മിടിപ്പ്

Midippu | Author : Achillies, M.D.V, Meera

❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤

എന്റെ പ്രിയ സുഹൃത്ത് അക്കിലീസുമായി ഒരു കഥയെന്നത് നീണ്ടനാളത്തെ ഒരു സ്വപ്നമായിരുന്നു. അത് നടന്നതിൽ സന്തോഷം മാത്രം. കൃത്യമായി ഓർമ്മയിലെങ്കിലും ജൂൺ/ ജൂലൈ (2021) ഒക്കെ ആയിരുന്നു ഈ തീമിന്റെ ജനനം, അതേക്കുറിച്ചു വിശദമായി സംസാരിക്കാൻ മണിയ്ക്കൂറുകൾ നീണ്ട ചർച്ചകളും, ഒടുവിൽ അത് അറവുകാരനുശേഷം നോക്കാം എന്ന് ഉറപ്പാവുകയും ചെയ്തു.
പതിയെ പതിയെ കഥയും കഥാപാത്രങ്ങളെയും വിശദമായ പഠനത്തിന് വിധേയമാക്കി, ഒത്തിരി പുനർ വിചാരണയ്ക്കു ശേഷം, സീൻ ബൈ സീൻ ഒരു ഓർഡർ ഉണ്ടാകുകയും കഥയുടെ പകുതി വരെയുള്ള സീനുകൾ കൃത്യമായി തീരുമാനിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തു. പക്ഷെ അതുകഴിഞ്ഞങ്ങോട്ടേക്ക് ഞങ്ങൾ രണ്ടാൾക്കും ഊഹം മാത്രമേ ഉള്ളു, അത് എങ്ങനെ വർകൗട് ആവുമെന്ന് അറിയാതെ ഇരുന്നപ്പോഴാണ്, മീര ഇതിലേക്ക് ഓൺ ബോർഡ് ആവുന്നത്, പിന്നെ കാര്യങ്ങൾ കുറേക്കൂടെ എളുപ്പമായി. കഥയ്ക്ക് പിന്നിൽ ഒരുപാടു സാഹസങ്ങൾ ഉണ്ടെങ്കിലും കഥ മുന്നോട്ടു വയ്ക്കുന്ന നിലപാടിന് ഉരുക്കിന്റെ ബലമുള്ളത് കൊണ്ട്, അത് വായിച്ചറിയാൻ വേണ്ടി അപേക്ഷിക്കുന്നു.

മിഥുൻ X കൊമ്പൻ.

❤❤❤❤❤❤

മിഥുൻ അക്കിലീസുമൊത്തൊരു കഥയുണ്ടാക്കുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ, അതിലെനിക്ക് വല്ലാത്തയൊരു എക്സിറ്റ്മെൻറ് ഉണ്ടായിരുന്നു, ഇടക്കൊക്കെ ഒരു ഇന്റർണല് പുഷ് പോലെ ഞാൻ അപ്‌ഡേറ്റ് ചോദിക്കുമ്പൊ, പുരോഗമിക്കുന്നുണ്ട്, എന്ന് മാത്രം പറഞ്ഞിരുന്നു. പക്ഷെ ഇതുപോലെ ഒരു ഘട്ടത്തിൽ കഥയിൽ എന്തേലും എന്നെകൊണ്ട് സഹായമുണ്ടാകുമെന്നു ഞാൻ സ്വപ്നത്തിൽ പോലും കരുതിയതല്ല, എന്തായാലും എല്ലാം നന്നയിവന്നിട്ടുണ്ടെന്നു വിശ്വസിക്കുന്നു. “മിടിപ്പ്” എന്നും നിങ്ങളുടെ ഉള്ളിൽ ഒരു നോവായിട്ടോ അല്ലെങ്കിൽ നൊമ്പരമായിട്ടോ മാറാതെ, നിങ്ങളുടെ മനസ്സിൽ എന്നും നിലക്കപെടുന്ന ജീവപരാഗമായി മാറാൻ പ്രാർഥിക്കുന്നു – മീര.

❤❤❤❤❤❤

കഥ വായിച്ചു നടന്നിരുന്ന സമയത്തു വായിക്കുന്നതിൽ എല്ലാം കമന്റ് ഇടുന്ന ഒരു സമയം വരുമെന്ന് ഓർത്തിട്ടില്ല,
കമന്റ് ഇടുന്ന കാലം വന്നപ്പോൾ സ്വന്തമായി കഥ എഴുതുമെന്നും…ഇപ്പോൾ ആദ്യമായി കൂട്ടായി ഒരു കഥ എഴുതി.
അവസരം തന്ന ആശാനും ആദ്യം റിവ്യൂ പറഞ്ഞ രാമനും പ്രത്യേകം നന്ദി. ഒപ്പം കുട്ടൻ ബ്രോയ്ക്കും ഇവിടുള്ള എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ടവർക്കും ഒത്തിരി നന്ദി.

Just loved the whole experience of writing this one…❤❤❤

എല്ലാര്ക്കും ഇഷ്ടപ്പെടും എന്ന് കരുതുന്നു.

സ്നേഹപൂർവ്വം…❤❤❤

“കാർത്തിക് ദേവ്…!!! ”

പ്രിൻസിപ്പാൾ റൂമിനു പുറത്തേക്ക് തല നീട്ടിയ പ്യൂണിന്റെ വിളി കേട്ട കാർത്തിക്ക് അച്ഛൻ ദേവനോടൊപ്പം എഴുന്നേറ്റു റൂമിലേക്ക് നടന്നു.
ഡോർ തുറന്നു അകത്തേക്ക് കടന്നു പ്രിൻസിപ്പാളിന്റെ മുന്നിൽ നിന്ന അവരെ പ്രിൻസിപ്പാൾ മുന്നിലെ കസേരയിലേക്കിരിക്കാൻ അനുവാദം നൽകി. മൂങ്ങയെ പോലെ വള്ളി തൂങ്ങിയ വട്ട കണ്ണടയും കഷണ്ടി കൊഴിച്ച തലയും, കഴുത്തിനെ എങ്ങനെ ശ്വാസം മുട്ടിക്കാം എന്ന കാര്യത്തിൽ റിസർച്ച് ചെയ്‌തെന്ന പോലെ മുറുക്കി വച്ചിരിക്കുന്ന കോളറും ബട്ടണും ഇട്ടു ഏതോ അന്യഗ്രഹജീവിയെപോലെ തോന്നിച്ച അയാൾക്ക് മുന്നിൽ ഉള്ളിൽ നിന്നും പുറത്തേക്ക് വന്ന ചിരി അയാളെയും അതിൽ കൂടുതൽ അച്ഛനെയും പേടിച്ചവൻ അടക്കി.

“കാർത്തിക്ക്,…. അല്ലെ…”

ശരീരവുമായി ഒരു ബന്ധവുമില്ലാതിരുന്ന ശബ്ദം.

“അതെ സർ…”

മുന്നിലെ നെയിം പ്ലേറ്റിലെ ഡോക്ടർ മധുസൂദനൻ കർത്ത എന്ന പേരിനൊപ്പം വാല് പോലെ നീണ്ടു കിടക്കുന്ന ബിരുദങ്ങളുടെയും ബിരുദാനന്തര ബിരുദങ്ങളുടെയും എണ്ണം എടുത്തുകൊണ്ടിരുന്ന കാർത്തിക്ക് ഒന്ന് ഞെട്ടിയാണ് അതിനുത്തരം നൽകിയത്.

“ആൻഡ് യൂ…?”

കർത്തയുടെ കണ്ണടക്കടിയിലെ ബുൾസ് ഐ കണ്ണുകൾ ദേവന്റെ നേരെ നീണ്ടു.

“ദേവൻ….കാർത്തിക്കിന്റെ അച്ഛനാണ്…”

ദേവൻ പറഞ്ഞതും,
കണ്ണട ഒന്നിളക്കി നേരെയാക്കി കർത്തായുടെ കണ്ണുകൾ ദേവനെയും കാർത്തിക്കിനെയും മാറി മാറി നോക്കി.

ആഹ് നോട്ടം കണ്ടതും കാർത്തിക്കിന്റെ തല കുനിഞ്ഞു.
ഓർമ വച്ച നാൾ മുതൽ അവനു നേരിടേണ്ടി വന്നിട്ടുള്ള വേദനകളിൽ ഒന്നാണ് ഇപ്പോൾ വീണ്ടും ഒരിക്കൽക്കൂടി ആവർത്തിച്ചത്.

അവനും അച്ഛൻ ദേവനും തമ്മിൽ ഒരു തരത്തിലും സാമ്യം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല….

ബ്രൗൺ നിറത്തിൽ തിളങ്ങുന്ന കൃഷ്ണമണികളും, വെളുത്തു ചുവന്ന നിറവും
ഒതുങ്ങി ഒത്ത അത്‌ലറ്റിക് ബോഡിയും, കൂടിച്ചേർന്ന പതിനെട്ടു തൊട്ട കാർത്തിക്കും.
തടിച്ചു കുറുകിയ ദേഹവും വട്ട മുഖവും കറുപ്പ് പടർന്ന നിറവും ആയി നില്ക്കുന്ന ദേവനും തമ്മിൽ വിദൂരത്തിൽ പോലും സാമ്യം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.

രണ്ടു പേരിലേക്കും നീണ്ട ചുഴിഞ്ഞ നോട്ടം അവസാനിപ്പിച്ച്, കർത്ത വീണ്ടും കർമാനിരതനായി,

ഫയലുകൾ എല്ലാം അടുത്തിരുന്ന അഡ്മിഷൻ ഡ്യൂട്ടി ഉള്ള അധ്യാപകന് കൈമാറിയ കർത്ത കാർത്തിക്കിന് നേരെ തിരിഞ്ഞു.

“കെമിസ്ട്രി.. കുറച്ചു പാടുള്ള സബ്ജെക്ട് ആണ്…ഇവിടുന്നിറങ്ങുമ്പോൾ ഡിഗ്രിയുമായി പോവണമെങ്കിൽ നല്ലോണം പഠിക്കണം,….”

കാർത്തിക്ക് വിനീത വിധേയനായി തലയാട്ടി.

“മിസ്റ്റർ ദേവ്, എന്ത് ചെയ്യുന്നു…”

“എസ് ഐ ആയിരുന്നു ഇപ്പോൾ റിട്ടയേർഡ് ആണ്.”

ദേവന്റെ മറുപടി കേട്ടപ്പോൾ കർത്ത ഒന്ന് നേരെ ഇരുന്നു.

അപ്പോഴേക്കും അഡ്മിഷൻ പ്രോസസ്സ് തീർത്ത ടീച്ചർ കാർത്തിക്കിന്റെ ഫയൽ പ്രിൻസിപ്പാളിനെ ഏൽപ്പിച്ചു.

“ഓക്കേ കാർത്തിക്ക് ക്ലാസ് തുടങ്ങുമ്പോൾ അറിയിക്കും…
ഓൾ ദി ബെസ്റ്റ്…”

ഓഫീസിൽ ചെന്ന് ഈ സ്ലിപ്പും പേപ്പറും ഏൽപ്പിച്ചു കാഷ് അടച്ചോളൂ…”
കാർത്തിക്കിനോടും തുടർന്ന് ദേവനോടും കർത്ത പറഞ്ഞു.

പുറത്തേക്കിറങ്ങിയിട്ടും കാർത്തിക്കിന്റെ തല താണ് തന്നെ ഇരുന്നു,
എന്നോ തന്റെ പിറകെ കൂടിയ ശാപം ഇനിയൊരിക്കലും തന്നെ വിട്ടു പോവില്ലേ എന്നുള്ള പേടി അവനെ പിന്തുടർന്നു.

ഓഫീസിൽ നിന്നും ഇറങ്ങുമ്പോഴും വാകമരങ്ങൾ നിഴൽ പടർത്തി തണുപ്പിറക്കിയ ഒറ്റവരി പാതയിലൂടെ കോളേജിന്റെ കവാടത്തിലേക്ക് നടക്കുമ്പോഴും അവന്റെ ഉള്ളിൽ തിരയൊഴിയാത്ത അലകടൽ ആഞ്ഞടിക്കുകയായിരുന്നു. യാന്ത്രികമായി അച്ഛന്റെ പിറകിൽ നടക്കുമ്പോൾ അവന്റെ മനസ്സ് ഓർമകളെ തേടി അലഞ്ഞു.

സ്കൂൾ കാലം തൊട്ടു അവന്റെ ഉള്ളിനെ തൊട്ടു നീറ്റിയ കളിയാക്കലുകൾ സ്കൂളിലും നാട്ടിലും ചുഴിഞ്ഞു നോക്കിയിരുന്ന കണ്ണുകൾ പിന്നീട് മറ മാറ്റി ഒളിവില്ലാതെ തെളിച്ചു പറയാൻ തുടങ്ങിയതോടെ പല ദിവസങ്ങളും കട്ടിലിലേ തലോണിയെ നനച്ചാണ് പുലർന്നതും അസ്തമിച്ചതും, പലയിടത് നിന്നും ഉയർന്നു കേട്ട കളിയാക്കലുകൾ കേട്ട് വളർന്ന അവൻ പലപ്പോഴും ആലോചിച്ചിരുന്നു താൻ ദത്തെടുക്കപ്പെട്ടതാണോ എന്ന്, പക്ഷെ ഒരിക്കലും അമ്മയോ ചേച്ചിയോ അച്ഛനോ തന്നെ ഒന്നിനും മാറ്റി നിർത്തിയിട്ടില്ല, എന്നും ചേർത്ത് പിടിച്ചിട്ടെ ഉള്ളൂ എന്ന ചിന്ത ഉള്ളിനെ പുല്കുമ്പോൾ ദത്തെടുത്തെന്ന ചിന്തയ്ക്ക് നിമിഷാദ്രത്തിന്റെ ആയുസ്സ് പോലും ഉണ്ടായിട്ടില്ല…
പക്ഷെ അപ്പോഴും അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും രൂപത്തിൽ നിന്നും ഒരു സാമ്യത പോലും തന്നിൽ കണ്ടു പിടിക്കാൻ കഴിയാതെ അവൻ ഉഴറുമായിരുന്നു, പല രാത്രികളിലും അവൻ അച്ഛന്റെ കറുപ്പ് നിറം അവനു കിട്ടാനായി പ്രാര്ഥിച്ചിരുന്നു.കാറിൽ അച്ഛനോടൊപ്പം പോവുമ്പോളും തുറന്നിട്ട വിൻഡോയിലൂടെ കാറ്റു വീശിയൊഴുകി നീളൻ മുടികൾ അവന്റെ മുഖത്തെ അനുസരണയില്ലാതെ തഴുകി തലോടികൊണ്ടിരുന്നു. ചിന്തകൾക്ക് ആണ്ടുകളായി മണ്ണിലുറച്ചു പോയ കരിങ്കല്ലിന്റെ ഭാരം നെഞ്ചിനു മേലെ ആഞ്ഞമർന്നപ്പോൾ ഉള്ളിൽ കെട്ടിയ വിങ്ങൽ ഒരു നിശ്വാസമായി പുറത്തേക്ക് വന്നു.

അച്ഛന് പിറകെ ഗേറ്റ് അടച്ചു അവൻ മുറ്റത്തേക്ക് കയറുമ്പോൾ കോലായിപ്പടിയിൽ കാറിന്റെ ശബ്ദം കേട്ടെന്നോണം അമ്മ രേവതി എത്തിയിരുന്നു. അടുക്കളയിൽ പണിയിലായിരുന്നതിനാൽ നനഞ്ഞ കൈകൾ സാരിത്തുമ്പിൽ തുടച്ചുകൊണ്ടാണ് മുന്നിലേക്കെത്തിയത്,
അൻപത് കഴിഞ്ഞ ഐശ്വര്യം നിറഞ്ഞ മുഖത്തിൽ രാവിലെ തൊട്ട ചന്ദനം, തിരക്ക് പിടിച്ച പണിയിൽ പാതി പൊടിഞ്ഞു വീണിരുന്നു.

അകത്തേക്ക് കയറിയ ദേവന്റെ കയിൽ നിന്നും ബാഗ് കയ്യിലേക്ക് വാങ്ങി രേവതി കാർത്തിക്കിന്റെ കൈയ്യിൽ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചു.

“എന്തായി ഏട്ടാ….ചേർത്തോ..”

രേവതി ചോദിച്ചു.

“ഉവ്വ്…ഓഫീസിൽ ചോദിച്ചപ്പോൾ അടുത്തയാഴ്ച്ച ക്ലാസ് തുടങ്ങാൻ സാധ്യത ഉണ്ടെന്നാ പറഞ്ഞെ…”

“ഹാവൂ…അഡ്മിഷൻ കിട്ടീലോ അത് മതി,
കോളേജ് ഒക്കെ ഇഷ്ടയോടാ…കാർത്തീ…”

രേവതി അവനെ ചുറ്റി ചോദിച്ചപ്പോൾ അവന്റെ ഉത്തരം ഒരു ചിരിയിൽ ഒതുക്കി കാർത്തിക് നിന്നു.

“കുറച്ചു വെള്ളം കുടിക്കാൻ എടുക്ക് രേവതി…”

ദേവൻ കുഷ്യനിട്ട കറുത്ത കസേരയിലേക്ക് ചാഞ്ഞുകൊണ്ട് പറഞ്ഞത് കേട്ട രേവതി ഉടനെ അടുക്കളയിലേക്ക് പോയി.

“കാർത്തീ…”

പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ ഉള്ള ദേവന്റെ വിളിയിൽ അവൻ തിരിഞ്ഞു.

“നീ നല്ലോണം പഠിക്കണം, ഒരു നിലയിൽ എത്തണം….
ഇനി എത്ര കാലം ഞാനോ അമ്മയോ ഉണ്ടാവും എന്നൊന്നും പറയാനൊക്കില്ല…”

“അച്ഛാ….”

ഇടയ്ക്ക് ഉയർന്ന കാർത്തിക്കിന്റെ ഒച്ചയെ തടഞ്ഞുകൊണ്ട് ദേവന്റെ കൈ പൊങ്ങി.

“കുട്ടിക്കളിയൊക്കെ ഇനി മതിയാക്കണം, നിന്റെ ചേച്ചി…അവളെ നോക്കണം..
കൂടെ ഉണ്ടാവണം…”

പറയുമ്പോൾ ദേവന്റെ കൺകോണിലെവിടെയോ ചെറു നനവ് പടർന്നു.

അത് മറയ്ക്കാനെന്നോണം അത്രയും പറഞ്ഞ ദേവൻ അരികിൽ കിടന്ന പത്രമെടുത്തു നിവർത്തി അതിലേക്ക് മുഖം പൂഴ്ത്തി.

ദേവന്റെ വാക്കുകൾ അവന്റെ ഉള്ളിൽ പതിഞ്ഞിരുന്നു. തലയാട്ടി, മരപ്പടികൊണ്ടുള്ള പടികളിൽ ചവിട്ടി അവൻ തന്റെ മുകളിലെ മുറിയിലേക്ക് നടന്നു. ഇരു നിലകളിലുള്ള ആഹ് വീട്ടിൽ താഴെ മുറിയും അടുക്കളയും ഹാളും ഡൈനിങ്ങ് ഹാളും, മുകളിൽ കാർത്തിക്കിന്റെയും ചേച്ചി കനിയുടെയും മുറികൾ ആയിരുന്നു.

മുറിയിലേക്കെത്തിയ കാർത്തിക് തോൾ ബാഗ് കട്ടിലിലേക്കിട്ടു.
ഷർട്ട് ഊരി ഹാങ്കറിൽ തൂക്കി മുറിയിലെ കണ്ണാടിക്കു മുന്നിലവൻ നിന്നു,
മാംസം ഒട്ടും ചാടാത്ത പേശികൾ തെളിഞ്ഞു കാണുന്ന വെളുത്ത ദേഹവും ഓവൽ ഷേപ്പ്ലുള്ള മുഖവും അവൻ നോക്കി.
അമ്മയുടെയും ഒരു രൂപഭാവവും തനിക്കില്ല എന്ന് വീണ്ടും അവൻ ആഹ് കണ്ണാടിയിൽ നിന്ന് മനസ്സിലാക്കി.
വെളുത്ത നിറം മാത്രം അമ്മയുടെതിൽ നിന്നെന്നു പറയണം എന്നുണ്ടെങ്കിലും അമ്മയിലും വെളുത്താണ് താൻ എന്നുള്ള പകൽപോലെ തെളിഞ്ഞ സത്യം അവനെ അസ്വസ്ഥനാക്കി.

“കാർത്തീ….താഴെ വാ…ഊണെടുത്തു വച്ചിട്ടുണ്ട്…”

താഴെ രേവതിയുടെ നീട്ടിയുള്ള വിളി കേട്ട അവൻ അവന്റെ ഉള്ളുലയ്ക്കുന്ന സന്ദേഹങ്ങളെ അടക്കി,
ഉടുപ്പ് മാറ്റി ഒരു ഷോർട്സും ടി ഷർട്ടും എടുത്തിട്ടു താഴേക്കിറങ്ങി.
ഡൈനിങ്ങ് ടേബിളിൽ ഊണ് കഴിച്ചുകൊണ്ട് ദേവൻ ഇരുന്നിരുന്നു,
ദേവനടുത് കസേര വലിച്ചിട്ട് കാർത്തിക് ഇരുന്നതും രേവതി അവനു ചോറ് വിളമ്പി.

“ഏട്ടാ….
…..നാട്ടിൽ നിന്ന് സുകന്യ വിളിച്ചിരുന്നു…
ഒന്നത്രടം ചെല്ലാൻ….”

“എന്താ,….അമ്മയ്ക്ക് എന്തേലും വയ്യായിക…???”

“ഏയ്…അങ്ങനെയൊന്നും പറഞ്ഞില്ല…
അമ്മയ്ക്ക് പിള്ളേരെയൊക്കെ ഒന്ന് കാണണം എന്ന് പറഞ്ഞു…
കാർത്തിക്ക് കോളേജ് തുറക്കും മുന്നേ നമുക്ക് എല്ലാവർക്കും കൂടെ ഒന്ന് നാട്ടിൽ പോയി വന്നാലോ…”

“ആലോചിക്കാം…കനിക്ക് ലീവ് കിട്ടുമോ എന്ന് കൂടെ നോക്കണ്ടേ…”

ദേവൻ പറഞ്ഞത് കേട്ട് രേവതി മൂളി, ഇതിലൊന്നും സംസാരിക്കാതെ കാർത്തിക്ക് ഭക്ഷണം കഴിച്ചെഴുന്നേറ്റു.

റൂമിലെത്തി ഹെഡ്സെറ്റ് എടുത്തു ഫോണിൽ പാട്ട് വെച്ചു, ജനലിലേക്ക് കാലു നീട്ടി വച്ച് കസേരയിൽ ചാരി മുഖത്തേക്കൊഴുകുന്ന ചെറു കാറ്റേറ്റ് അവനിരുന്നു.

“സായന്തനത്തിന്റെ കണ്ണില്‍ ശ്രുതി സാഗരം തിളങ്ങി
ചാരേ കണ്‍ തുറന്നതോ സുവര്‍ണ്ണ താരകം
സ്വര്‍ഗ്ഗ വാതില്‍ കിളി തേടി തീരാ തേന്‍ മൊഴികള്‍
നാദം – നാദം – മൃദുവായി കൊഴിയും നിനവില്‍ പോലും
മെല്ലേ കേട്ടു കേട്ടാല്‍ മനം അലിയും ഹൃദയ മന്ത്ര ചിന്തു്…..”

ഉച്ച വെയിലിന്റെ ചെറു ചൂടും ചൂരും നിറഞ്ഞ കാറ്റ് അവനെ നിദ്രയിലാഴ്ത്തി.
————————————-

കരയുന്ന ഗേറ്റിന്റെ തുളയ്ക്കുന്ന സ്വരമാണ് അവനെ ഉറക്കത്തിൽ നിന്ന് വലിച്ചെടുത്തത്,
സുഖകരമായ മന്ദതയിൽ നിന്നുണർന്നു തുടങ്ങിയ അവന്റെ ബ്രൗൺ കണ്ണുകൾ മുറ്റത്തെ ജനലിലൂടെ ഗേറ്റിലേക്ക് നീണ്ടു.
ചെവിയിൽ നിന്നെപ്പോഴോ ഹെഡ്സെറ്റ് ഊരിപോയിരുന്നു.
കസേരയിൽ ഒന്ന് നേരെ ഇരുന്നവൻ മുറ്റത്തു നോക്കുമ്പോൾ കനി ഗേറ്റ് അടച്ചു മുറ്റത്തൂടെ നടന്നു വരികയായിരുന്നു.
കറുത്ത സാരി നീറ്റായി ഞൊറിഞ്ഞുടുത്തിട്ടുണ്ട്, അതെ നിറത്തിലുള്ള ബ്ലൗസ്.
സാരിയിൽ അവിടാവിടായി കുഞ്ഞു സ്വർണ പൂക്കൾ തുന്നിയിട്ടുണ്ട്, ബ്ലൗസിന്റെ കയ്യിലും സ്വർണ്ണത്തിന്റെ ചുറ്റൽ,
കയ്യിൽ ഒരു ഹാൻഡ്ബാഗ് തൂക്കിയിട്ടിട്ടുണ്ട്,
അമ്മയുടെ നിറവും മുഖവും കിട്ടിയിരിക്കുന്നത് കനിക്കാണെന്നു അവനു തോന്നിയിട്ടുണ്ട്,
ഗോതമ്പിന്റെ നിറവും വട്ട മുഖവും,
അധികം ഒരുങ്ങാറില്ല, അധികം ആരോടും സംസാരിക്കാറുമില്ല,
പണ്ടൊക്കെ ചേച്ചി ഇതുപോലെ ഒന്നും ആയിരുന്നില്ല എന്ന് പലരും പറഞ്ഞു താനും കേട്ടിട്ടുണ്ട്,
എപ്പോഴും ചിരിയും കളിയും എല്ലാവരോടും വർത്തമാനവും കുസൃതിയുമെല്ലാം പറഞ്ഞിരുന്ന ഒരാളായിരുന്നു ചേച്ചി എന്ന് ഒത്തിരിപ്പേർ തന്നോട് പറഞ്ഞിരുന്നതായി അവൻ ഓർത്തു.
പക്ഷെ താൻ കണ്ട നാൾ മുതൽ തന്റെ ചേച്ചി ഇങ്ങനെയാണെന്ന് അവനറിയാം, ഒട്ടും ഒരുങ്ങാതെ തന്നെ ചേച്ചിയെ കാണാൻ സുന്ദരി ആയിരുന്നു…
ചേച്ചിക്ക് ഇപ്പോൾ മുപ്പത്തിരണ്ട് വയസ് കഴിഞ്ഞു,
ആലോചനകൾ ഒരുപാട് വന്നിട്ടും അവൾ സമ്മതിക്കാതിരുന്നത് എന്താണെന്ന് അവനിപ്പോഴും കൃത്യമായിട്ട് അറിയില്ല…
അവളുടെ വിസമ്മതം കൊണ്ട് മാത്രമാണ് അതൊന്നും നടക്കാതിരുന്നത് എന്ന് മാത്രം അവനറിയാം, ഒരിക്കൽ അവളോട് അതിനെക്കുറിച്ചു ചോദിച്ചപ്പോൾ, അതൊട്ടും ഇഷ്ടമില്ലാത്തത് പോലെ ആണ് പെരുമാറിയത്…എങ്കിലും അവളുടെ ഉള്ളിലെന്തിന്റെയോ നീറ്റൽ അവനു മനസ്സിലായിരുന്നു.
അവളുടെ കണ്ണീര് മറ്റെന്തിനേക്കാളും അവനെ നോവിക്കുന്ന ഒന്നായിരുന്നു,
എന്തുകൊണ്ടങ്ങനെ എന്ന് നിർവചിക്കാൻ അവനിതുവരെ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല,
ആലോചനയിൽ ആണ്ട് അവൻ അവിടെയിരിക്കുമ്പോൾ പുറകിൽ ഡോർ തുറക്കുന്ന ശബ്ദം അവൻ കേട്ടു.

“കാർത്തീ…”

പിന്നിൽ കനിയുടെ നേർത്ത ശബ്ദം.

“ഉം…”

അവൻ പതിയെ തിരിഞ്ഞു,
ഡോർ തുറന്നു അവനു മുന്നിൽ കനി ഉണ്ടായിരുന്നു, ബാങ്കിൽ നിന്ന്
വന്ന അതെ വേഷത്തിൽ കനി.
സാരിയുടെ മുന്താണി എടുത്ത് ഇടുപ്പിൽ കുത്തിയിരുന്നു, അഴിച്ചിരുന്ന മുടി ഉയർത്തി കെട്ടിയിരുന്നു.
അവളുടെ കയ്യിൽ രണ്ടു കപ്പുകളിൽ ആയി ചായ.
അവനെ നോക്കിയ കനി അകത്തേക്ക് വന്നു. കയ്യിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന ചായ അവനു നേരെ നീട്ടി.

“ഞാൻ എടുത്തേനേല്ലോ…ചേച്ചി വന്നേല്ലേ ഉള്ളൂ…”,

അവളുടെ കയ്യിൽ നിന്നും ചായ വാങ്ങി അവൻ പറഞ്ഞു. അവന്റെ ഒഴുകി കിടന്ന മുടിയിലൂടെ കൈയൊടിച്ചു അവൾ അവനരികിൽ ജനലിൽ ചാരി ഇരുന്നു ചായ ഒന്ന് മുത്തി.

“സാരൂല്ലാ…
……കോളേജിൽ പോയിട്ട് എങ്ങനെ ഉണ്ട്…..
നിനക്കിഷ്ട്ടായോ…,”

കനി അവനെ തന്നെ. നോക്കിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

“ഉം…”

അവൻ മൂളി.

“മോനു….
നീ പഴേതൊന്നും ആലോചിക്കണ്ടാട്ടോ…അതൊക്കെ കഴിഞ്ഞില്ലെ…”

“ഇല്ലേച്ചി…അതൊന്നും ഇപ്പോൾ എന്റെ മനസ്സിൽ ഇല്ല…”

അവന്റെ തല കുനിയുന്നത് കണ്ട അവൾ അവന്റെ താടി ഉയർത്തി മുഖം നേരെ വച്ചു.

“എന്താടാ…നിനക്ക് എന്നോടൊന്നും ഒളിക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന കാര്യം മറന്നോയോ…????
പ്ലസ് റ്റു പോലെയൊന്നും ആവില്ല കോളജ്,….
നിനക്ക് നല്ല കൂട്ടുകാരെയൊക്ക കിട്ടും…
ആരും നിന്റെ മേലെ കേറാൻ വരില്ല…”

“ഉം….
ന്നാലും എല്ലാര്ക്കും എന്നെ എന്താ ഇത്ര വെറുപ്പെന്നു എനിക്ക് അറീല ചേച്ചി….
ഒന്നിനും പോവണ്ടാന്നു വെച്ചാലും വെറുതെ മാറി നിന്നാലും ആർക്കും എന്നെ ഇഷ്ടോല്ലാ…
അല്ലേൽ എന്നെ കളിയാക്കുന്നതും പോരാഞ്ഞു അവരന്നന്നെ അത്രേം വേദനിപ്പിച്ചതെന്തിനാ…ഞാൻ എന്ത് തെറ്റു ചെയ്തിട്ടാ…”

അവന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകാൻ തുടങ്ങിയത് കണ്ട കനി ചായ മാറ്റിവെച്ചു അവനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു, ഒഴുകാൻ ഒരുങ്ങിയ കണ്ണീരവൾ തുടച്ചു.

“ആർക്കും നിന്നെ ഇഷ്ടല്ല എന്നു പറഞ്ഞാലെങ്ങനാ അപ്പോൾ എന്നേം അച്ഛനേം അമ്മേമൊക്കെ നീ കൂട്ടണില്ലേ….
നീ ഒത്തിരി സ്പെഷ്യൽ ആണ്…സ്പെഷ്യൽ ആയവരെ പെട്ടെന്ന് ഉൾകൊള്ളാൻ എല്ലാർക്കും പെട്ടെന്ന് പറ്റില്ല…
പ്ലസ് റ്റുവിൽ നടന്നതൊന്നും ഇനി ഉണ്ടാവില്ല….”

അവന്റെ ചിന്തകൾ ഓർമയിലെക്കെന്നപോലെ ചായുന്നത് കണ്ണിൽ കണ്ട അവൾ അവന്റെ കവിളിൽ തട്ടി.

“നീ ഇനി ഒന്നും കൂടുതൽ ആലോചിക്കണ്ട…
ഒന്നും ഉണ്ടാവില്ല…
ഇപ്പോൾ വലിയ കുട്ടിയാ വല്യ കുട്ട്യോള് കരയാൻ പാടില്ല…”

അവന്റെ നെറ്റിയിൽ ചുംബനം പടർത്തി അവൾ അവനെ വിട്ടു നടന്നു.

“കാർത്തീ…ചായ കുടിച്ചിട്ട് താഴേക്ക് വായോ…”

കനിയുടെ ശബ്ദം കേട്ട അവൻ തലയാട്ടി ചിരിച്ചു.
*******************************

 

“നീ മാത്രേ ഉള്ളോ…കനിയെന്തേ…”

താഴെക്കെത്തിയ കാർത്തിക്കിനോട് സെറ്റിയിൽ ഇരുന്ന രേവതി ചോദിച്ചു.

“ചേച്ചി മുറിയിലുണ്ടാവും അമ്മാ…”

“ഉം…
അവളൂടെ വന്നിട്ടു ഒരു കാര്യം പറയാനാ…”

“എന്ത് കാര്യാ അമ്മാ…”

“അവളൂടെ വരട്ടെടാ..”

കാർത്തിക്കിന്റെ കവിളിൽ തട്ടി രേവതി ചിരിച്ചു.

മുകളിൽ ഒച്ച കേട്ട് തിരിഞ്ഞ കാർത്തിക്ക് കനി ഇറങ്ങി വരുന്നത് കണ്ടു,
നീല ചുരിദാർ ടോപ്പും പാന്റും ആയിരുന്നു അവളുടെ വേഷം,
കുളി കഴിഞ്ഞിറങ്ങിയ കനിയുടെ മുടി ടവ്വലിൽ ചുറ്റി മുന്നിലേക്കിട്ടിരുന്നു.
കുഞ്ഞു തുള്ളികൾ അവളുടെ കഴുത്തിലും മുഖത്തും തോളിലുമെല്ലാം പറ്റിയിരുന്നു..
നനവ് പടർന്ന് ചുരിദാർ ദേഹത്തോട് ഒട്ടി കിടന്നു.
മുടി ടവ്വലിൽ തോർത്തിക്കൊണ്ട് കനി അവന്റെ ചാരെ സെറ്റിയിൽ ചാഞ്ഞിരുന്നു.

“കനി, നിനക്ക് ലീവ് കിട്ടുവോടി ഒരു രണ്ടൂസം…”

രേവതി ചോദിച്ചപ്പോൾ കനി മുടി ഒന്ന് മെടഞ്ഞു പിന്നിലേക്കിട്ടു,

“എന്തിനാമ്മേ…എന്തേലും ആവശ്യം ഉണ്ടോ…”

“ഇന്ന് സുകന്യ വിളിച്ചിരുന്നു, മുത്തശ്ശിക്ക് ഒന്ന് കാണണം ന്നു പറഞ്ഞു, നിനക്ക് ലീവ് കിട്ടുവാരുന്നേൽ, കാർത്തിക്ക് കോളേജ് തുറക്കും മുന്നേ ഒന്ന് പോയി വരായിരുന്നു…”

കനിയുടെ മുഖത്തേക്ക് ഉറ്റു നോക്കിക്കൊണ്ട് രേവതി നിന്നു.

“എനിക്ക് ലീവ് കിട്ടുമോ എന്നറിയില്ല അമ്മെ…”

കനിയത് പറഞ്ഞത് തൊട്ടടുത്ത് രേവതിയുടെ വാക്ക് കേട്ട നിമിഷം ഉടനെ മുഖത്തെ നിറം മങ്ങിയിരിക്കുന്ന കാർത്തിക്കിനെ കണ്ടിട്ടായിരുന്നു.

കനിയുടെ വാക്കുകൾ കേട്ട കാർത്തിക്കിന്റെ മുഖം മെല്ലെ ഒന്ന് തെളിഞ്ഞു.

“ശെ…നിനക്ക് ഒട്ടും ലീവ് ഇല്ലേ കനി…
കാർത്തിയുടെ കോളേജ് തുറക്കും മുന്നേ എല്ലാരേയും ഒന്ന് പോയി കണ്ടു വരാം എന്നിരുന്നതാ…”

തെല്ലൊരു നിരാശയോടെ രേവതി എഴുന്നേറ്റപ്പോൾ കാർത്തിക്ക് കനിയുടെ കയിൽ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചു.

*******************************

“മോർണിംഗ് കനി…”

“മോർണിംഗ് ചേച്ചി…”

പിറ്റേന്നു ബാങ്കിലെത്തിയ കനി ചയറിലിരുന്നു സിസ്റ്റം ഓൺ ആക്കി തുടങ്ങിയപ്പോൾ ആണ്,

ഹെഡ് അക്കൗണ്ടന്റ് ആനി അവളുടെ അടുക്കൽ വന്നത്.

“ഈ ആഴ്ച നമ്മുക്ക് ടൂർ പ്ലാൻ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്….”

ആനി കനിയുടെ മുന്നിലെ ചെയർ വലിച്ചിട്ടിരുന്നു.

“ടൂർ ഓഹ്…എപ്പോ…”

“വീകെന്റസ് ഇൽ…
ഊട്ടിക്കാ…
മാനേജർ ഇന്ന് അന്നൗൻസ് ചെയ്യും,
എംപ്ലോയീസും ഫാമിലീസും…
എത്ര നാളായുള്ള പ്ലാൻ ഇടലാ…”

കണ്ണടക്ക് മേലേക്ക് ഊർന്നിറങ്ങിയ വെള്ളിക്കെട്ടു തുടങ്ങിയ രണ്ടു മൂന്നു മുടിയിഴകളെ തലവെട്ടിച്ചു ആകറ്റിക്കൊണ്ട് ആനി ചിരിച്ചു.

എന്നാൽ കനിയുടെ ചിരി മാഞ്ഞിരുന്നു.

“എന്താ കനി എന്ത് പറ്റി…”

“ഏയ്,..എനിക്ക് വരാൻ പറ്റില്ലല്ലോ ചേച്ചി…വീക്കെൻഡിൽ വീട്ടിൽ എല്ലാരും കൂടെ തറവാട്ടിൽ പോവാൻ നിക്കുവാ…”

“അയ്യോ അതെന്ത് പരിപാടിയാ…
….എല്ലാവരും പ്ലാൻ ഇട്ടിട്ട് കനി വരാതിരുന്നാൽ എങ്ങെനെയാ…”

“മുത്തശ്ശിക്ക് വയ്യാതെ ആയിരിക്കുവാ ചേച്ചി…
അതോണ്ട് പോവാതെ ഇരിക്കാൻ നിവൃത്തി ഇല്ല…”

കനിയുടെ തർക്കത്തിൽ തോൽവി സമ്മതിച്ചു, ആനി അവിടുന്നു എഴുന്നേറ്റപ്പോൾ ആണ് കനിയുടെ ഹൃദയമിടിപ്പ് നേരെ ആയത്.

അപ്പോൾ അവളുടെ മുന്നിൽ മറ്റു വഴികൾ അവൾ കണ്ടിരുന്നില്ല…
********************************

“അമ്മെ…..
നമുക്ക് ഈ വീക്കെന്റിൽ തറവാട്ടിൽ പോയി വന്നാലോ…”

അത്താഴം കഴിക്കും നേരം കനി പറഞ്ഞതുകേട്ട കാർത്തിക്കിന്റെ മുഖത്ത് വിഷമം പടർന്നു.
അത് കണ്ടെങ്കിലും കനി അപ്പോൾ അതിനു മുഖം കൊടുത്തില്ല.

“ഏഹ്… അപ്പോൾ നീ അല്ലെ പറഞ്ഞെ തറവാട്ടിൽ പോകാൻ പറ്റില്ല നിനക്ക് ലീവ് കിട്ടില്ല എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞെ.”

“നമുക്ക് പോയാൽ പോരെ…ഇപ്പൊ ഞാൻ ലീവ് എടുത്തു വരുന്നതാണോ അമ്മയ്ക്ക് കുഴപ്പം..”

കനി അസ്വസ്ഥതയോടെ പറഞ്ഞു.

“രേവതി…”

വീണ്ടും എന്തോ പറയാൻ ഒരുങ്ങിയ രേവതിയുടെ നേരെ ദേവന്റെ കടുത്ത സ്വരം ഉയർന്നതും രേവതി നിശ്ശബ്ദയായി.
കാർത്തിക്ക് പിന്നെ ഒന്നും സംസാരിക്കാൻ നിൽക്കാതെ കഴിച്ചുകഴിഞ്ഞു പ്ലേറ്റുമായി എഴുന്നേറ്റു പോയി.

അവന്റെ പോക്ക് കണ്ട കനി വല്ലാതെ ആയെങ്കിലും മിണ്ടാൻ കഴിയാതെ പ്ലേറ്റിൽ വിരലിളക്കി ഇരുന്നു.

