെ ഒരു ഭാവം അതിൽ ഒളിഞ്ഞു കിടന്ന പോലെ തോന്നി….

 

വണ്ടി തിരക്കുള്ള റോഡുകൾ വിട്ട് അകത്തേക്ക് പൊയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നു…. വേഗത ഒന്ന് കുറഞ്ഞപ്പോ കണ്ണാടിയിലൂടെ പുറത്തേക്കൊന്നു നോക്കി …. ശാന്ത സുന്ദരമായ നേൽപ്പാടത്തിനു നടുവിലൂടെയുള്ള ഒരു യാത്ര…. അത് ചെന്നവസാനിച്ചത് ഒരു വലിയ മാളിക വീടിന്റെ മുന്നിലായിരുന്നു…

 

വണ്ടി നിന്നപ്പോൾ അവൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി… വണ്ടിയിൽ കിടന്നുറങ്ങുന്ന കുഞ്ഞിനെയെടുത്തു തന്റെ തോളത്തേക്കിട്ടു…. ഒരു ഒരേക്കറെങ്കിലും കാണും… അതിന്റെ നടുക്കാണ് ഈ വീട് നിൽക്കുന്നത്… ഒരു പഴയ മാളിക പോലെയുള്ള ഒരു വലിയ വീട്…

അവൾ തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോ ആൽബി അടുത്തേക്ക് വരുന്നത് അവൾ കണ്ടു…

 

പേടിക്കണ്ട, എന്റെ വീടാണ്… അകത്തേക്ക് വരൂ….

 

ആംബുലൻസിൽ നിന്നും ചാർളിയെ സ്‌ട്രെച്ചെറിൽ ഇറക്കി , ആംബുലൻസ്കാരന് പൈസയും കൊടുത്തിട്ട് അവരെയും കൊണ്ട് ആൽബി അകത്തേക്ക് നടന്നു…. കുഞ്ഞിനെ ഞാൻ എടുത്തോളാം എന്ന് പറയണം എന്നുണ്ടായിരുന്നു…. ഇനിയവൾ തന്നില്ലെങ്കിലോ എന്ന് കരുതി ആ മോഹം മനസ്സിൽ അടക്കി വെച്ചു…

 

ഞങ്ങളെയും കാത്ത് sitout ൽ ആൻസി ചേച്ചി നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു…

 

ചേച്ചി….. കുറെ നാളായല്ലോ നമ്മൾ കണ്ടിട്ട്…

 

അതെങ്ങനാ… നീ പോയാൽ ഒരു പോക്കല്ലേ

 

അയ്യോ…. ഇപ്പ്രാവശ്യം അങ്ങനെ പെട്ടെന്ന് പോവില്ല… പോരെ…

 

ആൻസി ചേച്ചി ചിരിച്ചു കൊണ്ട് റീനയുടെ കയ്യിലിരുന്ന ബാഗ് വാങ്ങി….

 

ചേച്ചി… ഇത് റീന ഇത് ഇവളുടെ ഭർത്താവ് ചാർളി… എന്റെ ഒരു പഴയ ഫ്രണ്ടാണ്….രണ്ട് ദിവസം ഇവർ ഇവിടെയുണ്ടാകും.. അപ്പോ വേണ്ടത് എന്താണെന്ന് വെച്ചാൽ ചെയ്യണം കേട്ടോ…

 

ഓഹ് ശെരി തമ്പുരാനെ…. മോളെ എനിക്ക് അറിയില്ല… പക്ഷേ ചാർളിയുടെ ഫോട്ടോ ഇവിടെ ഉണ്ടായത് കൊണ്ട് ഇവനെ അറിയാം….

 

വിശ്വാസം വരാത്ത രീതിയിൽ റീന എന്നെയൊന്നു നോക്കി…

 

റീനാ, ഇത് ആൻസി ചേച്ചി…. നമ്മുടെ പോളേട്ടനെ പോലെ ഈ വീട്ടിലെ ഒരു ഓൾ ഇൻ ഓൾ ആണ്…..

അവൾ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ചേച്ചിയെ നോക്കി….

 

ചാർളി അപ്പോഴും ആകാശത്തേക്ക് നോക്കി തന്നെ കിടക്കുവായിരുന്നു…

 

അവരെയും കൊണ്ട് ഞാൻ അകത്തേക്ക് കേറി…

ആൻസി ചേച്ചി…. എല്ലാരും എവിടെ….

 

അപ്പൻ എറണാകുളം മാർക്കറ്റ് വരെ പോയേക്കുവാ… നാളത്തെ കുരുമുളക് ലേലം കഴിഞ്ഞു ഉച്ച ആവുമ്പോഴേക്കും ഇങ്ങേത്തും… മാത്തുക്കുട്ടി ഏതോ ഒരു എസ്റ്റേറ്റിലേക്ക് എന്നും പറഞ്ഞു പോയിട്ട് ദിവസം രണ്ടായി…. ജിമ്മിച്ചനും പെമ്പ്രന്നോരും മെഡിക്കൽ കോൺഫറൻസ് എന്ന് പറഞ്ഞു സിങ്കപ്പൂരു പോയി ഇന്നലെ രാത്രി ……

 

ചേച്ചി പറഞ്ഞു നിർത്തി…..

 

കർത്താവേ ആരും ഇല്ലാത്ത നേരത്താണോ ഞാൻ അപ്പോ കേറി വന്നേ… സാരമില്ല… പോളേട്ടനെ വിളിക്കാം അല്ലേ ചേച്ചി….