അത്താഴം കഴിഞ്ഞു മുകളിൽ എത്തിയ കനി കാർത്തിക്കിന്റെ റൂമിൽ നോക്കിയെങ്കിലും അവന്റെ റൂമിൽ നിന്നും അനക്കമൊന്നും കാണാതെ ആയതോടെ വിഷമത്തോടെ തന്റെ മുറിയിലേക്ക് പോയി.

********************************

ശനിയാഴ്ച്ച രാവിലെ തന്നെ ദേവനും കുടുംബവും തറവാട്ടിലേക്കുള്ള യാത്രയ്ക്ക് ഒരുക്കിയിരുന്നു.
ടൗണിൽ നിന്ന് വാങ്ങി വെച്ചിരുന്ന പലഹാരങ്ങൾ സ്വിഫ്റ്റ് കാറിന്റെ ഡിക്കിയിൽ കയറ്റുന്ന ജോലിയിൽ ആയിരുന്നു കാർത്തിക്ക്,
അവന്റെ മുഖത്ത് സങ്കടവും അസ്വസ്ഥതയും നിഴലിച്ചിരുന്നു.

“കാർത്തീ….”

പിന്നിൽ നേർത്ത് ക്ഷീണിച്ചു ദുഃഖം വെമ്പി നിൽക്കുന്ന സ്വരത്തിലെ വിളിയിൽ അവനു പിന്നിൽ എത്തിയ ആളെ മനസ്സിലായിരുന്നു.
തിരിഞ്ഞു നോക്കാതെ അവൻ ചെയ്യുന്ന കാര്യം ചെയ്തുക്കണ്ടിരുന്നു.

“കാർത്തീ….എന്നോടെന്താ നീ ഒന്നും മിണ്ടാത്തെ…
…അന്ന് കഴിഞ്ഞു ഇതുവരെ നീ എന്നോട് മിണ്ടിയിട്ടില്ല…
എനിക്ക്,…എനിക്ക് ആഗ്രഹം ഉണ്ടായിട്ടല്ല…പക്ഷെ….
പക്ഷെ…..
ന്നെ യൊന്നു മനസ്സിലാക്ക്,….
എന്നോട് പിണങ്ങി ഇരിക്കല്ലേ എനിക്ക് സഹിക്കാൻ പറ്റണില്ല….പ്ലീസ്…”

അവസാനം എത്തുമ്പോഴേക്കും കനി ഉള്ളിൽ നിന്നും പൊട്ടി പോയിരുന്നു….

“എനിക്കാരോടും പിണക്കൊന്നുമില്ല….
ചേച്ചി കരയേണ്ട… ”

അവളുടെ തോളിൽ ഒന്ന് തട്ടി കവിളിൽ തഴുകി മിഴിനീർ തുടച്ചു അവൻ പറഞ്ഞു മുന്നോട്ടു നടക്കുമ്പോഴും അവന്റെ ഉള്ളം തിരയൊഴിയാത്ത കടൽ പോലെ ആശാന്തമായിരുന്നു.

വൈകാതെ അവർ പുറപ്പെട്ടു ദേവനും രേവതിയും മുന്നിലും കനിയും കാർത്തിക്കും പിന്നിലും,

പിണക്കം മാറിയിട്ടും അവന്റെ ഉള്ളിൽ എന്തോ അസ്വസ്ഥത നിഴലിടുന്നത് മനസ്സിലാക്കിയ കനി അവന്റെ കൈ തന്റെ കയ്യാൽ മുറുക്കെ പിടിച്ചു തഴുകി കൊണ്ടിരുന്നു.

ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ തന്റെ തോളിൽ തല ചായ്ച്ചു കിടന്ന കനിയെ സുഖമായി കിടക്കാൻ എന്ന വണ്ണം അവൻ തോള് താഴ്ത്തി ഇരുന്നു കൊടുത്തു. അപ്പോഴും അവളുടെ കൈ അവന്റെ കയ്യിനെ കോർത്ത് പിടിച്ചിരുന്നു.

തറവാട്ടിൽ എത്തുമ്പോൾ സൂര്യൻ ഉച്ചിയിലെത്തിയിരുന്നു,
കാറിന്റെ ശബ്ദം കേട്ട് വീടിനു മുന്നിലേക്ക് അവരെ സ്വീകരിക്കാൻ ദേവന്റെ അനിയനും ഭാര്യയും മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി നിന്നു.

“വൈകിയപ്പോൾ എന്ത് പറ്റീന്നു കരുതി…”

“ഇറങ്ങാൻ തന്നെ വൈകി…പിന്നെ ഓടിയിങ്ങെത്തണ്ടേ…”

അനിയൻ രഘുവിന്റെ കൈ കവർന്നുകൊണ്ട് ദേവൻ പറഞ്ഞു.
അപ്പോഴേക്കും രഘുവിന്റെ ഭാര്യ സുകന്യ രേവതിയുടെ അടുതെത്തി ആലിംഗനം ചെയ്തിരുന്നു.

“പിള്ളേരൊക്കെ എന്ത്യെ സുകന്യേ…”

സുകന്യയെ ഒന്ന് പുണർന്നുകൊണ്ട് രേവതി ആരാഞ്ഞു.

വിമലയ്ക്കൊന്നു അമ്പലത്തിൽ പോണം എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ പിള്ളേരെയും കൂട്ടി വിട്ടു,
അന്നദാനം ഉണ്ടെന്നു തോന്നുന്നു അല്ലേൽ എത്തേണ്ട നേരം കഴിഞ്ഞു,….
കനിമോളെ… എന്തെ അവിടെ തന്നെ നിക്കണേ…വാ കുട്ടീ…”

ദേവനും രഘുവും അകത്തേക്ക് നടന്നിരുന്നു,
അപ്പോഴാണ് കാർത്തിക്കിന്റെ കയ്യിലും തൂങ്ങി നിന്നിരുന്ന കനിയെ സുകന്യ വിളിച്ചത്.
ഒരു നേർത്ത പുഞ്ചിരി അവർക്ക് നൽകിയ കനി അവനോടൊന്നു കൂടെ ചേർന്ന് കൊണ്ട് അകത്തേക്ക് അവന്റെ കയ്യും വലിച്ചു നടന്നു.

“മുന്നേ കണ്ടതിലും വാടിപോയല്ലോ കനി…നീ.”

അവളുടെ കവിളിൽ തലോടി സുകന്യ പറഞ്ഞു.

“അഡ്മിഷൻ ഒക്കെ എന്തായി ഏട്ടാ…”

ഒരു മൂലയിലെ സോഫയിൽ വീർപ്പുമുട്ടിയിരുന്ന കാർത്തിക്കിനെ നോക്കി രഘു ചോദിച്ചു.

“ഓഹ്…ടൗണിൽ തന്നെ ഉള്ള കോളേജ് ആണ് അല്പം ദൂരെയാണ് എന്നെ ഉള്ളൂ…”

“ഹ്മ്മ്…എന്നാലും ഏട്ടൻ റിട്ടയർ ചെയ്തു കഴിഞ്ഞു തൃശ്ശൂർക്ക് വന്നപ്പോൾ തറവാടിനോട് ചേർന്ന് ഒരു വീട് വെച്ചാൽ മതിയായിരുന്നു, ഇതിപ്പോൾ ഏട്ടൻ മാത്രം ദൂരെ…”

“എന്റെ രഘു…കനിക്ക് ബാങ്കിലെ ജോലിക്കും, ഇപ്പോൾ കാർത്തിക്ക് കോളേജിൽ പോവാനും ടൗൺ തന്നെ ആഹ് നല്ലതെന്ന് തോന്നി…
ഇതെത്ര വട്ടം പറഞ്ഞതാ,…”

ദേവൻ ചിരിയോടെ പറഞ്ഞപ്പോൾ രേവതി ഇടപെട്ടു.

“ഓഹ്…മതി ഏട്ടനും അനിയനും കൂടെ കഥ പറഞ്ഞത്…എപ്പോൾ വന്നാലും ഇത് തന്നെ അല്ലെ പറയാറുള്ളത്…”

രേവതി ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു.

“അയ്യോ…വണ്ടിയിൽ കുറച്ചു പലഹാരം ഇരിപ്പുണ്ട്, എടുക്കാൻ വിട്ടു പോയി…
കാർത്തീ ഒന്ന് എടുത്തിട്ട് വാ…”

രേവതി പറഞ്ഞതുകേട്ട കാർത്തിക്ക് ഒരു അവസരം കാത്തിരുന്നത് പോലെ പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി.
ഡിക്കി തുറന്നു കവറുകൾ എടുക്കുമ്പോൾ ആയിരുന്നു ഒരു ടാറ്റ സഫാരി അവനരികിൽ എത്തി നിന്നത്.
ഡ്രൈവിംഗ് സീറ്റിൽ നിന്നും ശ്രീജിത്ത് ഇറങ്ങി ഇപ്പുറത്തു നിന്നും ദേവന്റെ അനിയത്തി വിമലയും,
രഘുവിന്റെ മൂത്ത മകനാണ് ശ്രീജിത്ത്.
പിറകിലെ ഡോർ തുറന്നു അപ്പോഴേക്കും ശ്രീജിത്തിന്റെ അനിയത്തി വിദ്യയും, തുടർന്ന് വിമലയുടെ മക്കളായ രാഹുലും നിധിയും ഇറങ്ങി.

എല്ലാവരെയും നോക്കി കാർത്തിക്ക് പുഞ്ചിരിച്ചു, എന്നാൽ ശ്രീജിത്തിന്റെ ചുണ്ടിൽ പുച്ഛം നിറഞ്ഞപ്പോൾ വിമലയുടെ മുഖം ഇരുണ്ടു, മുഖത്ത് അവഞ്ജ നിറഞ്ഞു, അമ്മയുടെ പാത പിന്തുടർന്ന് രാഹുലും നിധിയും ഒന്ന് മുഖം കോട്ടി അകത്തേക്ക് പോയപ്പോൾ വിദ്യ മാത്രം അവനു നേരെ ഒരു പുഞ്ചിരി എറിഞ്ഞു. അമ്പലത്തിൽ നിന്ന് വന്നതിനാൽ ശ്രീജിത്തും രാഹുലും മുണ്ടിലും ഷർട്ടിലുമായിരുന്നു, കട്ടിയുള്ള മീശ നിറഞ്ഞ ഒത്ത പുരുഷൻ ആയ ശ്രീജിത്തും മീശ മുളച്ചു തുടങ്ങാൻ പ്രായമാവാത്ത രാഹുലും അവനെ പിന്നീട് നോക്കാതെ അകത്തേക്ക് കയറി, കരിനീല
പട്ടു പാവാടയും ബ്ലൗസും ധരിച്ച നിധിയും നീല സാരിയിൽ വിദ്യയും, വെള്ള നേര്യതുടുത്ത വിമലയും അമ്പലത്തിലെ പ്രസാദവും വഴിപാട് കഴിച്ചതിന്റെ നിവേദ്യവും കയ്യിൽ കരുതിയിരുന്നു, അവനെ ഒന്ന് നോക്കി മുഖം വലിച്ചുപിടിച്ചുകൊണ്ട് വിമല നടന്നു. അമ്മയുടെ കയ്യും പിടിച്ചു നിധിയും പിന്നാലെ കയറുമ്പോൾ, അവനെ നോക്കി നിന്ന വിദ്യയെ പോകുന്ന പോക്കിൽ ഒന്ന് നീട്ടി വിളിക്കാനും വിമല മറന്നില്ല. വിദ്യ അവനെ ഒന്ന് നോക്കി അതിവേഗം മുന്നോട്ടു പോയി,…

കാരണം അറിയില്ലെങ്കിലും ഓർമ വെച്ച നാൾ മുതൽ തറവാടിനെ ഇവിടുത്തെ ചുറ്റുപാടിനെ അവൻ അത്ര വെറുക്കാൻ കാരണം ഈ കാരണമറിയാത്ത ഒറ്റപ്പെടുത്തൽ ആയിരുന്നു.

അകത്തു നിന്ന് വന്നു കയറിയവരുടെ ചിരിയും വർത്തമാനങ്ങളും ഉറക്കെ കേൾക്കാമായിരുന്നു.
കയിൽ കരുതിയ പലഹാരങ്ങൾ എല്ലാം എടുത്തുകൊണ്ട് അകത്തേക്ക് കയറുമ്പോൾ എല്ലാവരും പരസ്പ്പരം വിശേഷങ്ങൾ പങ്കു വയ്ക്കുന്ന തിരക്കിൽ ആയിരുന്നു.
കഷ്ടപ്പെട്ടു മുഖത്ത് ചിരിയുണ്ടാക്കി വിഷമിക്കുന്ന തന്റെ ചേച്ചിയെയും അവൻ കണ്ടു.

“അമ്മ ഉണർന്നിട്ടുണ്ടാവുമോ…രഘു…വന്നിട്ട് ഒന്ന് കണ്ടില്ല…”

“സുകന്യേ…ഒന്ന് നോക്കിയിട്ട് വരൂ…”

രഘു അടുത് നിന്ന തന്റെ ഭാര്യയോട് പറഞ്ഞപ്പോൾ അവർ ഹാൾ കടന്ന് ഇടനാഴിയിലേക്ക് നടന്നു.

“ഇവൻ ഒത്ത ഒരു ചെക്കൻ ആയല്ലോ…ഇനി ഒരു പെണ്ണിനെ കണ്ടു പിടിക്കാനുള്ള നേരമായി….”

ശ്രീജിത്തിനെ നോക്കിക്കൊണ്ട് രേവതി ചിരിച്ചുകൊണ്ടു പറഞ്ഞു.

“അതോ ഇനി വിദ്യയുടെ കഴിഞ്ഞിട്ടേ ശ്രീക്ക് നോക്കുന്നുള്ളോ…”

ശ്രീജിത്ത് കല്യാണക്കാര്യം കേട്ടപ്പോൾ ഒന്ന് മുണ്ടു നേരെയിട്ട് നിവർന്നു.

“സമയം ആയി മനസ്സിൽ ആരേലും ഉണ്ടേൽ പറയട്ടെ…
ഇപ്പോഴത്തെ പിള്ളേർ അല്ലെ…”

ദേവൻ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“ആരേലും ഉണ്ടോടാ…”

രേവതിയുടെ വക ആയിരുന്നു ചോദ്യം.

“ഹ്മ്മ്….തറവാട്ടിൽ ആദ്യം നടക്കേണ്ടത് എന്റെ കനി മോളുടെ വിവാഹം ആയിരുന്നു…”

വിമല പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞത് കേട്ട കനിയിലും രേവതിയിലും ഒരു ഞെട്ടൽ ഉണ്ടാവുന്നത് നിമിഷദ്രത്തേക്കാണെങ്കിലും കാർത്തിക്ക് കണ്ടു.
ഒപ്പ് ദേവന്റെ മുഖം ഒന്ന് മുറുകി .

“അമ്മ ഉണർന്നുട്ടോ…”

സുകന്യ വന്നു പറയുന്നത് കേട്ടതും ദേവൻ ഉടനെ എഴുന്നേറ്റു നടന്നു സുകന്യ കനിയെ കൂട്ടിയപ്പോൾ രേവതി കാർത്തിക്കിന്റെ കരം കവർന്നു.
പഴമ മണക്കുന്ന തടിപ്പാളികളാൽ ചുവരു പൊതിഞ്ഞ തണുപ്പരിക്കുന്ന തറയിൽ ചവിട്ടി അവർ മുത്തശ്ശി കിടക്കുന്ന മുറിയിൽ എത്തി.
ഉള്ളിൽ പ്രവേശിച്ചപ്പോൾ തന്നെ കഷായത്തിന്റെയും കുഴമ്പിന്റെയും മനം മടുപ്പിക്കുന്ന മണം മൂക്കിലേക്ക് അടിച്ചു കയറി,
ആഹ് മുറി മുഴുവൻ കുത്തുന്ന മണം തങ്ങി നിന്നിരുന്നു.

“അമ്മെ…”

ചകിരി മെത്തയിൽ കിടക്കുന്ന ആഹ് ക്ഷീണിച്ച ശരീരത്തിനരികിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് ദേവൻ വിളിച്ചു,
കണ്ണ് തുറന്ന ദേവകി ആളെ മനസ്സിലായപ്പോൾ കണ്ണ് വിടർത്തി. കൈ ഉയർത്തി ദേവന്റെ കയ്യിൽ മുറുക്കെ പിടിച്ചു.
കൂടെ ഉണ്ടെന്നു കാണിക്കാൻ എന്നവണ്ണം ദേവനും ആഹ് ചുളുങ്ങി തുടങ്ങിയ കയ്യിനെ കൈക്കുള്ളിൽ ചേർത്തു.

“മോ….മോ.. മോള്…”

കണ്ണിൽ തെളിഞ്ഞ തിളക്കവുമായി ദേവകി കണ്ണ് പായിച്ചപ്പോൾ രേവതി കനിയെ മുന്നിലേക്ക് നീക്കി നിർത്തി.
ദേവകിയുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ചുകൊണ്ട് കനി മുഖം താഴ്ത്തി നിന്നു.
അവളുടെ കവിളിൽ ഒന്ന് തലോടിയ ദേവകിയുടെ കൺകോണിലെവിടെയോ ഒരു നനവ് പടർന്നു.

“മോനെവിടെ…”

ദേവകിയുടെ ചോദ്യം കേട്ടപ്പോൾ അത്രയും നേരം മുറിയുടെ മൂലയിൽ ഒതുങ്ങി നിന്നിരുന്ന കാർത്തിക്കിനെ ദേവൻ കണ്ണ് കാട്ടി വിളിച്ചു.

ദേവകി മെത്തപ്പുറത്തു കൈ തട്ടിയപ്പോൾ ദേവൻ കാർത്തിക്കിനെ അവിടെ ഇരുത്തി.
നിറഞ്ഞ സങ്കോചത്തോടെ ഇരുന്നിരുന്ന കാർത്തിക്കിന്റെ തോളിൽ ദേവകി കൈ വച്ചു.

അവന്റെ കവിളിൽ കൈ വച്ച് ചിരിച്ചപ്പോൾ അവന്റെ ചുണ്ടിലും പുഞ്ചിരി തിളങ്ങി.
അവനെ കൈ മാടി വിളിച്ചപ്പോൾ അവൻ ദേവകിയുടെ മുഖത്തേക്ക് ചെവിയടുപ്പിച്ചു.

“മോളുടെ കൂടെ എന്നും കാണണം…മോൻ….ഒരിക്കലും അവളെ കൈ വിടരുത്…”

വിക്കിയും ശ്വാസം വലിച്ചും എങ്ങനെയോ അത്രയും ദേവകി പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു.
അവന്റെ കവിളിൽ ഒരു വാത്സല്യ ചുംബനം നൽകുമ്പോൾ അവന്റെ കണ്ണും നിറഞ്ഞിരുന്നു.
********************************

പെണ്ണുങ്ങൾ എല്ലാം അടുക്കളയിലും രഘുവും ദേവനും നടുത്തളത്തിൽ ഇരുന്നു വെടിവട്ടം തുടങ്ങി,
ശ്രീജിത്തും രാഹുലും കാർത്തിക്ക് എന്നൊരാളേ ആഹ് വീട്ടിൽ ഇല്ലാതിരുന്നത് പോലെയാണ് പെരുമാറിയത്.
വീടിനുള്ളിലെ ഒറ്റപ്പെടൽ വീർപ്പ് മുട്ടിച്ചപ്പോൾ കാർത്തിക്ക് പുറത്തേക്കിറങ്ങി തറവാടിനു ചുറ്റുമുള്ള തൊടിയിലൂടെ ചുറ്റി നടന്നു വാഴയും തെങ്ങും ജാതിയും മാവും ഒക്കെ നിറഞ്ഞ തൊടി.

“അതേ…”

പിറകിൽ ഒരു വിളി കേട്ട കാർത്തിക്ക് തിരിഞ്ഞു നോക്കി.
പിറകിൽ വിദ്യ അവനെ നോക്കി നിന്നിരുന്നു.
കണ്ണുകളിൽ സന്ദേഹം,

“എന്താ…???”

പുരികം ഉയർത്തി അവൻ ചോദിച്ചു.

“കുറച്ചു വാഴ ഇല വെട്ടണം ഒന്ന് സഹായിക്കുവോ…”

അവളുടെ അപേക്ഷ അവന് നിരസിക്കാനായില്ല,
തറവാട്ടിലെ ദിനങ്ങൾ അവൻ ഏറ്റവും വെറുതിരുന്നത് ഒറ്റപ്പെടലുകൾ കൊണ്ടായിരുന്നു, ആരും ഒരു പരിഗണനയും തനിക്ക് നൽകിയിരുന്നില്ല തറവാട്ടിലെ തന്റെ പ്രായത്തിലുള്ള കസിൻസ് പോലും തന്നോട് മാത്രം അകലം പാലിച്ചിരുന്നു,
കാരണം ഒന്നും അറിഞ്ഞില്ലെങ്കിലും അവന്റെ കുഞ്ഞു മനസ്സിൽ വീണ മുറിവുകൾ കാലക്രമേണ ഉണങ്ങി തുടങ്ങിയെങ്കിലും തറവാട്ടിലെക്കുള്ള യാത്രകളും അവിടെ അനുഭവിക്കേണ്ടി വരുന്ന ഒറ്റപ്പെടലുകളും അവൻ വെറുത്തിരുന്നു…
എങ്കിലും വിദ്യയുടെ മുഖത്തെ പുഞ്ചിരിയും ചെറു സന്ദേഹവും കണ്ട അവൻ എതിരോന്നും പറയാതെ വാഴത്തൊപ്പിലേക്ക് നടന്നു.
അവനു പിന്നാലെ വിദ്യയും,
അവനിലും ആറ് വയസ്സ് മുത്തതാണ് വിദ്യ, ഇരു നിറത്തിലും അല്പം കൂടിയ നിറം അച്ഛന്റെ കുടുംബത്തിലോടുന്ന കറുത്ത നിറത്തിനുമേൽ അമ്മായിയുടെ നിറം കൂടി സ്ഥാനം പിടിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നു വിദ്യയെ കണ്ടപ്പോൾ കാർത്തിക്കിന് തോന്നി. വട്ട മുഖവും സദാ പുഞ്ചിരി തൂകുന്ന ചുണ്ടുകളും നിറഞ്ഞ ഭംഗിയുള്ളൊരു പെണ്ണായിരുന്നു വിദ്യ. അമ്പലത്തിൽ നിന്നും എത്തിയതുകൊണ്ട് ചന്ദനം ഇപ്പോഴും അവളുടെ നെറ്റിയിലും കഴുത്തിലും ഉണ്ടായിരുന്നു.
സാരിയിൽ നിന്നും വീട്ടിൽ ധരിക്കുന്ന ഷർട്ടിലേക്കും ലോങ്ങ് സ്കർട്ടിലേക്കും അവൾ മാറിയിരുന്നു.
വാഴത്തോപ്പിൽ എത്തി വാഴയിലകൾ ഓരോന്നായി മുറിച്ചെടുത്ത കാർത്തിക്ക് അവൾക്കു കൈമാറിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
അവശ്യത്തിനായപ്പോൾ മതിയാക്കി.

“കുളത്തിൽ ഇതൊക്കെ ഒന്ന് കഴുകണം എന്റെ കൂടെ ഒന്ന് വരാവോ….”

വീണ്ടും പുഞ്ചിരി പടർത്തിയ അപേക്ഷ…

അവളോടൊപ്പം അവൻ കുളക്കരയിലേക്ക് നടന്നു.
ഇലകൾ കഴുകി എടുത്തുകൊണ്ടിരുന്നു.

“കാർത്തിക്ക്…എന്താ ഇവിടെ ഒറ്റയ്ക്ക് നടക്കുന്നെ…”

കൊലുസ് കിലുങ്ങുന്ന പാദങ്ങൾ വെള്ളത്തിൽ ഇളക്കി തെറിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് അവൾ ചോദിച്ചു.

വട്ടത്തിൽ പഞ്ചാര മണലിൽ പടിക്കെട്ടുളോട് കൂടിയ കുളത്തിന്റെ പടികൾ ഇറങ്ങി ഓരോ ഇലയും അവൻ തെളിനീര് പോലുള്ള വെള്ളത്തിൽ കഴുകി എടുക്കുമ്പോൾ അവൾ ചോദിച്ച ചോദ്യത്തിന് മങ്ങിയ ഒരു പുഞ്ചിരി അവൻ തിരിച്ചു നൽകി,

“കോളേജിൽ…….അയ്യോ
..മ്മേ…..”

കാൽ ഇളക്കുന്നതിനിടയിൽ വഴുക്കലുള്ള പടിയിൽ തെന്നി വിദ്യ തീട്ടിയതും കയ്യെത്തിച്ചു അവളെ പൊടുന്നനെ താങ്ങാൻ കാർത്തിക്ക് എഴുന്നേറ്റു, എന്നാൽ വിദ്യയുടെ ആക്കവും ഭാരവും താങ്ങാൻ കഴിയാതെ അവൻ മലർന്നു അവളെയും കൊണ്ട് പടിക്കെട്ടിലേക്ക് വീണുപോയി.

മുതുക് കെട്ടിലിടിച്ചു വീഴുമ്പോഴും വിദ്യയെ അവൻ ചുറ്റി പിടിച്ചു ഇടിക്കാതെ കാത്തു.
അവന്റെ നെഞ്ചിൽ മാറമർത്തി വീണ വിദ്യ ഒരു നിമിഷം ശ്വാസമെടുത്തു നിശ്വസിച്ചപ്പോൾ ചുണ്ടിൽ ഒരു പുഞ്ചിരിയുണ്ടായിരുന്നു.

“ഡീ….വിദ്യെ……!!!”

അവളുടെ ചിരി പൂർത്തി ആയില്ല അതിനു മുന്നേ കുളപ്പടവിന് മേലെ നിന്നും ദേഷ്യം പൂണ്ട വിളികേട്ടവർ തിരിഞ്ഞു.

അവിടെ ഇരുണ്ടുമൂടിയ മുഖത്ത് കലിയിളകിയ നിലയിൽ വിമല നിന്നിരുന്നു.

“ഡാ……..വിടടാ അവളെ….”

ചീറിക്കൊണ്ട് താഴേക്ക് ഓടിയിറങ്ങിയ വിമല അപ്പോഴേക്കും പകച്ചു നിന്നിരുന്ന വിദ്യയെ കാർത്തിക്കിൽ നിന്നും വലിച്ചു മാറ്റിയിരുന്നു.

“ചെറിയമ്മേ…ഞാൻ…”

പറഞ്ഞു തീരും മുന്നേ വിമലയുടെ കൈ വീശി ആയത്തിൽ അവന്റെ കരണത് പതിഞ്ഞിരുന്നു.

“നിന്റെ ഗുണം നീ ഇനി ഇവിടുത്തെ കുട്ട്യോളോട് കാണിച്ചാൽ ഇതുപോലെ ആവില്ല ഇനി ഞാൻ പെരുമാറുന്നത്….കേട്ടോടാനായേ…”

കവിളിൽ കരം പൊത്തി നിന്ന കാർത്തിക്കിന് അപ്പോഴും നടക്കുന്നതെന്താണെന്നു മനസ്സിലായില്ലയിരുന്നു.
കണ്ണിൽ ഉരുണ്ടു കൂടിയ കണ്ണീരും നെഞ്ചിൽ അമർന്ന ഭാരവുമായി മിണ്ടാതെ നിൽക്കാനേ അവനു പറ്റിയുള്ളൂ ഉള്ളു കൊണ്ട് അത്രയും തകർന്ന അവസ്ഥയിൽ ആയിരുന്നു കാർത്തിക്ക്.

“നിനക്ക് ഞാൻ വെച്ചിട്ടുണ്ട് അസത്തെ….ഇങ്ങോട്ടു വാ…”

അവളുടെ കയ്യും വലിച്ചുകൊണ്ട് വിമല നടന്നു.

“….നിന്നോട് ശ്രീയെയോ രാഹുലിനെയോ കൂട്ടിപ്പോവാൻ പറഞ്ഞതല്ലേ….
അല്ലേലും എങ്ങനെയാ കുറച്ചു അഹമ്മതി കൂടുതലാ പെണ്ണിന് കെട്ട് പ്രായമെത്തീന്ന് വല്ല വിചാരം വേണ്ടേ….”

പോവുന്നതിനിടയിൽ അപ്പോഴും വിമലയുടെ ശാസന ഉയർന്നു കേൾക്കാമായിരുന്നു

വിമലയുടെ കയ്യിൽ വലിഞ്ഞു നടക്കുന്നതിനിടയിൽ തിരിഞ്ഞു നോക്കിയ വിദ്യ കണ്ടത് അവളെ നോക്കി ഒരു ജീവനറ്റ പോലെ കവിളിലെ കരവും മിഴിയിലൊഴുകുന്ന കണ്ണീരുമായി എല്ലാം ഒതുക്കി നിൽക്കുന്ന കാർത്തിക്കിനെ ആയിരുന്നു.

********************************

“അമ്മെ…ഞാൻ ഒന്ന് കുളിച്ചിട്ടു വരാം…”

അടുക്കളയിൽ പണി ഒട്ടൊന്നൊതുങ്ങിയതോടെ കനി മുടിയഴിച്ചുകെട്ടി അമ്മയോട് പറഞ്ഞിട്ട് നടന്നു.

കയ്യിൽ ടവ്വലും എടുത്തു ബാത്‌റൂമിൽ കയറാൻ ഒരുങ്ങുമ്പോഴായിരുന്നു ജനലിലൂടെ വിമല വിദ്യയുടെ കയ്യും പിടിച്ചു വലിച്ചു കൊണ്ടുവരുന്നത്.
കനി കണ്ടത്…
അടുത്തെത്തിയപ്പോൾ അവരുടെ വിഷയം കാർത്തിക്ക് ആണെന്ന് അറിഞ്ഞതോടെ കനിയുടെ ചെവി കൂർത്തു.
“ചെറിയമ്മ ചെയ്തത് ഒട്ടും ശെരിയായില്ല….അവൻ എന്ത് തെറ്റ് ചെയ്തിട്ടാ….വീണപ്പോൾ ഒന്ന് താങ്ങിയതോ…”

വിദ്യ ദേഷ്യത്തോടെ വിമലയോട് കയർത്തു.

“വളർന്നു മുതിർന്ന പെണ്ണായിപ്പോയി…ഇല്ലേൽ കൈ നീട്ടി ഒന്നങ്ട് തന്നേനെ…
നിന്നോട് മുൻപും പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതല്ലേ അവനോട് കൂട്ടൊന്നും വേണ്ടാന്ന്…
നിനക്ക് എന്താ പറഞ്ഞാൽ മനസ്സിലാവാത്തെ എന്തേലും പറ്റിയാൽ……”

“ശ്രീയേട്ടനേം രാഹുലിനേം പോലെ അല്ലെ അവനും പിന്നെന്താ…”

“എന്നെക്കൊണ്ട് കൂടുതൽ ഒന്നും നീ പറയിക്കരുത്… അവനോട് കൂടണ്ട എന്ന് പറഞ്ഞാൽ കൂടണ്ട…
എനിക്കണേൽ അവനെ കാണുന്നതെ ഇഷ്ടമല്ല പിന്നെ വേറെ വഴി ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ട് കടിച്ചുപിടിച്ചു നിക്കുന്നതാ അതിനിടയിൽ കൂടിയാ ഇങ്ങനൊരൊന്നും…”

വിമല പല്ലു ഞെരിച്ചുകൊണ്ട് പറയുന്നത് കേട്ട കനിയുടെ ഉള്ളു പൊടിഞ്ഞു.

അവർ അവിടുന്ന് മാറിയതും കനി കാർത്തിക്കിനെ തേടി തൊടിയിലേക്ക് പോയി.

തോപ്പിലും മറ്റും തേടി കാണാതെ അവൾ കുളക്കരയിൽ എത്തിയപ്പോൾ പടവിൽ കുളത്തിലേക്ക് കണ്ണും നട്ടു ഇരിക്കുന്ന അവനെ കണ്ടു.

പടവുകൾ ഇറങ്ങി അവൾ അവനടുത്തേക്ക് ഇറങ്ങിച്ചെന്നു.

“ചേച്ചിയുടെ ജോലി ഒക്കെ കഴിഞ്ഞോ…”

തിരിഞ്ഞു നോക്കാതെ അവൻ ചോദിച്ചത് കേട്ട കനി ഒന്ന് അമ്പരന്നു. പിന്നെ പടവിറങ്ങി അവനിരുന്ന പടവിൽ അവനോടൊപ്പം ചേർന്നിരുന്നു, അവന്റെ കയ്യിനെ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചു അവന്റെ തോളിൽ തല ചായ്ച്ചു.

“ഞാനാ വന്നേന്ന് നിനക്കെങ്ങനെ മനസ്സിലായി…”

“എന്നെ അന്വേഷിച്ചു ഇവിടെ വേറെ ആരും വരാനില്ലല്ലോ…”

അവന്റെ വാക്കുകളിൽ എല്ലാം ഉണ്ടായിരുന്നു അവൻ തറവാട്ടിൽ അനുഭവിക്കുന്ന ഒറ്റപ്പെടലിന്റെ നീറ്റൽ…
അത് അവളിലേക്കും വാക്കുകളിലൂടെ അവൻ പകർന്നപ്പോൾ അവളുടെ ഉള്ളും വിങ്ങി.

അവന്റെ മുഖത്തെ പാട് ശ്രെദ്ധിച്ച കനി കവിളിൽ പിടിച്ചു തന്റെ നേരെ തിരിച്ചതും, അവന്റെ സജലങ്ങളായ മിഴികൾ കണ്ടവളുടെ ഉള്ളു നീറി.

“ഇത്….ഇത്….അവര് തല്ലിയതാണോ നിന്നെ….”

കനിയുടെ കണ്ണുകളിൽ കനൽ പടർന്നു.

ദേഷ്യം കൊണ്ട് വിറച്ചുകൊണ്ട് എഴുന്നേൽക്കാൻ ശ്രെമിച്ച കനിയെ അവൻ കയ്യിൽ പിടിച്ചു തന്റെ ഒപ്പം ഇരുത്തി.

“വേണ്ടേച്ചി….എനിക്ക് ഇവിടെ ഇതൊക്കെ ശീലാ വാക്കുകൊണ്ടുള്ളത് ഇപ്പോൾ ഒന്ന് കടന്നു കൈകൊണ്ടായി എന്നെ ഉള്ളു…”

വരണ്ട ചിരിയോടെ കാർത്തിക്ക് പറഞ്ഞു നിർത്തിയപ്പോൾ കനിയുടെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞിരുന്നു.

ചുവന്നു കിടന്നിരുന്ന കവിളിലെ പാടിൽ വിരൽ തണുത്ത വെള്ളത്തിൽ നനച്ചവൾ തഴുകി,
വേദനകുറക്കാൻ ഇടയ്ക്കിടെ ചെറു വാത്സല്യചുംബനങ്ങൾ നൽകി അവനെ തണുപ്പിച്ചു.

“സോറീടാ….നമ്മുക്ക് നാളെ രാവിലെ തന്നെ തിരികെ പോവാം…”

അവൻ മനസ്സിലാവാതെ അവളെ നോക്കിയപ്പോൾ അവൾ രണ്ടു കണ്ണും ചിമ്മി അവനെ കാട്ടി വീണ്ടും അവന്റെ തോളിൽ തല ചായ്ച്ചു കിടന്നു.

അവനെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു ഒത്തിരി നേരം ഇരുന്നതിനു ശേഷമാണ് അവർ തിരികെ തറവാട്ടിൽ എത്തിയത്.

ഉച്ചക്ക് വെട്ടി തീയിൽ വാട്ടിയ വാഴയിലയിൽ തുമ്പപ്പൂ ചോറും, അവിയലും കാളനും മൂലയിൽ ഈന്തപ്പഴം അച്ചാറും ചെമ്മീൻ പൊടി ചമ്മന്തിയും ഒഴിച്ചുകൂട്ടാൻ പുലിശ്ശേരിയുമായി ഊണ് നിരന്നു,..
കഴിക്കുമ്പോഴും അവന്റെ മുഖം വാടിയിരുന്നത് കണ്ട കനിയും ചില തീരുമാനങ്ങൾ എടുത്തിരുന്നു.

“അമ്മാ…നമുക്ക് നാളെ കാലത്തേ തന്നെ തിരികെ പോവാം…”

മുറിയിൽ തുണികൾ മടക്കുകയായിരുന്ന രേവതിയുടെ അടുത്തെത്തി കനി പറഞ്ഞു.

“അതെന്തിനാ കാലത്തേ തന്നെ പോണേ…രണ്ടീസം നമ്മൾ ഇവിടെ നിക്കാൻ വന്നതല്ലേ…”

രേവതി തുണി മടക്കുന്നതിനൊപ്പം മറുപടി കൊടുത്തു.

“എങ്കിൽ നിങ്ങൾ രണ്ടുപേരും രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞു വന്നാൽ മതി, ഞാനും കാർത്തിയും നാളെ രാവിലെ പോവും…..
…അമ്മ അച്ഛനോട് പറഞ്ഞേക്ക്…”

മറുപടിക്ക് കാത്തു നിൽക്കാതെ തിരിഞ്ഞു നടക്കാൻ ഒരുങ്ങിയ കനിയുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ചുകൊണ്ട് രേവതി കണ്ണ് കാട്ടി.

“എന്താടി…എന്താ ഇപ്പോൾ പ്രശ്നം…”

“പ്രശ്നം ഒന്നുമില്ല ഞാനും കാർത്തിയും നാളെ രാവിലെ ഇവിടുന്നു പോവും…
അവനെ അങ്ങനെ ഇഷ്ടമില്ലാത്ത ഇടത്ത് ഞാനും വേണ്ട…”

കൈ വിടീച്ചു കനി രേവതിയെ നോക്കി പറഞ്ഞു. അതോടെ പന്തികേട് തോന്നിയ രേവതി കനിയെ കട്ടിലിൽ പിടിച്ചിരുത്തി കാര്യങ്ങൾ ചോദിച്ചറിഞ്ഞു.
തല്ലിയതൊന്നും കനി മനഃപൂർവ്വം പറഞ്ഞില്ല.

“ഈ…വിമല…
നിനക്ക് അവളുടെ സ്വഭാവം ഓക്കേ അറിയുന്നതല്ലേ കനീ…
ഉള്ളിൽ നിറയെ ദുഷിപ്പ് മാത്രാ…
കാർത്തി എന്നിട്ട് എന്ത് പറഞ്ഞു.”

“എന്ത് പറയാൻ അവന് ആദ്യായിട്ടൊന്നും അല്ലല്ലോ…
എങ്കിലും അവന്റെ ഉള്ളു നീറുന്നത് ഞാൻ കണ്ടതാ…
അതോണ്ട് ഇനീം ഒളിഞ്ഞും മറിഞ്ഞും കുത്തു വാക്കു കേൾപ്പിക്കാനും കേൾക്കാനും അവനെ ഞാൻ ഇനി ഇവിടെ നിർത്തില്ല….അമ്മ അച്ഛൻ വരുമ്പോൾ പറഞ്ഞാൽ മതി.”

കനിയുടെ വാക്കുകളിലെ ഉറപ്പ് മനസിലാക്കിയ രേവതി തലകുലുക്കി ഇരുന്നതെ ഉള്ളൂ.

പിറ്റേന്ന് കനിയും കാർത്തിക്കും ഇറങ്ങിയപ്പോൾ അവരോടൊപ്പം ദേവനും രേവതിയും ഉണ്ടായിരുന്നു.

********************************

തിങ്കൾ രാവിലെ…

“ടാ… കഴിഞ്ഞില്ലെ…വേഗം ഇറങ്ങാൻ നോക്കിയേ കനിക്ക് ലേറ്റ് ആവും…”

മുകളിലേക്ക് നോക്കി കോളേജിൽ പോവാൻ വേണ്ടി കാർത്തിക്കിനെ വിളിച്ചുകൊണ്ട് രേവതി ഒച്ചയിട്ടു.

ടിഫിൻ ഹാൻഡ് ബാഗിലേക്ക് വച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന കനി രേവതിയെ നോക്കി ചിരിച്ചപ്പോൾ രേവതി ഒന്ന് കണ്ണിറുക്കി കാട്ടി അടുക്കളയിലേക്ക് പോയി.

കടും നിലയിൽ ചെക്കുകൾ ഉള്ള ഷർട്ടും ആഷ് ജീൻസും ഇട്ടുകൊണ്ട് അപ്പോഴേക്കും കാർത്തിക്കും താഴെ എത്തി.
നീളൻ മുടി കോതിയിണക്കി താഴെക്കെത്തിയ കാർത്തി താഴെ ഇരുന്ന കനിയെ നോക്കി ചിരിച്ചു.

“എന്തിനാ അമ്മെ ഇങ്ങനെ ഒച്ച ഇടുന്നെ…
ചേച്ചിക്ക് സമയം ആയിട്ടില്ലല്ലോ…പിന്നെന്താ…”

ഈർഷയോടെ കാർത്തിക് അടുക്കളയിലേക്ക് കണ്ണെറിഞ്ഞു.