 

അയ്യോ ഇല്ലെടാ മോനുസേ…..

 

പോളേട്ടനും സീതയും കൂടി ടെക്സ്റ്റൈൽസിലേക്ക് തുണി എടുക്കാൻ പോയേക്കുവാ കൽക്കട്ടയിൽ…..

 

ചേച്ചി.. അവർ രണ്ടു പേരും. മാത്രമോ..

 

 

ആണെടാ…. നീയെന്താ വിചാരിച്ചേ…. ഇപ്പൊ രണ്ടും ഇണക്കുരുവികളല്ലേ…

 

ഈശോയെ… ഇതെപ്പോ… സാരമില്ല വരട്ടെ .. ഞാൻ കണ്ടോളാം…..

 

ആൽബി…..മോളെ കാണണ്ടേ നിനക്ക്?

 

പെട്ടെന്ന് അവന്റെ മുഖം ഒന്ന് മാറി…. കുളിച്ചിട്ട് പോയിട്ട് കണ്ടോളാം ചേച്ചി….

 

ഞങ്ങളുടെ സംസാരമെല്ലാം കേട്ടു നിൽക്കുകയായായിരുന്നു റീന…

 

ചേച്ചി…. ഇവരുടെ മുറിയൊന്നു കാണിച്ചു കൊടുക്കൂ….

 

റീനേ… നിങ്ങൾ എല്ലാർക്കും വേണ്ട സൗകര്യം ആ മുറിയിൽ ഉണ്ട്…. വിഷമം ഒന്നും തോന്നേണ്ട… സ്വന്തം വീട് പോലെ കണ്ടോളൂ….

കുളിച്ചിട്ട് പുറത്തേക്ക് വാ… ഞാൻ വെയിറ്റ് ചെയ്യാം… എന്നിട്ട് നമുക്ക് ഒരുമിച്ച് കേറി ഒരാളെ കാണാനുണ്ട്…..

 

അവൾ ഒന്നും മിണ്ടാതെ ചാർളിയെയും കൊണ്ട് ആൻസി ചേച്ചി കാണിച്ച മുറിയിലേക്ക് പോയി.

 

ഞാൻ വേഗം തന്നെ കുളിച്ചു ഫ്രഷ് ആയെങ്കിലും റീനയും അവനും മുറിയിൽ കേറിയിട്ട് ഒരു മണിക്കൂറിനു മുകളിലായി…. കുഞ്ഞിനെ കിടത്തി ഉറക്കിയിട്ടേ അവൾ ഇറങ്ങൂ എന്നെനിക്ക് തോന്നി….

 

അവര് വരാൻ താമസിക്കുന്നത് കൊണ്ട് തന്നെ എന്റെ മുറിയോട് ചേർന്ന് വാതിൽ അടച്ചിട്ടിരുകാര്യമറിയുവോoറിയിലേക്ക് കേറി….. ഞങ്ങളെയും കാത്ത് കട്ടിലിൽ ഒരാൾ വിശ്രമിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു…..

 

ആൽബിച്ചായ ഇങ്ങെത്തിയോ…. വണ്ടി വരുന്ന ശബ്ദം ഞാൻ കേട്ടായിരുന്നു…

 

മോളെ നിമ്മീ….

 

ഞാൻ ചെന്ന് അവളുടെ അടുത്തിരുന്നു…. ആകെ ക്ഷീണിച്ചിരുന്നു… കണ്ണുകൾ കുഴിഞ്ഞിറങ്ങിയ പോലെ…. ഞാൻ അവളുടെ തലയിൽ തലോടിക്കൊണ്ടിരുന്നു….

 

ഇച്ചായൻ എന്തിനാ കരയുന്നെ… എന്നെ ആദ്യായിട്ടാണോ ഇങ്ങനെ കാണുന്നെ…

 

ഞാൻ കണ്ണീർ തുടച്ചു…

 

എന്നെ കാണാൻ പഴയതിലും മോശമായി അല്ലേ… എനിക്കറിയാം….. അധികം ഇനി ബുദ്ധിമുട്ടിക്കാതെ ഞാൻ അങ്ങ് പൊയ്ക്കോളാം ഇച്ചായാ …

 

നീയെന്തൊക്കെയാ മോളെ ഈ പറയുന്നേ..

 

സത്യല്ലേ ഞാൻ പറഞ്ഞെ…. ആർക്കും വേണ്ടാത്ത എനിക്ക് വേണ്ടി ഇത്രയും നാൾ ജീവിതം കളഞ്ഞില്ലേ… ഇനി അത് വേണ്ടി വരില്ല… ഇച്ചായൻ സന്തോഷായിട്ടിരിക്ക്….

 

അപ്പോ മോളോ…

 

ഞാൻ ഇത്രയും നാൾ ഹാപ്പി അല്ലായിരുന്നു… പക്ഷേ ഇപ്പൊ ഞാൻ ഒത്തിരി ഹാപ്പിയാ….

 

അവനെ കൊണ്ട് വന്നില്ലേ ഇച്ചായാ..

 

ഉണ്ട് മോളെ… അവനും റീനയും കുഞ്ഞുമുണ്ട്…. ആഹാ…. എനിക്ക് മോനെ ഒന്ന് എടുക്കണം എന്നുണ്ട്… പക്ഷേ പറ്റുവൊന്ന് അറിയില്ല… കൈക്കൊന്നും പഴയ പോലെ ബലം ഇല്ല…

 

മോളെ… നീ ഓരോന്ന് പറഞ്ഞു എന്നെ വിഷമിപ്പിക്കല്ലേ….

 

ഇല്ല… ഇച്ചായൻ അവരെ ഇങ്ങു വിളിക്ക്…. അവനോട് എനിക്കൊന്നും പറയാനില്ല…. ഒന്ന് കണ്ടാൽ മതിയെന്നേയുള്ളൂ…

 

ശെരി… ഞാൻ വിളിച്ചോണ്ട് വരാം…. നീ ഒത്തിരി ടെൻഷൻ ആവല്ലേ… ഡോക്ടർ പറഞ്ഞത് ഓർമയുണ്ടല്ലോ അല്ലേ….

 

ഉണ്ടെന്നേ… പോയിട്ട് വാ…

 

ഞാൻ പുറത്തിറങ്ങി നോക്കിയപ്പോൾ റീന സോഫയിൽ ഇരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു….

 

വാടോ…. ഞാൻ അവളെ വിളിച്ചു…. ചാർളിയുടെ സ്‌ട്രെചെറും തള്ളി ഞാൻ അവളെയും കൊണ്ട് മുറിയിലേക്ക് കേറി…

 

തന്റെ ചുറ്റും നടക്കുന്നതൊന്നും എന്താണെന്ന് പോലും മനസിലാവാതെ റീന അവന്റെ ഒപ്പം നടന്നു….. കതക് തുറന്നു കേറിയത് വിശാലമായ ഒരു മുറിയിലേക്കായിരുന്നു… എപ്പോഴും കാറ്റും വെളിച്ചവും കേറുന്ന ആ മുറിയിൽ കട്ടിലിൽ ഒരു പെൺകുട്ടി കാൽ നീട്ടി ഇരിക്കുന്നത് അവൾ കണ്ടു….. മുറി മുഴുവനായി ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചു…. അവളും തന്റെ ഭർത്താവിനെ പോലെ തന്നെയാണെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി…. മുറിയുടെ ഒരു സൈഡിലായി ഒരു വീൽചെയർ ഒതുക്കി വെച്ചിരിക്കുന്നു….. മുറി മുഴുവൻ ആൽബിയും അവളും ചേർന്നുള്ള ചെറിയ ചെറിയ ഫോട്ടോസ്…. പക്ഷേ ഏറ്റവും വലിയൊരു ഫോട്ടോ കൂടി അതിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു…… ആൽബിയും ആ കുട്ടിയും പിന്നെ തന്റെ ഭർത്താവും…..അത് കണ്ടപ്പോ അവൾ ഒന്ന് ഞെട്ടി…

വിറക്കുന്ന കാലുകളോടെ അവൾ അകത്തേക്ക് ചെന്നു…..

 

റീനയല്ലേ താൻ……

 

അ… ഞാ…അവൾ വിറക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു…

 

താൻ എന്തിനാ ഇങ്ങനെ പേടിക്കുന്നെ…. ഈ കട്ടിലിൽ കിടക്കുന്ന എന്നെ തനിക്ക് പേടിയാണോ…

 

റീന തല കുനിച്ചു നിന്നു….

 

ആൽബിച്ചാ…. ആ സ്‌ട്രെച്ചെറിൽ കിടക്കുന്നവനെ ഒന്നെന്റെ അടുത്തേക്ക് കൊണ്ട് വന്നേ ഞാനൊന്ന് കാണട്ടെ …….

 

ആൽബി അവനെയും. കൊണ്ട് അവളുടെ കട്ടിലിന്റെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു…. അവൻ ചാർളിയുടെ തല പൊങ്ങി അവൾക്കും കാണാൻ പറ്റുന്ന രീതിയിൽ ആ സ്ട്രച്ചർ അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്തു..

 

തന്റെ മുന്നിലുള്ള ആളെ കണ്ടപ്പോ ചാർളിയുടെ കണ്ണിൽ ഇരുട്ട് കേറി..

 

നിമ്മീ….

 

ചാർളി… നിനക്കെന്നെ മനസിലായോടാ….

എങ്ങനെ മറക്കാനാ അല്ലേ….പക്ഷേ ഇങ്ങനെ ഒരു കൂടികാഴ്ച നീ വിചാരിച്ചില്ല അല്ലെടാ…

കഴിഞ്ഞ എട്ടു വർഷമായി ഞങ്ങൾ നിന്നെ തിരയാത്ത സ്ഥലമില്ല…. എന്ന് നിന്നെ കിട്ടിയാലും ദേ എന്നെ പോലെ തന്നെ നിന്നെയും കിടത്തി കാണാനാ ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചത്…. അതിന് വേണ്ടി തന്നെയാ ഇതുവരെ ഞാൻ ചാവാതെ കാത്തിരുന്നതും..

 

നിമ്മിയുടെ കണ്ണിൽ കത്തുന്ന പകയുടെ കനൽ റീനയും ആൽബിയും നോക്കി കണ്ടു…

 

നിമ്മീ മോളെ… മതി.. നിർത്ത്..ഞാൻ അവളുടെ അടുത്ത് ചെന്ന് പറഞ്ഞു….

 

ഒരു നിമിഷം ഇച്ചായാ… ഇവനോട് എനിക്ക് ഇതൊക്കെ ഇപ്പൊ പറയാനല്ലേ പറ്റൂ..