“ഓഹ് ചെക്കൻ ഫസ്റ്റ് ഡേ തന്നെ വൈകണ്ടല്ലോ എന്ന് കരുതീട്ട…”

വൈകാതെ കനിയോടൊപ്പം കാർത്തിക്ക് ബസ് സ്റ്റോപ്പിലേക്ക് നടന്നു തുടങ്ങി,
മറൂൺ സാരി കാറ്റിൽ പടർത്തിയും പിടിച്ചടക്കിയും അവന്റെ ചാരെ കനിയും നടന്നു.

അലസമായി ചുറ്റും കണ്ണോടിച്ചു നടക്കുന്ന കാർത്തിയെ ഇടയ്ക്കിടയ്ക്കവൾ കണ്ണ് നീട്ടി നോക്കി.

“ടെൻഷൻ ഉണ്ടോടാ…”

“ഏഹ്…”

“ഫസ്റ്റ് ഡേ അല്ലെ ടെൻഷൻ ഉണ്ടോന്നു…???”

“ഏയ്…എനിക്ക് ടെൻഷൻ ഒന്നൂല്ല…”

പറയുന്നതിനൊപ്പം കാർത്തി മുഖത്തൊരു ചിരി വരുത്തി.

“ഡാ…ടെൻഷൻ ഒന്നും വേണ്ടാട്ടോ….ഇപ്പോൾ പഴേ സ്കൂൾ കുട്ടിയൊന്നുമല്ല ഒത്ത ചെക്കനായി…
അച്ഛൻ ഇടയ്ക്ക് ഇടയ്ക്ക് പറയുന്ന പോലെ എന്നെ നോക്കേണ്ട പ്രായം ഒക്കെ ആയി…അതോണ്ട് കുറച്ചു തന്റേടം ഒക്കെ ആവാട്ടോ…”

അവന്റെ കയിൽ കൊരുത്തു കനി അവന്റെ തോളിൽ ഇടിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

എന്നോ തേച്ചു വച്ച പെയ്‌ന്റിന്റെ അവശിഷ്ടം പറ്റിപ്പിടിച്ചിരുന്ന കാലപ്പഴക്കം കൊണ്ട് ഒന്ന് ഇടിഞ്ഞു താഴ്ന്ന ബസ് സ്റ്റോപ്പിന്റെ ഓരത്തായി അവർ നിന്നു.
അവന്റെ കയ്യും കൊരുത്തു അവനോടു മിണ്ടിയും പറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന കനിയിൽ ആയിരുന്നു സ്റ്റോപ്പിലെ ആണുങ്ങളുടെ കണ്ണ്,
അത് കണ്ട കാർത്തി അവളെ തന്റെ മറയിലേക്ക് നിർത്തി.
അതോടെ കൂർത്ത കണ്ണുകൾ ദർശന സുഖം തേടി മറ്റു തരുണികളിലേക്ക് യാത്രയായി.
കോളേജിലേക്കും സ്കൂളിലേക്കും ജോലിക്കും പോവാനായി ഒട്ടൊരു തിരക്ക് സ്റ്റോപ്പിനെ ചുറ്റിപ്പറ്റി ഉണ്ടായിരുന്നതിനാൽ, കാഴ്ചയ്ക്ക് അവർക്ക് പഞ്ഞമുണ്ടായിരുന്നില്ല.
കോളേജ് പ്രായം തോന്നിച്ച ചില സുന്ദരികളുടെ കണ്ണേറ് ഇടയ്ക്കിടെ കാർത്തിക്കിലേക്കും നീളുന്നുണ്ടായിരുന്നു, കാർത്തിക്ക് അത് കണ്ടില്ലെങ്കിലും ഇടംകണ്ണുകൊണ്ട് കനിയത് കണ്ടു ചിരിച്ചു.

അല്പം കഴിഞ്ഞതും കനിയുടെ ബാങ്ക് വഴി പോവുന്ന ബസ് വന്നപ്പോൾ കനി കയറി…
മുകളിലെ കമ്പിയിൽ പിടിച്ചു നിന്ന് തല ജനലിലേക്ക് നീട്ടി കാർത്തിക്കിന് അവൾ കൈകാട്ടി.

തൊട്ടു പിറകിൽ അവനു പോകാനുള്ള കോളേജ് ബസും എത്തിയിരുന്നു.

സ്റ്റോപ്പിൽ നിന്നിരുന്ന ഒന്ന് രണ്ടു കുട്ടികളും അതെ ബസിൽ കയറി.
ഒടുവിൽ അവനും കയറി,
ജനാലയോട് ചേർന്നുള്ള സീറ്റിൽ അവൻ സ്ഥലം പിടിച്ചു.
ബസിൽ പലയിടത്തായി കുറച്ചു കുട്ടികളെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു.
കാറ്റു തഴുകിഇറങ്ങുന്ന സുഖത്തിൽ അവൻ തന്റെ യാത്ര തുടങ്ങി.
********************************

വാകകൾ തണലിടുന്ന നീണ്ട പാതയും കടന്ന് കോളേജിന്റെ മെയിൻ ബില്ഡിങ്ങിൽ അവൻ കയറി അങ്ങുമിങ്ങും കുട്ടികൾ നീങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
സ്ഥിരപരിചിതരായി വരാന്തയിൽ നടക്കുന്നവരോടൊപ്പം തന്നെ പോലെ അല്പം പരുങ്ങി നടക്കുന്നവരെയും അവന്റെ കണ്ണുകൾ കണ്ടെത്തി തന്നെ പോലെ തന്നെ ഇവിടെ എത്തിയ ഫ്രഷേഴ്‌സ് ആണ് അവരും എന്ന് മനസിലാക്കാൻ അവനു ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടായില്ല.

ക്ലാസ് കണ്ടെത്തി ഒരു മൂലയിൽ ഒതുങ്ങിക്കൂടി അവൻ അവന്റേതായ ലോകം കണ്ടെത്തി,
ക്ലാസ്സിൽ കുട്ടികൾ ഓരോരുത്തരായി നിറഞ്ഞതും,
പുറത്തു നിന്ന് ഒരു കൂട്ടത്തിന്റെ ഉച്ചത്തിലുള്ള പാട്ട് ഉയർന്നു കേട്ട് തുടങ്ങി,
അത് തങ്ങളുടെ ക്ലാസ്സിനടുത്തേക്ക് അടുത്ത് വരുന്നത് കേട്ടതും,
ഓരോരുത്തരും ഇരുന്നു പരുങ്ങാൻ തുടങ്ങി.

********************************

“അവൻ എത്തിയോ അമ്മെ…”

വീട്ടിലേക്ക് കയറിയതേ കനി ചോദിച്ചത് അതായിരുന്നു…
ബാങ്കിൽ ഇന്ന് മുഴുവൻ അവൾ ആലോചിച്ചത് കാർത്തിക്കിനെയും അവന്റെ കോളേജിലെ ഫസ്റ്റ് ഡേ എങ്ങനെ ആയിരിക്കും എന്നുമായിരുന്നു.
ബാങ്കിലെ ഒന്നിലും നേരാംവണ്ണം ഏകാഗ്രത പുലർത്താൻ കഴിയാതെ ഒരു വിധത്തിൽ തിരികെ എത്തി എന്ന് തന്നെ പറയാം.

“അവൻ മോളിലുണ്ട്…”

“ആഹ്…”

“ഡി ചായ എടുക്കാം…”

ഹാൻഡ്ബാഗ് സോഫയിലേകിട്ട് മുകളിലേക്ക് സാരിയും വലിച്ചു ഓടാൻ തുടങ്ങിയ കനിയെ നോക്കി രേവതി വിളിച്ചു പറഞ്ഞു, എന്നാൽ കേൾക്കാത്ത മട്ടിൽ അവൾ പടികൾ ചവിട്ടികുത്തി മുകളിലെത്തിയിരുന്നു.

“ഡാ കാർത്തീ…”

അവന്റെ റൂമിലെ ഡോർ തുറന്നു കനി അകത്തെത്തി.

സ്ഥിരം അവന്റെ ജനലിനരികത്തെ കസേരയിൽ അവനുണ്ടായിരുന്നു. അവന്റെ കാലിന്റെ ചുവട്ടിൽ ചൂട് പറ്റി ലൂണയും കനിയെ കണ്ടപ്പോൾ തലയുയർത്തി നോക്കി വീണ്ടും കൈക്കൂട്ടിലേക്ക് മുഖം പൂഴ്ത്തി കിടപ്പായി.

അഴിഞ്ഞു നിതംബത്തെ ഉരുമ്മി കിടന്ന മുടി മാടി നെറുകിൽ കെട്ടി വച്ച് കനി അവനടുത്തു വന്നിരുന്നു. സാരി ഒട്ടുയർന്നു കൊലുസ് ചന്തം ചാർത്തിയ അഴകൊത്ത കാൽപാദങ്ങൾ കട്ടിലിൽ നിന്നും തൂങ്ങി പതിയെ ആടികൊണ്ടിരുന്നു.

“എങ്ങനെ ഉണ്ടായെടാ… ഫസ്റ്റ് ഡേ…”

കണ്ണിൽ നിറഞ്ഞ ആകാംഷ വാക്കുകളിലും തുളുമ്പിയിരുന്നു.

“കുഴപ്പം ഇല്ലായിരുന്നു…”

“ഏഹ്…അപ്പൊ അതിലെന്തോ കുഴപ്പം ഉണ്ടല്ലോ…പറേടാ കാർത്തീ…..

……റാഗിങ്ങ് എന്തേലും ഉണ്ടായോ….”

അവളുടെ ചുണ്ടിൽ ചെറിയൊരു കുസൃതി വിരിഞ്ഞെങ്കിലും മുഖത്ത് ചെറിയ രീതിയിൽ ഭയവും നിഴലിട്ടു.

“ഹ്മ്മ്….”

അവൻ അവളെ നോക്കി ഒരു ചമ്മിയ ചിരി ഒളിപ്പിച്ചു മൂളി…”

അവന്റെ ചിരി കണ്ടു അടക്കാനാവാതെ കനി അവനടുത്തേക്ക് ചേർന്നിരുന്നു.
കെട്ടഴിഞ്ഞു മുഖത്തേക്ക് ഉരുമ്മിവീണ കട്ടിയുള്ള മുടിയിഴ ചെവിക്ക് പിറകിലേക്ക് തിരുകി വച്ചുകൊണ്ട് അവൾ അവന്റെ ചുവന്നു തുടങ്ങിയ മുഖം പിടിച്ചു അവൾക്ക് നേരെ തിരിച്ചു.

“എന്താടാ..കാർത്തീ…എന്താ ഒരു ചിരിയൊക്കെ……
റാഗിംഗിന് ഇത്ര ചിരിക്കാൻ എന്താ.. ”

അവളുടെ ചോദ്യങ്ങൾ ശര വേഗത്തിൽ ആയിരുന്നു.

“ഇന്ന് ക്ലാസ്സിൽ ചെന്ന് ഞാൻ ഇരുന്നു കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോഴാ സീനിയേഴ്സ് എല്ലാരും കൂടെ ക്ലാസ്സിലേക്ക് വന്നത്,….
……..എന്നിട്ടു ഓരോരുത്തരെ ആയി ഓരോന്ന് ചെയ്യിപ്പിച്ചു തവളച്ചാട്ടം ഓട് എണ്ണിക്കൽ ഒക്കെ…
എനിക്കണേൽ അപ്പോഴേ പേടി ആയി തുടങ്ങി,
എന്തോ കൈയൊക്കെ തണുത്തു വിറച്ചു.
……അപ്പോൾ ഒരു ചേട്ടൻ എന്നെ വിളിച്ചു, പേടിച്ചാണ് ചെന്നത്.
ആഹ് ചേട്ടൻ എന്നോട് ഗേള്സിന്റെ ടോയ്ലറ്റിൽ പോയി ഒരു ലെറ്റർ വെച്ചിട്ട് വരാൻ പറഞ്ഞു….
അത് കേട്ടതോടെ ഞാൻ അവിടെ തല കറങ്ങി വീഴുമെന്ന് തോന്നിപ്പോയി…
അയാൾക്ക് ചുറ്റുമുള്ള ചേട്ടന്മാരൊക്കെ എന്നെ നോക്കി കണ്ണ് കൂർപ്പിക്കുന്നത് കണ്ടതോടെ അവിടുന്നു ബാഗും എടുത്തു ഓടിയാലോ എന്ന് വരെ ചിന്തിച്ചതാ…
അപ്പോഴാ ലെറ്റർ തന്ന ചേട്ടൻ എന്നെ നോക്കി ഒച്ചയിട്ടത് അതോടെ ഞാൻ പോലും അറിയാതെ നടന്നു പോയി…”

പറഞ്ഞു തീർത്തു കണ്ണുയർത്തിയപ്പോൾ അവൻ കണ്ടു ശ്വാസം പോലും എടുക്കാൻ മറന്നു അവനെ തന്നെ ഉറ്റുനോക്കുന്ന കനിയെ.

“എന്നിട്ട്…എന്നിട്ടെന്ത് നടന്നു….നീ…നീ കൊണ്ടോയി വെച്ചോ….!!!”

അവളുടെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു ഇപ്പോൾ താഴെ വീഴും എന്ന നിലയിൽ ആയിരുന്നു.

“ഏയ്…
ഞാൻ പുറത്തേക്ക് നടന്നതും
ആഹ് ചേട്ടൻ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു,…
മോൻ വെച്ച ലെറ്റർ എടുക്കാൻ ഞാൻ ആളെ വിടും കേട്ടോ….”

അത് കൂടി കേട്ടതോടെ എന്റെ കാര്യത്തിൽ ഒരു തീരുമാനം ആയെന്നു എനിക്ക് മനസ്സിലായി…പിന്നെ ഒരു തോന്നലിൽ സ്റ്റാഫ് റൂമിലേക്ക് നടന്നപ്പോഴാ ഒരു വിളി കേട്ടത് തിരിഞ്ഞപ്പോൾ ഒരു വെള്ള ചുരിദാറിട്ട ഒരു പെണ്ണ് എന്നെ വിളിച്ചു.

എങ്ങോട്ടാ പോവുന്നേന്നു ചോദിച്ചു ഞാൻ സ്റ്റാഫ് റൂമിലേക്ക് നോക്കിയതും അവൾ എന്റെ കയ്യും പിടിച്ചും മുന്നോട്ടു നടന്നു.

അവർക്കെതിരെ ഫസ്റ്റ് ഡേ തന്നെ ഇഷ്യൂ ഉണ്ടാക്കിയിട്ട് ഇനി താൻ ഇവിടെ നേരെ ചൊവ്വേ പഠിക്കുവോ…
എന്നും ചോദിച്ചു എന്റെ കയ്യും വലിച്ചു പിടിച്ചു നടന്ന അവൾ ഇനി സീനിയേഴ്സ്ന്റെ കൂട്ടത്തിൽ ആണോ എന്ന് പോലും ഞാൻ വിചാരിച്ചു…
എന്നേം കൊണ്ട് ലേഡീസ് ടോയ്ലറ്റിന്റെ അടുത്തെത്തി യിട്ട് എന്റെ കയ്യിൽ നിന്നും ലെറ്റർ വാങ്ങി ഒന്ന് തുറന്നു നോക്കിയിട്ട് അകത്തേക്ക് കയറി തിരികെ വന്നു.

അവർ ചോദിക്കുവാണേൽ മൂന്നാമത്തെ ക്യൂബിക്കിളിൽ ഉണ്ടെന്നു പറഞ്ഞേക്കാൻ പറഞ്ഞിട്ട് നടന്നു പോയി.”

“ഏതാടാ ആഹ് കൊച്ച്…”

അത്രയും നേരം ഏതോ സിനിമാക്കഥ കേട്ടിരുന്നത് പോലെ ഇരുന്ന കനി അവനോടു ചോദിച്ചു.

“അത് കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോഴാ മനസ്സിലായെ ക്ലാസ്സിൽ ടീച്ചർ വരുന്നതിനു തൊട്ടു മുന്നേ അവളും വന്നു…
അവൾ ഞങ്ങളുടെ ക്ലാസ്സിലാ…”

“ആഹാ…അപ്പോൾ ജൂനിയർ ആയിട്ട് നല്ല തന്റേടം ഉണ്ടല്ലോ…
കണ്ടു പടിക്കട കാർത്തീ…”

കനി അവന്റെ കവിളിൽ കുത്തി കളിയാക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“ഓഹ് പിന്നെ….”

അവളുടെ കൈ തട്ടി മാറ്റി അവൻ മുഖം കോട്ടി.

“ആഹ് കൊച്ചിന്റെ പേരെന്താടാ…”

“ജീന…”

********************************

അവന്റെ പകലുകൾക്ക് കോളേജിൽ നിറം പിടിച്ചു തുടങ്ങിയിരുന്നു….

“ജീന, കാർത്തിക്ക് നിങ്ങൾ ലാബിൽ ഒരു ഗ്രൂപ് ആയിരിക്കും.”

അന്ന് ക്ലാസ്സിൽ സ്റ്റുഡന്റസിനെ ലാബ് ഗ്രൂപ്പുകളിലേക്ക് അസ്സൈൻ ചെയ്തു കൊണ്ടിരുന്ന ക്ലാസ് ട്യൂട്ടർ പറഞ്ഞത് കേട്ട ജീന ഡെസ്കിലേക്ക് മുന്നിലേക്ക് ചാഞ്ഞു അവനെ നോക്കി ചിരിച്ചു.
ആഹ് ചിരി പക്ഷെ തുളഞ്ഞു കയറിയത് ക്ലാസ്സിലെ ആബാല വൃന്ദം ആണ്പിള്ളേരുടെ നെഞ്ചിലേക്കായിരുന്നു..
അവരുടെ അസൂയ പൂണ്ട നോട്ടം ചെന്ന് നിന്നത് ഒരു മൂലയിൽ ഒതുങ്ങി ഇരുന്ന കാർത്തിക്കിന്റെ നേരെ ആയിരുന്നു.

————————————-
“ചേച്ചീ….ജീനയും ഞാനും ഒരേ ഗ്രൂപ്പിൽ ആഹ് ലാബിൽ….”

“കൊള്ളാല്ലോ…അപ്പോൾ ഇത്രയും നാളും ഒരു പെൺകൊച്ചിനോട് പോലും മിണ്ടാത്ത നീ ഇപ്പോൾ ഈ ജീനയോട് പെട്ടെന്ന് അടുത്ത പോലുണ്ടല്ലോ…എന്താടാ…”

“ഏയ് ഒന്നൂല്ല ചേച്ചീ…
അവൾ എല്ലാരോടും പെട്ടെന്ന് കൂടുന്ന ടൈപ്പ് ആണ്…ഫസ്റ്റ് ഡേ തന്നെ പിന്നെ ഞങ്ങൾ കാണുന്നതും അങ്ങനെ ഒരു സാഹചര്യത്തിൽ ആയിരുന്നല്ലോ…അതോണ്ട്, അവിടെ ആദ്യം കിട്ടിയ ഫ്രണ്ടും അവളാ…”

“ഹ്മ്മ് ശെരി…ശെരി.. ”

കോളേജ് കഴിഞ്ഞുള്ള അവരുടെ പതിവ് സംസാരത്തിൽ ആയിരുന്നു കനിയും കാർത്തിക്കും.

“ജീന ബോംബെയിലാ ജനിച്ചു വളർന്നെ….ഇവിടെ ഡിഗ്രി ചെയ്യണം എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ അവളുടെ പരെന്റ്സ് ഇങ്ങോട്ടു അയച്ചതാ…”

“ആഹാ ബോംബെകാരിയാണോ എങ്കിൽ കുറച്ചു പൊടിക്കൈ ഒക്കെ കയിൽ കാണും…ഒന്ന് സൂക്ഷിച്ചോ ചെക്കാ…”

കനി ചിരിയോടെ അവനെ നോക്കി പറഞ്ഞപ്പോൾ അവൻ പുരികം കോട്ടി അവളെ കണ്ണുരുട്ടികാട്ടി.

********************************

ലാബിലും ക്ലാസ്സിലും ജീന കാർത്തിക്കിനെ ചുറ്റി നടന്നു.
അവനെ ഒരു നിമിഷം പോലും ഒതുങ്ങിയിരിക്കാൻ ജീന സമ്മതിച്ചിരുന്നില്ല. അവളെവിടെ തിരിഞ്ഞാലും അവൾ അവനെ കൂടെ കൂട്ടി.
വെളുത്തു ഒതുങ്ങിയ ശരീരത്തിൽ കാലം കാട്ടിയ മാന്ത്രികത നിറഞ്ഞ അതിസുന്ദരി ആയിരുന്നു ജീന, ചുരുണ്ട് മെടഞ്ഞു പുറം മറച്ചു കിടക്കുന്ന അല്പം ചെമ്പിച്ച ഇടതൂർന്ന മുടിയും, അഴകളവുകളാൽ ഒത്തിണങ്ങിയ ഷേപ്പ് ഉള്ള ശരീരവും ഓവൽ മുഖവും നീണ്ട മൂക്കും അതിനു താഴെ വരച്ചു വെച്ച പോലുള്ള ചുണ്ടുകളും, വെണ്ണ പോലുള്ള കഴുത്തും നെഞ്ചിൽ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ഉരുണ്ട മാറിടവും വീണപോലെ അഴകൊത്ത പിന്ഭാഗവും,
അവളെ ക്ലാസ്സിലെ മാത്രം ഒതുക്കാതെ കോളേജിലെ തന്നെ സ്വപ്നസുന്ദരിയാക്കി മാറ്റി.
സീനിയേഴ്സ് അടക്കം അവളുടെ ഒരു കടാക്ഷത്തിനായി അവളുടെ ചുറ്റും ഉപഗ്രഹങ്ങളെപ്പോലെ പാറി നടക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോഴും അവൾ ഇതിലൊന്നും കുലുങ്ങാതെ നടന്നു.
എന്നാൽ ജീനയുടെ ആരാധകർക്ക് അവളുടെ ഒപ്പം സദാ നടക്കുന്ന കാർത്തിക്ക് ഒരു കരടായി വളരുകയായിരുന്നു.

********************************

ദിവസങ്ങൾ അവരെ കൂടുതൽ അടുപ്പിച്ചു.
ജീനയുമായുള്ള കൂട്ട് ഒരു പരിധിവരെ അവനിലെ അന്തർമുഖനെ മായ്ച്ചു തുടങ്ങിയിരുന്നു.

“എന്താടാ…കുറച്ചു നേരം ആയല്ലോ നീ ഇങ്ങനെ എന്നെ നോക്കുന്നേ…”

വൈകീട്ട് കോളേജിൽ നിന്നെത്തിയ കാർത്തിക്കും ബാങ്കിൽ നിന്നെത്തിയ കനിയും താഴെ സോഫയിൽ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു, രേവതി അയൽവീട്ടിലും ദേവൻ പുറത്തും പോയിരുന്നു.

ഇടയ്ക്കിടെ തന്നെ തന്നെ പാളി നോക്കുന്ന കാർത്തിക്കിനെ കനി കുറച്ചു നേരമായി ശ്രെദ്ധിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു, അവൾ നോക്കുമ്പോഴെല്ലാം കണ്ണ് മാറ്റുന്ന കാർത്തിക്കിനെ ഒരിക്കൽ കൂടെ അങ്ങനെ കണ്ടതും വായിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന ബുക്ക് മാറ്റിവെച്ചു കനി കാർത്തിക്കിന് നേരെ തിരിഞ്ഞു. ഒന്ന് പരുങ്ങിയ കാർത്തിക്കിനെ കണ്ടതും കനി ഒന്നൂടെ അടുത്തിരുന്നു.

“കാര്യം പറ ചെക്കാ…”

“അത്…അത്…ചേച്ചി അച്ഛനോടും അമ്മയോടും പറയരുത്.”

“അതെന്താടാ അവരറിയാൻ പാടില്ലാത്ത കാര്യം, കോളേജിൽ വല്ലോം ഒപ്പിച്ചോടാ…”

കനി ഒന്ന് കനപ്പിച്ചു നോക്കി.

“ഏയ്….ഒന്നും ഒപ്പിച്ചില്ല…
ഞാൻ ഇന്ന് ഒന്ന് ക്ലാസ് കട്ട് ചെയ്തു.”

“ഡാ കാർത്തീ….”

വിശ്വസിക്കാനാവാതെ കനിയുടെ വാ പിളർന്നു പോയിരുന്നു.

“ചേച്ചീ….പ്ലീസ്…അവൾ പറഞ്ഞതാ ആരോടും പറയണ്ടാന്ന്, പക്ഷെ എന്റെ എല്ലാ കാര്യോം ചേച്ചിയോട് ഞാൻ പറയാറില്ലേ…ഇത് പറയാതെ വെച്ചപ്പോൾ എന്തോ പോലെ…അതാ…പ്ലീസ് ചേച്ചി അച്ഛനോടും അമ്മയോടും പറയല്ലേ…”

“എന്നാലും കാർത്തീ…നീ ക്ലാസ് കട്ട് ചെയ്തു എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞാൽ വിശ്വസിക്കാൻ പറ്റുവോ…
ഏതാടാ ഈ അവൾ ആഹ് ജീന തന്നെ ആണോ…???”

കനിയുടെ മുഖത്ത് ആകാംഷ. ചോദ്യത്തിൽ ഒളിപ്പിക്കാൻ കഴിയാതെ താഴ്ന്നുപോയ അവന്റെ മുഖത്ത് ഒരു ചമ്മൽ അവൾ കണ്ടു.

“കട്ട് ചെയ്ത് എങ്ങോട്ടാ രണ്ടും കൂടെ പോയെ…വല്ല സിനിമയ്ക്കും ആണോടാ…”

കനി ഒന്ന് ചുഴിഞ്ഞു നോക്കി മൂളിയ ശേഷം പയ്യെ സോഫയിലേക്ക് ചാഞ്ഞു.

“ഏയ്…സിനിമക്കൊന്നും പോയില്ല….
….ഉച്ച കഴിഞ്ഞുള്ള പീരീഡ് ബോർ ആണെന്ന് അവൾ പറഞ്ഞു,
അവൾ കേറുന്നില്ല കൂട്ടിനു എന്നോടും കേറണ്ടാന്ന് പറഞ്ഞു, ഞാൻ കുറെ പറഞ്ഞതാ കട്ട് ചെയ്യണ്ടാന്നു, അവൾ സമ്മതിച്ചില്ല…
പിന്നെ ടൗണിൽ വന്നു റൗണ്ടിൽ കുറച്ചു നേരം നടന്നു,…അവൾ വന്നിട്ട് ഇവിടൊന്നും കണ്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല, പിന്നെ പായസം കുടിക്കണം എന്ന് പറഞ്ഞു എന്നേം വലിച്ചോണ്ട് പോയി….
അവളൊരു പയാസപ്രാന്തിയ…..
അവിടുന്ന് മൂക്കു മുട്ടെ പായസം കഴിച്ചിട്ടാ പിന്നെ വീട്ടിലേക്ക് പോന്നേ…”

“ഉം…അല്ലേൽ പായസം വെച്ചാൽ കുടിക്കാത്ത ചെക്കനാ ഇപ്പോൾ കൂട്ടുകാരീടെ കൂടെ പായസം കുടിക്കാൻ പോയെക്കുന്നെ…”

കനി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“ചേച്ചി വേറെ ആരോടും പറയല്ലേ…”

അവൻ സന്ദേഹത്തോടെ കനിയെ നോക്കി.

“ഇല്ലട….പിന്നെ അധികം ചുറ്റലൊന്നും വേണ്ട…
എങ്ങാനും അച്ഛന്റെ മുൻപിൽ പോയി ചാടിയാൽ അറിയാലോ..”

കനി അവനെ ചിരിയോടെ നോക്കിയപ്പോൾ അവൻ അവളുടെ കവിളിൽ ഒരുമ്മ കൊടുത്തു ചേർന്നിരുന്നു.

********************************

“ഡാ അഖിലെ ദേ അവൻ കേറി…”

കോളേജ് ബസിൽ കാർത്തിക്ക് കേറുമ്പോൾ അവനെ കാത്ത് പിന്നിലെ സീറ്റിൽ അവരുണ്ടായിരുന്നു, കോളേജിൽ ജീനയുടെ പിന്നാലെ കൂടിയവരിൽ ഒരു കൂട്ടം. പലവട്ടം ജീനയോട് കൂട്ടത്തിലെ അഖിൽ ഇഷ്ടം പറഞ്ഞെങ്കിലും ജീന അത് മൈൻഡ് ചെയ്യാനെ പോയിരുന്നില്ല, അതോടെ ജീനയുടെ കൂടെ എപ്പോഴും നടക്കുന്ന കാർത്തിക്കിനോട് ഉണ്ടായിരുന്ന അസൂയ കലി ആയി മാറാൻ അധികനാൾ വേണ്ടി വന്നില്ല.

കാർത്തിക്ക് കയറി സീറ്റിൽ ഇരുന്നതും പിന്നിൽ നിന്നും അവർ മുന്നിലേക്ക് നീങ്ങി കാർത്തിക്ക് ഇരുന്ന സീറ്റിനെ ചുറ്റി നിന്നു.
ചുറ്റും മൂനാലുപേർ വട്ടമിട്ടത് കണ്ട് പെട്ടെന്നാണ് കാർത്തിക്ക് മുഖം ഉയർത്തിയത്.

തനിക്ക് ചുറ്റും നിൽക്കുന്നവരെ കണ്ടപ്പോൾ അവനു മനസ്സിലായി ജീനയുടെ പിറകെ നടക്കുന്നവർ, സീനിയേഴ്സ് ആണ്,.
അവൻ ഒന്ന് കൂടെ ഒതുങ്ങി ഇരുന്നു.

“ഡാ നീയും ജീനയും തമ്മിൽ ഇഷ്ടത്തിലാണോ….”

കൂട്ടത്തിലൊരുത്താൻ അവനോടു ചോദിച്ചു.
വിരണ്ടു പോയ കാർത്തിക്ക് ആഹ് സമയം ഒന്നും മിണ്ടാനാവാതെ അവർക്ക് നേരെ മാറി മാറി നോക്കാനെ കഴിഞ്ഞുള്ളു.

“ആഹ് ഇനി ഇഷ്ടത്തിൽ ആണെങ്കിലും പൊന്നുമോൻ അവളെ അങ് മറന്നേക്ക്…”

“അതെ അല്ലേലും ചേട്ടന്മാര് ഇവിടെ സിംഗിൾ ആയിട്ട് നടക്കുമ്പോൾ കോളേജിലെ ചരക്കിനെ ജൂനിയർ ഒരുത്തൻ വളച്ചാൽ മാനക്കേട് ഞങ്ങൾക്കാ…”

കൂട്ടത്തിലെ വേറൊരുത്തൻ പറഞ്ഞു.

“ജീനയെ തല്ക്കാലം ഞങ്ങളിൽ ഏതേലും ഒരുത്തൻ അങ്ങ് നോക്കിക്കോളാം മോൻ ബുദ്ധിമുട്ടണ്ട കേട്ടല്ലോ…
ഇനി അവളോട് മിണ്ടിയും മുട്ടിയുരുമ്മിയും നടന്നാൽ ഞങ്ങൾ കാണാൻ വരുന്നത് ഇങ്ങനെയായിരിക്കില്ല…”

കാർത്തിക്കിന്റെ തോളിൽ ഒന്ന് മുറുക്കി അഖിൽ പറഞ്ഞു.

പതിയെ അവർ പിന്നിലേക്ക് തിരിച്ചു പോയപ്പോൾ കാർത്തിക്ക് ഒന്ന് തരിച്ചു പോയിരുന്നു. എങ്ങനെയോ കോളേജിൽ എത്തി ക്ലാസ്സിൽ ഇരുന്നു, ഓരോ പീരീഡ് കഴിയുന്നത് പോലും അവൻ അറിഞ്ഞില്ല. ഇന്റർവെല്ലിന് ജീന അവന്റെ അടുത്ത് വന്നു.എന്നാൽ അവർ പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങൾ മനസ്സിൽ കിടന്ന കാർത്തിക്ക് വിളറിയ മുഖത്തോടെ എല്ലാം കേട്ടിരുന്നതെ ഉള്ളൂ…
പിന്നീടുള്ള സമയമെല്ലാം അവളെ അവോയ്ഡ് ചെയ്ത കാർത്തിക്ക് ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞതും ജീനയോട് പറയാൻ പോലും നിൽക്കാതെ ഓടി ബസിൽ കയറി.

അന്ന് വീട്ടിലെത്തിയ കനി പതിവ് പോലെ കാർത്തിക്കിന്റെ മുറിയിലെത്തി.

കട്ടിലിൽ കിടക്കുകയായിരുന്ന അവന്റെ അടുത്തവൾ വന്നിരുന്നു.
എന്നാൽ അവൾ വന്നതും ഇരുന്നതും ഒന്നുമറിയാതെ എന്തോ ആലോചിച്ചു കിടക്കുന്ന കാർത്തിക്കിനെ കണ്ടതും കനി അവനെ കുലുക്കി വിളിച്ചു.

“ഡാ…എവിടെയാ…”

കനിയുടെ പെട്ടെന്നുള്ള വിളിയും മനസ്സിൽ പുകഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്ന ചിന്തകളും ഒരു നിമിഷം അവനെ കുടഞ്ഞതും, ഉള്ളിലേക്കൊതുങ്ങാൻ ആഹ് സമയം കൊതിച്ചിരുന്ന കാർത്തിക്ക് ഈർഷയോടെ അവളുടെ കൈ തട്ടി മാറ്റി.

“എന്താ ചേച്ചീ…ഇത്…ഒന്ന് പോണുണ്ടോ…”

അവൻ പൊട്ടിത്തെറിച്ചപ്പോൾ ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിക്കാതെ അവനിൽ നിന്നുമുണ്ടായ പ്രതികരണത്തിൽ ആകെ ഞെട്ടിതരിച്ചു പോയിരുന്നു കനി.

ഒരു നിമിഷം ഒന്ന് പതറിയ കനി കാർത്തിക്കിനെ നോക്കി,
അവളുടെ കണ്ണിൽ ദയനീയത നിറഞ്ഞിരുന്നു ഉള്ളിലെ വിങ്ങൽ പൊട്ടിയടർന്നു കണ്ണുകളിലൂടെ ഒഴുകിയപ്പോൾ, ഒറ്റ നിമിഷാദ്രം കൊണ്ട് കാർത്തിക്കിന് താൻ ചെയ്തതിന്റെ വ്യാപ്തി ബോധ്യമായി.

കണ്ണ് തുടച്ചു എഴുന്നേറ്റു പോകാൻ ഒരുങ്ങിയ കനിയുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ചവൻ തിരികെ ഇരുത്തിയപ്പോൾ മുഖം കുനിച്ചു അവനെ നോക്കാതെ അവൾ ഇരുന്നു.

അത് കൂടെ കണ്ടതോടെ അവന്റെ കണ്ണും നിറഞ്ഞു,
തകർന്ന ഹൃദയത്തോടെ അവൻ അവളുടെ കയ്യിൽ കോർത്ത് പിടിച്ചു തോളിൽ ചാരി ഇരുന്നു കൊണ്ട് ഇന്ന് ബസിൽ ഉണ്ടായതെല്ലാം അവളോട് പറഞ്ഞു.

“കാർത്തീ…”

“ഉം….”

“അവരങ്ങനെയൊക്കെ പറഞ്ഞിട്ട് പോയിക്കഴിഞ്ഞു നീ ഞാൻ വരും വരെ അത് തന്നെ അല്ലെ ആലോചിച്ചെ…”

“ഉം…”

“എന്നിട്ടു എന്ത് തോന്നി…”

“അവരോടു ഒന്നും തിരിച്ചു പറയാൻ പറ്റാതെ പോന്നതിൽ വിഷമം തോന്നി.”

“ഇത്ര പാവം ആവരുത് കാർത്തീ…
പ്ലസ് റ്റു വിൽ നിന്നെ അവര് പുറകെ കൂടി കളിയാക്കിയതും തല്ലിയതും എല്ലാം നീ ഇത്ര പാവം ആയതുകൊണ്ടാ….”

“ആഹ് സമയം എനിക്ക് എന്താണ് വേണ്ടത് എന്ന് എനിക്ക് അറിയാൻ കഴിയുന്നില്ല ചേച്ചീ…
ഒന്നിനും കൊള്ളാത്ത ഒരുത്തനായി പോയല്ലോ എന്ന തോന്നലാണ് എനിക്ക്, കോളേജിൽ എത്തിയപ്പോഴാ ഒന്ന് മാറി വന്നത്,….ഇപ്പോൾ….”

“ഇപ്പൊ എന്താ…നീ ക്ലാസ്സിലെ ഒരു കുട്ടിയുടെ കൂടെ സംസാരിക്കരുതെന്നും നടക്കരുതെന്നും പറയാൻ അവരാരാ…
എന്തെങ്കിലും ഉണ്ടായാൽ ഞങ്ങളോട് പറയുക അല്ലേൽ കോളേജിൽ കംപ്ലൈന്റ്റ് ചെയ്യുക.. അല്ലാതെ ഇങ്ങനെ ഉള്ളിൽ ഇട്ടു ഇവിടെ വന്നു മിണ്ടാണ്ടും പറയാണ്ടും ഇരുന്നാൽ ഞങ്ങൾ എങ്ങിനാ അറിയാ…”

കനിയുടെ വാക്കുകൾ ഉള്ളു തൊട്ട ധൈര്യത്തിൽ അവൻ അവളെ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചിരുന്നു.

********************************

പിറ്റേന്നു ക്ലാസ്സിൽ എത്തിയ കാർത്തിക്കിന് പരിഭ്രമം ഉണ്ടായില്ല.
കനി അവനു പകർന്ന ധൈര്യം ആയിരുന്നു മുതൽക്കൂട്ട്. ജീനയോട് പഴയപോലെ കളിച്ചും ചിരിച്ചും അവൻ ഇന്നലെ നടന്നതൊക്കെ പാടെ മനസ്സിൽ നിന്നൊഴിവാക്കി.

കോളേജിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങും നേരം ബസിനടുത്തേക്ക് നടക്കും നേരം ചാറിയെത്തിയ മഴ അവനെയും ജീനയെയും ബൈക്ക് സ്റ്റാന്റിനടുത്തേക്ക് നടത്തിച്ചു.

അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് തെറിച്ചു തുള്ളുന്ന മഴത്തുള്ളികൾ കവിളിൽ തട്ടി പറ്റിപ്പിടിച്ചിരുന്നു തിളങ്ങി. മേൽചുണ്ടിലും നുണക്കുഴിയിലും വരെ കുഞ്ഞുതുള്ളികൾ ഇടം കണ്ടെത്തുമ്പോൾ കുളിര് കോരുന്ന കാറ്റിൽ ചെറുതായി വിറച്ചു കാർമേഘം മൂടിയ ആകാശം നോക്കി നിൽക്കുക ആയിരുന്നു ജീന.

ബാഗിൽ നിന്നും കുടയെടുത്തു നിവർത്തി കാർത്തിക്ക് അവളെ നോക്കി.

“എൻട്രന്സിൽ ആക്കണോ…”

മറുപടി പറയാതെ അവൾ അവന്റെ കുടക്കീഴിൽ കയറി,
കുടയെ കബിളിപ്പിച്ചു ഒലിച്ചിറങ്ങുന്ന തുള്ളികൾ തോളിൽ മുത്തമിട്ട് തുടങ്ങിയപ്പോൾ അവന്റെ കൈക്കൊപ്പം അവളും കുടയിൽ കൈ ചേർത്ത്പിടിച്ചു, അവന്റെ തോളോട് തോൾ ഉരുമ്മി, അവനിലെ ചൂട് കൊതിച്ചിട്ടെന്നപോലെ അവൾ അവനെ ഒട്ടിച്ചേർന്നു നടന്നു.
അവളുടെ ഓരോ സ്പർശനവും കണ്ണിലെ ഭാവങ്ങളും കാർത്തിക്കിനെ മായലോകത്തു എത്തിക്കുക ആയിരുന്നു. മഴ ചുറ്റും തീർത്ത നനവിലും തണുപ്പിലും ആഹ് കുടക്കീഴിൽ ജീന അവനായി ഒരു നെരിപ്പൊടൊരുക്കിയ പോലെ ചൂട് അവർക്കിടയിൽ തങ്ങി നിന്നു, പുതുമഴയുടെ മണത്തിന് മേലെയും അവളുടെ ചെറു വിയർപ്പും മങ്ങി തുടങ്ങിയ കൊളോണിന്റെയും സുഗന്ധം അവന്റെ നാസിക വലിച്ചെടുത്തു. കുടയിൽ തന്റെ കൈക്കുമേലെ അമർന്നിരുന്ന നനുത്ത കൈ ചെറു കാറ്റടിക്കുമ്പോൾ വിറക്കുന്നത് അവൻ അറിഞ്ഞു.
ആഹ് സമയം അവൻ പോലും അറിയാതെ ആണ് അവന്റെ മറുകൈ അവളുടെ തോളിൽ ചുറ്റി അവനിലേക്ക് കുറച്ചു കൂടെ അടുപ്പിച്ചത്,
അവനെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ച ജീന ആഹ് ചൂട് പറ്റി അവനിലേക്ക് ചേർന്ന് നടന്നു.