 

ടാ നിനക്കൊരു കാര്യമറിയുവോ നീ ഇനി ജീവിതത്തിൽ ഒരിക്കലും എഴുന്നേൽക്കില്ല…. ഈ കിടക്കയിൽ തന്നെ നീ മരിക്കുന്ന വരെയും കിടക്കും… ആത്മഹത്യാ ചെയ്യാൻ പോലും നിന്നെ കൊണ്ടാവില്ല….. നീ കാരണം ഞാൻ ഇങ്ങനെ ആയെങ്കിലും എനിക്ക് ദൈവം കൈകളും നാവും ബാക്കി വെച്ചു… നിനക്കോ…. ആ സൗജന്യം പോലും നിനക്ക് കിട്ടരുത് എന്നെനിക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നു..

 

അതും പറഞ്ഞു അവൾ ചുമയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി… ഞാൻ അവളുടെ നെഞ്ചിൽ പതുക്കെ തടവി കൊടുത്തു…. അവൾ അവശയായി എന്നെനിക്ക് മനസിലായി….. ഞാൻ അവളെ പതിയെ കട്ടിലേക്ക് തന്നെ കിടത്തി..

 

ഇതൊക്കെ കണ്ടു കൊണ്ട് റീന അവിടെ തന്നെ നിന്നു….. അവൾ എന്നെയൊന്നു നോക്കി….

 

ചാർളിയുടെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞിരുന്നു….

 

(അതിനി പശ്ചാത്താപം കൊണ്ടാണോ അതോ മറ്റെന്തെങ്കിലും കാരണം കൊണ്ടാണോ എന്നറിയാൻ വയ്യാ.)

 

പതുക്കെ നിമ്മിയുടെ കണ്ണുകൾ അടയുന്നത് ഞാൻ നോക്കി ഇരുന്നു…. ഉറങ്ങിക്കോട്ടെ… പാവം…

 

ഞാൻ അവരെയും കൊണ്ട് മുറിക്ക് പുറത്തിറങ്ങി…. ചാർളിയെ അവരുടെ റൂമിൽ കൊണ്ടാക്കി… ഞാൻ പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോൾ റീന എന്റെ കയ്യിൽ കേറി പിടിച്ചു…

 

ചേട്ടായീ എന്താ ഇവിടെ നടക്കുന്നെ…. ആരും എന്നോടെന്താ ഒന്നും പറയാത്തെ…

അകത്തു കിടക്കുന്നത് ആരാ….

ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് തന്നെ അവൾ ഒരായിരം ചോദ്യം ചോദിച്ച പോലെ തോന്നി….

 

അപ്പോഴാണ് നിമ്മിയുടെ റൂമിൽ നിന്നും ബെൽ കേട്ടത്… ഞാൻ റീനയുടെ കൈ വിടുവിച്ചു അവളുടെ മുറിയിലേക്കോടി….

 

എന്താ നിമ്മി മോളെ…

 

അയ്യേ… ഇച്ചായൻ പേടിച്ചു പോയോ….. ആൻസി ചേച്ചി എവിടെ… എന്റെ മരുന്നിനു സമയമായി….

 

മോളെ ആൻസി ചേച്ചി മാർക്കറ്റ് വരെ പോയേക്കുവാ…. ഇപ്പൊ വരും…

 

എന്നാൽ ഇച്ചായൻ അതിങ്ങെടുത്തെ…. ആ മേശയിൽ ഇരിപ്പുണ്ട്…

 

ഞാൻ എഴുന്നേറ്റ് അവൾ പറഞ്ഞ മരുന്നെടുത്തു കൊടുത്തു…

 

ഇച്ചായാ എന്നെ ആ വീൽചെയറിലേക്കൊന്നു ഇരുത്തിക്കെ…. കുറെ നാളായി ഒന്ന് പുറത്തിറങ്ങിയിട്ട്…

 

അത് വേണോ മോളെ….

 

വേണം ഇച്ചായ… എനിക്കിപ്പോ തോന്നുന്നു … റീനയെവിടെ….

 

അവൾ പുറത്തുണ്ട്….

 

ഒന്ന് വിളിക്കാമോ അവളെ…

 

ഞാൻ പോയി മുറിയിൽ നിന്നും അവളെ വിളിച്ചു വന്നു…

 

റീന എന്നെയൊന്നു സഹായിക്കാമോ…. നിമ്മി അവളോട് ചോദിച്ചു…

 

പറ.. എന്താ ചെയ്യണ്ടേ…

 

ദോണ്ടേ ആ കാണുന്ന വീൽചെയറിൽ എന്നെ ഇരുത്തിയിട്ട് പുറത്തൂടൊന്നു കൊണ്ട് പോണം…. പറ്റുവോ..

 

റീന എന്നെ നോക്കി..

 

ഇച്ചായനെ നോക്കണ്ട…. റീന പറ…

 

ഞാൻ കൂടെ വരാം…

 

അപ്പോ ഓക്കേ…. ഇച്ചായ എന്നെ ഇരുത്തിക്കെ..

 

ഞാനും റീനയും കൂടി അവളെ പിടിച്ചു അതിൽ ഇരുത്തി… പഴയ പോലെ ഭാരമൊന്നും ഇല്ലായിരുന്നു…. ഓരോ ദിവസം ചെല്ലുന്തോറും ഭാരം കുറഞ്ഞ ഒരു വസ്തുവായി അവൾ മാറി വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു…..

 

ഇച്ചായൻ ഇനി പോയി റസ്റ്റ്‌ എടുത്തോ.. ഞങ്ങൾ രണ്ടും പൊയ്ക്കോളാം….