എൻട്രന്സിൽ അവളെ കാത്ത് അവളുടെ അങ്കിളിന്റെ കാർ ഉണ്ടായിരുന്നു.

അവനോടു യാത്ര പറഞ്ഞു അവൾ പോയി.
തിരികെ ബസിൽ കയറാനായി കാർത്തിയും നടന്നു.

ഇന്നലെ തങ്ങൾ പറഞ്ഞ കാര്യം ഒന്നും അവന് ഏശി കൂടി ഇല്ല എന്നുള്ള തിരിച്ചറിവിൽ ഇതെല്ലാം കണ്ട് കലി പൂണ്ട് നിൽക്കുകയായിരുന്നു അഖിലും ബാക്കി ഉള്ളവരും.

“എന്താടാ…എല്ലാം കൂടെ മുഖോം കേറ്റിപ്പിടിച്ചോണ്ട് നിക്കണേ…”

കാന്റീനിൽ നിന്ന് അങ്ങോട്ടേക്ക് ഓടി വന്നു മഴ നനഞ്ഞ മുടിയും ഷർട്ടും കുടഞ്ഞുകൊണ്ട് ജിഷ്ണു ചോദിച്ചു.

“ഓഹ് ഒന്നൂല്ല അളിയാ…ജൂനിയേഴ്സിനൊന്നും ഇപ്പോൾ പഴേ പോലെ പേടി ഒന്നും ഇല്ല….”

“അതെന്താടാ…”

“നീ ഇന്നല്ലേ സെം തുടങ്ങിയിട്ട് കയറുന്നെ…നമ്മുടെ അഖിൽ ഫസ്റ്റ് ഡേ ജൂനിയേഴ്‌സ് വന്ന അന്ന് തന്നെ ഒരു കിളിയെ നോട്ടം ഇട്ടതാ ഇപ്പോൾ അവള് അവളുടെ ക്ലാസ്സിൽ തന്നെ ഉള്ള ഒരുത്തന്റെ ഒപ്പം സെറ്റ് ആയി…”

“അയ്യേ ഇത്ര ഊള കേസിനാണോ നീയൊക്കെ ഇങ്ങനെ ബലം പിടിക്കുന്നെ…അവനെ പിടിച്ചൊന്നു വിരട്ടിയാൽ പോരെ…”

“അതൊക്കെ ചെയ്തതാടാ അവന്റെ അപ്പോഴുള്ള ഇരിപ്പും ഭാവോം കണ്ടപ്പോൾ ഏറ്റെന്ന് കരുതീതുമാ….എവിടുന്ന്…”

“ഏതാ…അവൻ…??”

പോക്കെറ്റിൽ നിന്നെടുത്ത കർച്ചീഫിൽ തല ഒന്ന് തോർത്തി ജിഷ്ണു അഖിലിനൊപ്പം നിന്നവനോട് ചോദിച്ചു.

“ദേ ആഹ് ബസിലേക്ക് നടക്കുന്നത് തന്നെ ഐറ്റം…”

“ഏതു ആഹ് കാർത്തിക്കൊ…”

“നിനക്ക് അവനെ എങ്ങനെ അറിയാം…”

അത്രയും നേരം മിണ്ടതിരുന്ന ജിഷ്ണു ആയിരുന്നു ചോദിച്ചത്.

“ഓഹ് പ്ലസ് റ്റു വിൽ ഇവനെന്റെ ജൂനിയർ ആയിരുന്നു…അവിടെ ഇട്ടു ഇവന്റെ മെക്കിട്ട് കേറൽ ആയിരുന്നു എന്റെ സ്ഥിരം പരിപാടി, ഇവന്റെ കാര്യം ഞാൻ ഇപ്പോൾ തീർത്തു തരാം നീയൊക്കെ വാ…”

സ്വപ്നസഞ്ചാരത്തിൽ തന്നെ ആയിരുന്നു കാർത്തിക്ക് ബസിൽ ഇരിക്കുമ്പോഴും.
ഓർമ വെച്ച നാൾ മുതൽ അമ്മ രേവതിയും കനിയും ഒഴികെ താൻ ഇതുവരെ ഒരു പെണ്ണുമായും അടുത്തിടപഴകിയിട്ടില്ല, അതിനു കഴിഞ്ഞിട്ടുമില്ല എന്നും വേട്ടയാടിയിരുന്ന അപകർഷതാബോധം തന്നെ ആയിരുന്നു കാരണം…ഇന്നിവിടെ ജീനയുമായുള്ള നിമിഷങ്ങൾ ഓർക്കുമ്പോൾ മനസ്സിൽ എവിടെയൊക്കെയോ ഒരു നനവ് പടരുന്നത് അവനറിയുന്നുണ്ട്.

“മോൻ..ഒരഞ്ചു മിനിറ്റ് സ്വപ്നത്തിൽ നിന്നൊന്നിറങ്ങാവോ….”

പുച്ഛം തിങ്ങിയ സ്വരം കേട്ട് കണ്ണ് തിരിച്ച കാർത്തിക്കിന്റെ മുഖം വിളറി വെളുത്തു. സ്വതവേ വെളുത്ത മുഖം വീണ്ടും ഐസ് പോലെ ആയി.

“എന്നെ നീ മറക്കില്ലെന്നറിയാം…
അതോണ്ട് പരിചയപ്പെടുത്തുവൊന്നും വേണ്ടല്ലോ…”

വികൃതമായി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ജിഷ്ണു അവനിരുന്ന സീറ്റിൽ ഇരുന്നു അഖിലും ബാക്കി ഉള്ളവരും അവനു ചുറ്റും സ്ഥലം പിടിച്ചു.

“നിന്റെ തന്തയെ കണ്ടുപിടിച്ചോടാ…”

ജിഷ്ണുവിന്റെ നാവിൽ നിന്നും വീണ വിഷം കേട്ട കാർത്തിക്കിന്റെ ചെവി കരിഞ്ഞു.

“അതെന്താടാ ജിഷ്ണു കണ്ടുപിടിക്കാൻ…”

“ആഹ് അത് നിനക്കൊന്നും അറിയേല…നീ ഇവന്റെ തന്തയെന്നും പറഞ്ഞു ഇപ്പോൾ നടക്കുന്ന ആളെ കണ്ടിട്ടുണ്ടോ…”

ജിഷ്ണു മുഖം പൊക്കി അഖിലിനോട് ചോദിച്ചു.

“ഇല്ല…എന്ത്യെടാ…”

“ആഹ് കണ്ടാൽ പിന്നെ നിനക്കും സംശയം വരും….
എനിക്കിത് ഇവൻ പ്ലസ് റ്റു വന്നപ്പോൾ മുതലുള്ള സംശയവാ…അന്ന് എന്തൊക്കെ നടന്നു എന്നറിയുവോ ആഹ് സംശയം ഒന്ന് മാറി കിട്ടാൻ…എന്നിട്ട് മാറിയതുമില്ല…
ആഹ് ഇനിയിപ്പോൾ നീ ഇവിടെ ഉള്ളോണ്ട് സൗകര്യം പോലെ തീർക്കാല്ലോ അല്ലെ…”

അവരുടെ ഇടയിലിരുന്നു കാർത്തിക്ക് ഉരുകുകയായിരുന്നു.
മഴയും നനഞ്ഞു പോകുന്ന ആഹ് യാത്രയിലും അവൻ വിയർത്തൊലിച്ചു അവരുടെ നടുവിൽ തളർന്നിരുന്നു..
കനി പകർന്നു കൊടുത്ത ധൈര്യം മുഴുവൻ ജിഷ്ണുവിനെ കണ്ട നിമിഷം മുതൽ ഒലിച്ചു പോയിരുന്നു.അവന്റെ മുന്നിൽ പ്ലസ് വണ്ണിൽ അവന്റെ മുന്നിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട ചെകുത്താൻ വീണ്ടും മുന്നിൽ നിൽക്കുന്ന അവസ്ഥ ആയിരുന്നു. ഭൂതകാല സ്മരണകൾ വരിഞ്ഞു മുറുകിയപ്പോൾ അവന്റെ നാവിനും എന്തിന് ശ്വാസത്തിന് പോലും ആരോ ചങ്ങലയിട്ട പോലെ ആയിരുന്നു.
ചുറ്റുമുള്ള സ്റ്റുഡന്റസ് ഉയർന്നും താഴ്ന്നും എന്താണ് നടക്കുന്നതെന്നറിയാൻ എത്തികുത്തി നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു..
കാർത്തിക്കിനെ ചുറ്റിയിരുന്ന ജിഷ്ണുവിന്റെ കണ്ണ് തങ്ങൾക്ക് നേരെ കനത്തു വരുന്നത് കണ്ട അവർ പിറുപിറുത്തുകൊണ്ട് താഴേക്ക് ഇരുന്നു.

“അപ്പോൾ മക്കള് ആദ്യം പോയി തന്തയെ തപ്പി കണ്ടുപിടിക്ക് എന്നിട്ട് ഒരു പെണ്ണിനെയൊക്കെ നോക്കാം…”

ജിഷ്ണു അവനെ നോക്കി ക്രൂരമായ ചിരിയോടെ അവനോടു പറയുമ്പോൾ, കാർത്തിക്കിന്റെ മനസ്സ് ഏതോ കോണിൽ ഇരുന്നു അലറുകയായിരുന്നു.

********************************

“എനിക്ക് വയ്യേച്ചി… ഇനിയും അവർക്ക് മുന്നിൽ പോയി നാണം കെടാൻ,… അവരുടെ മുന്നിൽ തെറ്റു എന്താന്നു പോലും അറിയാതെ തലയും കുനിച്ചു ഇരിക്കാൻ….എനിക്കിനി പഠിക്കണ്ട…”

“നീ ഇതെന്തൊക്കെയാ ചെക്കാ ഈ പറേണേ….ഇത്രേ ഉള്ളൂ നീ…”

മാറിൽ കിടന്നു കരയുന്ന കാർത്തിക്കിനെ നെഞ്ചോടടുപ്പിച്ചു തഴുകി ആശ്വസിപ്പിക്കുമ്പോഴും കനിയുടെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞൊഴുകകയായിരുന്നു.

“അവരെ പേടിച്ചാ നീ പഠിപ്പ് നിർത്താൻ പോണേ…
അത്രയ്ക്കും ധൈര്യല്ലാത്താള ന്റെ കാർത്തീ… ഒന്നുല്ലേലും ഒരു പോലീസാരന്റെ മോനല്ലേ,…”

അവന്റെ മുഖം പിടിച്ചുയർത്തി തന്റെ കണ്ണീര് കഷ്ടപ്പെട്ടു ഒളിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് കനി അവനോട് ചോദിച്ചു.

“എനിക്കറിയില്ല ചേച്ചി…..കേട്ട് കേട്ട് ഇപ്പോ എനിക്കും ഉറപ്പിച്ചു പറയാൻ കഴിയണില്ല….”

കരഞ്ഞു ചുവന്നു കലങ്ങിയ കണ്ണും മുഖവുമായി അവളെ നോക്കിയ കാർത്തിക്കിനോട് അവൾക്ക് പറയാൻ ഉത്തരം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.
————————————-

“എന്താ നീ ഒന്നും കഴിക്കാത്തെ വിശപ്പില്ലെ…”

അത്താഴത്തിന് ഇരിക്കുമ്പോഴായിരുന്നു എന്തോ ആലോചിച്ചിരുന്ന കാർത്തിക്കിനെ നോക്കി ദേവൻ ചോദിച്ചത്,
ദേവന്റെ ചോദ്യത്തിൽ ഭക്ഷണത്തിൽ വിരലിട്ടിളക്കി കൊണ്ടിരുന്ന കനിയും ഞെട്ടി…”

“വന്നപ്പോൾ മുതൽ ഞാൻ ശ്രെദ്ധിക്കുന്നതാ ഇവന്റെ മുഖത്തിനൊരു വാട്ടം,… ഇവനു മാത്രമല്ല പെണ്ണിനും ഉണ്ട്…”

ദേവന്റെ പ്ലേറ്റിലേക്ക് തോരൻ വിളമ്പുന്നതിനിടയിൽ കനിയെയും കാർത്തിക്കിനെയും മാറി മാറി നോക്കിക്കൊണ്ട് രേവതിയും കൂട്ടിച്ചേർത്തു.

“അച്ഛാ…എനിക്ക്,…..
……എനിക്കൊരു ബൈക്ക് വാങ്ങി തരുവോ…”

കാർത്തിക്ക് ദേവനോട് ചോദിച്ചു അപ്പോഴും അവന്റെ തല കുനിഞ്ഞു തന്നെ ഇരുന്നു.

“എന്തിനാ ഇപ്പോ ബൈക്ക്, അതൊന്നും വേണ്ട…എനിക്ക് പേടിയാ…”

കേട്ട നിമിഷം തന്നെ രേവതി തന്റെ പ്രതിഷേധം അറിയിച്ചു.

അതോടെ കാർത്തിക്ക് ദയനീയമായി കനിയെ നോക്കി.

“നിനക്ക് ഇപ്പോൾ എന്തിനാ ബൈക്ക്….ബസിൽ പോയാൽ പോരെ…”

ദേവൻ രേവതിയെ ഒന്ന് നോക്കിയിട്ട് കാർത്തിക്കിനോട് ചോദിച്ചു.

“അച്ഛാ…അവനൊരു ബൈക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നേൽ എനിക്കും ബാങ്കിൽ പോവാനും വരാനും സുഖമായേനെ…ബസിലെ ഇടിയും തിരക്കും ഒന്നും കൊള്ളേണ്ടല്ലോ…”

കനി പ്രതീക്ഷയോടെ ദേവനെ നോക്കി കെഞ്ചുന്ന പോലെ പറഞ്ഞു.

“അതിനിപ്പോ എത്ര വരും എന്ന് വെച്ചാ…”

രേവതി വീണ്ടും ഉച്ചത്തിൽ ആലോചിച്ചു.

“എന്റെ സേവിങ്‌സ് കുറച്ചുണ്ടല്ലോ അതെടുക്കാം…”

“അത് വേണോ മോളെ…”

ദേവൻ കനിയോട് ചോദിച്ചു.

“ഒരാവശ്യത്തിന് എടുത്തില്ലെങ്കിൽ പിന്നെന്തിനാ അച്ഛാ..”

എല്ലാം കേട്ട് നിശബ്ദനായി ഇരിക്കുന്ന കാർത്തിക്കിന്റെ മേലെ ആയിരുന്നു അത് പറയുമ്പോൾ കനിയുടെ കണ്ണുകൾ.

********************************

“ഡാ കാർത്തീ… മതി കള്ള പനിയും പിടിച്ചു കിടന്നത്…രണ്ടു ദിവസമായില്ലേ…
താഴേക്ക് വാ അച്ഛൻ വിളിക്കുന്നുണ്ട്..”

രേവതി കട്ടിലിൽ കിടന്നിരുന്ന കാർത്തിക്കിന്റെ അരികിൽ വന്നിരുന്നു കുസൃതിയോടെ പറഞ്ഞു.

പതിയെ എഴുന്നേറ്റു രേവതിയെ നോക്കിയ കാർത്തിക്കിന്റെ മുടിയിലൂടെ രേവതി കയ്യോടിച്ചു.

“താഴേക്ക് വാടാ വാശിക്കാരാ…”

കവിളിൽ ഒന്ന് പിച്ചിയിട്ട് രേവതി താഴേക്ക് പോയി.

“ഒന്ന് മുനങ്ങി എഴുന്നേറ്റ കാർത്തിക്ക് അരികിൽ കിടന്ന ഫോൺ എടുത്തു സമയം നോക്കി മുകളിൽ കിടന്നിരുന്ന മിസ്ഡ് കാൾ അലർട്ടുകൾ അവൻ കണ്ടില്ലെന്നു വെച്ചു, താഴേക്കിറങ്ങി.

ഹാളിൽ ദേവൻ ഉണ്ടായിരുന്നു, കനി ജോലിക്ക് പോയിരുന്നു.

“ഇന്ന് ബൈക്ക് കിട്ടിയാൽ നാളെ നിന്റെ പനി മാറുവോട കാർത്തീ…”

ദേവൻ അവനോടു ചോദിക്കുമ്പോൾ ചുണ്ടിലും വാക്കിലും ഒരു പുഞ്ചിരി ഒളിഞ്ഞു കിടന്നിരുന്നു.
കസേരയിൽ ഇരുന്ന രേവതിയുടെ കണ്ണിലും ഒരു ചിരി പരന്നു.

“പോയി ഡ്രസ്സ് മാറി വാ…..ഒരു ബൈക്ക് ഉണ്ട് എന്റെ കൂട്ടുകാരന്റെ മോന്റെയാ അവൻ ഗൾഫിൽ പോയി…
അധികം ഉപയോഗിച്ചിട്ടൊന്നുമില്ല…
നിനക്കിഷ്ടപ്പെട്ടൽ ഇന്ന് കണ്ടു ഇന്ന് തന്നെ കൊണ്ട് പോരാം…”

ദേവന്റെ വാക്കുകൾ കേട്ട കാർത്തിക്കിന്റെ മുഖം വിടർന്നു വിശ്വാസം വരാതെ അവൻ ദേവനെയും രേവതിയെയും മാറി മാറി നോക്കി.

“അവന്റെ ചിരി കണ്ടില്ലേ….ഇന്ന് രാവിലെ വരെ മുഖം ഒരു കൊട്ടായായിരുന്നു…”

രേവതി ചിരിയോടെ വന്നു അവന്റെ കയ്യിൽ പതിയെ പിച്ചി.

“പോയി ഡ്രസ്സ് മാറി വാടാ ചെക്കാ…”

കാർത്തി കേട്ട പാതി കേൾക്കാത്ത പാതി മുകളിലേക്ക് ഓടി.

********************************

“ഡാ….കാർത്തീ…നീ എടുത്തോ…ബൈക്ക് നിനക്കിഷ്ട്ടായോ….”

വൈകിട്ട് ബാങ്കിൽ നിന്നിറങ്ങിയ കനി കണ്ടത് ബാങ്കിന് മുന്നിൽ റോഡ് സൈഡിൽ ബൈക്കിൽ ചാരി അവളെ നോക്കി ചിരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന കാർത്തിക്കിനെ ആയിരുന്നു.
അവനരികിലേക്ക് വേഗത്തിൽ വന്നു അവൾ ആഹ് ബൈക്കിനെ തൊട്ടും തലോടിയും നോക്കി.

“പൾസർ….!!!
കറുപ്പ് ആണല്ലോ…”

ടാങ്കിന് മുകളിൽ പേരിലൂടെ കയ്യോടിച്ചു കൊണ്ടവൾ അവനോടു ചോദിച്ചു.

“എന്ത് പറ്റി ചേച്ചിക്ക് കറുപ്പ് ഇഷ്ടോല്ലേ…”

അവളുടെ നോട്ടം കണ്ട കാർത്തിക്കിന് സന്ദേഹം.

“എനിക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ടെടാ ചെക്കാ…
…..രണ്ടീസം മുകളിൽ കയറി നീ അടയിരുന്നപ്പോൾ ഞാനാ അച്ഛനോട് പറഞ്ഞെ എങ്ങനേലും ഒരു ബൈക്ക് നോക്കാൻ…ന്നാലും ഇത് പുതിയത് പോലുണ്ടല്ലോടാ…”

“അതിനു ഇതധികം ഓടിയിട്ടില്ലേച്ചി…
…….ചേച്ചി കേറ്….ഒന്ന് കറങ്ങണോ നമുക്ക് ബൈക്കിൽ…”

“അയ്യട അധികം കറക്കോന്നുമില്ല…എനിക്കും പേടിയാ പിന്നെ ഇതിപ്പോൾ ഇങ്ങനെയൊരാവശ്യം വന്നോണ്ടാ…”

“ഓഹ് ശെരി ചേച്ചി ഇപ്പൊ കേറ്…”

“എങ്ങനെയാടാ…”

സാരി ഒന്ന് കയ്യിൽ കോർത്ത് പിടിച്ചു എങ്ങനെ കയറുമെന്ന ചിന്തയിൽ കനി നിന്നു.

“ചേച്ചി ഇവിടെ കാല് ചവിട്ടി ഒരു സൈഡിലേക്ക് കാലിട്ടിരുന്നോ….
ഇന്നാ ഇവിടെ മുറുക്കി പിടിച്ചു കേറി ഇരുന്നോ…”

കനിയുടെ വലത്തേ കൈ എടുത്തു തന്റെ തോളിലേക്കു അവൾക്ക് സപ്പോർട്ടിനു വേണ്ടി അവൻ വച്ച് കൊടുത്തു. അവന്റെ തോളിൽ മുറുകെ പിടിച്ചു ഉയർന്ന കനി ഒന്നാടി ബൈക്കിലേക്ക് ചരിഞ്ഞു ഇരുന്നു.

“ഹോ ഒന്ന് കയറാൻ തന്നെ എന്ത് പാടാ….ഇനി ഞാൻ എങ്ങാനും ഉരുണ്ടു വീഴുമോടാ…”

അവന്റെ തോളിൽ പിടിച്ചു ഇരിക്കാൻ അവളൊന്നു ബുദ്ധിമുട്ടി. അത് കണ്ട കാർത്തീ തോളിൽ ഇരുന്ന അവളുടെ കയെടുത്തു തന്റെ വയറിലൂടെ ചുറ്റിച്ചു.
അവളുടെ നെഞ്ച് അവന്റെ പുറത്തു ചാഞ്ഞു.

“ഇങ്ങനെ മുറുക്കെ പിടിച്ചോ….
സാരിയുടെ തുമ്പെടുത്തു പിടിച്ചോട്ടാ…ഇല്ലേൽ അത് വീലിൽ ചുറ്റും…”

കാർത്തി പറഞ്ഞത് കേട്ട കനി തുമ്പെടുത്തു മടിയിലേക്ക് വച്ചു.

“പറപ്പിക്കട്ടെ…ചേച്ചീ…”

“ദേ ചെക്കാ തല്ലു കൊള്ളും നീയ്….സ്പീഡിലെങ്ങാനും പോയാൽ ഇപ്പോഴേ അച്ഛനോട് പറഞ്ഞു ബൈക്ക് ഞാൻ തിരിച്ചു കൊടുപ്പിക്കും…”

കനി ഒന്ന് ചൂടായതോടെ കാർത്തിക്ക് ഒന്ന് ചിരിച്ചു അയഞ്ഞു.

“ഞാൻ തമാശ പറഞ്ഞതല്ലേ ചേച്ചിക്കുട്ടി…”

പതിയെ ചാവി തിരിച്ചു ബൈക്ക് സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്ത് അവർ മുന്നോട്ടു നീങ്ങി.
അല്പനേരം കഴിഞ്ഞതോടെ കനിക്ക് ആദ്യമുണ്ടായിരുന്ന ഭയം മാറി അവന്റെ പിന്നിലുള്ള യാത്ര അവൾ ആസ്വദിക്കാൻ തുടങ്ങി., തഴുകിപോവുന്ന കാറ്റും പിന്നിലേക്കൊടുന്ന വഴിത്താരകളും, അവളുടെ മുഖം അവന്റെ തോളിൽ ചാഞ്ഞു.

“ഉറങ്ങിക്കളയല്ലേ ചേച്ചി താഴെ വീഴുവേ…”

“ഉറങ്ങുവൊന്നുമില്ലെടാ ചെക്കാ…നല്ല രസം ഇങ്ങനെ പോവാൻ….”

ആഹ് യാത്ര ആസ്വദിച്ചു കൊണ്ടവർ വീട്ടിലെത്തുമ്പോൾ അവർ വന്ന ഒച്ച കേട്ട് രേവതി മുന്നിലെത്തി.

“എത്തിയോ….ഒരു ചേച്ചിയും അനിയനും…..
….അവനോടു എന്നെയൊന്നു ബൈക്കിൽ കൊണ്ടുപോവാൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ എന്തായിരുന്നു….അവൻ ചേച്ചിയെ ബൈക്കിൽ കേറ്റിയിട്ടേ വേറെ ആരേം കേറ്റൂന്ന്…..”

“ഇനി അമ്മയ്ക്ക് കേറാല്ലോ വാ…എവിടെ പോണം…”

ബൈക്ക് ഒന്ന് റേസ് ചെയ്യിച്ചുകൊണ്ട് കാർത്തി രേവതിയോട് ചോദിച്ചു.

“ഓ എനിക്കെങ്ങും പോവണ്ട നിങ്ങൾ ചേച്ചിയും അനിയനും കൂടി പോയാൽ മതി ഇനി അതുണ്ടാക്കി താ ഇതുണ്ടാക്കി താ എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു വാ…”

കെറുവ് കാട്ടി അകത്തേക്ക് കയറിപോയ രേവതിയെ ബൈക്ക് സ്‌റ്റാൻഡിൽ ഇട്ടു ഓടി വന്ന കാർത്തിക്ക് ചുറ്റിപ്പിടിച്ചു കൊഞ്ചിച്ചു.

“അയ്യേ…അമ്മേം ചേച്ചിയേം എല്ലാടത്തും കൊണ്ടോവാൻ അല്ലെ ഞാൻ…അയിന് ഇത്രേം കുശുമ്പോ…”

രേവതിയുടെ കവിളിൽ അവൻ പിച്ചി കളിയാക്കിയപ്പോൾ മറച്ചു പിടിച്ച ചിരി അവളിൽ നിന്ന് പിടിവിട്ടു പുറത്തേക്ക് വന്നു.

“അവനെ ഇത്രേം സന്തോഷായിട്ട് കണ്ടിട്ടില്ല അല്ലെ ഏട്ടാ…”

“ഹ്മ്മ്…കനിയും ഒന്ന് ചിരിച്ചു കാണുന്നത് ഇപ്പോഴാ…ആഹ് പ്രസരിപ്പ് ഒക്കെ തിരിച്ചെത്തുന്ന പോലെ…”

രാത്രി ദേവനോടൊപ്പം കിടന്ന രേവതി ഇന്നത്തെ കാര്യങ്ങൾ ഓർത്തു പറഞ്ഞു.

********************************

രണ്ട് ദിവസം നീ എവിടെ ആയിരുന്നു…ഞാൻ വിളിച്ചിട്ട് നീ എന്താ ഫോൺ എടുക്കാഞ്ഞേ…”

പിറ്റേന്ന് ക്ലാസ്സിൽ എത്തിയ കാർത്തിക്കിനെ ഇന്റർവെല്ലിന് ജീന പുറത്തേക്ക് കൊണ്ട് വന്നു.
രാവിലെ വന്ന നേരം മുതൽ അവൻ ജീനയെ നോക്കാനോ മിണ്ടാനോ നിൽക്കാതെ മാറി നടക്കുകയായിരുന്നു.
സഹികെട്ട് ഉച്ചയ്ക്കുള്ള ഇന്റർവെല്ലിന് അവന്റെ കയ്യിൽ പിടിച്ചു വലിച്ചുകൊണ്ടവൾ പുറത്തേക്ക് വന്നിട്ട് ചോദിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

അവളുടെ ചോദ്യങ്ങൾക്കുള്ള ഉത്തരം അറിയാമായിരുന്നെങ്കിലും അവളോട് അത് പറയണോ വേണ്ടയോ എന്നുള്ള ചിന്തയിൽ കുഴങ്ങുകയായിരുന്നു കാർത്തിക്ക്.

“നീ എന്താ ഉത്തരം പറയാത്തെ….ഇനി എന്നോട് പറയാൻ പറ്റാത്ത എന്തേലുമാണോ…”

അവളുടെ കൂർത്ത നെഞ്ച് തുളയ്ക്കുന്ന കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കിയ അവന് സ്വയം നഷ്ടപ്പെടുന്ന പോലെ തോന്നി.

“ഞാൻ…എനിക്ക്…വീട്ടിൽ കുറച്ചു പ്രശ്നം ഉണ്ടായി…അതോണ്ടാ…”

“ഇത് നിനക്കെന്നാൽ വിളിച്ചപ്പോൾ അങ്ങ് പറഞ്ഞാൽ പോരെ……വീട്ടിൽ എന്ത് പ്രശ്നം…”

ജീന വീണ്ടും അവനു നേരെ തിരിഞ്ഞു.

“അത് എനിക്കൊരു ബൈക്ക് വേണം എന്ന് പറഞ്ഞു. അതിന്റെ കുറച്ചു പ്രശ്നം…”

അവൻ കിട്ടുന്ന പോലെ അവളോട് നുണ പറഞ്ഞു.

“എന്നിട്ടിപ്പോൾ പ്രശ്നം മാറിയോ…”

“ആഹ്…”

“അതെങ്ങനെ…”

“എനിക്ക് ബൈക്ക് വാങ്ങി തന്നു…”

കാർത്തിക്ക് പറഞ്ഞത് കേട്ട ജീന ഒന്ന് അതിശയിച്ചു…

“ഏഹ്… ബൈക്ക് വാങ്ങി തന്നെന്നോ…എന്നിട്ടെവിടെ…”

“അവിടെയുണ്ട്….സ്റ്റാൻഡിൽ…”

“എന്നിട്ടാണോ നീ എന്നോട് പറയാഞ്ഞേ…വാ ഇങ്ങോട്ട്…”

അവന്റെ കൈയും വലിച്ചുകൊണ്ടവൾ സ്റ്റാൻഡിലേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ ബെൽ മുഴങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

————————————-

“പൾസർ 180…ബ്ലാക്ക് കളർ…ഹ്മ്മ്…നൈസ്…”

ബൈക്കിനടുത്തെത്തിയ ജീന ഒന്ന് ചുറ്റി നോക്കി പറഞ്ഞു.

“വാ…നമുക്ക് ഒന്ന് ചുറ്റിയിട്ട് വരാം.. ”

ബൈക്കിൽ ചാരി അവൾ അവനെ നോക്കി.

“അതിനിപ്പോൾ ബെൽ അടിച്ചില്ലേ… ക്ലാസ്സ് തുടങ്ങും…”

“പിന്നെ നീ ആദ്യമായിട്ടല്ലേ കട്ട് ചെയ്യുന്നേ…ഇത് എന്റെ കാൾ എടുക്കത്തത്തിന്റെ ശിക്ഷ…കം ഓൺ കാർത്തീ…”

വിരൽ ചൂണ്ടി അവൾ വിളിച്ചപ്പോൾ ജിഷ്ണുവോ അഖിലോ അന്നത്തെ സംഭവങ്ങളോ അവന്റെ മനസ്സിൽ വന്നില്ല.

ബൈക്കിൽ ഈസി ആയി അവൾ കയറി അവന്റെ തോളിൽ കൈവെച്ചു അവൾ ഇരുന്നു.

അവളിട്ടിരുന്ന ചുരിദാർ ആയിരുന്നു അവന്റെ മനസ്സിൽ ചേച്ചിക്കും ഒന്ന് വാങ്ങിയാൽ കഷ്ടപ്പെടാതെ അവൾക്കിരിക്കാമായിരുന്നു എന്ന ചിന്തയിൽ ആയിരുന്നു കാർത്തിക്ക്.

“ഡാ എന്താ ആലോചിക്കുന്നെ പോ…”

അവന്റെ തോളിൽ തട്ടി ജീന ഒച്ചയിട്ടു…

“എങ്ങോട്ട് പോണം…??”

“എങ്ങോട്ടു വേണേലും പോവാം നീ ആദ്യം വണ്ടി എടുക്ക്…”

ബൈക്കിൽ അവർ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചിരുന്നു പോവുന്നത് കണ്ട ജിഷ്ണുവിന്റെയും അഖിലിന്റെയും ഉള്ളിൽ പക കത്തുകയായിരുന്നു.

********************************

“എവിടെ ആയിരുന്നെടാ ചെക്കാ ഇതുവരെ എത്ര നേരായി കാത്ത് നിക്കുണൂ…ഇതിലും ബേധം ഞാൻ ബസിൽ വരണതായിരുന്നു…”

ജീനയുമായി ചുറ്റിയ കാർത്തിക് തിരിച്ചെത്തിയപ്പോൾ ഒത്തിരി വൈകിയിരുന്നു.

ജീനയെ കോളേജ് എൻട്രന്സിൽ ഇറക്കി അവൻ പായുകയായിരുന്നു കനിയെ പിക്ക് ചെയ്യാനായി.

“നിന്റെ ബാഗ് എന്ത്യെ ചെക്കാ….”

കയറി ഇരുന്നു കഴിഞ്ഞു കനി ചോദിച്ചു.

“അയ്യോ…ഞാൻ മറന്നുപോയി…കോളേജിൽ ഉണ്ട്…”

“എന്താടാ ബാഗ് കോളേജിൽ വച്ച് മറന്നു പോവേ….നിന്നെക്കൊണ്ട് വയ്യല്ലോ…”

“അത് ചേച്ചീ….ഞാൻ പെട്ടെന്ന്….
ഞാൻ ചേച്ചിയെ വീട്ടിൽ ആക്കിയിട്ട് പോയെടുക്കാം…”

അവൻ ബൈക്ക് എടുത്തുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

കനിയെ വീട്ടിലാക്കി. അവൻ കോളേജിലേക്ക് പാഞ്ഞെത്തി.
ഭാഗ്യം കൊണ്ട് ക്ലാസ്റൂം അടച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല…

അകത്തു കയറി ബാഗെടുത്തവൻ തിരികെ സ്റ്റാൻഡിലേക്ക് നടന്നു.

ബൈക്കിനടുത്തെത്തിയ അവന്റെ കണ്ണുകൾ ആഹ് കാഴ്ച്ച കണ്ടു പിടഞ്ഞു.
ബൈക്കിലെ പുറം മുഴുവൻ കോറി വരച്ചിരിക്കുന്നതവൻ കണ്ടു.
അവന്റെ കണ്ണുകൾ ചുറ്റും പരതി..
അവനൊഴികെ അവിടം ശൂന്യമായിരുന്നു.
അവൻ നടന്നു ബൈക്കിനടുത്തെത്തി,
അവിടെ അവൻ കണ്ടു ടാങ്കിന് മുകളിൽ കറുപ്പ് പെയിന്റിനെ ഉരിഞ്ഞു മാറ്റി കൊണ്ട് തിളങ്ങുന്ന വാക്കുകൾ.

“Bastard”

ഒരു നിമിഷം കൊണ്ടവന് അത് ചെയ്തതാരാണെന്നു മനസ്സിലായി.
അവന്റെ കൈവിരലുകൾ ബൈക്കിനു മുകളിലൂടെ ഓടിക്കുമ്പോൾ അവന്റെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞൊഴുകുകയായിരുന്നു.
തൊടുമ്പോൾ പൊള്ളുന്ന പോലെ ഹൃദയത്തിന്റെ മിടിപ്പ് കാതിൽ കേൾക്കാം…
ചുറ്റും നോക്കിയ അവനു ഉള്ളിലേക്കിരച്ചത്തിയ ഒറ്റപ്പെടൽ സഹിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.

ഹെൽമെറ്റ് എടുത്തു വെച്ച് ബൈക്കിൽ കയറുമ്പോഴേക്കും അവൻ വിതുമ്പി പോയിരുന്നു.

ചേച്ചി തനിക്ക് വേണ്ടി അവളുടെ സേവിങ്‌സ് കൂട്ടിയതിൽ നിന്നും വാങ്ങി തന്ന ബൈക്ക്…
അച്ഛനും അമ്മയും എന്റെ വിഷമം കാണാൻ വയ്യാതെ വാങ്ങി തന്ന ബൈക്ക്.

ചിന്തകൾ അമ്പുകളായി അവന്റെ നെഞ്ചിലാഴ്ന്നു, ഇരുട്ട് തൂവിതുടങ്ങിയ വഴിവിളക്കുകൾ മിന്നി തുടങ്ങിയ റോഡിലൂടെ ബൈക്ക് ഓടിക്കുമ്പോൾ ആദ്യമായി എന്നതുപോലെ അവന്റെ കൈകൾ വിറച്ചു, കണ്ണിനെ മൂടിയ ജലപടവും ഹൃദയത്തെ തുളച്ച വിങ്ങലും മനസ്സിനെ പിടിച്ചുലച്ച നിമിഷം അവന്റെ കണ്ണിലേക്ക് മുന്നിലെ എതിർ വശത്തെ വണ്ടിയുടെ ഹെഡ്ലൈറ്റിൽ നിന്നുള്ള രശ്മികൾ തുളച്ചു കയറി.

********************************

“അവനെ കാണുന്നില്ലല്ലോ…ശ്ശെ…നിനക്ക് അവനെ വിടേണ്ട കാര്യമുണ്ടായിരുന്നോ കനി….ബാഗ് ഇപ്പൊ നാളെ എടുത്താലും പോരെ…”

“അച്ഛനെ വിളിച്ചു നോക്ക് അമ്മെ…ഇനി അവൻ അച്ഛന്റെ കൂടെ എങ്ങാനും ഉണ്ടേലോ…”

ഇരുട്ടിയിട്ടും കാർത്തിക്കിനെ കാണാത്ത ടെന്ഷനിൽ ആയിരുന്നു കനിയും രേവതിയും. പുറത്തു മഴ കോരിച്ചൊരിയുമ്പോൾ കനിയുടെയും രേവതിയുടെയും ഉള്ളിലും ഒരു ആശങ്കയുടെ പേമാരി പെയ്യുകയായിരുന്നു. ആ വീട്ടിലെ ലാൻഡ്‌ലൈൻ ആ വാർത്ത ആ വീട്ടിലേക്കെത്തിച്ചു. അങ്ങേതലക്കലെ സൗമ്യമായ സ്ത്രീ ശബ്ദത്തിനു രേവതിയുടെ നെഞ്ച് പിളർക്കാനുള്ള ശക്തിയുണ്ടായിരുന്നു. കനി സോഫയിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് രേവതിയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കുമ്പോ കണ്ണുനീർ ഒഴുകുന്നത് കണ്ടതും അവൾ അമ്മയുടെ അടുത്തേക്കോടി. “എന്താമ്മേ ….കാർത്തിക്കിന്” എന്ന് ചോദിക്കുമ്പോഴെക്കും കൈകാലുകൾ തളരുന്നപോലെ തോന്നിയ രേവതിയെ കനി വേഗം താങ്ങിപിടിച്ചുകൊണ്ട് സിറ്റി ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് കാർ ഇരപ്പിച്ചു കൊണ്ട് പായിച്ചു.

ആ സമയം തിരുവനന്തപുരത്തു നിന്നും വരുന്ന ദേവനെ ഫോണിൽ വിളിച്ചിട്ട് കിട്ടാതെ, കോരിച്ചൊരിയുന്ന മഴയിൽ കാർ ഓടിക്കാൻ അവളേറെ ബുദ്ധിമുട്ടി. പക്ഷെയീവസ്‌ഥയിൽ വിറയ്ക്കുന്ന കയ്യും തളരുന്ന ശരീരവും മനസ്സുകൊണ്ട് കൈപ്പിടിയിലാക്കി അവൾ കാർ മുന്നോട്ടു പായിച്ചു. സൈഡ് സീറ്റിൽ മയങ്ങി തളർന്നു കിടക്കുന്ന രേവതി പാതി ബോധത്തിൽ കാർത്തിയുടെ പേര് ഉരുവിടുന്നത് കണ്ട കനിയുടെ മിഴികൾ സജലങ്ങളായി. കേട്ട വാർത്ത സത്യമായിരിക്കരുതേ എന്നവൾ ഉള്ളുരുകി പ്രാർത്ഥിച്ചുകൊണ്ട് ഹോസ്പിറ്റലിന്റെ മുന്നിലേക്ക് വണ്ടി പാർക്ക് ചെയ്തു. അവളുടെ മുഖത്തെ പരിഭ്രമം കണ്ടു അറ്റെൻഡർമാർ കാര്യമെന്തെന്നു തിരക്കി. ബോധക്ഷയം വന്ന രേവതിയെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ വേഗം അഡ്മിറ്റ് ചെയ്യാനുള്ള കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യുമ്പോഴും അവൾക്ക് കാർത്തിക്കിനെക്കുറിച്ചു അഡ്മിനിസ്ട്രേഷനിൽ വിവരം ചോദിക്കാനുള്ള ധൈര്യം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. മനസ്സിൽ പ്രാർഥിച്ചുകൊണ്ടവൾ …റിസപ്‌ഷനിലെ പെൺകുട്ടിയോട് ചോദിച്ചു.

“കാ ..കാർത്തിക്…” പറയാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോൾ അവളുടെ തൊണ്ടയിടറുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവൾ അത് കാര്യമാക്കാതെ തലയുയർത്തി തന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കുന്ന പെൺകുട്ടിയോട് വീണ്ടും ചോദിച്ചു.

“കാർത്തിക് എന്നൊരു കുട്ടിയെ….ഇപ്പൊ ആക്സിഡന്റ് ആയിട്ട്, അഡ്മിറ്റ് ചെയ്തൂന്ന് വിളിച്ചു പറഞ്ഞിരുന്നു …”

“ആ കാർത്തിക്, കോളേജ് സ്റ്റുഡന്റ് അല്ലെ.
ബൈക്ക് ആക്സിഡന്റ്, ആയിരുന്നു, 2nd
ഫ്‌ളൂരിലാണ്, കനി എന്നല്ലേ പേര് പറഞ്ഞത് …
ആരാണ് കാർത്തിക്കിന്റെ …?”

“ഹാ…അത് ….ചേച്ചിയാ…..ഞാൻ” ആ ഒരു നിമിഷത്തിൽ മനസിന്റെ പിടച്ചിലിൽ, എന്താണ് പറയേണ്ടതെന്നറിയാതെയവൾ ആശയകുഴപ്പത്തിലേക്ക് വഴുതിയെങ്കിലും, സ്വയം നിയന്ത്രിച്ചുകൊണ്ട് ചേച്ചിയെന്ന് പറഞ്ഞു. “ഇവിടെയൊരു സൈൻ ചെയ്തോളു, ട്ടോ…ഹെഡ് ഇന്ജെരി ആണ്…വലം കൈക്കും ചെറിയ പൊട്ടലുണ്ട് , മൈനർ ഓപ്പറേഷൻ വേണം. ”

റിസിപ്ഷനിൽ നീല സാരിയുടുത്ത കുട്ടിയുടെ ഒരോ വാക്കുമവളുടെ ഹൃദയത്തെ കീറി മുറിച്ചുകൊണ്ട് ചുടു ചോര കണ്ണിലൂടെ കവിൾത്തടത്തിലേക്കൊഴുകിയിറങ്ങി……..ശ്വാസം കിട്ടാതെയവൾ കണ്ണുകൾ ഇറുകെയച്ചുകൊണ്ട് കൈകൊണ്ട് സപ്പോര്ടിനായി മുൻപിലെ ടേബിളിൽ പിടിച്ചു….

“രേവതിയുടെ കൂടെ വന്നവർ ആരേലുമുണ്ടോ ?? ആൾക്ക് ബോധം വന്നിട്ടുണ്ട്…. ആരേലുമുണ്ടോ…”

കണ്ണീരു സാരിത്തുമ്പുകൊണ്ടു തുടച്ചവൾ വേഗത്തിൽ ഫസ്റ്റ് ഫ്‌ളൂരിലെ അറ്റത്തുള്ള മുറി ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു.

“അമ്മെ ….കാ ..കാർത്തിക്ക്…”

“മോനെ ……….”

അവർ ശ്വാസം പൊട്ടുന്നപോലെ നിലവിളിച്ചു. അടുത്ത് നിന്ന ലേഡി ഡോക്ടർ, പെട്ടെന്ന് ഞെട്ടി തരിച്ചുകൊണ്ട് രേവതിക്ക് നേരെ തിരിഞ്ഞു.

“അയ്യോ…ഇങ്ങനെ കരയേണ്ട…..കൂടുതലൊന്നും പറ്റിയിട്ടില്ല കാർത്തിക് നു ചെറിയ ഒരു ഓപ്പറേഷൻ നടക്കുകയാണ്, അത് കഴിഞ്ഞു നിങ്ങൾക്ക് കാണാം, ഞാൻ തന്നെ അമ്മെ കൊണ്ടുപോയി കാർത്തിക്കിനെ കാണിക്കാം….കേട്ടോ….” രേവതിയുടെ തലയിൽ തഴുകി ആശ്വസിപ്പിക്കാനെന്നവണ്ണം ഡോക്ടർ അത് പറഞ്ഞപ്പോൾ വിതുമ്പലടക്കിക്കൊണ്ട് അവർ ഭിത്തിയിൽ ചാരി നിറകണ്ണുകളോടെ നിന്ന കനിയെ നോക്കി…

“പേടിക്കാനൊന്നുമില്ല, കൃത്യ സമയത്തു ഹോസ്പിറ്റലിൽ എത്തിക്കാൻ കഴിഞ്ഞതുകൊണ്ട് ബ്ലഡ് അധികമൊന്നും പോയിട്ടില്ല……”

കനിയോടും രേവതിയോടും ഡോക്ടർ പറഞ്ഞു.

“എനിക്കെന്റെ മോനെയൊന്നു കാണണം ….ഇപ്പോ..”

വീണ്ടും രേവതി കരഞ്ഞു.

“ഒപ്പേറഷൻ കഴിഞ്ഞാൽ കാണാം ട്ടോ …ഞാൻ ചെക്ക് ചെയ്തിട്ടിപ്പോ വരാം ….താൻ മകൾ അല്ലെ, കൂടെയുണ്ടാവണം……അമ്മയ്ക്ക് ഒന്നുടെ ഉറങ്ങിയെണീറ്റാ …റിലീവ് ചെയ്യാം കേട്ടോ ….ഉറങ്ങിക്കോളൂ ….”

രേവതിയുടെ കൈ പിടിച്ചുകൊണ്ട് അമ്മയ്ക്ക് ശക്തിയേകുമ്പോഴും…. കനിയുടെ മനസ്സിൽ ഇരുട്ട് മൂടിയിരുന്നു… ആരും തുണയില്ലാതെയവൾ കസേരയിൽ ചാരിയിരിക്കുമ്പോ …..പതിയെ പതിയെ ഓർമ്മകളവളെ പിറകിലേക്ക് നയിച്ചു……

എത്രവേഗമാണ് കാലങ്ങൾ മനസിനേറ്റ മുറിവുകളെ മായ്ക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നത്, കടങ്കഥപോലെയുള്ള തന്റെ ജീവിതത്തിൽ, ശിശിരത്തിലെ ആ തണുപ്പുള്ള ദിവസം. ബസിൽ യാത്രചെയ്യുന്ന സഹപാഠികളുടെ മുഖവും, അവരുടെ കൈകൊട്ടിച്ചിരിയും പാട്ടും മങ്ങിയ ചിത്രങ്ങൾ പോലെ പതിയെ പതിയെ മനസിലേക്ക് തെളിഞ്ഞു…..

“കനീ ……കനീ”

“എന്താ മിസ്…”

“മോക്കെന്തോ വാങ്ങണമെന്ന് പറഞ്ഞില്ലെ ….”

“വേണം മിസ്….”

“ബസ് പുറപ്പെടാൻ ഇനിയും 15 മിനിറ്റെടുക്കും ….മോള് ശാരികയെയും കൂട്ടി പൊയ്ക്കോളൂ….ദേ ആ കാണുന്നതാണ് ഗുജറാത്തി സ്ട്രീറ്റ്, പെട്ടന്ന് വാങ്ങിയിട്ട് വേണം കേട്ടോ…”

“ശാരികേ ….” ബസിന്റെ ഇടയിൽ നിന്നും കനി തന്റെ അടുത്ത കൂട്ടുകാരിയെ വിളിച്ചപ്പോൾ…

“എന്താ കനി….”

“എടി, അമ്മയ്ക്കൊരു മാല വാങ്ങണം, കഴിഞ്ഞൂസം നടന്നു വരുമ്പോ കണ്ടില്ലേ ആ സ്ട്രീറ്റ്, വാ നമുക്ക് വേഗം പോയേച്ചും വരാ ……”

“കാല് വയ്ക്കുന്നില്ല …കനി, ഒത്തിരി നടന്നില്ലേ ….” ശാരിക കനിയുടെ മുഖത്ത് നോക്കി തല ചരിച്ചുകൊണ്ട് ചിണുങ്ങിയപ്പോൾ, “മടിച്ചി” എന്നുപറഞ്ഞവളേ നോക്കിയൊന്നു കണ്ണുരുട്ടിയിട്ട് ബസിന്റെ മുൻവശത്തേക്ക് കനി വീണ്ടും നടന്നു. അവൾ മിസ്സിനോട് “തനിച്ചു ഞാൻ പൊയ്ക്കോട്ടേ”യെന്ന് ചോദിച്ചു. ഒരു നിമിഷം ആലോചിച്ചുകൊണ്ടവർ “പെട്ടന്ന് വേണം കേട്ടോ…” എന്ന് മാത്രം പറഞ്ഞുകൊണ്ട് കനിയ്ക്കായി കാത്തിരുന്നു…..കനി നടന്നുകൊണ്ട് തിരക്കുള്ള സ്ട്രീറ്റിന്റെ ഉള്ളിലേക്ക് നടന്നു……

“ബസ് എടുക്കാൻ പോവാ …ആരേലും വരാനുണ്ടോ ഇനി ?”

“ശാരികേ കനി വന്നോ …??”

“ഇല്ലാലോ മിസ് ….”

“ഈ കുട്ടിയതെവിടെ പോയി …..”

ടീച്ചർമ്മാർ ആ സ്ട്രീറ്റിലേക്ക് ചെന്നന്വേഷിച്ചെങ്കിലും അവർക്കാർക്കും കനിയെ കുറിച്ചൊരു വിവരവും കിട്ടില്ല. അന്നവർക്ക് ഊട്ടിയിൽ നിന്നും തിരികെ പോകാനുമായില്ല. കൂടെയുള്ള കുട്ടികൾ വല്ലാതെ പരിഭ്രാന്തരായിരുന്നു. കനിയ്ക്കെന്തു സംഭവിച്ചെന്നറിയാതെ അവരെല്ലാം ഓരോന്ന് ആലോചിച്ചുകൊണ്ട് ഒന്നും കഴിക്കാതെയും ഉറങ്ങാൻ കഴിയാതെയും നൊമ്പരപ്പെട്ടു. പോലീസ് സ്റ്റേഷനിൽ പരാതി നൽകിയശേഷം അടുത്തുള്ള ഹോസ്പിറ്റലുകളിൽ അന്വേഷിച്ചെങ്കിലും ഒരു ഫലവുമുണ്ടായില്ല.

വിവരമറിഞ്ഞു ദേവനും രേവതിയും സ്‌ഥലത്തെത്തി. ദേവൻ സ്‌കൂൾ ടീച്ചേഴ്സിനോട് കുട്ടികളെയും കൂട്ടി തിരിച്ചു പോകാനായി പറഞ്ഞുകൊണ്ട് പോലീസിന്റെ സഹായത്തോടെ കനിയെ കണ്ടെത്താൻ ശ്രമിച്ചു. പക്ഷെ മൂന്നാം ദിവസമാണ്, ഒരു ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്നും പോലീസ് സ്റ്റേഷനിലേക്ക് ഒരു വിവരമെത്തിയത് – ഒരു പതിനാല് വയസുകാരി പെൺകുട്ടി ബോധമില്ലാതെ അവിടെ അഡ്മിറ്റ് ചെയ്തിട്ടുണ്ടെന്നും, സ്‌കൂളിന്റെ പേരും മറ്റും ഐഡി കാർഡിൽ നിന്നും വ്യക്തമായിട്ടുണ്ടെന്നും അവർ അറിയിച്ചു. പോലീസ് ഗെസ്റ് ഗൗസിൽ തളർന്നു കിടന്ന് ഒന്നും കഴിക്കാൻ കൂട്ടാക്കാതെ രേവതി വിതുമ്പിക്കൊണ്ടിരുന്നു….. അവരോടു വിവരം പറഞ്ഞതും അവർ ശരവേഗത്തിൽ ഹോസ്പിറ്റലിക്കെത്തി. കനിയെ അവർക്ക് ജീവനോടെ തിരിച്ചു കിട്ടിയപ്പോഴും…… ഡോക്ടർമാർ നെഞ്ചുപൊട്ടുന്ന ആ സത്യമവരോട് തലകുനിച്ചു പറഞ്ഞു…

“ഷീ ഈസ് …റെയ്പ്പ്ഡ് ….”

ദേവനും രേവതിയും അത് കേട്ട് പിടിച്ചു നിന്നെങ്കിലും, ഒരിക്കലും കനിയോട് അതേക്കുറിച്ചു ചോദിക്കാനോ അവളെ ഒരു തരിപോലും വിഷമിപ്പിക്കാനോ ശ്രമിക്കാതെ …ബാക്കിയുള്ള ജീവനും കൊണ്ട് അവർ അവിടെ നിന്നും നാട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു. അതിന്റെ പിറകെ പോകാൻ ദേവൻ ശ്രമം നടത്തിയെങ്കിലും രേവതി അതിനെ തടുത്തു. “അവളുടെ ജീവിതം അതാണ് നമുക്കിപ്പോ വലുത്, അവളെ ജീവിതത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുവരണം …..” എന്ന രേവതിയുടെ വാക്കുകൾ ദേവനെ ഇരുത്തി ചിന്തിപ്പിക്കാൻ പോന്നതായിരുന്നു. പറഞ്ഞപ്പോൾ ദേവനും ആ അത് മനസിലാക്കി. കനിയുടെ ആരോഗ്യ സ്‌ഥിതി മെച്ചപ്പെട്ടപ്പോൾ അവൾ സ്‌കൂളിലേക്ക് പോയിതുടങ്ങി …

പക്ഷെ….

അവരുടെ ഉള്ളിൽ നോവിനെ പതിന്മടങ്ങാകുന്ന വേദനയുമായാണ്, അന്നൊരുനാൾ സ്‌കൂളിലെ പ്രിൻസിപ്പൽ, ആ വിവരം ദേവനെ ഫോൺ ചെയ്തു പറഞ്ഞത്. സ്‌കൂളുകാർക്ക് അതൊരു അഭിമാനായപ്രശ്നമായതു കൊണ്ട്, അവർ രഹസ്യമായി കനിയെ ചെക്കപ്പ് ചെയ്ത, ശേഷം മാത്രം അതുറപ്പിച്ചു. വിവരമറിഞ്ഞുകൊണ്ട് ദേവൻ രേവതിയേയും കൂട്ടി സ്‌കൂളിലെത്തി. കനി രണ്ടു മാസമായി ഗർഭിണിയാണെന്നുള്ള വിവരം ആ പ്രിൻസിപ്പൽ നിറകണ്ണുകളോടെ രേവതിയോടു പറയുമ്പോ, രേവതി തളർന്നുകൊണ്ട് ദേവന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് മുഖം പൂഴ്ത്തി. പ്രിൻസിപ്പലിന്റെ മുറിയിലെ തുറന്നിട്ട ജനലിൽ വിദൂരതയിലേക്ക് നോക്കുന്ന കനിയുടെ കണ്ണിൽ നിന്നും കണ്ണുനീര് നിർത്താതെ ഒഴുകുമ്പോ അത് താങ്ങാനുള്ള ശക്തി ആർക്കുമുണ്ടായിരുന്നില്ല ……

തന്നിലെ ചിരിയും പ്രസരിപ്പും, എന്തിനെന്നറിയാതെ പറിച്ചെടുക്കപെട്ട കനിയുടെ മുഖം, ദേവനും രേവതിയും ഒരു നോക്ക് കാണുമ്പോ, ആ സമയം അവളുടെ ജീവനൊഴികെ ബാക്കിയെല്ലാം എടുത്തെറിഞ്ഞ പോലെ തോന്നി. ഇതുവരെ കണ്ട കനിയുടെ വെറും ശരീരം മാത്രമേ അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു…

അവളുടെ ആത്മാവ് ഏതോ കോണിൽ അലറികരയുകയായിരുന്നു, അതിന്റെ പ്രതിഫലനമെന്നോളം കവിളിലൂടെ ഒഴുകിയിറങ്ങുന്ന ചൂടു നീർ മാത്രമായിരുന്നു അവളിലെ ജീവനെ പുറത്തു കാണിച്ചത്. ഇത്രമേൽ ശപിക്കപ്പെട്ട ജീവിതമെന്നു സ്വയം കരുതാതിരിക്കാനെന്നോണം തീരാ ദുഃഖങ്ങൾ പേറുന്ന അവളെ ദേവനും രേവതിയും പിടി വിട്ടുപോകാതെ നെഞ്ചോടു ചേർത്ത് പിടിച്ചു. ഒന്ന് കൈവിട്ടുപോയെങ്കിൽ ഭ്രാന്തിയായി മാറിയേക്കാവുന്ന അവസ്‌ഥയിലൂടെയാണ് കനി ആ ദിവസങ്ങളിൽ കഴിഞ്ഞത്.

വെളിച്ചത്തിൽ നിന്നും ഇരുളിലേക്ക് പയ്യെ പയ്യെ അവൾ സഞ്ചരിച്ചികൊണ്ടിരുന്നു. ജീവിതത്തിലേക്കിനി തിരിച്ചു വരവുണ്ടോ എന്നുപോലും ചിന്തിക്കാൻ കഴിയാതെ, രേവതി മകളെയും കെട്ടിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ആ കാറിൽ അവർ അവരുടെ വീട്ടിലേക്ക് യാത്രയായി. അമ്മയുടെയും അച്ഛന്റെയും മുന്നിൽ കരയാൻ പോലും കഴിയാതെ, വിങ്ങുന്ന നെഞ്ചുമായി ചുറ്റുമുള്ളത് ഇരുട്ടാണെന്നും വെളിച്ചം തനിക്കിനി പ്രതീക്ഷിക്കാനില്ലെന്നും വിശ്വസിച്ചുകൊണ്ടവൾ ദിക്കറിയാതെ ഒറ്റയ്ക്ക് നടക്കാൻ ആരംഭിച്ചു. തനിക്കി ദുരന്തം അനുഭവിക്കാൻ തന്നുകൊണ്ട് ദൂരെയെവിടെയോ തന്നെ നോക്കി ചിരിക്കുന്ന ക്രൂരനായ ദൈവത്തിനു തന്റെ ഓർമകളെ പറിച്ചു കളയാൻ കഴിയുമെങ്കിൽ എന്ന്, ബെഡിൽ മുഖം പൂഴ്ത്തിയവൾ പ്രാർഥിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. എങ്കിലും പാതി മുറിഞ്ഞ സ്വപ്നങ്ങളിൽ മിക്കപ്പോഴും മഞ്ഞുമൂടിയ ആ താഴ്വരയിലെ ഇരുട്ട് നിറഞ്ഞ മുറികളിലെന്നോ പൊട്ടിപ്പോയ അവളുടെ കൈയ്യിലെ കരിവളകൾ, അതിന്റെ മുറിപ്പാടു അവളെ നോവിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ഇരുട്ട് നിറഞ്ഞ ആ മൂന്നു ദിവസത്തെ ഓർമ്മകൾ അവളെത്ര മറക്കാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും മനസിന്റെ ഏറ്റവും ആഴങ്ങളിൽ ചെന്ന് പതിഞ്ഞ കുപ്പിച്ചില്ലു പോലെ നോവിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. നിസ്സഹായാവസ്‌ഥയിൽ തന്നെ സഹായിക്കാൻ വേണ്ടി കൈപിടിച്ച ഏതോ മനുഷ്യന്റെ കൈകൾ തന്നെ ഇരുട്ട് മുറിയിലടച്ചതും … വിശപ്പും ദാഹവുമറിയാതെ, ആ മുറിയിൽ വാവിട്ടു നിലവിളിച്ചതും, പ്രതീക്ഷയ്‌ക്കൊരു തരിപോലും സഹായിക്കാൻ ആരും വരില്ലെന്ന തോന്നലിൽ തന്റെ ശരീരം തണുത്തു വിറയ്ക്കുമ്പോഴും …..ഉറക്കത്തിലെന്നും തന്നെ തേടിയെത്തുന്ന ചെന്നായ്ക്കളുടെ മുരൾച്ചകളും… മൂക്കിലിപ്പോഴും അവശേഷിക്കുന്ന കുത്തുന്ന പോലുള്ള ഏതോ ഗന്ധവും….ഓർമയിൽ പലപ്പോഴും ക്രൂരമായി ചിരിക്കുന്ന ഒരു മൃഗത്തിന്റെ മുഖം, ആ രാവും പകലുമവൾ ശരീരം പിടഞ്ഞുകൊണ്ട് തളരുന്ന വേദനയിലുമവൾ കണ്ടതോർത്തു. പേടിച്ചരണ്ട തന്റെ ഈറൻ കണ്മുന്നിലൂടെ പതിമയക്കത്തിലെപ്പോഴോ തന്നിൽ നിന്നും പറിച്ചെറിയപ്പെടുന്ന വസ്ത്രങ്ങളും, ദേഹത്തെക്കമരുന്ന മൃഗത്തിന്റെ മദ്യ ഗന്ധവും തികട്ടി വരുന്നതോടെ മുറിപ്പെടുത്തുന്ന ആ രാത്രികളിലെ ഉറക്കവും സ്വപ്നങ്ങളും പോലും അവളെ പുൽകാൻ ഭയന്ന് ഒറ്റയപ്പെടുത്തിയത്തുകൊണ്ട് തലയിണയിണയിലവൾ മുഖം പൂഴ്ത്തികൊണ്ട് രാത്രിമുഴുവനും കരഞ്ഞു തീർത്തു. അപ്പോഴും അവളുടെ ഉള്ളിൽ ഒരു കുഞ്ഞു തുടിപ്പ് വളരുകയായിരുന്നു.

ഏർളി സ്റ്റേജ് അബോർഷൻ, കനിയുടെ മാനസിക നില തെറ്റാൻ സാധ്യത ഉണ്ടെന്നും ആത്മഹത്യാ പ്രവണത അവളിൽ ഇപ്പൊ ഉള്ളത് കൊണ്ട് അവളെ പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിക്കണം എന്നും ഡോക്ടർമാർ പറഞ്ഞതോടെ . മറ്റു വഴികളില്ലാതെ ദേവൻ അധികം തിരക്കില്ലാത്ത, ഒരുൾനാടൻ ഗ്രാമത്തിലേക്ക് ട്രാൻസ്ഫർ വാങ്ങുകയും, കുടുംബത്തോടപ്പം മാറി നിൽക്കുകയും ചെയ്തു. ടീച്ചർ ആയിരുന്ന രേവതി അവരുടെ ജോലി റിസൈന്‍ ചെയ്തുകൊണ്ട് ഒരു നിമിഷം പോലും കനിയുടെ അടുക്കൽ നിന്നും മാറാതെ, കണ്ണിലെ കൃഷ്ണമണി പോലെ അവളെ കാത്തു. ആ സമയങ്ങളിൽ, രേവതിയുടെ മുഖത്തേക്ക് പോലും നോക്കാനവൾക്ക് കഴിയുമായിരുന്നില്ല. എപ്പോഴും തലകുനിച്ചുകൊണ്ട്, ഒന്നും മിണ്ടാതെയാവൽ ഒരു മുറിയിൽ തന്നെ കഴിഞ്ഞു. പലപ്പോഴും അവളുടെ ഉള്ളിൽ ജീവിതം അവസാനിപ്പിക്കാനുള്ള ചിന്തകൾ പേറുമ്പോഴും അവളുടെയുള്ളിലെ കുഞ്ഞിന്റെ നിലവിളി അമ്മയെന്ന ലോകത്തിലേറ്റവും കരുണയുള്ള വികാരം അവളെ ഉണർത്തുകയായിരുന്നു. അതവളെ പലപ്പോഴും ആത്മഹത്യയിൽ നിന്നും പിന്തിരിപ്പിക്കുന്നത് അവളോടുള്ള ഇഷ്ടവും മതിപ്പും പോലും കുറയാനിടയാക്കി. അവളുടെ ജീവനെ പിടിച്ചു നിർത്തുന്നത് പോലും ആ കുഞ്ഞിനോടുള്ള മനഃപൂർവമല്ലാത്ത ഇഷ്ടമാണെന്നു തിരിച്ചറിയുമ്പോഴാണ് കനി ഏറ്റവും തകർന്നത്. ഇരുട്ടിലെ ഇടനാഴിയിലെങ്ങോ നഷ്ടപെട്ട അവളുടെ കൗമാര സ്വപ്നങ്ങൾക്ക് ഇനി പിറകിലേക്ക് പോകാനാകില്ല. ആ തിരിച്ചറിവിൽ മെഴുകുപോലെ ഉരുകി ഓരോ ദിവസവും ഉറങ്ങാൻ കഴിയാതെ പലപ്പോഴും അമ്മയെ വിളിച്ചു ബുദ്ധിമുട്ടിക്കാതെ തനിച്ചിരിക്കാനാവൾ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു. ദേവൻ ജോലി കഴിഞ്ഞു വന്നാലും കനിയെ കണ്ടു കഴിഞ്ഞാൽ അതുവരെ ഉണ്ടായിരുന്ന എല്ലാ ധൈര്യവും അയാൾക്ക് നഷ്ടപെടുമായിരുന്നു. ഒൻപതാം മാസത്തിൽ പ്രായത്തിനു താങ്ങാൻ കഴിയാത്ത അസഹ്യമായ വേദനയിൽ അവളൊരു ചോരകുഞ്ഞിന് ജന്മം നൽകി. അതുപക്ഷേ രേവതിയും ദേവനും അവരുടെ കുഞ്ഞാണെന്നു ലോകത്തെ വിശ്വസിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് വളർത്താനും ആരംഭിച്ചു……

സ്നേഹത്തിന്റെ മുഖമുള്ള ആ കുഞ്ഞിനെ കനി, ആദ്യമാദ്യം കാണാൻ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നില്ല….തന്റെ ലോകം തന്നിൽ നിന്നും പറിച്ചെറിഞ്ഞ ഒരു സത്വമായി കണ്ടിരുന്ന ആഹ് കുഞ്ഞിന് പക്ഷെ അവളിലൊരു പ്രതീക്ഷ നിറക്കാനും കഴിഞ്ഞു. ഏതോ നിമിഷത്തിൽ അവളിലെ അമ്മ മാത്രമായ മനസ്സ് അവനെ മാറോടണക്കിയപ്പോൾ ആഹ് കുഞ്ഞിനോടുള്ള മനസ്സിലെ മഞ്ഞുരുകുന്നതിനൊപ്പം തന്റെ മുൻപിലെ ഒരു വെളിച്ചമായി ആഹ് കുഞ്ഞു പുഞ്ചിരി മാറുന്നതും അവൾ നോക്കിക്കണ്ടു. അവളുടെ പൊക്കിൾകൊടി മകനെന്ന് കാണാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോഴും, ദേവനും രേവതിയും അതാദ്യമേ വിലക്കിയിരുന്നു. എനെന്നറിയാതെ സംഭവിച്ചതെങ്കിലും അവൾ ഒരമ്മയായതിനു ശേഷം അവളിൽ ആദ്യം മൊട്ടിട്ട പൂവിനെ തന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും തന്നിൽ നിന്നും പറിക്കുന്നത് അവൾ നിസ്സഹായായി കണ്ടു നിന്നു. സ്വരമിടറിക്കൊണ്ട് അവൾ ഒറ്റമുറിയിൽ മകന് ജീവജലം നൽകാൻ മാത്രം വേണ്ടി ജീവിച്ചു. ദേവനും രേവതിയും അവളുടെ ഭാവിയെ ഓർത്തു കൊണ്ട് മാത്രമാണ്, അങ്ങനെ ചെയ്യാൻ തീരുമാനിച്ചത്. അതല്ലെങ്കിൽ എന്നെന്നേക്കുമായി കനി കുഞ്ഞിൻറെയൊപ്പം കഴിയുമ്പോ അവൾ മറക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ഓർമ്മകൾ അവളെ വീണ്ടും ആ വിഷാദ യവനികയിലേക്ക് തള്ളിയിട്ടാലോ എന്ന പേടിയുമായിരുന്നിരിക്കാം.

രേവതിയുടെ മനസിലും ചില മാറ്റങ്ങൾ പ്രകടമായിരുന്നു, അവർക്കൊരു മകൻ വേണമെന്നു കനിയുടെ ജനനത്തിനു ശേഷമവർ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു, കാർത്തിക്കിനെ രേവതി സ്വന്തം മകനെപ്പോലെ നെഞ്ചിൽ ഉറക്കുമ്പോ. മകൾക്ക് സംഭവിച്ച ആ ദുരന്തം അവരും അവന്റെ തിളക്കമുള്ള മിഴികൾ നോക്കി മറക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയായിരുന്നു. ദേവനും കാർത്തിക്കിനെ ഒരച്ഛന്റെ വാത്സല്യവും സ്നേഹവും കൊണ്ട് കൊഞ്ചിക്കുന്നത് കാണുമ്പോ കനിയുടെ അമ്മ മനം വിങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു. കാലം തെറ്റിയാണെങ്കിലും അവളുടെ ഉള്ളിൽ ആദ്യമായി പൂത്ത പൂവിനെ അവൾക്കൊന്നു തൊടാൻ പോലും രേവതി പലപ്പോഴും സമ്മതിച്ചില്ല, പയ്യെ പയ്യെ കാർത്തികിൽ നിന്നും കനി അകലനും തുടങ്ങി. ദൂരെയെങ്ങോ കേഴുന്ന വേഴാമ്പലിനെ പോലെ അവളുടെ ഉള്ളിൽ തീരാത്ത വിങ്ങലുമായാണ് ഒരുനാളും അവൻ വളരുന്നതവൾ നോക്കി കണ്ടത്. അവനോടു താനാണ് അവന്റെയമ്മയെന്നു പറയാൻ അവൾക്കനുവാദമില്ല. ദേവനും രേവതിയുമവളെ ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരിച്ചു കൊണ്ടുവരാൻ വേണ്ടിയാണു അന്നങ്ങനെ ചെയ്തതെന്ന് അവൾക്ക് പിന്നീടാണ് മനസിലായത്. പക്ഷെ കാർത്തിക്കിന്റെ മനസ്സിൽ നോവിക്കാൻ തക്കവണ്ണം ഒരു വേദന ഉണരുമ്പോ അദൃശ്യമായ ഇന്നും മുറിയാത്ത ഒരു പൊക്കിൾകൊടിയിലൂടെ അവളുടെ മനസിലേക്ക് ആ വേദനകൾ പത്തിരിട്ടയായി അരിച്ചെത്തുമായിരുന്നു….

“കനീ …..”

“ഹാ ഡോക്ടർ!”

നിറകണ്ണുകളോടെ അവൾ ഡോക്ടറെ നോക്കി, സാരിത്തുമ്പുകൊണ്ട് കണ്ണീരു തുടച്ചു.

“സർജറി കഴിഞ്ഞു ട്ടോ …. പേടിക്കാനൊന്നുമില്ല… കുറച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ റൂമിലേക്ക് മാറ്റും, അപ്പൊ കാണാം ട്ടോ….ഹാ അമ്മ ഉറങ്ങിയല്ലേ, ഉറങ്ങിക്കോട്ടെ…. കാർത്തിക്കിന്റെ അച്ഛൻ എത്തിയില്ല ഇതുവരെ ?”

“ഇല്ല ..വിളിക്കണം, ഇപ്പൊ…”

“റൂമിലേക്ക് മാറ്റിക്കഴിഞ്ഞിട്ട്, നേഴ്‌സ് വന്നു പറയും കേട്ടോ….”

ഡോക്ടർ പോയ ശേഷം, കനി ദേവനെ വീണ്ടും വിളിച്ചപ്പോൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഫോൺ റിങ് ചെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഹോസ്പിറ്റലിലെ കാര്യങ്ങൾ എല്ലാമവൾ പറഞ്ഞു ധരിപ്പിച്ചു. പക്ഷെ ഇടയ്ക്കിടെ റേഞ്ച് കുറവാകുന്നതുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം പറയുന്നത് കനിക്കും കേൾക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. എങ്കിലും അപകട നില തരണം ചെയ്തത് അറിഞ്ഞപ്പോൾ ദേവനു ഒരല്പം ആശ്വാസം നൽകി. അദ്ദേഹം ടൗണിൽ എത്താറായെന്നും അരമണിക്കൂറിൽ ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് വരുമെന്നും കനിയോട് പറഞ്ഞശേഷം ഫോൺ വെച്ചു.

“അമ്മയുണർന്നോ …..കിടന്നോമ്മേ…..”

“കാർത്തി…”

“സർജറി കഴിഞ്ഞമ്മേ…കുഴപ്പമൊന്നുല്ല….ഇപ്പൊ കാണാം….” കനി രേവതിയുടെ അടുത്തേക്കിരുന്നുകൊണ്ട് അമ്മയെ ആശ്വസിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“ബൈക്ക് വാങ്ങാതിരുന്നാ മതിയായിരുന്നു…..”

കനിയുടെ കൈകോർത്തുകൊണ്ട് രേവതി വിങ്ങുമ്പോ അമ്മയെ നെഞ്ചോടു ചേർത്തുപിടിച്ചുകൊണ്ട് കുറ്റബോധത്തിൽ കനിയും നീറി.

“അമ്മയ്ക്ക് കുടിക്കാൻ ഞാനെന്തെങ്കിലും കിട്ടുമോ നോക്കട്ടെ…”
ഫ്ലാസ്കുമെടുത്തുകൊണ്ട് കാന്റീനിലേക്ക് കനി വേഗം നടന്നു.

*******

ദേവൻ എത്തുമ്പോ കാർത്തിക്കിനെ മുറിയിലേക്ക് മാറ്റിയിരുന്നു. വലതു കൈപ്പത്തിയിൽ ഫ്രാക്ചർ ഉണ്ട്, അതുപോലെ തലയ്ക്കും ചെറിയ അടികിട്ടിയതുകൊണ്ട് കെട്ടു കെട്ടിയിട്ടുണ്ട്. ദേവനെ കണ്ടതും കാർത്തിക്ക് ബെഡിൽ നേരെയിരുന്നുകൊണ്ട് ചിരിക്കാനായി ശ്രമിച്ചു. പക്ഷെ അച്ഛന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കുമ്പോ കുറുമ്പ് കാട്ടിയ കൊച്ചുകുട്ടിയുടെ ഭാവമാണ് കാർത്തികിനെപ്പോഴും. ദേവന്റെ മുഖത്തു ചെറിയൊരു ദേഷ്യവും സങ്കടവും വന്നപ്പോൾ, കനി അച്ഛനെ നോക്കി വേണ്ടാന്നു തലയാട്ടി.

“കഴിച്ചോ നിങ്ങൾ….”

“ഇല്ലച്ഛാ, വിശക്കുന്നുണ്ട് ….” കാർത്തിക് പറഞ്ഞു.

“ഞാനിപ്പോ വരാം…”

“ഞാനും വരാം അച്ഛാ …” കാർത്തിക്കിന്റെ ഇടം കൈയിൽ കോർത്ത കനിയുടെ കൈ അവൾ വിടീച്ചുകൊണ്ട് ദേവന്റയൊപ്പം കാന്റീനിലേക്ക് നടന്നു.

“അച്ഛാ …അവന്റെ ബൈക്ക് തെന്നി എന്നാണ് പറഞ്ഞത്. പെട്ടന്ന് എതിരെ വണ്ടിയുടെ ഹെഡ്‍ലൈറ് കണ്ണിലേക്കടിച്ചപ്പോൾ വേണ്ടി വെട്ടിച്ചതും പറ്റിയതാണത്രേ ….”

“ഇനി പറഞ്ഞിട്ടെന്തിനാ ….നീ അല്ലേ, പുന്നാര അനിയന് വാങ്ങിച്ചുകൊടുത്തത്….”

“അതവന് ബസിൽ, കുട്ടികളൊക്കെ കളിയാക്കുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞു കരഞ്ഞിട്ടാണച്ഛാ….”

“എന്നിട്ടവനെന്താ അത് കോളേജിൽ കംപ്ലയിന്റ് ചെയ്യാത്തത്.”

“അച്ഛനറിഞ്ഞൂടെ അവനെ…”

“ശെരി ഞാനൊന്നു മാനേജ്‌മന്റ് നോട് സംസാരിക്കുന്നുണ്ട് എന്തായാലും…”

മസാല ദോശയും കോഫിയും വാങ്ങിച്ചുകൊണ്ട് കനിയും ദേവനും കാർത്തിക്കിന്റെ അടുത്തെത്തി. ഒന്നിച്ചു കഴിച്ച ശേഷം സംസാരിച്ചിരിക്കുമ്പോ ഡോക്ടർ അവിടേക്ക് വന്നു.

“ഒരു മാസം റസ്റ്റ്!! , കൈ അനങ്ങാതെ നോക്കണം കേട്ടോ.., പിന്നെ തലയിലെ മുറിവ് അത്ര സാരമാക്കണ്ട, പിന്നെ ടാബ്ലെറ്സ് ഒക്കെ സമയത്തിന് കഴിക്കണം കേട്ടോ…. രണ്ടൂസം ഇവിടെ ഒരു ഫോര്മാലിറ്റിക്ക് ബെഡ്‌റെസ്റ്റ് ഇരിക്കുന്നോണ്ട് ബുദ്ധിമുട്ടൊന്നും ഇല്യാലോ…” ലേഡിഡോക്ടറുടെ ചിരിച്ചുകൊണ്ടുള്ള വർത്തമാനം ദേവന്റെയും കുടുംബത്തിന്റെയും മനസ്സിൽ ഒരല്പം ആശ്വാസം പകരുന്ന വിധമായിരുന്നു.

****************

രാവിലെ ദേവന്റെ ഫോണിലേക്ക് ആക്സിഡന്റ് കേസ് യുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് പോലീസ് വിളിക്കയുണ്ടായി. അദ്ദേഹം മാറി നിന്നുകൊണ്ട് സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി. ബൈക്കിൽ എഴുതിയ കാര്യത്തെപറ്റിയവർ ദേവനോട് സൂചിപ്പികയും ചെയ്തു. കനി പറഞ്ഞതും വെച്ച് നോക്കിയപ്പോൾ, അത് കോളേജ് വിദ്യാർത്ഥികൾ ആണെന്ന് ദേവനുറപ്പായി. അദ്ദേഹം പല്ലു കടിച്ചുകൊണ്ട് ദേഷ്യം പിടിച്ചമർത്തി.
കാർത്തിക്കിന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കുമ്പോ അദ്ദേഹത്തിന് ദേഷ്യവും വന്നു. തന്നോട് എല്ലാം തുറന്നു പറയാനുള്ള സ്‌പേസ് കൊടുത്തിട്ടും, അവനിങ്ങനെ…… ഹാ കാർത്തിക് കൂടുതൽ കുഴപ്പമൊന്നും ഉണ്ടാകണ്ട എന്ന് കരുതി പറയാത്തതാവാം എന്നൂഹിച്ചു കൊണ്ട് അദ്ദേഹം ടൌൺ S.I യോട് കോളേജിൽ ഇതേപ്പറ്റി പ്രത്യേകം അന്വേഷിക്കാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു.

കാർത്തിക് രാവിലെ ബ്രെക്ഫാസ്റ് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഒന്ന് മയങ്ങുകയായിരുന്നു. ജീനയും ഒപ്പം ക്‌ളാസിലെ ഒന്ന് രണ്ടു പെൺകുട്ടികളും വിവരമറിഞ്ഞപ്പോൾ അവനെ കാണാനായി വന്നു. കനിയായിരുന്നു കാർത്തിക്കിന്റെ ഫോൺ രാവിലെ ഓൺ ചെയ്തത് അതിലേക്ക് വന്ന കൂടുതൽ മിസ്ഡ് കാൾ ജീനയുടെയാണെന്നും കനി മനസിലാക്കിയപ്പോൾ തിരിച്ചവളെ വിളിച്ചു വിവരം പറഞ്ഞിരുന്നു.

ക്‌ളാസ്സിലെ കുട്ടികളോടപ്പം അവർ സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ് S.I ആക്‌സിഡന്റനെകുറിച്ചറിയാൻ എന്ന വ്യാജേന ദേവന്റെ നിർദേശപ്രകാരം ബൈക്കിൽ എഴുതിയതിനെക്കുറിച്ചു എന്തെങ്കിലും അറിയാമോ എന്ന് കാർത്തിക്കിനോട് ചോദിയ്ക്കാൻ വേണ്ടി വന്നത്.

“മനഃപൂർവം ആരെങ്കിലും ചെയ്തതാണോ ?”

“അല്ല സാർ, എന്റെ കൈയിൽ നിന്നും വന്ന മിസ്റ്റേക് ആണ്.”

“ഇവരൊക്കെ കാർത്തിക്കിന്റെ ക്‌ളാസിൽ പഠിക്കുന്ന കുട്ടികൾ ആണല്ലേ?”

“അതെ സാർ.”

“ഒരു മിനിറ്റൊന്നു പുറത്തേക്ക് വരാമോ…”

പരസ്പരം നോക്കി എന്താണെന്നറിയാത്ത ഭാവത്തിൽ, ജീനയും കൂട്ടരും നിൽക്കുമ്പോ S.I ലാത്തിയും പിടിച്ചു പുറത്തേക്ക് നടന്നു.

“ഹാ ഞാൻ ചോദിക്കാൻ വന്നത്. കാർത്തിക്കിന് കോളേജിൽ നിന്നും ബുള്ളിയിങ് മറ്റോ, ഉള്ളതായിട്ടറിയാമോ…?? ബസിൽ വരുമ്പോഴോ മറ്റോ…”

ആ ചോദ്യം അവരുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി ചോദിച്ചപ്പോൾ കണ്ണട മുഖത്ത് വെച്ച കൂട്ടത്തിൽ ഉയരം കുറഞ്ഞ ചുരുണ്ട മുടിയുള്ള പെൺകുട്ടി, എന്തോ പറയാൻ വന്നിട്ട് അത് വിഴുങ്ങുന്ന പോലെ SI യ്ക്ക് തോന്നി.

“എന്തായാലും പറഞ്ഞോളൂ, കേസാക്കുമെങ്കിലും ഒഫീഷ്യൽ പേപ്പറിൽ കുട്ടിയുടെ പേരൊന്നും വരില്ല. പേടിക്കണ്ട ….”