 

അത് കേട്ട് ഞാൻ അവരെ വീടിന്റെ പുറത്തെത്തിച്ചു മുറിയിലേക്ക് പിൻവാങ്ങി….

 

ഇന്നലെ പെയ്ത മഴയുടെ ബാക്കിയെന്നോണം കുറെ അവശേഷിപ്പുകൾ മുറ്റത്തു കിടന്നിരുന്നു…. ഞാൻ പതുക്കെ വീൽചെയർ ഉരുട്ടാൻ തുടങ്ങി…

 

റീനാ… നിനക്കെന്നോട് ദേഷ്യമുണ്ടോ…

 

എന്തിനു….

 

നിന്റെ ഭർത്താവിനെ ഇങ്ങനെ ആക്കിയതിനു…

 

ചുറ്റും നടക്കുന്ന ഒരു കാര്യവും അറിയാത്ത ഒരു പൊട്ടിയാ ഞാൻ… ഇതിനൊക്കെ മറുപടി ഞാൻ എന്ത് പറയാനാ…..

 

എനിക്കറിയാം…. ഇന്നലെ രാത്രി എന്നെ ഇച്ചായൻ വിളിച്ചാരുന്നു…. റീന ചോദിച്ച കാര്യങ്ങളൊക്കെ എന്നോട് പറഞ്ഞു ….

 

റീന ഒന്നും മിണ്ടാതിരുന്നു….

 

റീനേ…..ദേ ആ പുല്ലിന്റെ അടുത്ത് നിർത്തിക്കോ.. എന്നിട്ട് താൻ എന്റെ മുന്നിലേക്ക് വാ…. തന്നെ ഞാൻ നന്നായിട്ടൊന്നു കാണട്ടെ…..

 

റീന അവളെ അവിടെ കണ്ട പുല്പുറത്തേക്ക് കൊണ്ട് പോയി…. അവളുടെ മുന്നിലേക്ക് ചെന്ന് മുട്ടിൽ നിന്നു…. രണ്ട് പേരുടേം മുഖം നേരെ ദിശയിൽ വന്നു…

 

റീന ഞാൻ കരുതിയ പോലെയല്ല കേട്ടോ… എന്നെകാളും സുന്ദരിയാ….

 

റീന ഒന്ന് ചിരിച്ചു .

 

പക്ഷെ റീന വിചാരിച്ച പോലെ, തന്നെ സ്വന്തമാക്കാൻ വേണ്ടിയൊന്നുമല്ല ഇച്ചായൻ അങ്ങനെ ചെയ്തത് കേട്ടോ…..

 

റീന അവളുടെ മുഖത്തു നോക്കി ഇരുന്നു….

 

തന്റെ ഭർത്താവിന്റെ സമ്മാനമാണ് ദേ എന്റെ ഈ അവസ്ഥ…..

 

റീന മനസിലാവാതെ അവളെ നോക്കി…

 

മനസിലായില്ല അല്ലേ…. പറയാം….ഞാനും ഇച്ചായനും ചാർളിയും പി ജി വരെ ഒരുമിച്ച് പഠിച്ചവരാ….. ജീവിതത്തിൽ ഒരിക്കലും പിരിയാതിരിക്കാൻ വേണ്ടി പ്രാർത്ഥിച്ചവർ…. എന്റേം ഇച്ചായന്റേം കല്യാണത്തിന് മുന്നേ തന്റെ ഭർത്താവെന്നു പറയുന്നവൻ എന്നെ ഉപദ്രവിച്ചു… എതിർക്കാൻ നോക്കിയപ്പോൾ എനിക്ക് കിട്ടിയ സമ്മാനവാ ഈ തളർച്ച….

 

നിമ്മീ… എന്തായീ പറയുന്നേ….

 

അതേടോ….. അവൻ എന്നെ ചെയ്തതെല്ലാം എനിക്ക് ഓർമയുണ്ട്… ഒരിക്കലും മറക്കില്ല… ഒന്നര ദിവസം കഴിഞ്ഞാണ് എന്റെ ഇച്ചായന് എന്നെ തിരിച്ചു കിട്ടുന്നത്…. അവിടെ കിടന്നു മരിച്ചു പോകും എന്ന് കരുതിയതാ ഞാൻ… പക്ഷേ ദൈവം ആയുസ്സ് തന്നു…..

 

നിമ്മീ ഞാൻ ഇതൊന്നും അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല….

 

അത് സാരമില്ല…. ഇച്ചായൻ തന്നെ കുറിച്ച് എന്നോട് പറഞ്ഞാരുന്നു…. ജീവിതത്തിൽ ഒരു ദിവസം ഞാൻ അനുഭവിച്ചത് കഴിഞ്ഞ ഒരു വർഷമായി അനുഭവിക്കുന്ന ഒരാൾ അവിടെ ഉണ്ടെന്ന്….

 

റീനയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു….

 

അയ്യേ താൻ എന്തിനാ കരയുന്നെ…. എന്നെ ഇങ്ങനെ ആക്കിയവന് ഇത് പോലെ ഒരു ശിക്ഷ കൊടുക്കണം എന്നേ ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചുള്ളൂ…. പക്ഷേ ഇച്ചായൻ തന്നെ കുറിച്ച് പറഞ്ഞപ്പോൾ അവടെ ഉപേക്ഷിച്ചിട്ട് വരാൻ തോന്നിയില്ല… അതാ ഞാൻ ഇച്ചായനോട് വരുമ്പോ തന്നെ കൂട്ടിക്കൊണ്ട് വരാൻ പറഞ്ഞെ….

 

നിമ്മീ എന്നാലും അതെന്നെ മിന്നു കെട്ടിയവനല്ലേ…

 

എടൊ മിന്നു കെട്ടിയത് കൊണ്ട് മാത്രം അവനൊരു ഭർത്താവ് ആകുവോ… അവൻ തന്നോട് എങ്ങനെയാ പെരുമാറിയത് എന്ന് ഇച്ചായൻ പറഞ്ഞു എനിക്കറിയാം….അതുകൊണ്ടാ തന്നോട് പറയുന്നേ….. അവൻ ഒരു പിശാചാണ്…..

 

ഞാൻ എങ്ങനെയാ ഇവിടെ നിൽക്കുന്നെ നിമ്മീ… എല്ലാരും പറയില്ലേ ഞാൻ അയാളെ ചതിച്ചുവെന്നു….

 

ആരെന്തു വേണേലും പറഞ്ഞോട്ടെ… എന്തായാലും തന്നെ ഇനി തിരിച്ചു വിടുന്നില്ലെന്നു ഞാൻ തീരുമാനിച്ചതാ…. ഇച്ചായനോട് ഞാൻ പറഞ്ഞോളാം….

 

നിമ്മീ അതൊന്നും ശെരിയാവില്ല… ഞങ്ങൾ നിങ്ങൾക്കൊരു ബുദ്ധിമുട്ടാവും….

 

അത് ചിന്തിക്കേണ്ട…. സത്യത്തിൽ എന്റെ ഇച്ചായനുമായി എനിക്ക് യാതൊരു ബന്ധവുമില്ല…. എന്നിട്ടും ഈ തളർന്നു കിടക്കുന്ന എന്നെ ഈ വീട്ടിലുള്ളവർ പോന്നു പോലെയാ നോക്കുന്നെ….

 

എന്നാലും….

 

ഒരെന്നാലുമില്ല….. റീന ഞാൻ പറയുന്നത് കേൾക്കണം…. പ്ലീസ്… എന്റെ ഒരു അപേക്ഷയാണ്…..

******

ഞാൻ വരുന്നത് കണ്ടിട്ടാവണം രണ്ട് പേരും സംസാരം നിർത്തി…

 

നിമ്മിമോളെ…. തിരിച്ചു പോകാം…. നേരം സന്ധ്യയായി….ആൻസി ചേച്ചി വന്നു…

 

ഇച്ചായ… എനിക്കൊരു കാര്യം പറയാനുണ്ട്…

 

അതൊക്കെ ഞാൻ പിന്നെ കേട്ടോളം….. റീനേ എഴുന്നേറ്റ് വന്നേ…. ഇവളെ മുറിയിലാക്കാം….

 

ഞങ്ങൾ അവളെയും കൊണ്ട് മുറിയിലേക്ക് പോയി…. കട്ടിലിൽ കിടത്തി പുറത്തിറങ്ങി….

 

റീനേ ഒന്ന് നിന്നെ….

 

പറ ചേട്ടായീ….

 

നിനക്ക് നിന്റെ ഉത്തരങ്ങൾ കിട്ടിയോ….

 

അവൾ ഒന്നും മിണ്ടാതെ മുറിയിൽ കയറി വാതിലടച്ചു….

 

****

കുഞ്ഞ് ഇപ്പോഴും ഉറങ്ങുകയാണ്… അവൾ കുഞ്ഞിന്റെ അടുത്തേക്കിരുന്നു…. ചാർളി അവളെ നോക്കി കിടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു….

 

അപകടശേഷം ആദ്യമായി അവൾക്കവനോട് ദേഷ്യം തോന്നി….. അത് അവളുടെ നോക്കിൽ പ്രകടമാവുകയും ചെയ്തു….. അവന്റെ സ്‌ട്രെച്ചെറിൽ പിടിച്ചു അവൾ അവനെ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് വരുത്തി….അവന്റെ ശരീരം ഉയർത്തി അവളുടെ നേരെ വെച്ചു.

 

നിങ്ങൾ എന്നെ ഇത്രനാളും ഉപദ്രവിച്ചില്ലേ…. ഞാൻ എന്തേലും പരാതി പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടോ…. വേറെ പെണ്ണുങ്ങളുടെ കൂടെ താൻ കിടക്കുന്നത് പലരും പറഞ്ഞു ഞാൻ അറിഞ്ഞിട്ടും പ്രതികരിച്ചിട്ടുണ്ടോ….. എല്ലാം ഞാൻ സഹിച്ചില്ലേ…..പക്ഷേ നിങ്ങൾ ആ കൊച്ചിനോട് ചെയ്തത് എനിക്ക് സഹിക്കാൻ പറ്റാത്തതാണ്….. അതിന് നിങ്ങൾക്ക് മാപ്പ് തരാൻ എനിക്ക് പറ്റില്ല…

 

അവളുടെ അവസ്ഥ കണ്ട് ഞാൻ കരഞ്ഞില്ലെന്നേയുള്ളൂ….. കണ്ടില്ലേ വെറും എല്ലും തോലുമായി അവൾ…. എന്ത് തെറ്റാ അവൾ നിങ്ങളോട് ചെയ്തത്…. എന്നിട്ട് ഇതൊക്കെ ചെയ്ത് കൂട്ടിയിട്ട് അവിടെ വന്ന് എന്നെ കല്യാണം കഴിച്ചു അല്ലെ…..