“സാർ, അത്…”

“ങ്ങും…”

“കാർത്തിക്കും…ജീനയും തമ്മിൽ നല്ല ഫ്രെണ്ട്സ് ആണ്, പക്ഷെ സീനിയർസിലെ ചില ചേട്ടന്മാരും, പിന്നെ ക്‌ളാസിലെ ഒന്ന് രണ്ടുപേരും ചേർന്ന് കഴിഞ്ഞ ദിവസം ബസിൽ വച്ച് ഇതേച്ചൊല്ലി, കാർത്തികിനെ കരയിപ്പിച്ചിരുന്നു……ജീനയോടു അടുക്കണ്ട, സംസാരിക്കണ്ട എന്നൊക്കെ വാണിംഗ് കൊടുക്കുന്ന്നതും പിന്നെ …..”

“പിന്നെ ….”

“കാർത്തിക്കിന്റെ അച്ഛൻ ദേവൻ അല്ലാന്നും, പറഞ്ഞവർ അവനെ കരയിപ്പിച്ചു…..ഞങ്ങൾക്ക് അവരെ പേടിയാണ് സാർ.”

“ആരാണ് അവർ?”

“അഖിൽ, ജിഷ്ണു, മഹേഷ്, നന്ദു, ഫ്രഡി.”
“ശെരി, ജീന ആരാണ് …”

“ഞാനാണ് സാർ.”

“ജീന, നിങ്ങൾക്ക് ഒരു കംപ്ലയിന്റ് തന്നാൽ അതിലൊരു സൈൻ ചെയ്യാൻ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടാകുമോ ?”

“ഇല്ല സാർ, ഞങ്ങൾ എല്ലാരും സൈൻ ചെയ്യാം…”

“കുട്ടിക്കോ ?”

“ചെയ്യാം സാർ.”

“OK.”

S.I അവിടെന്നു കംപ്ലയിന്റ് എഴുതി വാങ്ങിയശേഷം, കോളേജ് മാനേജ്‌മന്റ് മായി സംസാരിച്ചു. എൻക്വിയരിക്കു വിട്ടതുകൊണ്ടും പോലീസ് കേസ് ആയതുകൊണ്ടും അവരെ അന്വേഷണവിധേയമായി സസ്‌പെൻഡ് ചെയ്യാൻ തീരുമാനമായി. കാർത്തിക്കും കനിയും അന്ന് ഇതൊന്നുമറിഞ്ഞില്ല, ജീനയും കോളേജ് പോവാഞ്ഞത് കൊണ്ട് അവൾക്കും ഇതേകുറിച്ച് അറിയാമായിരുന്നില്ല.

*********

അടുത്ത ദിവസം കാർത്തിക് ഡിസ്ചാർജ് ആവുന്നതിനു അരമണിക്കൂർ മുൻപ്.

S.I യും ഒപ്പം കോളേജിലെ മഹാന്മാരും ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് വന്നു. അവരെയെല്ലാരും ഒന്നിച്ചുകണ്ടപ്പോൾ കാർത്തിക് ഒന്ന് ഞെട്ടിക്കൊണ്ട്, കനിയുടെ കൈപിടിച്ചു. അവന്റെ നെഞ്ചിൽ പഞ്ചാരിമേളമായിരുന്നു. ദേവൻ ബെഡിന്റെ അടുത്ത് ബാഗിൽ സാധനങ്ങൾ ആക്കുന്ന തിരക്കിൽ ആയിരുന്നു. S.I സാർ ദേവന് ഒരു ചിരിച്ചുകൊണ്ട് സൽയൂട്ട് കൊടുത്തു.

“ദേവൻ സാറെ, ഇവര് കുറ്റം സമ്മതിച്ചു, സാറ് സംശയിച്ചപോലെ തന്നെയായിരുന്നു. ചെറുതായിട്ട് ചില കൈക്രിയകൾ ഒക്കെ വേണ്ടി വന്നു. പക്ഷെ സാരമില്ല….ഉം മുന്നോട്ട് വന്നേഡാ….” പതുങ്ങി പിറകിൽ തലകുനിച്ചു നിൽക്കുന്ന ശ്യാം മുന്നോട്ടു വന്നു നിന്നുകൊണ്ട് കാർത്തികിനോട് മാപ്പു ചോദിച്ചു.

“കാർത്തിക്, ഞങ്ങളുടെ ഭാഗത്തു നിന്നും ഇനി കുഴപ്പമൊന്നും ഉണ്ടാകില്ല, എക്സ്ട്രീം ലി സോറി…. ”

അവൻ എന്താണ് സംഭവമെന്നറിയാത്ത പോലെ നിന്നപ്പോൾ…

“കാർത്തിക്, നീയൊന്നും പറഞ്ഞേല്ലെങ്കിലും ദേവൻ സാർ, എന്നോട് ഇതേക്കുറിച്ചു അനേഷിക്കാൻ ആവശ്യപെട്ടിരുന്നു, അതിൻ പ്രകാരമാണിത്. പിന്നെ നിങ്ങളോടു…., തത്കാലം ദേവൻ സാർ പറഞ്ഞതുകൊണ്ട് ഇത് ഞാൻ കേസ് ആക്കുന്നില്ല, നിങ്ങളുടെ പഠിപ്പ് മുടങ്ങി വെറുതെ ഗുണ്ടായിസം തുടങ്ങിയ, അതെനിക്ക് തന്നെ പണിയാകും, അതുകൊണ്ട് അത് വേണ്ട. പിന്നെ ഇതുപോലെ കോളേജിൽ നിന്നും ഒരു കംപ്ലൈന്റ് കിട്ടിയാൽ പിന്നെ എണീറ്റ് നടക്കാൻ ആവാത്ത പോലെ ഞാൻ ഇടിക്കും….കേട്ടല്ലോ.”

S.I അവരെയും കൂട്ടി പുറത്തേക്ക് നടക്കുമ്പോ കാർത്തിക്, ദേവനെ ഒന്ന് ചിരിച്ചുകൊണ്ട് നോക്കി. ദേവൻ അവനെ നോക്കി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് “പോകാം അല്ലെ ….ഡാ” എന്ന് പറഞ്ഞു.

********

വീട്ടിലേക്കെത്തിയ ശേഷം ഉച്ചയൂണും കഴിഞ്ഞു കാർത്തിക്കിന്റെ മുറിയിൽ വെച്ച്.

“ചേച്ചീ…ഇനി മുതൽ ഒരുമാസത്തേക്ക് ഞാനീ മുറിയിൽ തന്നെ ഒറ്റയ്ക്കാണോ ….”

കാർത്തിക്കിന്റെ വിറയ്ക്കുന്ന ശബ്ദത്തിലെ ചോദ്യത്തിന്റെ ആഴം കനി മനസിലാക്കിയെന്നോണം ബെഡിൽ അവന്റെ അടുത്തേക്കവൾ ചേർന്നിരുന്നു. അവന്റെ കൈകോർത്തു പിടിച്ചപ്പോൾ അവന്റെ കണ്ണിൽ നിന്നും കണ്ണീരൊഴുകുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ…

“അയ്യോ, അതിനിപ്പോ എന്താണ് ….….കാർത്തി, ചേച്ചി നിന്നെ തനിച്ചാകുമെന്ന് തോന്നുന്നുണ്ടോ …..നീ ? തിരിച്ചു കോളേജ് പോകും വരെ ഞാനും ലീവാണ്…പോരെ ….” അവനെ അവളുടെ നെഞ്ചോടു ചേർത്തുകൊണ്ട് നെറ്റിയിലവൾ ചുംബിച്ചു.

“ഹം ….ഞാനിതെങ്ങനെ ചോദിക്കുമെന്നറിയാതെ വിഷമിച്ചിരിക്കായിരുന്നു ….എനിക്ക് ചിലത് പറയാനുണ്ട്.”

“എനിക്കറിയാം കാർത്തി, ബൈക്കിലെ അങ്ങനെ എഴുതിയത് കണ്ടാണ് ……നിനക്ക്”

“എനിക്ക് സഹിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല, ചേച്ചീ …..അന്ന് ഞാൻ തിരികെ വരുമ്പോ, കണ്ണീന്നൊക്കെ വെള്ളം വന്നിട്ട് ഒന്നും കാണാനായില്ല…..അങ്ങനെ പറ്റിയ്താ, ഇനി എനിക്ക് ആ ബൈക്ക് വേണ്ട. ഞാൻ കോളേജിലും പോകുന്നില്ല…. ”

“എന്റെ കാർത്തി, അങ്ങനെയിന്തിനാണിപ്പോ ആലോചിക്കുന്നത്….അവർ മാപ്പ് പറഞ്ഞില്ലേ. ഇനി കുഴപ്പമൊന്നുമുണ്ടാകില്ലെന്നു പ്രിൻസിപ്പലും ഉറപ്പ് തന്നിട്ടുണ്ട്, ആന്റി റാഗിങ് സെൽ കോളേജിൽ ഒരു പോലീസ് സ്റ്റാഫിനെ ഏർപ്പാടുമാകീട്ടുണ്ട്, അത് അച്ഛന്റെ നിർബന്ധം കൊണ്ടും കൂടെയാണ്.”

“ചേച്ചീ ….ഞാൻ!”

“ഒന്നും പറയണ്ട …..മിണ്ടാതെ കിടക്ക്, ഞാനും കൂടെ കിടക്കാം ….ഉമ്മ…”

സൂര്യസ്തമയം കഴിഞ്ഞ ശേഷം ചെറു മഴയുള്ള ആ രാത്രിയിൽ, കാർത്തി കോളേജിൽ നടന്നതെല്ലാം കനിയോട് പറഞ്ഞു കരഞ്ഞു. അവൻ കടന്നു പോകുന്ന ഈ സമയം അവന്റെയൊപ്പം ഉള്ളു തുറന്നു സംസാരിക്കാൻ താൻ മാത്രമേയുള്ളു എന്ന തിരിച്ചറിവിൽ കനിയും അവനെ ഉള്ളാലെ ആശ്വസിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് അവനെ കെട്ടിപിടിച്ചു കൊണ്ട് എപ്പോഴോ ഉറങ്ങി.

*************

ദിവസങ്ങൾ വേഗം കടന്നു പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു, കാർത്തിക്കിനെ ഭക്ഷണം കൊടുക്കാനും ശുശ്രൂഷിക്കാനും കനിയേത് നിമിഷവും കൂടെയുണ്ടായിരുന്നു. ആ ദിവസങ്ങളിൽ എപ്പോഴോ കാർത്തിക്കിന്റെ സുഖാന്വേഷണങ്ങൾ അറിയാനായി തറവാട്ടിൽ നിന്നും ദേവന്റെ അനിയനും ഭാര്യയും വിദ്യയും വന്നിരുന്നു. ഇടയ്ക്ക് ജീന ഫോൺ ചെയ്തു സംസാരിക്കുകയും കോളേജിലെ വിശേഷങ്ങൾ പങ്കുവെക്കുകയും ചെയ്യും. ദേവൻ കാർത്തിക്കിന്റെ ബൈക് നേരെയാക്കി വീട്ടിലേക്കെത്തിച്ചു. അങ്ങനെ കാർത്തിക്കിന്റെ കയ്യിലെ കെട്ടഴിക്കുന്നതിന് മൂന്നു ദിവസം മുൻപ്……

*************

“റ്റിംഗ് ടോങ്!”

“കനി വാതിലൊന്നു തുറന്നേ …ഞാൻ കുളിക്കാൻ പോവാ.”

“ആഹ് അമ്മേ!”

സോഫയിൽ നിന്നും എണീറ്റു കയ്യിലെ മാഗസിൻ ടേബിളിലേക്ക് മടക്കി വെച്ച് കൊണ്ട് കനി സാരി ശെരിക്കുക്കൊന്നുടുത്തു. നടക്കുമ്പോ മുടിയും ശെരിയാക്കാനവൾ മറന്നില്ല.

“അഹാ ആരാത്, ജീനയോ ?”

“ഉള്ളിലേക്ക് വാ …”

റെഡ് ടോപ്പും ജീൻസുമിട്ടുകൊണ്ട് മുടി പോനിടയിൽ കെട്ടിയിരുന്ന ജീന, അകത്തേക്ക് കയറികൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

“കാർത്തിക്കിന് എങ്ങനെയുണ്ട് ? ഫോൺ വിളിച്ചിട്ട് കിട്ടുന്നുണ്ടായില്ല. പിന്നെ ഞാൻ ഈ വഴി വരുന്നത് കൊണ്ട് ഒന്ന് കയറിട്ട് പോകാമെന്നു വെച്ചു.”

“ആഹ് അത് നന്നായി, അവൻ നല്ല ഉറക്കമാണ്….
ഇന്ന് ക്ലാസ് പോയില്ലേ ജീന?”

“ഹേ ഇല്ല, ഓസ്‌ട്രേലിയയിൽ നിന്ന് ഹേമന്ത് വന്നിട്ടുണ്ട്, എന്റെ ബോയ്ഫ്രണ്ട്, അവൻ കാരണം ഞാൻ രണ്ടൂസം ലീവ് എടുക്കേണ്ട അവസ്‌ഥയാണ്‌ ….”

“ഓ അത് ശെരി….”

കനി കേട്ടത് ഉൾകൊള്ളാൻ ഒരല്പം പാടുപെട്ടുകൊണ്ട് ജീനയുടെ കണ്ണിലെ നാണം അവൾ നോക്കി കണ്ടു.
ഓരോ സ്റ്റെപ് ആയി മുകൾ നിലയിലേക്ക് കയറുമ്പോഴും കനിയുടെ ഉള്ളിൽ എന്തെന്നെറിയാത്ത പരിഭ്രമം തുടങ്ങിയിരുന്നു. പക്ഷെ അതവൾ പുറത്തു കാണിക്കാതെ സ്വയം സംയമനം പാലിച്ചു കൊണ്ട് കാർത്തിക്കിന്റെ മുറിയുടെ വാതിൽ പയ്യെ തുറന്നു.

“കാർത്തി…എണീക്കടാ…ദേ…..ജീന വന്നിട്ടുണ്ട്.”
കനിയുടെ വിളി കേട്ടതും പാതിമയക്കത്തിൽ നിന്നും ഉണർന്ന കാർത്തിക് കണ്ണ് തുറന്നു ജീനയെ കണ്ടതും മനസ്സിൽ എന്തെന്നില്ലാത്ത സന്തോഷം നിറഞ്ഞു. അവളെ നോക്കി ചിരിച്ചു, ഒപ്പം ഇടം കൈകുത്തികൊണ്ട് കാർത്തിക്ക് ബെഡിലേക്ക് ചരിഞ്ഞിരുന്നു.

“നീയെന്താ ലീവ് ആണോ…” മനസിലെ സന്തോഷം മുഖത്തേക്ക് വന്നപ്പോൾ അവൻ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

“ആഹ് ഞാനിതു വഴി വന്നപ്പോ കയറിയെന്നുള്ളു….
കനിച്ചേച്ചി ഇത് കുറച്ചു ഫ്രൂട്സ് ആണ്….ഡാ തലയിലെ കെട്ടൊക്കെ പോയല്ലോ….എപ്പോഴാ ഇനി കൈയിലെ ദോശമാവ് പൊട്ടിക്കുന്നത്….”

“രണ്ടാഴ്ച കഴിയും അല്ലേച്ചി …”

“ആഹ് …”

ജീനയുടെ ഫോണിലേക്ക് കാൾ വന്നുകൊണ്ടിരുക്കുന്നത് സൈലന്റ് ആക്കികൊണ്ട് അവളൊന്നു ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കി.

“കാർത്തിക് ഞാൻ ഇറങ്ങേട്ടെടാ …ചേച്ചി അവനെ നോക്കിക്കോണേ …”

“ഹം ….”

ജീന പുറത്തേക്കിറങ്ങികൊണ്ട് ഹേമന്തിന്റെ ബൈക്കിൽ ചീറി. ജീന തന്നെ കാണാൻ വന്ന സന്തോഷത്തിൽ, കാർത്തിക്കിന്റെ മുഖം പ്രകാശിച്ചപ്പോൾ, കനിയുടെ ഉള്ളു അത് കണ്ടു പിടയ്ക്കുകയിരുന്നു. അവൻ അവളെ പ്രണയിച്ചു തുടങ്ങുമ്പോ അതിൽ അവൾക്കും സന്തോഷമായിരുന്നെങ്കിൽ നേരെ വിപരീതമാണിപ്പോൾ സംഭവിച്ചിരിക്കുന്നതെന്നോർത്തുകൊണ്ട് കനിയുടെ മുഖം ആശങ്കയിലാണ്ടു.

******

ദേവൻ വീട്ടിലെത്തിയ ശേഷം സോഫയിൽ കാല് കയറ്റിയിരിക്കുന്ന കനിയുടെ അടുത്തിരുന്നുകൊണ്ട് അവളെ രണ്ടു വട്ടം വിളിച്ചു.

“കനി …”

“കുറെ നേരമായി അതെ ഇരിപ്പു തന്നെ എന്താന്ന് ചോദിച്ചിട്ട് ഒരനക്കവുമില്ല.”

ദേവന്റെ ശബ്ദം കേട്ട രേവതി അടുക്കളയിൽ നിന്നും ഹാളിലേക്ക് വരുമ്പോ കയ്യിലെ വെള്ളം സാരിത്തുമ്പുകൊണ്ട് തുടച്ചു.
അവൾ ദേവനെ നോക്കി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് കസേരയിലേക്കമർന്നു.

“മോള് കഴിച്ചോ ?”

“ഉം ….” ഒന്നുമൂളുക മാത്രം ചെയ്തിട്ടവൾ മുറിയിലേക്ക് നടന്നു.
“അവനുറങ്ങിയോ രേവതി?”

“ഉം കുറച്ചു മുൻപ്….ഇന്നവന്റെ ക്‌ളാസിലെ ഒരു കുട്ടി വന്നിരുന്നു.”

“ആഹ് ….”

കനി അവളുടെ മുറിയിലേക്ക് കയറും മുൻപ് കാർത്തിക്കിന്റെ ചാരിയ വാതിൽക്കൽ ചെന്ന് നിന്ന് അവനെയൊരു നോട്ടം നോക്കുമ്പോ കരിമഷികൾ നനയുന്ന പോലെയവൾക്ക് തോന്നി. അവൾ അവളുടെ മുറിയിൽ ചെന്ന് വാതിലടച്ചുകൊണ്ട് ബാൽക്കണിയിലെ കസേരയിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് ആകാശത്തേക്ക് കണ്ണിമയ്ക്കാതെ നോക്കി. ഇരുട്ടിൽ പാതി മുറിഞ്ഞ ചന്ദ്രനെ തഴുകി മേഘങ്ങൾ നീണ്ടു തുടങ്ങിയയത് ആദ്യമായി കാണുന്നപോലെ അവൾ നോക്കികൊണ്ടിരുന്നു.
അവളുടെ മാറിൽ മഞ്ഞുതുള്ളി വീണ പോലെ ഒരോർമ്മ അവളെത്തേടിയെത്തി.

“അമ്മെ ….ഇന്ന് അവനെ ഞാൻ എന്റെ കൂടെ കിടത്തിക്കോട്ടെ……പ്ലീസ് ….എനിക്കവനില്ലാതെ ഉറങ്ങാൻ കഴിയുന്നില്ല……ഇടയ്ക്കിടെ എണീറ്റ് ഞാൻ, ബെഡിൽ മോനെ തിരയുമ്പോ എനിക്കെന്തോ…. പറ്റുന്നില്ലമ്മേ…..”

“എന്താ കനി, നിന്നോട് എത്ര തവണ പറയണം…..ഈ ജന്മം മുഴുവനും അവൻ നിനക്കൊരനുജൻ മാത്രമാണ്. അങ്ങനെ കാണാൻ കഴിയുന്നില്ലെങ്കിൽ അവനു അഞ്ചു വയസാകുമ്പോ പഠിക്കാൻ ബോർഡിങ് ലേക്ക് അയക്കേണ്ടി വരും, അത് മറക്കണ്ട, നീയല്ലേ കനി ഞങ്ങൾക്ക് വലുത്…..”

“അമ്മെ …..” അമ്മയോട് വഴക്കിട്ടുകൊണ്ട്, കരയുന്ന പിഞ്ചോമനയെ വാങ്ങി കനി അവളുടെ മുറി യുടെ വാതിൽ വലിച്ചടച്ചു. ബെഡിൽ ചാരിയിരുന്നുകൊണ്ട് മുലകൊടുക്കുമ്പോ അവളുടെ കണ്ണുകൾ ഇറുകിയടച്ചെങ്കിലും കണ്ണീർ കവിളിലൂടെ ഒഴുകിയിറങ്ങിയിരുന്നു.

ദേവന്റെ കുടുംബവും അതിഥികളും മറ്റും വരുമ്പോ തന്റെ പൊന്നോണമനയെ രേവതി അവളുടെ കുഞ്ഞെന്നു പറയുമ്പോ, അത് കനിയുടെ അഭിമാനം സംരക്ഷിക്കാൻ വേണ്ടിയാണെങ്കിലും അവനെ നെഞ്ചോടു ചേർത്തി, തന്റെ മകനാണെന്ന് ഉറക്കെ പറയണമെന്നവാൾക്കുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷെ പലപ്പോഴും അവർ പോയിക്കഴിഞ്ഞാൽ അവനെ കനി താരാട്ടു പാടി നെഞ്ചിലുറക്കികൊണ്ട്

“നീ അമ്മേടെ മോൻ തന്നെയാണ് വാവേ..”
ന്നും പറഞ്ഞു കരയാൻ ആയിരുന്നു അവളുടെ വിധി.

രേവതിക്കും ദേവനും പലപ്പോഴും അവളെ വിലക്കാനായില്ല, കാരണം കനിയുടെ നെഞ്ചുപിടയുന്നത് പലപ്പോഴും ഇരുവരെയും തളർത്തി. സ്വയം താനാണ് അവളുടെ അമ്മയെന്ന് വിശ്വസിപ്പിക്കുമ്പോ രേവതിയും ഭ്രൂണം ധരിക്കാതെ, പ്രസവിക്കാതെ കിട്ടിയ അവനെ നൊന്തുപെറ്റ മകനെന്ന പോലെ കൊഞ്ചിക്കുമായിരുന്നു. അവരുടെ ഉള്ളിലെ അത്രയും നാൾ വേദനിച്ച വിഷമങ്ങൾക്കെല്ലാം ആ പിഞ്ചോമനയുടെ മുഖത്തെ ഒരു പുഞ്ചിരികൊണ്ടു മായ്ക്കാൻ കഴിയുമെന്ന് രേവതിയും വിശ്വസിച്ചു. അവന്റെ നീല കണ്ണിലെ നനവാർന്ന മിടിപ്പിന് അവരുടെ ജീവിതത്തിനു പുതിയൊരുർത്ഥം കൊടുക്കാൻ കഴിയുമായിരുന്നു.
രണ്ടു അമ്മമാരുടെ സ്നേഹവും കരുണയും കൊണ്ട് പിറന്ന അവനെ കാർത്തിക്ക് എന്ന് ദേവൻ വിളിക്കാൻ ആരംഭിച്ചു.

കണ്മുന്നിൽ അവൻ വളരുന്ന ഓരോ നിമിഷവും, കനിയും മനസ്സിൽ മാത്രം മൂളുന്ന താരാട്ടുമായി ജീവിച്ചു. ആദ്യമായി ആ പൈതൽ കനിയെ അമ്മയെന്ന് വിളിക്കുന്ന നിമിഷം അവൾക്ക് പ്രായം 15 വയസ് മാത്രം.
ആ മനോഹരമായ നിമിഷത്തിലേക്കെത്തിയ ശപിക്കപ്പെട്ട ഓർമകളെ അവൾ പൂർണ്ണമായും മറന്നുകൊണ്ട് അവനെ കുളിപ്പിച്ചും, കുഞ്ഞിക്കവിളിൽ മുത്തമിട്ടും, അവനെ കണ്ണെഴുതി ഒരുക്കിയുമവൾ പഴയപോലെ ജീവിതത്തിലേക്ക് വന്നു. കുഞ്ഞിന്റെ അടുത്ത് കിടക്കുമ്പോ അവൻ അവന്റെ കൈകൊണ്ട് ഉറങ്ങുന്ന കനിയുടെ കവിളിൽ തൊട്ടും തലോടിയും അവളെയുണർത്തുന്നത് അവൾ മറക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ആ വേദനകളിൽ നിന്നുമായിരുന്നു. പാതിയിൽ മുടങ്ങിപ്പോയ പഠിത്തമവൾ തുടരുമ്പോൾ….അല്ലെങ്കിൽ ക്‌ളാസിലിരിക്കുമ്പോ പോലും അവൾ അവന്റെ കൊഞ്ചിച്ചിരിയും കുറുകലും കാതോർത്തുകൊണ്ട് വീട്ടിലേക്കോടാനായി അവളിലെ അമ്മമനം വിങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു…..

ദേവനും രേവതിയും കനിയുടെ മടിയിലിരുത്തികൊണ്ട് അവനാദ്യമായി ഗുരുവായൂർ വെച്ച് ചോറൂണ് കൊടുക്കാൻ പോയതുമോർമ്മയിലേക്ക് വന്നു. കനിയുടെ കൈ വിരലിൽ അന്ന് കാർത്തിക്കിന്റെ കുഞ്ഞിപ്പല്ലുകൊണ്ട് കടിച്ചത് അവളുടെ മനസിലേക്ക് വന്നയാ നിമിഷം നിലാവിൽ ഇളം കാറ്റ് അവളുടെമുഖത്തേക്കടിച്ചു. കണ്ണീരോടെ അവളുടെ മുഖത്തൊരു പുഞ്ചിരി വിടർന്നു. കുറുമ്പ് കാണിച്ചിട്ട് അവൻ വീടിനു ചുറ്റും ഓടികൊണ്ട് ഓരോന്ന് കണ്ണുകൊണ്ടും കൈകൊണ്ടും കാണിക്കുമ്പോ രേവതി അവനെ തല്ലാൻ കയ്യോങ്ങുന്ന നിമിഷം കനി ഓടിയെത്തി അവനെ വാരിയെടുക്കുന്ന നിമിഷങ്ങൾ…..കൗമാരകാലത് തന്നെ അമ്മയാകാൻ വിധിക്കപെട്ട അവളിലെ വികാരങ്ങൾക്ക് ഇന്നും അതുപോലെ തന്നെ മൂർച്ചയുണ്ട് ….ആർദ്രതയുണ്ട് ….

കാർത്തിക്കിന് അഞ്ചു വയസാകുമ്പോ കനിയെ ദേവനും രേവതിയും പൂർണ്ണമായും അവന്റെ ചേച്ചിയാക്കി മാറ്റുന്നതിൽ വിജയിച്ചിരുന്നു , പക്ഷെ പുറമെ അവനെ അങ്ങനെ വിശ്വസിപ്പിക്കാമെന്നാലും, കനിയുടെ ഉള്ളിൽ അവനെന്നും അവളുടെ ജീവിതത്തിന്റെ അർത്ഥമെന്തെന്നു മനസിലാക്കിത്തന്ന ജീവനല്ലേ. ഓരോ തവണ കാർത്തിക് കനിയെ “ചേച്ചീ” ന്നു വിളിക്കുമ്പോളും അവളുടെയുള്ളിൽ മറനീക്കി അവനെ ആദ്യമായി കാണുന്ന പോലെ നോക്കുന്ന അവനെ ഓമനിച്ചു മടിയിരുത്തികൊണ്ട് കൊഞ്ചിച്ചിരുന്ന അവളിലെ അമ്മ …ഇന്നും അവളുടെയുള്ളിൽ അതുപോലെയുണ്ട് …..അവനെ കൂടെയിരുത്തി പഠിപ്പിക്കുമ്പോഴും, ഒന്നിച്ചു ഉറങ്ങുമ്പോഴും അവനോടുള്ള വാത്സല്യം അവൾക്കൊരിക്കലും മറച്ചു പിടിക്കാൻ കഴിയുമായിരുന്നില്ല.

ഈ സത്യം ദേവന്റെ അനിയനും ഭാര്യയ്ക്കും അനിയത്തിക്കും മാത്രമേ ഇപ്പൊ ജീവിച്ചരിക്കുന്നവരിൽ അറിയാവൂ. അനിയത്തിക്ക് മാത്രം ഈയവസ്‌ഥയെ പുച്ഛത്തോടെ കാണുന്നത് കനിയത്ര കാര്യമാക്കിയില്ലെങ്കിലും കാർത്തിക്കിനെ ചെറുപ്പം മുതൽ, അവർ അവരുടെ മക്കളിൽ നിന്നും അകറ്റിയിരുന്നു. അതെല്ലാം കനിയുടെ ഉള്ളിൽ ഇത്രയും നാളും പൊള്ളുന്ന നോവായിരുന്നു.

10 വയസുമുതലാണ് കാർത്തിക്കിന് അവന്റെ പിതൃത്വത്തെ കുറിച്ച് സംശയം ഉടലെടുത്തു തുടങ്ങിയത്, അതൊരിക്കലും ദേവന്റെ സ്നേഹക്കുറവുകൊണ്ടായിരുന്നില്ല. നിഷ്കളങ്കമായി അവനിടക്ക് ദേവനോട് പോലും ചോദിക്കുമായിരുന്നു,

“അച്ഛന്റെ കണ്ണിലെന്തെ എന്റെ പോലെ നീലനിറമില്ലാത്തതെന്ന്..”.

അവന്റെയുള്ളിലെ ഈ അരക്ഷിതാവസ്ഥയാകട്ടെ കനിയുടെ മനസിലേക്ക് പൂർണ്ണമായും മറന്ന ആ ഓർമ്മകളിലേക്കുള്ള വെട്ടമായിരുന്നു. ഓർമ്മത്താളുകളിൽ മറഞ്ഞ ആ മുഖം, വീണ്ടുമോർക്കാൻ, ഒട്ടും മനഃപൂര്വമല്ലാതെ കാർത്തിക്കിന്റെ ചോദ്യങ്ങൾക്ക് കഴിയുകയും ചെയ്തു. രേവതി പക്ഷെ അതിനു മറുപടി പറഞ്ഞത്

“കുഞ്ഞായിരിക്കുമ്പോ കണ്ണിനു ഒരു ഓപ്പറേഷൻ ചെയ്തതിനാലാകാം”

എന്നതായിരുന്നു, പത്തു വയസുകാരനെ വിശ്വസിപ്പിക്കാൻ അത് ധാരാളമായിരുന്നെങ്കിലും
വളർന്നു കൗമാരക്കാരനായപ്പോളും അവന്റെയുള്ളിലീ സംശയം വിടാതെയുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷെ അവനത് ആരോടും ചോദിക്കാനും ധൈര്യമില്ലായിരുന്നു. അന്തർമുഖനായിരുന്ന അവനു സ്‌കൂളിലും മറ്റും നേരിടേണ്ടി വന്ന കളിയാക്കലുകൾ, അവൻ അതെല്ലാം തന്നെ കനിയോട് വന്നു പറയുമ്പോ. അവളുടെ മനസിൽ ഉള്ള സത്യം അവനോട് പറയാനാകുമാകാതെ നീറി നീറിയണവൾ ഇത്രനാളും കഴിഞ്ഞത്…

ഇന്നിപ്പോൾ കാർത്തിക്കിന്റെ മനസിലെ നോവിക്കാൻ ശക്തിയുള്ള മറ്റൊരു വികാരം അവനെ കീഴ്പെടുത്തിരിയ്ക്കുന്നു……

കാർത്തിക് അത്രയും സ്നേഹിക്കുന്ന പെൺകുട്ടിയിൽ നിന്നു തന്നെ അവന്റെ ഇളം നെഞ്ചിനെ മുറിവേൽപ്പിക്കാൻ പോന്ന പ്രണയഭംഗം അവൻ നേരിട്ടാൽ ?? ആ ഭയം അവളെ വേട്ടയാടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അവളുടെ കണ്ണിലൂടെ വെള്ളം ഒഴുകുമ്പോ അവളോർത്തു ……അവന്റെ മുന്നോട്ടുള്ള ജീവിതത്തിനും അവന്റെ കണ്ണീരു തുടയ്ക്കാനും ആജീവനാന്തം അവനൊരു തണലായി മാറാനുമാണിക്കാലമത്രയും താനാഗ്രഹിച്ചത്, വിവാഹം പോലും വേണ്ടെന്നു വെച്ചത് പോലും, അവനെ പിരിയാനുള്ള ഭയമാണെന്നും സ്വയം തിരിച്ചറിഞ്ഞു….

അവനെയെങ്ങനെ തനിക്ക് സംരക്ഷിക്കാനാകും, അവനിലേക്ക് തന്നെ ഓടിയൊളിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന അന്തർമുഖനായ ആ കുട്ടിയിൽ നിന്നും മാറ്റങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി താനൊരുപാട് ശ്രമിച്ചിരുന്നു. പല വഴികളും കൗൺസിലിംഗും എല്ലാം, പക്ഷെ …. അവന്റെയുള്ളിൽ മുളപൊട്ടിയ ആർദ്രമായ ഈ പ്രണയം, അതവനെ പതിയെ പതിയെ മാറ്റിയെടുക്കുന്നുണ്ട്. പാടില്ല, അവനൊരിക്കലും അവന്റെയുള്ളിലെ ഈ …പ്രണയം നഷ്ടപ്പെടാൻ പാടില്ല. പക്ഷെ …..ആ കുട്ടി? അവൾക്ക് കാർത്തികിനോട് അങ്ങനെയൊന്നും തന്നെ ഇല്ല, എങ്കിൽ പോലും ജീവനുതുല്യം അവനെ പ്രണയിച്ചുകൊണ്ടു അവനുചുറ്റും സ്വപ്നങ്ങൾ കൊണ്ട് മൂടാൻ മറ്റൊരു പെൺകുട്ടിക്ക് കഴിഞ്ഞാൽ ???

***********************

രാവിലെ കോച്ചുന്ന തണുപ്പിനൊപ്പം പുതപ്പ് വലിച്ചു മുഖത്തേക്കിട്ടുകൊണ്ട് കാർത്തിക് പൂച്ചമയക്കത്തെ ഉറക്കമായി മാറ്റാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോ മുറിയിലെ അറ്റാച്ഡ് ബാത്രൂം ഷവറിൽ നിന്നും വെള്ളം ചീറ്റി കൊണ്ടിരുന്നു. ആ ചെറു ചാറ്റൽ ശബ്ദം കേട്ട് ചേച്ചിയിന്നിവിടെയാണോ കുളിക്കുന്നതെന്ന വനോർത്തു.

ഒരു മയക്കം കഴിഞ്ഞിട്ട് വള കിലുങ്ങുന്ന ശബ്ദം വീണ്ടും കേട്ടപ്പോൾ, ജനാലയിൽ നിന്നും വരുന്ന വെളിച്ചം പതിയെ താഴ്ന്ന പുതപ്പിന്റെ ഉള്ളിലെ നീല കണ്ണുകളിലേക്ക് പതിച്ചു. കർട്ടൻ ഏന്തി വലിഞ്ഞുകൊണ്ട് മൂടിയിട്ട് കാർത്തിക് തിരിഞ്ഞു കിടക്കാൻ നേരം, വയലറ്റ് പൂക്കൾ ഉള്ള സാരിയിൽ വിരിച്ചിട്ട മുടിയുമായി കനി കണ്ണിൽ കരിയെഴുതുന്നത് കണ്ടു.

“നേരത്തെ ഉണർന്നോ …..നീ”

കനി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് കാർത്തിക്കിനോട് ചോദിച്ചു. അവൻ കൈ ഒതുക്കി വെച്ചുകൊണ്ട് ബെഡിലേക്ക് പതിയെ ചാരിയിരുന്നു. കനിയുടെ നനവാർന്ന മുടിയിലെ വെള്ളം തറയിലേക്ക് അല്പപാല്പമായി ഇറ്റുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഇന്നൊരു പ്രത്യേക വാസനയും അവളുടെ മേനിയിൽ നിന്നും അവൻ ശ്വാസമെടുക്കുമ്പോ അറിഞ്ഞു.
അവളെ ആദ്യമായി കാണുന്ന പോലെ കാർത്തിക് നോക്കുമ്പോ, കനിയും കണ്ണുകൊണ്ട് എന്താന്ന് ചോദിച്ചു. കനി ആദ്യമായിട്ടാണ് ഇത്രയും ചേർച്ചയുള്ള ഒരു സാരിയുടുക്കുന്നത് പോലെയാണ് കാർത്തിക്കിന് തോന്നിയത്. ശെരിയാണ് സ്വയം ഒരുങ്ങാൻ ഒരു താല്പര്യവും കാണിക്കാത്ത പെൺകുട്ടിയാണ് ചേച്ചിയെന്ന് അമ്മ പറയാറുണ്ട്, പലപ്പോഴും അതിന്റെ പേരിൽ ചേച്ചിയോട് സംസാരിക്കുന്നതും കാർത്തിക്ക് കേട്ടതോർത്തു.
“എന്താടാ നോക്കുന്നെ ….”

കനി കാർത്തിക്കിന്റെ നേരെ നിന്നുകൊണ്ട് ഇടുപ്പിൽ ഇരു കയ്യും വെച്ചുനോക്കിയപ്പോൾ, കനിയുടെ ചന്ദനിറമാർന്ന വയറിലെ അല്ലിപ്പൂ പൊക്കിൾ വയലറ്റ് സാരിയുടെ മറ നീക്കി പുറത്തേക്ക് വന്നു.

“ഇന്നെന്താ പതിവില്ലാതെയൊരുങ്ങുന്നത് ??”

“എന്തെ എനിക്കൊരുങ്ങിക്കൂടെ ….? ഉം ?”

“അല്ലാ …..ചേച്ചി എന്റെ ഓർമയിൽ ആദ്യമായാണ് വളയൊക്കെ ഇടുന്നതും, കണ്മഷി എഴുതുന്നതുമെല്ലാം ….. പിന്നെ ദേ കൊലുസും ഇട്ടിട്ടുണ്ടല്ലോ…..മുടിയെന്താ കെട്ടാതെ ഒരു സൈഡിലേക്ക് വിരിച്ചിട്ടിരിക്കുന്നെ….”

“മുടിയുണങ്ങണ്ടെടാ ചെക്കാ ….എന്നാലല്ലേ കെട്ടാനൊക്കു…..”

കാർത്തിക് തന്നെ ഇത്രയധികം ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ടെന്നു കനി അമ്പരപ്പോടെ മനസിലാക്കുകയിരുന്നു. സ്വയം ഒരുങ്ങിയപ്പോഴാണ് താനിത്ര സുന്ദരിയാണെന്ന ബോധ്യം അവൾക്കാദ്യമായി ഉണ്ടായത്, ആ ആശ്ചര്യവും അതിന്റെ പിറകെ വന്ന നാണവും കനിയൊരു പുഞ്ചിരിയിലൊതുക്കി. എണ്ണമയമുള്ള കറുത്ത ഓളങ്ങൾ തെന്നും മുടി കാർത്തിക്കിന്റെ മുഖത്തുരസികൊണ്ട് അവളൊന്നവന്റെ കവിളിൽ മുത്തമിട്ടുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“എണീറ്റ്, പല്ല് തേക്ക്, ഞാൻ കോഫീ എടുത്തിട്ട് വരാം…”

കാർത്തിക്ക് പതിയെ ബെഡിൽ നിന്നും കൈ കുത്തി എണീറ്റു, ഇപ്പൊ വേദന കുറവുണ്ട് ഈയാഴ്ച യാണ് ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് പോകേണ്ടത്. മൊബൈൽ എടുത്തപ്പോൾ ജീനയുടെ ഗുഡ് മോർണിംഗ് ഹാവ് എ നൈസ് ഡേ എന്ന ടെക്സ്റ്റ് മെസ്സേജ് നു സെയിം റ്റു യു എന്നവൻ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ടൈപ്പ് ചെയ്തയച്ചു. അവന്റെ മനസ്സിൽ ഊർജം കനത്തപ്പോൾ അവൻ വേഗം ബ്രഷ് ചെയ്യാനുമാരംഭിച്ചു.

***************************

സ്റ്റെപ്പിറങ്ങി വരുന്ന കനിയെ കണ്ടു സോഫയിലിരിന്നു പത്രം വായിക്കുന്ന ദേവൻ അമ്പരപ്പോടെ നോക്കി. കനി തന്നെയാണോ എന്ന് ഉറപ്പിക്കാനായി അദ്ദേഹം രേവതിയെ ഒന്നുറക്കെ വിളിച്ചപ്പോൾ, അവരും അടുക്കളയിൽ നിന്നു ഓടിയെത്തി. മൂക്കത്തു വിരൽവെച്ചുകൊണ്ട് രേവതി കനിയെ നോക്കി ചിരിച്ചപ്പോൾ, ഗൗരവം വിടാതെ, തനിക്കുള്ള മാറ്റം അച്ഛനും അമ്മയും ശ്രദ്ധിക്കുമെന്നവൾക്ക് ഉറപ്പുള്ളതുകൊണ്ട് അവൾ രണ്ടാൾക്കും ഗുഡ് മോർണിംഗ് പറഞ്ഞിട്ട് അടുക്കളയിലേക്ക് ചെന്നു.