 

ഇനി നിങ്ങളെ പ്രതി ഞാൻ കരയില്ല അച്ചായാ…. കരഞ്ഞിടത്തോളവും മതി എനിക്ക്…. ഈ അവസ്ഥ നിങ്ങൾ ചോദിച്ചു വാങ്ങിയതാ… ജീവിതകാലം മുഴുവൻ നിങ്ങൾ ഈ കിടപ്പ് കിടന്നാലും ചെയ്ത് കൂട്ടിയതിനൊന്നും പകരമാവില്ല ഓർത്തോ….

 

ഇതൊക്കെ കേട്ട് ചാർളിയുടെ കണ്ണിൽ നിന്നു കണ്ണീർ ഒഴുകി….. അവൾ എഴുന്നേറ്റ് ബാത്‌റൂമിലേക്ക് പോയി…..അലമുറയിട്ട് കരയുന്നത് കേൾക്കാമായിരുന്നു…..

 

ഒൻപത് മണി ആയപ്പോഴേക്കും ആൻസി ചേച്ചി വന്നു കഴിക്കാൻ വിളിച്ചു….. ടേബിളിൽ ആൽബി മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ…. അവന്റെ മുഖത്തു നോക്കാതെ അവൾ അവനെതിരെ ഇരുന്നു….

 

രണ്ട് പേരും മിണ്ടാതിരുന്നു കഴിച്ചു…..

 

ആൻസി ചേച്ചി…. അവൾ ഉറങ്ങിയോ….

 

ഉറങ്ങി മോനെ… ഇന്ന് നന്നായി ശരീരം ഇളകിയില്ലേ അതാ…..

 

ആഹ്… ഉറങ്ങിക്കോട്ടെ……

 

റീന പെട്ടെന്ന് തന്നെ കഴിച്ചെഴുന്നേറ്റു…..

 

റീന പോവല്ലേ… എനിക്കൊരു കാര്യം പറയാനുണ്ട്….. ഞാൻ അവളോട് പറഞ്ഞു….

 

അവൾ കൈ കഴുകിയിട്ടു റൂമിലേക്ക് പോവാൻ തുടങ്ങി….

 

എടൊ പോവല്ലേ…

 

ഞാൻ അയാൾക്ക് മരുന്ന് കൊടുത്തിട്ട് വരാം… നിൽക്ക്…. അതും പറഞ്ഞു അവൾ പോയി…

 

ഞാൻ എഴുന്നേറ്റ് കൈ കഴുകി മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി…. പത്തു മിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും അവൾ പുറകിൽ നിന്നു വിളിച്ചു…

 

ചേട്ടായീ…..

 

താൻ വന്നോ… എടൊ വാ… നമുക്ക് അവിടെ ഇരിക്കാം….

 

അവളെയും വിളിച്ചു ഞാൻ യാർഡിലെ ബെഞ്ചിലേക്ക് പോയി..

 

ചേട്ടായീ എന്താ പറയാൻ ഉള്ളത്…

 

റീനേ എന്നോട് ക്ഷെമിക്കണം എന്ന് പറയാൻ മാത്രമേ എനിക്ക് പറ്റൂ….. പക്ഷേ അതെനിക്ക് ചെയ്യാതെ വേറെ നിവർത്തിയില്ലായിരുന്നു….

 

ചേട്ടായി എന്താ ഈ പറയുന്നത്….. എനിക്കൊരു കാര്യങ്ങളും അറിയില്ലായിരുന്നു…. ഇപ്പൊ നിമ്മീ പറഞ്ഞപ്പോഴാ കാര്യങ്ങൾ അറിഞ്ഞേ….

 

അവൾ എന്തൊക്കെ നിന്നോട് പറഞ്ഞു എന്നെനിക്ക് അറിയില്ല…. അവൾ അവനിൽ നിന്നും അനുഭവിച്ചതിൽ കൂടുതൽ ഭാഗവും അവളുടെ അബോധാവസ്ഥയിൽ ആയിരുന്നു….ഒന്നര ദിവസം കഴിഞ്ഞ് ഒരു ഗോഡൗണിൽ നിന്നും എനിക്കവളെ കിട്ടുമ്പോ അവളൊരു ചോരപ്പുഴയുടെ നടുക്ക് കിടക്കുകയായിരുന്നു…. ബോധമില്ലാതെ…..

 

ഹോസ്പിറ്റലിൽ കൊണ്ട് ചെന്നപ്പോഴേക്കും ജീവൻ തിരിച്ചു കിട്ടില്ലെന്ന്‌ വരെ കരുതിയതാ…. അവളുടെ ഉള്ളിൽ നിന്നും പൊട്ടിയ ബിയർ കുപ്പിയുടെ ഭാഗങ്ങളാ ഡോക്ടർ പുറത്തെടുത്തത്….. ഈ പന്ന നായിന്റെ മോൻ അവളുടെ ഉള്ളിലേക്ക് ബിയർ കുപ്പി കുത്തി കേറ്റിയാ അവളെ മുറിവേൽപ്പിച്ചേ….

 

പറയുമ്പോഴും ആൽബിയുടെ കണ്ണിൽ നിന്നും കണ്ണീർ വീണു കൊണ്ടിരുന്നു….

 

 

സമയം വൈകിയത് കൊണ്ട് ആ ഭാഗത്ത്‌ ഇൻഫെക്ഷൻ ഉണ്ടായി…. അവളുടെ അരയ്ക്ക് താഴെയുള്ള മാംസം മുഴുവനായി മുറിച്ചു മാറ്റി…. മൂത്രം പോലും നേരെ ചൊവ്വേ ഒഴിക്കാൻ പറ്റാത്ത രീതിയിൽ അവൻ അവിടെ മുറിച്ചു നശിപ്പിച്ചു…..ഇപ്പോഴും സുഖമാവാത്ത ആ മുറിവിന് അവൾ മരുന്ന് കഴിക്കുന്നുണ്ട്….

 

ഇനി എത്ര നാൾ അവൾ എന്റെ കൂടെ ഉണ്ടാകും എന്ന് എനിക്കറിയില്ല…. ഉള്ള അത്രയും നാൾ അവളുടെ അടുത്ത് തന്നെ ഇവൻ ഇങ്ങനെ ജീവനോടെ മരിച്ചു കിടക്കണം….. അത്ര മാത്രമേ ഞാൻ അപ്പോ ചിന്തിച്ചുള്ളൂ…..

 

നീണ്ട 26 ദിവസം എടുത്തു അവൾക്ക് ബോധം വരാൻ…. വന്നപ്പോ ആദ്യം ചോദിച്ചത് ചാർളി എവിടെയെന്നാ…. അന്ന് മുതൽ തുടങ്ങിയതാ ഞങ്ങളുടെ അന്വേഷണം….. എന്റെ നിമ്മിയെ ഇങ്ങനെ ആക്കിയവനെ ആയുഷ്കാലം മുഴുവൻ ഇങ്ങനെ തന്നെ കിടത്തുമെന്നു ഞാൻ അവൾക്ക് വാക്ക് കൊടുത്തതാ….. അത് ഞാൻ പാലിച്ചു….

 

ഇതിന്റെ ഇടയ്ക്ക് നിനക്ക് ഒത്തിരി നഷ്ടപ്പെട്ടു എന്നെനിക്ക് അറിയാം…. ഒന്നും തിരിച്ചു തരാൻ എനിക്ക് കഴിയില്ല….

 

അവൻ കരഞ്ഞു കൊണ്ട് തല കുനിച്ചു..

 

ചേട്ടായീ കരയല്ലേ…..ഞാൻ അവിടെ എങ്ങനെയാ ജീവിച്ചതെന്നു ചേട്ടായിക്ക് അറിയാവുന്നതല്ലേ….അവൾ എന്റെ തോളത്തു പിടിച്ചു…

 

കുറച്ചു മുന്നേ കാര്യം അറിയുന്ന വരെയും നിങ്ങളെ കുറ്റപ്പെടുത്തിയവളാ ഞാൻ….. പക്ഷേ അറിഞ്ഞപ്പോൾ…… അയാൾക്ക് വേണ്ടി ഞാൻ മാപ്പ് ചോദിക്കുവാ നിങ്ങളോടൊക്കെ……

 

റീനേ… എന്താ ഈ പറയുന്നേ…. അതിന്റെ ആവശ്യം ഇല്ലാ….പക്ഷേ എനിക്കൊരു അപേക്ഷയുണ്ട്…..

 

പറ…

 

ഇനി എന്നോട് മിണ്ടാതിരിക്കരുത്…. അതെനിക്ക് സഹിക്കുന്നില്ല….

 

അവൾ ഒന്നും മിണ്ടാതെ എങ്ങോട്ടോ നോക്കി ഇരുന്നു…

 

റീനേ…. ഇനിയും മിണ്ടാൻ പറ്റില്ലേ….

 

അവൾ എന്നെ നോക്കി ഒന്ന് ചിരിച്ചു….

 

ദേ ഈ ചിരി എനിക്ക് ഭയങ്കര ഇഷ്ടവാ കേട്ടോ..

 

ഞാനും അവളുടെ മുഖത്തു നോക്കി ചിരിച്ചു…

 

അപ്പോ എങ്ങനാ… നിമ്മി പറഞ്ഞ പോലെ ഇവിടെ കൂടിയാലോ നമുക്കെല്ലാം…

 

ഞാൻ അതിനെ കുറിച്ച് ആലോചിച്ചിട്ടില്ല…. നാളെ പറഞ്ഞാൽ മതിയോ…

 

മതി… എന്നാൽ താൻ അകത്തേക്ക് പൊയ്ക്കോ….. ഒന്ന് മിണ്ടി തുടങ്ങിയപ്പോ വല്ലാത്തൊരു ആശ്വാസം പോലെ തോന്നുന്നു കേട്ടോ……

 

അതല്ലേലും അങ്ങനാ ചേട്ടായീ … വല്ലവന്റേം ഭാര്യയോട് സംസാരിക്കുമ്പോ ആണുങ്ങൾക്ക് ഒരു വല്ലാത്ത ആശ്വാസമാ…..അപ്പോ അധികം ആശ്വസിക്കേണ്ട കേട്ടോ……. മഞ്ഞ് കൊള്ളാതെ കേറി അകത്തു വാ… ഞാൻ പോയേക്കുവാ… അതും പറഞ്ഞു അവൾ അകത്തേക്ക് പോയി….

 

വരാൻ പോകുന്ന നല്ല നാളുകളെ ഓർത്തു ഞാൻ വീണ്ടും ബെഞ്ചിലേക്കിരുന്നു……

 

(കുറച്ചു വൈകിയാലും തുടരും……)