കനിയുടെ പെട്ടന്നുള്ള മാറ്റം കാണുന്ന ദേവനും രേവതിയ്ക്കും മനസ്സിൽ എന്തെന്നില്ലാത്ത സന്തോഷവും എക്സിറ്റ്മെന്റ് മനസ്സിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. അവളോട് ഒരുപക്ഷെ അതേക്കുറിച്ചു ചോദിച്ചാൽ അതവൾക്ക് ഇഷ്ടമാകില്ലെന്ന സത്യം രണ്ടാൾക്കും നല്ലപോലെ അറിയാവുന്നത് കൊണ്ട് മിണ്ടാതെ അത് കണ്ടു നിൽക്കാൻ ആണ് അവര്പോലും ഇഷ്ടപെട്ടത്.

തന്നെ നോക്കുന്ന അമ്മയോട് ഒരു ചെറു ചിരി സമ്മാനിച്ച ശേഷം തല താഴ്ത്തികൊണ്ടു അടുക്കളയിലേക്ക് കനി മന്ദം നടന്നു ചെന്നിട്ട്, സാരി ഇടുപ്പിലേക്ക് കുത്തിവെച്ചുകൊണ്ട് പാൽ തിളപ്പിക്കാൻ ആരംഭിച്ചു. രേവതിയും അടുക്കളയിലേക്ക് ചെന്ന് മൂളിപ്പാട്ട് ചുണ്ടിൽ മൂളുള്ള കനിയെ ഒന്നുടെ നോക്കി. രേവതിക്ക് 13 വയസിൽ അവസാനമായി കണ്ടു മറന്ന് കനിയുടെ ചിരിയും മുഖത്തെ പ്രസരിപ്പും വീണ്ടും തിരിച്ചെത്തുന്നപോലെയാണ് തോന്നിയത്. മനസ് നിറഞ്ഞത് കൊണ്ടാവാം രേവതിയുടെ കണ്ണിൽ കണ്ണീരു തുളുമ്പിയത്, അവർ ഒന്നുടെ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് നീങ്ങി ഇരു കയ്യുംകൊണ്ടു കനിയെ വാങ്ങി പെട്ടന്നു തന്നെ കവിളിൽ ഒരുമ്മ കൊടുത്തു. എന്നിട്ട് തിരികെ ദേവന്റെയടുത്തേക്ക് ചെന്നിരുന്നു. കനി പക്ഷെ അമ്മേയെന്തേ പെട്ടന്ന് ഇതുപോലെ ഒരു ചുംബനം തന്നതെന്നോര്ത്തുകൊണ്ട് കോഫിയും ഇട്ടുകൊണ്ട് കാർത്തിക്കിന്റെ മുറിയിലേക്ക് സ്റ്റെപ് കയറി ചെന്നു.

***************

പൂച്ചെടികൾക്ക് വെള്ളം നനയ്ക്കുന്ന കനി നാണം കൊണ്ട് വിരിഞ്ഞ പൂക്കളെ നോക്കുമ്പോ, അവളുടെ മനസിലേക്ക് പ്രണയർദ്രമായ ചിരിയെത്തി. നിരനിരയായി മഞ്ഞയും വെള്ളയും പിങ്ക് നിറമുള്ള റോസാച്ചെടികളുടെ ഇടയിലേക്ക് പൈപ്പും കയ്യിൽ പിടിച്ചുകൊണ്ട് മൂളിപ്പാട്ടും പാടിയവൾ നടക്കുമ്പോ, കാർത്തിക് കോഫിയും മൊത്തികൊണ്ട് ബാൽക്കണിയിൽ നിന്നും കനിയെ നോക്കി. കുട്ടികൾ റോസാപ്പൂ പറിക്കാനായി വന്നാൽ വഴക്കു പറയുന്ന അവൾ ഒരു മഞ്ഞ റോസാപ്പൂ നിഷ്ക്കരുണം വലിച്ചു, തുമ്പ് കെട്ടിയിട്ട മുടിയിഴകളിലേക്ക് പൂവിന്റെ ഞെട്ട് തിരുകി.

ബ്രെക്ഫാസ്റ് കഴിക്കാനുള്ള സമയമായപ്പോൾ കാർത്തിക് അവന്റെ മുറിയിൽ നിന്നും താഴേക്കിറങ്ങിവന്നു. കനി അവനു ദോശ മുറിച്ചുകൊണ്ട് ഊട്ടുമ്പോ രേവതിയുടെ മനസിലേക്ക് ഒരു വയസുള്ളപ്പോൾ കാർത്തിക്കിന്റെയൊപ്പം ഒന്നിച്ചു കിടക്കാനും, അവനു ചോറ് കൊടുക്കാനും തന്നോട് വാശിപിടിക്കുന്ന കനിയുടെ മുഖമോർത്തുകൊണ്ട് അവർ നെടുവീർപ്പിട്ടു. എത്രയോ തവണ നിര്ബന്ധിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്, അവളുടെ ഇഷ്ടം അവഗണിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു കൂട്ടർ പെണ്ണ് കാണാനും വന്നിട്ടുണ്ട്, പക്ഷെ അവരെ കാണാൻ പോലും കനി കൂട്ടാക്കാതെ, മുകളിലത്തെ നിലയിൽ കാർത്തിക്കിന്റെ നെഞ്ചിൽ കെട്ടിപിടിച്ചു കരഞ്ഞിരുന്ന പെണ്ണാണ്. പക്ഷെ ഇന്നിപ്പോൾ കനി കണ്ണെഴുതാനും കൊലുസിടാനും ഒരുങ്ങാനും തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്, ഒരുപക്ഷെ വിവാഹ മോഹങ്ങൾ അവളിൽ ഉദിക്കുന്നതാണോ ഇനി?
അവളുടെ അമ്മയായ തനിക്ക് അവളൊരു വിവാഹം കഴിക്കാനും ദാമ്പത്യമെന്ന മനോഹരമായ ജീവിതം അവളും അറിയണം എന്ന ആഗ്രഹം ഉള്ളാലെയുണ്ട്. തഞ്ചം പോലെ സംസാരിക്കാമെന്നു വിചാരിച്ചുകൊണ്ട് രേവതിയും കഴിച്ചെണീറ്റു.

**************

കണ്ടാലും കണ്ടാലും കൊതി തീരാത്ത കാർത്തിക്കിന്റെ മുഖത്തെ ചിരി നോക്കികൊണ്ട് മനസ്സിൽ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പുന്ന ചിരിയുമായി അവന്റെ തലയിലെ മുറിവുണങ്ങിയെന്നോണം, കനി ആ കെട്ടഴിച്ചു.

“ചേച്ചീ……”

“എന്താടാ ….”

“ചേച്ചീ, എനിക്ക് കുളിക്കാതെയെന്തോ പോലുണ്ട്. ഇന്ന് കുളിക്കണം.”

“ഞാനമ്മയോടു പറയാമേ …”

“ഉഹും ചേച്ചി കുളിപ്പിച്ചാ മതി…”

“അയ്യോ എനിക്കെങ്ങും വയ്യ…”

“അതെന്താ, ഇന്ന് ചേച്ചിയെന്നെ കുളിപ്പിച്ചാൽ മതി.”

“നീ എന്റെ മേത്തൊക്കെ വെള്ളം തെറിപ്പിക്കും, വെള്ളം കണ്ടാൽ വല്ലാത്ത കുസൃതിയാണ് നീയിപ്പോഴും. ഒന്നാമത് ഞാൻ രാവിലെ കുളിച്ചതാണ്, മിലിഞ്ഞാത്തെ പോലെ നീയെന്നെ നനയിച്ച ശേഷം ഒന്നുടെ കുളിക്കാൻ ഒന്നും എനിക്ക് വയ്യ ……”

“എന്നെ ഒരു വയസിലൊക്കെ ആരാണ് ചേച്ചി കുളിപ്പിക്കുക? അപ്പോഴും ഞാനിതുപോലെ വെള്ളത്തിൽ കളിക്കാനൊക്കെ ഇഷ്ടമായിരുന്നോ….”
ആ ചോദ്യം താനും തന്റെ അമ്മയായ രേവതിയോടു ഒരുപാട് തവണ ചോദിച്ചതാണെന്നോർത്തു കൊണ്ട് കനി അവന്റെ കവിളിൽ നുള്ളു കൊടുത്തു. മക്കൾ എത്ര വലുതായാലും അമ്മമാർക്ക് കുഞ്ഞാണല്ലോ, അവർക്ക് ആ ഓർമ്മകൾ അമ്മയുടെ വായിൽ നിന്നും കേള്കുന്നതൊരനുഭൂതിയാണ്, ഇവിടെയിപ്പോ കാർത്തിക്കിന് താനാണ് അമ്മയെന്നറിയില്ലെങ്കിലും, അതുപറയുമ്പോൾ തന്റെ മനസ്സിൽ ശെരിക്കും അവൻ കുഞ്ഞു വാവ തന്നെയെല്ലേ ….അന്നും എന്നും…..

“പിന്നില്ലേ ….വല്ലാത്ത കുസൃതി കുടുക്കയാണ്, നീ. ഇപ്പോഴും…”
അവന്റെ മൃദുവായ കവിളിൽ കനി പതിയെ അവളുടെ തുടുത്ത ചുണ്ടുകൾ അമർത്തികൊണ്ട് അവളുടെയുള്ളിൽ മൊട്ടിട്ട പ്രേമോപഹാരം അവൾ നൽകിയപ്പോൾ കാർത്തിക്ക് അറിയാതെ കണ്ണുകൾ അടച്ചു. തിരികെ ബെഡിൽ നിന്നും എണീക്കാൻ നിൽക്കുന്ന, കനിയുടെ കൈ കാർത്തിക് ഇറുകെ പിടിച്ചപ്പോൾ, കനി …പറഞ്ഞു.

“ഞാൻ കുളിപ്പിക്കാം ……വാ”

*****************************

ഉച്ചയ്ക്ക് ഊണിനു ശേഷം, സ്റ്റഡി ടേബിളിൽ ഇരുന്നു കൊണ്ട് ഹെഡ്‌ഫോണിൽ പാട്ട് കേൾക്കുന്ന കനിയുടെ മുറി വാതിൽക്കൽ രേവതി നില്കുമ്പോ, പാട്ടിനൊപ്പം മൂളുന്ന കനിയുടെ മധുര സ്വരത്തിൽ ലയിച്ചുകൊണ്ട് രേവതിയും ഒരു നിമിഷം അവളെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു. കനിയെ വിളിക്കണോ വേണ്ടയോ എന്ന് ആലോചിച്ചിച്ചു കൊണ്ട് നിൽക്കുന്ന രേവതിയുടെ സാമിപ്യം അറിഞ്ഞെന്നോണം കനി പെട്ടെന്ന് ഒരുനോക്ക് മുറിയുടെ പാതിയടഞ്ഞ വാതിലിലൂടെ നോക്കി. തന്നെ മതിമറന്നു നോക്കി നില്കുന്നവണ്ണം രേവതി കണ്ണെടുക്കാതെ വാതിൽക്കൽ നില്കുമ്പോ കനി “എന്താമ്മെ…” ന്നു പുഞ്ചിരിയോടെ ചെവിയിലെ ഹെഡ്സെറ്റ് ഊരിക്കൊണ്ട് രേവതിയോട് ചോദിച്ചു.

“മ്മ്‌ച്ചും….”

ചുമൽ കൂച്ചികൊണ്ട് രേവതി നിൽക്കുന്നത് കണ്ടതും കനിയുടെ പിരുകം കൂർത്തു കണ്ണ് ചുളുക്കി മുഖത്ത് കപട ദേഷ്യം വരുത്തി കനി രേവതിയെ നോക്കി. അവളുടെ കുഞ്ഞിലെ ഉള്ള ചിണുങ്ങലും കുറുമ്പുമെല്ലാം ഒളിപ്പിച്ച ആഹ് മുഖഭാവം കണ്ടതും അയഞ്ഞു സന്തോഷം തുളുമ്പിയ മനസ്സോടെ വാതിൽ തുറന്നെകത്തേക്ക് കയറി. കനിയുടെ സ്ത്രീ സുഗന്ധം പൊഴിയും മുഖം കയ്യിലെടുത്തുകൊണ്ട് രേവതി നെറ്റിയിൽ മുത്തി.

“ഈ അമ്മയ്യ്ക്കിതെന്താ പറ്റിയേ….?..”

നെറ്റിയിൽ പതിഞ്ഞ നനുത്ത സ്നേഹം ഉള്ളിൽ പടർത്തിയ കുളിരിൽ മനോഹരമായി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് കനി രേവതിയോട് ചോദിച്ചു.

“ഒന്നൂല്ല…മരിക്കും മുന്നേ നിന്റെ ഈ ചിരീം കുറുമ്പുമൊക്കെ എനിക്കും അച്ഛനും കാണാൻ പറ്റുവോന്നു കൊതിച്ചിരുന്നതാ അതാ ഞാൻ….”

രേവതിയുടെ കണ്ണിൽ നനവ് പടരുന്നത് കണ്ട കനി രേവതിയെയും കൂട്ടി കട്ടിലിലേക്ക് ഇരുത്തി.

“അയ്യേ…എന്താ അമ്മക്കുട്ടി കാണിക്കണേ…”

രേവതിയുടെ കണ്ണീര് തുടച്ചുകൊണ്ട് കഴുത്തിലൂടെ കയ്യിട്ടു തോളിൽ തല ചായ്ച്ചു കനി രേവതിയുടെ ചൂടിൽ മുട്ടിയുരുമ്മി ഇരുന്നു.

“മോളെ നിനക്ക് ഇപ്പോൾ ഉള്ള മാറ്റം…അതെന്താണെന്ന് എനിക്കറിയില്ല… പക്ഷെ ഇതിനു വേണ്ടിയാ ഞങ്ങൾ ഇത്ര നാൾ കൊതിച്ചതും കാത്തിരുന്നതും. ആരേലും മോളുടെ മനസ്സിൽ ഉണ്ടോ…”

ന്യായമായും ഒരമ്മയുടെ സംശയം എന്ന രീതിയിൽ രേവതി ചോദിച്ചു.
എന്നാൽ കേട്ട ഉടനെ കനിയുടെ മുഖം കറുക്കുന്നത് കണ്ട രേവതി ഒരു നിമിഷം താൻ ചോദിച്ചത് തെറ്റായിപോയോ എന്ന തോന്നലിൽ അവളെ ഒന്നൂടെ ചേർത്തുപിടിച്ചു.

“പിണങ്ങല്ലേ മോളെ…
മോളുടെ മാറ്റം അതോത്തിരി കൊതിച്ചിരുന്നത് കൊണ്ട് അതിന്റെ കാരണം അമ്മയുടെ പൊട്ടബുദ്ധിയിൽ തോന്നിയത് ചോദിച്ചതാ…”

അവളുടെ കവിളിൽ ഒന്ന് മുത്തി രേവതി താഴേക്ക് ഇറങ്ങുമ്പോൾ,
ചിന്തകളിലാണ്ട് മൗനം പൂണ്ടു കനി കിടക്കയിലേക്ക് ചാഞ്ഞിരുന്നു.

തിരിച്ചു നടന്നുകൊണ്ട് താഴെ മുറിയിലെത്തിയ രേവതിയോട്

“ഇത്ര വേഗം സംസാരിച്ചോ രേവതി?”

“ഹേയ്, നമുക്ക് തെറ്റിയതാണെന്നാണ് തോന്നുന്നത്, അവൾ പതിവുപോലെ വിഷാദ ഗാനങ്ങളൊക്കെ കേട്ട് മൂളികൊണ്ടാ മുകളിലിരിക്കുന്നത്….”

“നീ തന്നെയല്ലേ പറഞ്ഞെ …അവൾക്ക് …”

“അവളെന്റെ മോളാണെങ്കിലും, അവളുടെ മനസ്സറിയാൻ, എനിക്കുമിച്ചിരി ബുദ്ധിമുട്ടാണ് ഏട്ടാ ….”

“ഹാ ശെരി. നിനക്ക് ഈ കാര്യത്തിൽ നിനക്കൊരല്പം തിടുക്കമുണ്ട്, അതെനിക്ക് മനസിലാക്കാം… കനിയ്ക്ക് മനസുമാറും മുൻപേ ആലോചിക്കാനല്ലേ …”

“നിങ്ങൾക്ക് എന്റെ മനസ് അറിയാം, അതുപോലെ….എളുപ്പമല്ല കനി.” ദേവന്റെ കൈകോർത്തുകൊണ്ട് രേവതി ചിരിച്ചു.

“നമുക്ക് നോക്കാം, അവളായിട്ട് എന്തെങ്കിലും പറയുമോന്നു, ചിലപ്പോ അവളുടെ മനസ്സിൽ ആരെങ്കിലും ഇനി ഉണ്ടാകുമോ….?” രേവതി ഉത്കണ്ഠ പ്രകടിപ്പിച്ചു.

“ഹേ, ഒരു പെൺകുട്ടി ഒരുങ്ങുന്നത് വെച്ചിട്ട് അങ്ങനെയൊക്കെ പറയാമോ …. അതൊക്കെ അവളുടെ ഇഷ്ടമല്ലേ, അവൾക്കങ്ങനെ തോന്നിക്കാണും…..എന്നാലും മനസ്സിൽ ആരേലും ഉണ്ടെങ്കിൽ അതാരായാലും, നടത്താം അല്ലെ ….”

*********************************

ഒറ്റയ്ക്ക് ഉറങ്ങാനായി കനി കിടക്കുമ്പോഴും, തന്നിലൊരു കാമുകിയുണ്ടെന്ന് വിശ്വസിക്കാനവൾക്ക് കഴിയുമായിരുന്നില്ല, പക്ഷെ അതിനവൾ മുതിരുമ്പൊ പ്രണയം അവളിലുണ്ടാക്കുന്ന മാറ്റങ്ങൾ മനസിലേക്ക് എന്നോ നഷ്ടപെട്ട പുതുമ നിറയ്ക്കുന്നതവൾ അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

കാർത്തിക്…..അവന്റെ നീല കണ്ണുകൾ! നിഷ്കളങ്കമായ ചിരി, പൊടി മീശ വിതറിയ ചെഞ്ചുണ്ടുകൾ…… വീണ്ടും വീണ്ടും, കാർത്തിക്കിനെ ഇരുകൈകൊണ്ടും പുണരുന്നത് രാവുറങ്ങാതെ, ഈറൻ നനവാർന്ന സ്വപ്നം പോലെ, കണ്ണിലേക്ക് എത്തുമ്പോ എന്നോ മറന്ന നാണം അവളിലേക്ക് വീണ്ടും തിരിച്ചെന്നുണ്ടായിരുന്നു. മനസിനെ പാകപ്പെടുത്തിയെടുക്കുമ്പോഴും കാർത്തിക്കിന് ഇനിയുമൊരു വേദന പ്രണയം മൂലം നേരിടേണ്ടി വരുന്നത്, തനിക്ക് സഹിക്കാനാവില്ലെന്നും, അതിനു മുൻപ് അതവനെ പറഞ്ഞു മനസിലാക്കാൻ തനിക്ക് കഴിയണമെന്നും മാത്രമോർത്തുകൊണ്ട് കനി കണ്ണുകൾ അടച്ചു ഉറങ്ങാനായി കിടന്നു.

പിറ്റേന്നായിരുന്നു ഹോസ്പിറ്റൽ വിസിറ്റിങ്, കൈയ്യിലെ ബാൻഡേജ് അഴിച്ചു, ടെസ്റ്റ് റിപ്പോർട്ട് എല്ലാം പെർഫെക്റ്റ് ആയിരുന്നത് കൊണ്ട് അന്ന് തന്നെ വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു. ദേവനും രേവതിയും കനിയുടെ മാറ്റം കൊണ്ടും കാർത്തിക്കിന്റെ ആരോഗ്യസ്‌ഥിതി പൂർവ അവസ്‌ഥയിൽ എത്തിയത് കൊണ്ടും ഉള്ളാലെ സന്തോഷിച്ചു. പക്ഷെ കാർത്തിക്കിന്റെ മുഖം എന്തോ നഷ്ടപെട്ട പോലെയായിരുന്നു. രേവതി ഒന്ന് രണ്ടു തവണ അവനോടു ചോദിച്ചെങ്കിലും കാർത്തിക്ക് ഒന്നും പറയാതെ പിറകിലെ സീറ്റിൽ ചാരിയിരുന്നു.

വീട്ടിലെത്തിയ ശേഷം, കാർത്തിക്കിന്റെ മുറിയിൽ….

കാർത്തിക് ബാല്കണിയിലേക്ക് നോക്കി നിന്നുകൊണ്ട് ബെഡ് ഷീറ്റ് മാറ്റി വിരിയിക്കുന്ന കനിയോട് ചോദിച്ചു.

“ചേച്ചി…. ജീനെയെന്താ, ഇന്ന് വരാഞ്ഞേ….”

“അവൾക്ക് എന്തേലും തിരക്കായിരിക്കും കാർത്തിക്, നീയിതു മൂന്നാമത്തെ തവണയല്ലേ ചോദിക്കുന്നത്, ഞാൻ എന്റെ ഫോണിൽ നീന്നും വിളിച്ചിട്ട് അവളെ കിട്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഔട്ട് ഓഫ് റേൻജ് ആയിരുന്നു…..”

“എനിക്കറിയില്ല ചേച്ചി, ഇന്ന് വരാമെന്ന്, പ്രോമിസ് ചെയ്തിരുന്നതാണ്… പക്ഷെ കണ്ടില്ലേ? ഇങ്ങനെ പറ്റിക്കുന്നത്….”

“അയ്യോ! അത് സാരമില്ല. കാർത്തി ….”

“ചേച്ചിയ്ക്ക് ഇതൊന്നും, പറഞ്ഞാ മനസിലാകില്ല.”

“കാർത്തി !!!…..”

കനി ഞെട്ടലോടെ അവനെ വിളിച്ചു.

“എന്റെ അവസ്‌ഥ എന്താന്ന് മനസിലാക്കാൻ ചേച്ചിക്ക് കഴിയില്ല, ഒന്ന് പോയി തരുമോ ഇവിടെന്ന് . എനിക്ക് ഇച്ചിരി നേരം തനിച്ചിരിക്കണം…….”

“ശെരി! ഞാനിപ്പോ എന്ത് പറഞ്ഞാലും നിനക്ക് അത് ദേഷ്യമായെ തോന്നൂ, മനസ് ശെരിയാവുമ്പോ പറ!” കനി വാതിൽ ചാരികൊണ്ട് അവളുടെ മുറിയിലേക്ക് ചെന്നിരുന്നു. അവൾക്കറിയാമായിരുന്നു കാർത്തിക്ക് കുറച്ചു കഴിഞ്ഞു താനെ മുറിയിലേക്ക് വരുമെന്ന്. അവന്റെ ഈ ദേഷ്യം ജീനയെന്ന കുറുമ്പി പെണ്ണ് കാരണമാണ് തന്നിലേക്ക് എത്തുന്നതെന്നോർത്തുള്ള ചിരി കൊണ്ട് കനി ബെഡിലേക്ക് കാലും നീട്ടിയിരുന്നുകൊണ്ട് മേശപ്പുറത്തിരുന്ന വാടകയ്‌ക്കൊരു ഹൃദയത്തെ കയ്യിലെടുത്തു. ബുക്മാർക് മാറ്റിവെച്ചു, വായന തുടങ്ങി….

അധികനേരമായില്ല, കനിയെത്തേടി കാർത്തിക് മുറിയിലെത്തി.
പക്ഷെ ഇന്ന് കനി അവനെ മൈൻഡ് ചെയ്യാതെ പുസ്തകത്തിൽ തന്നെ കണ്ണും നട്ടിരുന്നപ്പോൾ,

“ഖ് …..ഉം ….” എന്ന് കാർത്തിക്ക് കനത്തിൽ മൂളി.

കനി അവനെ നോക്കാതെ പതിയെ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് തീരെ ശബ്ദമില്ലാതെ അവ്യക്തമായി ഒരു പാട്ടു മൂളി. കാർത്തിക് ഉള്ളിൽ കുശുമ്പോടെ ബെഡിലേക്ക് കയറികൊണ്ട് കനിയുടെ അടുത്തേക്ക് ചേർന്നിരുന്നു.

“ഞാനവിടെ മനസ് നൊന്തിരിക്കുമ്പോ ഇവിടെ രസിച്ചു മൂളിക്കൊണ്ടിരിക്കയാണ് …ല്ലേ ? എന്റെ വിഷമം കണ്ടാൽ കൂടെയുണ്ടാകും, എന്നൊക്കെ പറയുന്ന ആളാണ്, ഇപ്പൊ. എന്നെ ഇഗ്നോർ ചെയ്യുന്നേ ! എല്ലാം കള്ളമാണ്, പെണ്ണുങ്ങെളെല്ലാം ഇങ്ങനെയാണ്, പറഞ്ഞ വാക്ക് പാലിക്കാൻ അറിഞ്ഞൂടാത്തവർ!!!!”

“എങ്ങനെ …എങ്ങനെ ???” കാർത്തിക്കിനെ ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് കനി അവളുടെ ഇടം കൈ ചുറ്റി ചേർത്ത് പിടിച്ചുകൊണ്ട്, അവളുടെ നെഞ്ചിലേക്ക് വലിച്ചിട്ടു. വലം കൈകൊണ്ട് ബെഡിൽ നിന്നും വീഴാൻ ചെന്ന ഹൃദയ പുസ്തകത്തെ അവൾ താങ്ങി പിടിച്ചു. മേശയിൽ സുഭദ്രമായി പുസ്തകത്തെ മാറ്റിവെച്ചവൾ കാർത്തിക്കിന്റെ നീല മിഴികളിലേക്ക് നോക്കി അവനെ ഒന്നുടെ ചേർത്ത് പിടിച്ചപ്പോൾ അവനൊട്ടും പിടയാതെ അവളുടെ വെണ്ണമേനിയിലേക്ക് ചേർന്ന് കിടന്നു.

“ആ ….എങ്ങനെ …..”

കുറുമ്പൊടെ ദേഷ്യം അഭിനയിക്കുന്ന കാർത്തിക്കിന്റെ മൂക്കിൽ കനി മൂക്ക് മുട്ടിച്ചപ്പോൾ, അവളുടെ നെഞ്ച് പിടയുന്നുണ്ടായിരുന്നു, അവനതെങ്ങനെ എടുക്കുമെന്ന് കനിയ്ക്ക് ഒരൂഹം മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു. അവളുടെ നിറമാറിൽ അവൻ പതുങ്ങി പമ്മി കിടന്നപ്പോൾ കനിയുടെ ഉള്ളിലും എന്തെന്നില്ലാത്ത സുഖം തേടിയെത്തി. അവളുടെ ചുടു നിശ്വാസം അവന്റെ കവിളിലേക്ക് തട്ടിയപ്പോൾ, കാർത്തിക്കിന്റെ കണ്ണിലേക്ക് മാത്രം നോക്കുന്ന കനിയുടെ നോട്ടം അവന്റെയുള്ളിൽ എന്തോ തെറ്റ് ചെയ്യുന്നപോലെ ഒരു തോന്നൽ തോന്നിച്ചപ്പോൾ അവൻ പതിയെ കനിയിൽ നിന്നുമടർന്നു മാറാൻ നോക്കി. കനി മടിക്കാതെ അവളുടെ മനസ് പറയുന്നപോലെ കാർത്തികിന്റെ നിതംബത്തിൽ പിടിച്ചമർത്തിയപ്പോൾ അവന്റെ അരക്കെട്ട് അവളുടെ തുടകൾക്കിടയിലേക്ക് അമർന്നു.

“എന്റെ കണ്ണിലേക്ക് നോക്ക് കാർത്തി….”

“ഉഹും ….എന്തോ പോലെ….”

“പോണോ …..നിനക്ക്……” അത് ചോദിക്കുമ്പോ കനിയുടെ ശ്വാസത്തിന് ചൂട് കൂടിക്കൊണ്ടിരുന്നു…….

“ഉഹും ! വേണ്ട …..”

“സുഖമുണ്ടോ ??? കാർത്തി.” കനിയുടെ ചുണ്ടുകൾ കാർത്തിക്കിന്റെ നീലക്കണ്ണിലേക്ക് മാത്രം നോക്കുമ്പോ ചെറുതായി വിറച്ചു.

“അറിയില്ല!!!”

അടുത്ത നിമിഷം കനി, കാർത്തിക്കിന്റെ ചുണ്ടിൽ അവളുടെ ചോര ചുണ്ടമർത്തി.!!!!!! അവന്റെ ചെഞ്ചുണ്ടു കടിച്ചുകൊണ്ട് അവൾ ഉമിനീരുകൊണ്ട് ഒരു നിമിഷം നനയിച്ചു. പക്ഷെ വാതിൽ പതിയെ ചാരിയിട്ടുള്ളു എന്നോർത്തപ്പോൾ കനി വേഗമവന്റെ ചുണ്ടു അവനു തന്നെ തിരികെ നൽകികൊണ്ട്, അവന്റെ കണ്ണിൽ നോക്കിയൊന്നു ചിരിച്ചു.

“ഇപ്പൊ സുഖമുണ്ടോ….”

“പോ …ചേച്ചി!!!!” കള്ളച്ചിരി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് കൈകുത്തി അവൻ ബെഡിൽ നിന്നും എണീറ്റ് ബാല്കണിയിലേക്ക് ചെന്ന് നിന്നു. കനിയും ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അവന്റെ പിറകിൽ നടന്നു. അവന്റെ ഇടതു വശത്തു നിന്നുകൊണ്ട് മുറ്റത്തെ റോഡിലേക്ക് നോക്കി. അവന്റെ ഇടം കൈ അവൾ വലം കൈ കൊണ്ട് തൊട്ടു. പതിയെ അവളുടെ കയ്യിൽ ഇറുക്കി പിടിച്ചു.

“എന്തിനാ അങ്ങനെ ചെയ്തേ ….”

വിക്കി വിറച്ചുകൊണ്ട് കാർത്തിക് കനിയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാതെ ചോദ്യമെറിഞ്ഞു.

“ഇഷ്ടമായില്ലെങ്കിൽ വേണ്ട!!!!!” കനി അവന്റെ കൈ വിട്ടപ്പോൾ കാർത്തിക്, വേഗം തിരിഞ്ഞു കനിയുടെ നേരെ നിന്നിട്ട്….

“ഇഷ്ടായീ …….”

“അമ്പട! കള്ളൻ, ഇതായിരുന്നോ മനസ്സിൽ …….”

കനി കാർത്തിക്കിന്റെ കവിളിൽ നുള്ളിയപ്പോൾ അവൻ തല താഴ്ത്തുകയല്ലാതെ മറ്റു വഴികളൊന്നും അവന്റെ മുന്നിലുണ്ടായിരുന്നില്ല.

“ചേച്ചി, എനിക്ക് ജീനയെ ഇഷ്ടമാണ്, പക്ഷേ അവൾക്കെന്നോട് ഇഷ്ടമുണ്ടോ എന്നറിയാൻ എന്താ വഴി.”

“അത്രയേ ഉള്ളു…”

“കാർത്തിക്ക്, ചേച്ചിയുടെ അനുഭവം വെച്ച് പറഞ്ഞാൽ, നമ്മളെ ഒരാൾ അഗാധമായി പ്രണയിക്കുമ്പോ അവരുടെ കണ്ണിൽ അത് പ്രകടമാകും, അത് ആരുടെ മുന്നിൽ ഒളിച്ചാലും, പ്രേമിക്കുന്ന ചെക്കന്റെ മുന്നിൽ ഒരു പെണ്ണിന് അതൊരിക്കലും ഒളിക്കാനാവില്ല…..”

“ശെരി, പക്ഷെ ഞാൻ ജീനയുടെ കണ്ണിൽ അത് കണ്ടിട്ടില്ല, അല്ല …. ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചിട്ടില്ല!!!”

“പിന്നെ മറ്റൊന്നു, നമ്മൾ പ്രേമിക്കുന്ന ആൾ നമ്മളെ തിരിച്ചു പ്രേമിക്കുന്നില്ലെങ്കിൽ ഒരിക്കലും വിഷമിക്കണ്ട കാര്യമില്ല, കേട്ടോ …. നമ്മുടെ കണ്ണ് ഒന്ന് ശെരിക്കും തുറന്നു നോക്കിയാൽ, നമ്മൾ പ്രേമിക്കുന്നതിലും നമ്മളെ ഒരായിരം ഇരട്ടി പ്രേമിക്കുന്ന ആളുകൾ ചുറ്റും ഉണ്ടാകും ……”
ഒട്ടും വിറയ്ക്കാതെ നിശ്ചയദാർഢ്യത്തോടെ പറയുന്ന കനിയുടെ കണ്ണിലേക്ക് കാർത്തിക് ഇമ വെട്ടാതെ നോക്കികൊണ്ടിരുന്നു.

“ചേച്ചി ആരെയെങ്കിലും പ്രണയിച്ചിട്ടുണ്ടോ?”

“അതൊക്കെ എന്തിനാ ഇപ്പൊ പറയുന്നേ?”

“അല്ല ചോദിച്ചുന്നുള്ളു.”

“ജീനയ്ക്ക് ഇഷ്ടമല്ല എന്ന് പറഞ്ഞാലും, നീ അതോർത്തു വിഷമിക്കില്ല എന്ന് സത്യം ചെയ്യ്, എന്നാൽ നിന്നെ ജീവന് തുല്യം സ്നേഹിക്കുന്ന ഒരു പെൺകുട്ടിയെ ചേച്ചി നിന്റെ മുന്നിൽ നിർത്തി തരാം ……”

“അതെങ്ങനെ പറ്റും? എനിക്കറിയാത്ത എന്നെ ജീവനുതുല്യം സ്നേഹിക്കുന്ന പെൺകുട്ടി.”

“ചേച്ചിയല്ലേ പറയുന്നേ ??”

“ഹം …. ശെരി!”

“ഹാവൂ …എന്റെ ചെക്കൻ ചിരിച്ചു കണ്ടല്ലോ!!!!” കനി അവനെ പുണരാൻ വേണ്ടി അടുത്തേക്ക് നീങ്ങിയതും, “ഊണ് കഴിക്കണ്ടേ രണ്ടാൾക്കും…..” എന്ന് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് രേവതി മുറിയുടെ അകത്തേക്ക് കയറി വന്നു.

“വരുവാ അമ്മെ….” കാർത്തിക്കിന്റെ നെഞ്ചിൽ ചേരാൻ ചേർന്ന കനിയുടെ ഉടൽ മനസ്സില്ലാതെ വേഗം പിറകിലേക്ക് വന്നു.

“ആഹാ നിന്റെ മൂഡോഫ് മാറിയോ.? ഞാൻ ചോദിച്ചാൽ പറയില്ലാലോ, ചേച്ചി തന്നെ വേണം എല്ലാത്തിനും അല്ലേടാ കുറുമ്പാ …”

അമ്മയുടെ ഒപ്പം നടക്കുമ്പോ തിരിഞ്ഞു നോക്കുന്ന കാർത്തിക്കിന്റെ കണ്ണിൽ അവന്റെയുള്ളിൽ പാടാൻ വെമ്പുന്ന ഒരായിരം പ്രണയകവിതകളെ കനി വായിച്ചെടുക്കുന്ന പോലെ നോട്ടമെറിഞ്ഞു. മുടി പകുത്തെടുത്തു മുന്നിലേക്കിട്ടുകൊണ്ടവൾ രണ്ടാളുടെയും പിറകെ നടന്നു.

*********************************************
കുളിച്ചു ഭസ്മ കുറിയിട്ടുകൊണ്ട് പുലിയിളക്കര കസവു മുണ്ടു ഉടുതുകൊണ്ട്, കനി മുറിയിൽ നിന്നുമിറങ്ങി. കാർത്തിക്കും ദേവനും രേവതിയും കനിയ്ക്കായി കാറിൽ വെയ്റ്റ് ചെയുകയായിരുന്നു. ശിവന്റെ അമ്പലത്തിൽ ചുറ്റു വിളക്കിനു നേർന്നത് നടത്താനായിരുന്നു അവർ പുറപ്പെട്ടത്. തൊഴുതു വലം വയ്ക്കുമ്പോൾ ഷർട്ട് അഴിച്ചു കസവ് മുണ്ടും ഉടുത്തു നടക്കുന്ന ചുള്ളൻ ചെക്കൻ ഇടയ്ക്കിടെ പിറകെ നടക്കുന്ന സുന്ദരിയെ നോക്കുമ്പോ സുന്ദരി നേരെ നോക്കി നടക്കാൻ വേണ്ടി കണ്ണുരുട്ടി. നെയ്തിരികൾ ഓരോന്നായി അമ്പലത്തിനു ചുറ്റും വെച്ച്, നാലുപേരും നിറദീപം തെളിയിച്ചു. മക്കളുടെ ആരോഗ്യത്തിനും ആയുസിനും വേണ്ടി പ്രാർത്ഥിച്ചുകൊണ്ട് അവർ പുറത്തേക്കിറങ്ങിയപ്പോൾ, മുല്ലപ്പൂ വിൽക്കുന്ന മുത്തശിയുടെ കൈയിൽ നിന്നും കാർത്തിക് മൂന്നു മുഴം പൂ മേടിച്ചു വന്നപ്പോൾ, അവനെന്തു പറ്റിയെന്നു ദേവൻ ആലോചിച്ചു നിന്നു.

“ഞാൻ വേണമെന്ന് പറഞ്ഞില്ലാലോ ….” രേവതി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“ഇതെന്റെ ചേച്ചിയ്ക്കാ ….”

കണ്ണിൽ നിന്നും വരുന്ന കണ്ണുനീർ അടക്കാൻ പാടുപെട്ടുകൊണ്ട് കനി അവന്റെ കയ്യിൽ നിന്നും പൂ വാങ്ങിയപ്പോൾ അവളുടെ വിരലുകൾ വിറയ്ക്കുന്നതാരും ശ്രദ്ധിച്ചില്ല. അവൾ പൂ ചൂടികൊണ്ട് കാറിലേക്ക് കയറി. വീട്ടിലേക്ക് പോകുന്ന വഴിയിൽ മഴ പെയ്യുമ്പോ കാർത്തിക് കനിയുടെ തോളിൽ ചേർന്നിരുന്നുകൊണ്ട് അവളുടെ കരിവളയിട്ട കൈകളെ കോർത്തുപിടിച്ചു. ഇരുവരും പരസ്പരം കണ്ണിലേക്ക് നോക്കുമ്പോ അവർക്കിടയിൽ താമര നൂലുകൊണ്ട് തീർത്ത ഈറൻ നിലാവുള്ള പ്രണയം ആരുമറിയാതെ ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു ….

അത്താഴത്തിനു ശേഷം, കാർത്തിക്ക് അടുത്ത തിങ്കൾ മുതൽ ക്ലാസ്സിലേക്ക് പോകാൻ പ്ലാൻ ചെയ്യുന്നതുകൊണ്ട് ജീനയെ വിളിച്ചപ്പോൾ അവൾ ഒരു കുറെ സോറി അവനോടു പറഞ്ഞു. ഇച്ചിരി തിരക്കായിപ്പോയെന്നും ഉടനെ കാണാമെന്നുമവനോട് പറഞ്ഞപ്പോൾ കാർത്തിക് കുഴപ്പമില്ലെന്ന് തിരിച്ചവളോട് പറഞ്ഞു. കാർത്തിക് ജീനയോട് സംസാരിക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ കനി അവളോടെന്തോ പറയണമെന്നും പറഞ്ഞിട്ട് ഫോൺ വാങ്ങിച്ചു. കാർത്തിക് അത് എന്താണ് അറിയാനായി കനിയുടെ കണ്ണിലേക്ക് നോക്കുമ്പോ ദേവൻ അവനെ അപ്പൊ താഴേക്ക് വിളിച്ചു. കോളേജിലേക്ക് ചെല്ലുന്നത് തിങ്കളാഴ്ച അല്ലെ എന്ന് ചോദിക്കുകയും, ഇനി കുഴപ്പമൊന്നും ഉണ്ടാകില്ലെന്നും, അദ്ദേഹത്തെത്തിന്റെ സുഹൃത്തിന്റെ മകൻ ആണിപ്പോ അവന്റെ കോളേജിൽ ആന്റി റാഗിങ്ങ് സെലിലുള്ള, പോലീസ് ഓഫീസർ എന്നും, അവനോടു പറഞ്ഞു.
അവൻ ദേവനോട് എല്ലാത്തിനും തലയാട്ടുമ്പോ, ദേവൻ അവന്റെയുള്ളിൽ ഒരല്പം ധൈര്യം വന്നപോലെ തോന്നുകയുണ്ടായി. തിരികെ കനിയുടെ മുറിയിലേക്ക് വേഗം ഓടിക്കയറി, കനി ജസ്റ്റ് കാൾ കട്ട് ചെയ്തിട്ടവന് നേരെ ഫോൺ നീട്ടി. കാർത്തിക് എന്താണ് ജീനയോടു സംസാരിച്ചതെന്ന് ചോദിച്ചു.

“ജീനയോട് ഞാൻ പറയുകയായിരുന്നു ….. കാർത്തിക്ക് നു നിന്നെ ഇഷ്ടമായിരുന്നു എന്ന്….”

“അതെന്താ ഇഷ്ടമായിരുന്നു എന്ന് …ഇപ്പോഴും ഇഷ്ടമല്ലേ ?”

“ആണോ …. ആണോടാ ചെക്കാ?” വാതിൽ ചാരിയെന്നുറപ്പുള്ളതുകൊണ്ട് കാർത്തികിന്റെ ഇടുപ്പിൽ ചുറ്റിപിടിച്ചുകൊണ്ട് കനി അവളിലേക്ക് അവനെയൊന്നടുപ്പിച്ചു.

“ആവൊ അറിയില്ല!”

“അവളെക്കുറിച്ചു പറയുമ്പോ, നിന്റെ മുഖം വാടുന്നതെന്താടാ ….”

“എന്തൊക്കയോ എന്റെ മനസ്സിൽ കിടന്നു…വിങ്ങുന്ന പോലെയുണ്ട്”

“ഡാ, ചെക്കാ ..ഞാൻ എല്ലാം പറഞ്ഞു, തന്നതല്ലേ ഇന്നലെ…..
ഇന്ന് മുഴുവനും നീ ശെരിക്കും ആലോചിച്ചു നോക്ക് എന്നിട്ട് നാളെ പറഞ്ഞാൽ മതി….!”

“എന്തിനെക്കുറിച്ച് ????”

“നമ്മളിന്ന് ചുണ്ടു ചേർത്തില്ലേ? അതേക്കുറിച്ചു തന്നെ…..”

“എനിക്കെന്തോ പോലെയാകുന്നു ….ചേച്ചീ….”

“എന്തിനാ ??”

“ഇതൊക്കെ ….” കാർത്തിക് തല കുനിച്ചു നിന്നപ്പോൾ, അവൾ കൈ വിറച്ചുകൊണ്ട് അവന്റെ മുഖമുയയർത്തി. അവന്റെ മനസിൽ തന്നോടുള്ള പ്രണയം, അവനറിയുന്നുണ്ട്. പക്ഷെ തെറ്റാണോ ശെരിയാണോ എന്നറിയാതെയുള്ള മനസിന്റെ നോവാണിപ്പോ അവന്റെ കണ്ണിൽ നനവായി പടരുന്നതെന്നു കനിയോർത്തു.

“തെറ്റാണു തോന്നുന്നെങ്കിൽ പറഞ്ഞാ മതി, അമ്മ ഇന്നമ്പലത്തിൽ വെച്ച്, എനിക്ക് കല്യാണപാർവ്വതിക്ക് വഴിപാട് കഴിച്ചത് എന്തിനാണ് എന്ന് മനസ്സിലായോ നിനക്ക്,?? എന്നെ വിവാഹം കഴിപ്പിക്കാൻ ആണ് …. ഞാൻ സമ്മതിക്കട്ടെ ??? നീ പറ …”

“ചേച്ചീ …ഇങ്ങനെയെന്നോട് ചോദിക്കല്ലേ ഞാനെന്താ പറയണ്ടേ ….എനിക്കറിയില്ല.”

“ഞാൻ സമ്മതിക്കണോ വേണ്ടയോ പറ!” കനി നമ്രയാമിനിയായി അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാതെയത് പറയുമ്പോ അവളുടെ നെഞ്ച് പിടയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു…….

“വേണ്ട …സമ്മതിക്കണ്ട, എന്നെ വിട്ടു പോകല്ലേ ചേച്ചീ …” കാർത്തിക് കനിയെ ഇറുകെ പുണർന്നു കരയാൻ തുടങ്ങി…. കനിയും നിറകണ്ണുകളോടെ പറഞ്ഞു. “എനിക്കും വയ്യ കാർത്തി നിന്നെ പിരിയാൻ ….നമുക്കിങ്ങനെ കഴിയാം …..പരസ്പരം സ്നേഹിച്ചു കൊണ്ട്, ചുംബിച്ചുകൊണ്ട് കൈകോർത്തുകൊണ്ട്, എന്റെ മടിയിൽ നിന്നെ ഉറക്കികൊണ്ട്…… പോരെ!”

“ …ചേച്ചീ ….” കനിയുടെ കഴുത്തിലവന്റെ ചുണ്ടമർന്നപ്പോൾ, കനി കണ്ണുകളടച്ചു അവനെ ഇറുകെ പുണർന്നു അവളുടെ രാഗാർദ്രമായ നിറമാറവന്റെ നെഞ്ചിൽ സുഖിച്ചുടഞ്ഞു. കനിയും അവന്റെ കണ്ണിൽ നോക്കി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അവന്റെ നെറ്റിയിൽ ഇട്ട ചുവന്ന ശിവപ്രസാദം അവളുടെ ചുണ്ടിൽ തട്ടുന്നപോലെ പലയാവർത്തി ചുംബിച്ചു.

“അപ്പൊ ജീനയെകുറിച്ചോർത്തു എന്റെ മോൻ ഇനി വിഷമിക്കുമോ ?”

“ഇല്ല ചേച്ചീ ………..” അവൻ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞുകൊണ്ട്‌ കനിയെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു.

“ശെരി കിടന്നുറങ്ങു…നാളെ സംസാരിക്കാം……”

“ഇന്നെന്റെ കൂടെ കിടക്കാമോ ….”

“അയ്യടാ …അതൊന്നും വേണ്ട.”

“അതെന്താ ….ഞാൻ ചേച്ചിയെപ്പോലെ ഉമ്മയൊന്നും വെക്കില്ല!!”
കണ്ണീരു തുടച്ചു ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു കാർത്തിക് പറഞ്ഞപ്പോൾ അവന്റെ കവിളിൽ ഒരു നേർത്ത കടിയുമ്മ കൊടുത്തിട്ട് കനി വേഗമവളുടെ മുറിയിലേക്കോടിപ്പോയി.

*******************

അന്നാണ് ഇരു മനസ്സിലും ഒരുപോലെ പ്രണയം നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞത്, അതുകൊണ്ടാവാം തിരിഞ്ഞും മറിഞ്ഞും കിടന്നുകൊണ്ട് ഉറക്കം തെല്ലും വരാതെ കിടക്കുന്ന കനിയുടെ മനസ്സിൽ നാണത്തിൽ പൂ മൂടുന്ന നിമിഷങ്ങൾ വീണ്ടും വീണ്ടും വന്നുകൊണ്ടിരുന്നത്, മനസ് അസ്ഥിരമാകുന്നതവളറിഞ്ഞു. പ്രണയത്തിന്റെ തീവ്രമായ സീല്കാരവും വിയർപ്പും കൊണ്ട് മേനിയിൽ കിക്കിളി മൂട്ടുന്ന കാമുകനെ അവളുടെ മാരിക്കൂടിനുള്ളിലേക്ക് ആവാഹിക്കാൻ അവൾ കൊതിച്ചു. കാർത്തിക്കിനെയോർത്തവളുടെ ഉള്ളൊന്നു കാമിനിയെപോലെ തുള്ളി തൂവുമ്പോഴും തന്റെ ജീവന്റെ ജീവനെ പ്രകൃതി തന്നെ വൈകാതെ തന്നിൽ കോർക്കുന്ന നിമിഷം വരുമെന്ന് കനിയുടെ നെഞ്ചിലാരോ മൂളി. മാറോടണയുന്ന രാമച്ചത്തിൻ കുളിരുള്ള മോഹങ്ങളേ തലയിണയോടപ്പം ഇരു കയ്യും കൊണ്ട് നിറമാറിലേക്കമർത്തുമ്പോൾ “ഛീ…” എന്നും സ്വയം പറഞ്ഞു ശാസിച്ചു. അവന്റെ കണ്ണുകൾ അവളുടെ മനസിലേക്ക് വരുമ്പോ അത്രയും ആഴത്തിൽ കനി വീണുപോയിരുന്നു എന്നതാണ് സത്യം. സാങ്കല്‍പ്പികമായ ചുംബനങ്ങളുടെ ശബ്ദമവളുടെ കാതിലേക്ക് വരുമ്പോ ബെഡിൽ അവളെഴുന്നേറ്റിരുന്നു. കവിളിണയിൽ സ്വയം തലോടിക്കൊണ്ട് ചുവരിലെ കണ്ണാടിയിലേക്ക് നോക്കിയതും, അവളുടെ പ്രതിബിംബം ദേവമനോഹരിയെപോലെ സ്വയം വിരൽ കടിച്ചുകൊണ്ട് അവളോട് തന്നെ “കനി ….എന്താടി നിനക്ക് പറ്റിയെ എന്ന്….” ചോദിച്ചു.

അർദ്ധരാത്രിയായി…….കാർത്തിക് ഉറങ്ങിയിട്ടുണ്ടാകും, അവനെ ഒന്ന് കാണാനിപ്പൊ നെഞ്ച് മോഹിക്കുന്നവേളയിൽ, ഒരു നോക്ക് കാണാതെ ഇനി ഉറങ്ങാൻ കഴിയില്ലെന്ന് വ്യക്തമായി ബോധ്യമായപ്പോൾ ….. കനി ബെഡിൽ നിന്നും എണീറ്റ് നേരെയുള്ള ബാല്കണിയിലേക്ക് നടന്നു. നിലാവിൽ ബാൽക്കണിയിലെ ലൈറ്റ് ഇട്ടപ്പോൾ, കാർത്തിക്കും ആ നിമിഷം എണീറ്റ് അവന്റെ മുറിയുടെ ബാല്കണിയുടെ പോർഷനിൽ വന്നു നിന്നു. ഇരുട്ടിൽ അവനെ അവൾ നോക്കുമ്പോ ആദ്യമായി മനസ്സിൽ ഒരു വെപ്രാളവും ആകാംഷയും വരുന്ന പോലെ സ്വയം തോന്നി…… ഒന്നും പരസ്പരം പറയാനാകാതെ നോട്ടം കൊണ്ട് മാത്രം രണ്ടാളും ഒരിരിച്ചിരി നേരമെങ്ങനെ തന്നെ നിന്നു. തണുത്ത കാറ്റ് മുഖത്തേക്കടിച്ചപ്പോൾ കനി ഒന്നു ശരീരം കോച്ചുന്ന പോലെ ഒരു നോട്ടം കാർത്തികിനെ സമ്മാനിച്ചതും അവനു ചിരി വന്നു.

“ഉറങ്ങീലെ ……കാർത്തി….”

അവൻ പക്ഷെ കനിയുടെ കണ്ണിലേക്ക് മാത്രം നോക്കിനിന്നുകൊണ്ട് ഇല്ലെന്നുള്ള ഭാവത്തിൽ തലയാട്ടി. അവന്റെ മുഖത്ത് കള്ള കാമുകിയെ അപ്രതീക്ഷിതമായി വഴിയിൽ വെച്ച് കാണുമ്പോ ഉള്ള ഭാവമായിരുന്നു.

“ഉറക്കം വരുന്നിലെങ്കിൽ വാതിൽ തുറക്ക് ….സംസാരിച്ചിരിക്കാം…..” വിരിച്ചിട്ട മുടി കെട്ടിക്കൊണ്ടു, കനി അവനോടു ഒറ്റ ശ്വാസത്തിൽ പറഞ്ഞു…..

“ഉം ……” കാർത്തിക് ആവേശം കൊണ്ട് വേഗം മുറിയുടെ വാതിൽ തുറക്കാനായി നടന്നു. കനി അവളുടെ മുറി ചാരികൊണ്ട് കാർത്തിക്കിന്റെ മുറിയുടെ വാതിൽക്കൽ നില്കുമ്പോ, ദേഹം മൊത്തം വിറയ്കുന്നപോലെ …..സ്വയം നിയന്ത്രിക്കാൻ പാടുപെടുന്ന കാമുകിയുടെ വശ്യഭാവം അവളുടെ മുഖത്തലയിടിച്ചു. കാർത്തിക്കിനും ഇത്ര നേരം ഒരുപോള കണ്ണടയ്ക്കാൻ കഴിയാതെ വശം കെട്ടു നില്പായിരുന്നു. വാതിൽ തുറന്നതും അവന്റെ കണ്ണിലും കാമുകന്റെ എല്ലാം തികഞ്ഞ ഭാവം മാത്രമായിരുന്നു കനി ഒരു നോക്കിൽ കണ്ടത്.

“വരുന്നില്ലേ ….”പുരികമുയർത്തികൊണ്ട് കാർത്തിക് പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ ചോദിച്ചു.

തല താഴ്ത്തികൊണ്ട് സാരിത്തുമ്പും പിടിച്ചുകൊണ്ട് ഒന്നും മിണ്ടാതെ കാർത്തികിന്റെയൊപ്പമവൾ ബെഡിലേക്ക് കയറിയിരുന്നു, എന്താണ് ചെയേണ്ടതെന്നു ഒരുപിടിയുമില്ല. എത്രയോ വർഷം ഒന്നിച്ചു കെട്ടിപിടിച്ചു ഉറങ്ങിയവരാണ് ഇരുവരും, പക്ഷെ ഇന്നിപ്പോ കണ്ടില്ലെ, ആദ്യരാത്രിയുടെ നിഷ്ക്കളങ്കത രണ്ടാളുടെയും മുഖത്തുണ്ട്…….

“എന്തോ സംസാരി…” കാർത്തിക് പാതി വിഴുങ്ങിയനിമിഷം …..
കണ്ണുകൾ നാലും ഒരു നിമിഷംമുടക്കിയതും, ഇരുവർക്കും ദാഹം മാറാൻ പരസ്പരം ഒരല്പം ഉമിനീർ പങ്കുവെക്കുക എന്നല്ലാതെ മാറ്റ് മാർഗ്ഗമൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. പക്ഷെ മിനിറ്റുകൾ ധൈർഘ്യമുള്ള ചുംബനം കൂടെയായിട്ടും തീരാ ദാഹം പോലെയാണ് രണ്ടാൾക്ക് തോന്നിയത്. ബെഡിൽ കാർത്തിക്കിന്റെ മേലെ കിടന്നുകൊണ്ട് അവന്റെ വാർത്തിങ്കൽ മുഖം മുഴുവനും കനി ചുംബനം കൊണ്ട് മൂടുകയായിരുന്നു. ഇളം ചുണ്ടുകൾ തമ്മിൽ ചേരുമ്പോ കാർത്തിക് പലപ്പോഴും കണ്ണുകൾ ഇറുകി അടച്ചുകൊണ്ട് അവൻ, കനിയുടെ ഉള്ളിലെ ഉയിരിനെ അറിയുകയായിരുന്നു. കനിയുടെ നാവിനെ പിണഞ്ഞുകൊണ്ട് അവളുടെ ഉമിനീരിന്റെ രുചി അവൻ അറിയുമ്പോ എന്നോ ജീവജലമായി നുകർന്ന കനിയുടെ മുലപ്പാലിന്റെ രുചി തന്നെയാണ് അതെന്നു അവനറിഞ്ഞില്ല……

കനി തിരികെ മുറിയിലേക്ക് നടക്കുമ്പോ അവളുടെ കൺ കോണിൽ ചെറു നനവുണ്ടായിരുന്നു, പൂർണ്ണമായും തന്നിലേക്ക് കണ്ണടച്ചു കൊണ്ട് അണയാൻ കൊതിക്കുന്ന മൺചെരാത്, അവന്റെ ഉള്ളിലേക്ക് പ്രണയത്തിൻ തിരികെടാതെ എണ്ണയൊഴിച്ചുകൊണ്ട് കനി, അവളുടെ മനസ്സിൽ ഇതുവരെ തോന്നാത്ത പ്രേമത്തിന്റെ തീവ്രമായ പ്രാർത്ഥന രൂപത്തെ അവളുടെ ഉള്ളിലവൾ അറിഞ്ഞു….

അവന്റെ ചുണ്ടു ചേർന്ന നിമിഷം, താനെന്തൊക്കെയാണ് ചിന്തിച്ചുപോയത് ………..പക്ഷെ ഇനിയൊരു വട്ടം കൂടെ ഇതുപോലെയുണ്ടായാൽ തന്നെ പിടിച്ചു നിർത്താൻ സ്വയമവൾക്കാവില്ലെന്ന സത്യവും കനി തിരിച്ചറിഞ്ഞു, ബെഡിലേക്ക് കയറികിടക്കുമ്പോ നാണമവളെ മാലയാക്കി കോർത്ത നിമിഷമവൾ മിഴികൾ പൂട്ടി ചരിഞ്ഞു കിടന്നു. മഞ്ഞു പെയ്യുന്ന താഴ്വരയിൽ പുതപ്പിന്റെ ഉള്ളിൽ ജീവന് വേണ്ടി പിടയുന്ന രണ്ടു ശരീരങ്ങൾ അവളുടെ മനസിലേയ്ക്ക് വന്നതും, അവളുടെ ശ്വാസം ഒരു നിമിഷം നിലച്ചുപോകുന്ന പോലെ തോന്നി. സ്വയമവൾ തലയുടെ പിറകിൽ ഒരടിയും കൊടുത്തുകൊണ്ട് ബെഡിൽ മുട്ടുകാൽ മടക്കിക്കൊണ്ടു തലയിണയെയെ മുഖത്തേക്ക് അടുപ്പിച്ചു മൂക്കുകൊണ്ടുരച്ചു.

**************

രാവിലെ അമ്പലത്തിൽ നിന്നും കാറ്റിലൂടെ ഒഴുകുന്ന ശിവ പ്രാർഥന കേട്ടുകൊണ്ട് രേവതി കണ്ണ് തുറന്നു. മുടി മാടിക്കെട്ടി തോർത്തും എടുത്തുകൊണ്ടവർ കുളിക്കാൻ കയറി. അറ്റാച്ഡ് ബാത്‌റൂമിൽ നിന്നും കുളി കഴിഞ്ഞു സാരിയുടുത്തു മുറിയിലേക്ക് തിരികെ കയറുമ്പോ ദേവൻ പതിയെ കട്ടിലിൽ ചാരിയിരുന്നു.

“ഇന്നെന്തേ നേരത്തെ എണീറ്റെ ….” ദേവനോട് രേവതി ചോദിച്ചപ്പോൾ,
“അറിയില്ല, എന്തോ ഒരു ദുഃസ്വപ്നം കണ്ടു, പിന്നെ അങ്ങോട്ട് ഉറക്കം ശെരിയായില്ല….” എന്നദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.

“കനിയെ കുറിച്ചോർത്താണോ … ”

അവ്യക്തമായി മൂളികൊണ്ട്, പ്രായാധിക്യവും ചെറിയ അസുഖങ്ങളും കൊണ്ടാവാം എന്ന് സമാധാനിച്ചു നെടുവീർപ്പിട്ടു, അദ്ദേഹം എണീറ്റ് ബ്രഷ് ചെയ്തു ഹാളിലേക്ക് വന്നു, ന്യൂസ് പേപ്പർ വിടർത്തി. രേവതി അടുക്കളയിൽ നിന്നും കാപ്പിയെടുത്തു വന്നു.

“നമ്മളും കൂടെ പോയാൽ…..കനിയെ നീ പറഞ്ഞു സമ്മതിപ്പിക്കണം രേവതി. കാർത്തിക് വളരുകയാണ്, അവനൊരു വിവാഹം കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ കനി? അവൾ തനിച്ചാകില്ലേ….അതെ കുറിച്ചാണ് ഇപ്പൊ എന്റെ ആധി മുഴുവനും ….”

“അതിനെക്കുറിച്ച് തന്നെയാലോചിച്ചു കിടന്നത് കൊണ്ടാണ് ….എനിക്കറിയാം.” രേവതി കാപ്പി കൊടുത്തുകൊണ്ട് ദേവന്റെ അടുത്തിരുന്നു.

“അവളെ ഒരാളുടെ കയ്യിൽ ഏൽപ്പിക്കാതെ ….തനിച്ചാവുന്നത് ചിലപ്പോ… അവളുടെ അന്നത്തെ ഓർമകളെ അവൾ വീണ്ടും ഓർക്കാനും ചിലപ്പോ കാരണമാകുമോ എന്നൊക്കെ ഞാൻ പേടിക്കുന്നുണ്ട് …. ശെരിയാണ് പ്രായം കൂടുതൽ ആകുന്നത് ഒക്കെയാവാം …എന്നാലും …..”

“ഞാൻ സംസാരിക്കാം, പക്ഷെ അച്ഛന്റെയല്ലേ മോൾ, അവളെ സമ്മതിപ്പിക്കാൻ എനിക്കാവുമോ ….അന്ന് കാർത്തികിനെ നോക്കാൻ വേണ്ടിയാണവൾ സ്വയം അവളുടെ ജീവിതം ഇല്ലാതാക്കിയത് ……”

“കാർത്തിക്ക് പറഞ്ഞാൽ അവൾ സമ്മതിക്കുമോ ?”

“എന്താണിപ്പോ ഇങ്ങനെ ആലോചിക്കാൻ …”

“അവൻ കുഞ്ഞൊന്നും അല്ലാലോ….”

“പക്ഷെ അവൻ പക്വത ഇല്ലാലോ ….”

“പക്വതയൊക്കെയുണ്ട്, അതെനിക്കറിയാം …..”

“ഇന്ന് വൈകിട്ട് പറയാം, ഉച്ചയ്ക്ക് ഒരാൾ കൂടെ ഊണ് കഴിക്കാനുണ്ടാല്ലോ … ഞാൻ അടുക്കളയിലേക്ക് ചെല്ലട്ടെ ….കനി ഉണർന്നോ ആവൊ….”

**************

കുളിച്ചൊരുങ്ങി അടുക്കളയിൽ രേവതിയോടൊപ്പം ബ്രെക്ഫാസ്റ് ഉണ്ടാകുന്ന കനിയെ തേടി കാർത്തിക് പമ്മി പമ്മി വന്നു. രേവതി കാണാതെ കനിയുടെ വെള്ളിമേഘം പോലെയുള്ള ഇടുപ്പിൽ ഒരു നുള്ളുകൊടുത്തിട്ട് സ്ലാബിലേക്കവൻ കേറിയിരുന്നു.

“വിശക്കുന്നു ചേച്ചീ …..”

“എപ്പോഴാ ഉറങ്ങിയേ ….ഇന്നലെ?” കനി കാർത്തിക്കിന്റെ കണ്ണിലേക്ക് നോക്കി പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ ചോദിച്ചു.

“അറീല ….എന്തൊക്കെയോ സ്വപ്നം കണ്ടു ….”

“എന്ത് ….” കഴുത്തുചരിച്ചു കണ്ണുയർത്തികൊണ്ട് കനി ചോദിച്ചു.

“ഹാളിലേക്ക് വാ പറയാം ….”

“അപ്പൊ ബ്രെക്ഫാസ്റ് …??”

“വാ ….” സ്ലാബിൽ നിന്നിറങ്ങി, കനിയുടെ കയ്യും വലിച്ചുകൊണ്ട് ഹാളിലേക്ക് ചെല്ലുമ്പോ ദേവൻ, റെഡിയായി പുറത്തേക്ക് പോകാനൊരുങ്ങി വന്നു നില്കുന്നത് കണ്ടു. രേവതി എന്താ സംഭവം എന്നറിയാതെ സാമ്പാറിന്റെ മുരിങ്ങക്കായ അരിഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.

“ശേ ….ഈ വീട്ടിൽ ഒരു പ്രൈവസിയും ഇല്ല!!” കാർത്തിക് പതിയെ പറഞ്ഞപ്പോൾ …..കനി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അവനെയും കൂട്ടി സ്റ്റോർ റൂമിന്റെ വാതിൽ തുറന്നു.

“ഉം ….പറ!!!”

“അത് …ഇന്നലെ ഒരു സ്വപ്നം ….”

“എന്ത് സ്വപ്നാ ….” കനി കാർത്തിക്കിന്റെ കവിളിൽ തലോടിക്കൊണ്ട് ചിരിച്ചു.

“അത് …..ഞാനും ചേച്ചിയും കൂടെ ….” മുഴുമിക്കാൻ ശ്രമിക്കാതെ ഓടാൻ ശ്രമിക്കുന്ന കാർത്തിക്കിന്റെ കൈ എത്തി പിടിക്കാൻ ശ്രമിച്ചതും വഴുതി…. കാർത്തിക് ഓടി കൊണ്ട് ദേവന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് വീണതും. ഈ പിള്ളേരുടെ ഒരു കാര്യമെന്നും പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ദേവൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി.

************

ഉച്ചയ്ക്ക് ഊണിനു ജീനയോടെപ്പം ഹേമന്തും ഉണ്ടായിരുന്നു. വിഭവ സമൃദ്ധമായ തീൻ മേശയിൽ 10 കൂട്ടം കറികളും 3 പായസവും ഉണ്ടായിരുന്നു. സംസാരിച്ചപ്പോൾ ഹേമന്തിനെ ദേവനു നല്ലപോലെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു, അവന്റെ I.A.S കോച്ചിങ് നു ആണ് ബോംബെയിൽ അവന്റെ ഫാമിലി താമസമാക്കിയത്, അപ്പോഴാണ് ജീനയെ പരിചയപെട്ടതെന്നും, അവന്റെ ഫാമിലി യിൽ ഉള്ളവർക്ക് ജീനയോടുള്ള അഫയർ ഏകദേശം അറിയാമെന്നും, പക്ഷെ ജീനയുടെ ഫാമിലി അത്ര സപ്പോർട്ടീവ് ആകില്ലെന്നും ഹേമന്ത് ദേവനോട് ആശങ്ക പങ്കുവെച്ചു.

കാർത്തിക്ക് ഇതെല്ലാം കേട്ടിരുന്നു, അവന്റെ മനസിൽ അതൊരു ഷോക് ആയിരുന്നെങ്കിലും അവനിപ്പോൾ തന്നോടുള്ള കനിയുടെ പ്രണയത്തിലെ ലയഭാവത്തിലാണ്. ഇരുകൈകൊണ്ടും അവന്റെ നെഞ്ചിനെ പൊതിയുന്ന പ്രണയം ……. അതുള്ളപ്പോൾ ജീനയോടുള്ള പ്രണയഭംഗമവനെ തെല്ലും വേദനിപ്പിച്ചില്ല…. പക്ഷെ തൊട്ടടുത്തിരുന്ന കനി അവന്റെ ഇടം കൈ കോർത്ത് പിടിച്ചിരുന്നു. അവന്റെ അപ്പോഴത്തെ കനിയോടുള്ള നോട്ടം….അവനെല്ലാം പയ്യെ മനസിലാക്കി തുടങ്ങുകയായിരുന്നു…..

അവരെല്ലാം പോയി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ദേവനും രേവതിയും കനിയുടെ ജാതകവുമായി ഒരു ജോല്സ്യനെ അടുത്തേക്ക് ചെല്ലാൻ ഒരുങ്ങി.
കനി അവളുടെ മുറിയിൽ ബെഡിൽ ചരിഞ്ഞു കിടന്നുകൊണ്ട് തലയിണയിൽ മുഖം ചേർത്ത് കിടന്നു. അവനെ വേദനിപ്പിക്കാൻ ഒരിക്കലും തനിക്ക് ആവില്ലെന്ന് സത്യമാണ്, പക്ഷെ അച്ഛനും അമ്മയും ഇന്ന് തന്നോട് വിവാഹത്തെകുറിച്ചു സംസാരിക്കും എന്നവളോർത്തു. അവർ തമ്മിൽ ഹാളിൽ വെച്ച് സംസാരിക്കുന്നത് താൻ യാദൃശ്ചികമായി കേട്ടതാണ്. കാർത്തികിന് വാക്ക് കൊടുത്തതാണ്, ഇനി അതിൽ നിന്നും മാറാനും ആവില്ല. പക്ഷെ ഇത് തെറ്റാണു എന്ന് മനസ്സിൽ ഇപ്പൊ ആരോ ശക്തമായിട്ട് പറയുന്നുമുണ്ട്. അവന്റെ മനസ് മുറിയുന്നത് കാണാൻ വയ്യാത്തതുകൊണ്ട് മാത്രമാണ് തന്നിലെ പ്രണയിനി ഉണർന്നത് …അല്ലാതെ അതില്കൂടുതൽ മകനോട് ഒരമ്മയ്ക്ക് തോന്നുമോ ….തോന്നാൻ പാടുണ്ടോ ??

*****************

ദേവനും രേവതിയും തിരികെ വരുന്ന ഒത്തിരി സന്തോഷിച്ചു, കനിയുടെ ജാതകത്തിൽ ദോഷങ്ങളൊന്നുമില്ലെന്നും മംഗല്യ യോഗമുണ്ടെന്നും തന്ന പണിക്കരുടെ വിവരം കൊണ്ട് രണ്ടാളും വീട്ടിലേക്ക് വരികയിരുന്നു.

“എനിക്കെല്ലാം മനസിലായി എന്റെ കനികുട്ടി ….ജീന മറ്റൊരാളെ ഇഷ്ടമാണെന്നു പറയുമ്പോ ഞാൻ വേദനിക്കാതെ ഇരിക്കാനല്ലേ …..”
സോഫയിൽ കനിയുടെ മടിയിൽ കിടന്നുകൊണ്ട് അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കുമ്പോ കനി ഏറ്റവും മനോഹരമായി അവനെ കവിളിൽ തലോടിക്കൊണ്ട് പുഞ്ചിരിച്ചു.

“നീയെന്റെ ജീവന്റെ പാതിയല്ലേ കാർത്തി …..” കനിയുടെ ഉള്ളു തുറന്നു പറഞ്ഞെങ്കിലും അതിനു ചേച്ചിയെന്നു മാത്രമേ ഒരർത്ഥം അവൻ കണ്ടുള്ളു.

“നിന്നെ നോവിക്കുന്നത് ഞാനെങ്ങനെ സഹിക്കും …..??? നിന്നെ പ്രണയിക്കാൻ …..നിന്റെ ഹൃദയത്തെ ജയിക്കാൻ ലഭിച്ച ഭാഗ്യമെല്ലെ ഏറ്റവും വലിയ പുണ്യം …..”

“ജീനയോടു ഉണ്ടായിരുന്നത് പ്രണയമാണെന്ന് എനിക്കുമിപ്പോ തോന്നുന്നില്ല…..പക്ഷെ, ഒരുപക്ഷെ ചേച്ചിയില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ, ഞാനുറപ്പായും വേദനിച്ചു….അറീല……” പറഞ്ഞു മുഴുമിപ്പിക്കാൻ അനുവദിക്കാതെ അവന്റെ ഇളം ചുണ്ടിൽ വിരലോണ്ട് തൊട്ടു.

“ഇനിയെന്നും നിന്റെ ചേച്ചി നിന്റെ സ്വന്തമായിരിക്കും ….ഇത് നമ്മളെ ചുറ്റിയുള്ളവർക്കൊരിക്കലും അംഗീകരിക്കാനവില്ലെന്നു എനിക്ക് നന്നായിട്ടറിയാം….പക്ഷെ!! ഇതാണ് ശരി.”

“എനിക്കുമാദ്യം ആശയക്കുഴപ്പമുണ്ടായിരുന്നു, പക്ഷെ ചേച്ചി എനിക്കുവേണ്ടിയല്ലേ ഇത്രയും നാളും വിവാഹം പോലും കഴിക്കാതെ …അപ്പൊ ഞാൻ തന്നെയല്ലെ ….ചേച്ചിക്ക് ….”

“കാർത്തി, ഞാനൊരു കാര്യം ചോദിക്കട്ടെ, സത്യം പറയണം, നിനക്കെന്നെ കാണുമ്പോ ശെരിക്കുമെന്താ തോന്നുന്നേ…..”

“ ….എനിക്കോ???, കനി കുട്ടി….എന്റെ മിടിപ്പാണ് ……
പിന്നെ കാണാനും ജീനയെക്കാളും സുന്ദരിയല്ലേ…..”

“സുഖിപ്പിക്കല്ലേ …..ചെക്കാ” അവന്റെ മൃദുലമായ കവിൾത്തടത്തിൽ കനിയുടെ വിരലോടിനടന്നു.

“ആഹ് സത്യമാ ….ചേച്ചിയെ കാണാൻ, ഹിറ്റ്ലർ എന്ന സിനിമയില്ലേ? മമ്മൂക്കയുടെ…അതിലെ പെങ്ങളായിട്ട് അഭിനയിച്ച, നടിയെപ്പോലാ…”

“ആണോ ? പക്ഷെ അതിലൊരുപാട് പെങ്ങമ്മാരില്ലേ ??”

“ഉണ്ട്, കണ്ടാലറിയാം പേര് ഓർമയില്ല!!”

“വാണി വിശ്വനാഥ്‌ ആണോ, അതോ ചിപ്പിയോ ?”

“അവരൊന്നും അല്ല, മൂന്നാമത്തെ പെങ്ങളാണ് അതോർമ്മയുണ്ട്…”

“ആര് സുചിത്രയോ ??? അയ്യേ ഞാനത്രക്ക് തടിയുണ്ടോ അതിനു …”

“കണ്ണും പുരികവുമൊക്കെ അതുപോലാ എന്റെ കനികുട്ടിയുടെ…
പിന്നെ തടി ….തടിയുണ്ടല്ലോ …..” കള്ളച്ചിരി ചിരികുമ്പോ കനി കുശുമ്പോടെ അവനെയൊരു നോട്ടം നോക്കി.

“നീ ചുമ്മാ …പറയുവാ ….ഞാനത്രക്ക് തടിയൊന്നും ഇല്ല ചെക്കാ.”

“തടിയില്ല, പക്ഷെ ….ഇവിടെ അതുപോലെയല്ലേ ….” കാർത്തിക്കിന്റെ കൈരണ്ടും അവളുടെ നിറമാറിനെ അമർത്തിയൊന്നു പിടിച്ചപ്പോൾ കനിയൊന്നു ഞെട്ടിക്കൊണ്ട് അവന്റെ കണ്ണിലേക്ക് തന്നെ നോക്കി.

“ഛീ …നിനക്ക് കുറുമ്പിത്തിരി കൂടുന്നുണ്ട് ….കാർത്തി….കൈയെടുക്ക് അവിടെന്നു …..”

“ഓ …എനിക്കെങ്ങും വേണ്ട ഇത്….” അവളുടെ നിറമാറിനെ അമർത്തിയൊന്നു പിഴിഞ്ഞ് വിട്ടപ്പോൾ കനിയുടെ കണ്ണുകൾ കൂമ്പിയടഞ്ഞു. അവളുടെ മുളം തണ്ടു പോലെയുള്ള കഴുത്തിലൂടെ വിരലൊടിച്ചുകൊണ്ട് അവളെ തന്നിലേക്ക് അടുപ്പിച്ചപ്പോൾ കനി കുസൃതിച്ചിരി ചിരിച്ചുകൊണ്ട്….

“എന്താ മോന്റെ ഉദ്ദേശം ….ഇത് ഹാൾ ആണ് !”

“എനിക്ക് കൊക്കുരുമ്മണം ….”

“അയ്യട, ചെക്കന്റെ മോഹം നോക്കിയേ ….”

“എന്റെ പൊന്നു കനികുട്ടിയല്ലേ…..”

“ഇപ്പൊ പറ്റില്ല….കാർത്തി, മുറിയിൽ പോയിട്ട് പോരെ …” കനി പക്ഷെ അവനോട് ഒന്നുടെ മുഖം അടുപ്പിച്ചാണ് അത് ചോദിച്ചത് …

“ഉഹും മുറിയൊന്നും വേണ്ട, ഇവിടെ വെച്ച് വേണം ……”

“വിട് …കാർത്തി. അമ്മയും അച്ഛനും ഇപ്പൊ വരും ….മോനു”

അടുത്ത നിമിഷം കാർത്തിക്, കനിയുടെ മുല്ലപ്പൂ ചിരി പൊഴിയുന്ന തേൻ ചുണ്ടുകളെ അവന്റെ ചുണ്ടുകൾക്കിടയിൽ കോർത്തുകൊണ്ട് നുണയാൻ ആരംഭിച്ചു……..

“കാ …കാർ……കാർത്തി …….”
കനിയുടെ ഒരു കൈ കാർത്തിക്കിന്റെ നെഞ്ചിലും ഒരു കൈ സോഫയിലും അവൾ ബലം കൊടുത്തു പിടിച്ചു. ഇരു നെഞ്ചങ്ങളും ഒരേ താളലയഭാവത്തിൽ മിടിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കെ ……. ആരാലും ശല്യം ചെയ്യാനില്ലാത്ത ആ വീട്ടിലെ സ്വീകരണമുറിയിൽ അവ്യ്കതമായി കനിയുടെ കുറുകൽ നാലുചുവരുകൾ ഒളിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. സോഫയിൽ കനിയുടെ മടിയിൽ കിടന്നുകൊണ്ട് അവളുടെ കഴുത്തിൽ കൈകോർത്തുകൊണ്ട് മധുവനം നിറഞ്ഞൊഴുകും ഇളം ചുണ്ടുകളെ കാർത്തിക് കടിച്ചു ചപ്പുമ്പോൾ കനി അവനെ മോചിപ്പിക്കാൻ പരമാവധി ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. പക്ഷെ കാർത്തിക് വിടാതെ കനിയെ അവളുടെ ചുണ്ടുകളെ അമർത്തി പിഴിഞ്ഞു കുടിക്കുമ്പോ, അവന്റെയീ ആവേശത്തിന് താൻ തന്നെയാണ് കാരണമെന്നു കനി മനസ്സിലോർത്തു. ഏറെ നേരമായി കൊഞ്ചി കുറുകികൊണ്ട് തന്റെ മടിയിൽ കിടക്കുന്ന തന്റെ ഓമനപുത്രന്റെ കൊച്ചു കൊച്ചു കുറുമ്പകളെ ശാസിക്കാനാവാതെ അവൾ അവളുടെ തുടയിടുക്കിലൂറുന്ന മഞ്ഞു തുള്ളികൾക്ക് അനുശ്രുതമായി കനി പിടഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു. അവന്റെ കൈകൾ അവൻ കുടിച്ചു വളർന്ന അവളുടെ കരിക്കിൻ കുടങ്ങളെ അമർത്തി പിഴിയുമ്പോ കനിയുടെ കണ്ണുകൾ കൂമ്പിയടഞ്ഞു. അവളുടെ ചുണ്ടുകളിൽ സ്‌നിഗ്‌ദ്ധമായ പ്രണയത്തിൻ തേൻ അവനെത്ര കുടിച്ചിട്ടും മതിവരുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല…

വീട് മുറ്റത് കാർ വന്ന് നിന്നതും അച്ഛനും അമ്മയും ഇറങ്ങിയതും ഇരുവരും അറിയാതെ അവരുടെ ലോകത്തു മാത്രം ഒതുങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അത്രമാത്രം പ്രണയാർദ്രമായി ആ നിമിഷത്തിൽ അലിഞ്ഞിരുന്നു ഇരുവരും….. ഒരാത്മാവെന്ന പോലെ മാറുന്ന ആ നിമിഷത്തിനു ആരാലും തടുക്കാൻ ആവില്ലെന്ന് പറയുന്ന പോലെ ഇരുവർക്കും തോന്നി.

രേവതി ഒരു നിമിഷത്തിന്റെ 16 ഇൽ ഒന്നിൽ ചാരിയ വാതിൽ “കനീ…..” എന്ന് സാധാരണ പോലെ വിളിച്ചുകൊണ്ട് പയ്യെ തുറന്നു,
രേവതിയുടെ ശബ്ദം കേട്ടിരുവരും ഒന്ന് ഉള്ളു പിടഞ്ഞുകൊണ്ട് സ്വർഗത്തിൽ നിന്നും ഊർന്നു വീണു. ആ നിമിഷം കാർത്തിക് അവളുടെ ചുണ്ടു മോചിപ്പിച്ചു സോഫയിൽ എണീറ്റ് നേരെയിരുന്നു. തങ്ങൾക്ക് പറ്റിയ അബദ്ധം ഇരുവരും മറക്കാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോ രേവതി കണ്ട ആ ദൃശ്യത്തിന്റെ ഹാങ്ങോവറിൽ ആയിരുന്നു, ഒരു നിമിഷമേ കണ്ടുവുള്ളവെങ്കിലും തെറ്റാണോ ശെരിയാണോ എന്നവരെ ശാസിക്കാൻ രേവതിക്ക് ആവുമായിരുന്നില്ല. അത്രയും വലിയ ഷോക്ക് ആയിരുന്നു. …….അത് !!!!!
എന്നാലും
അവർ ഒന്നും മിണ്ടാനാവാതെ നേരെ ബെഡ്റൂമിലേക്ക് ചെന്നു. കനി അവളുടെ മാറിടത്തിൽ നിന്നുമാ നിഷിദ്ധ നിമിഷത്തിൽ ഊർന്നു വീണ മഞ്ഞ നിറമാർന്ന സാരിത്തുമ്പു മാറിലേക്ക് തിരിച്ചിടുമ്പോ ദേവനും ഹാളിലേക്ക് കയറി വന്നു. കാർത്തിക് ദേവനെ സഹായിക്കാൻ എന്നോണം കയ്യിലെ വലിയ പലചരക്ക് സഞ്ചി വാങ്ങിച്ചു അടുക്കളയിലേക്ക് വെക്കാൻ ചെന്നു. സ്വയം നിയന്ത്രയ്ക്കാനാവാത്ത തന്റെ പ്രായത്തെ ശപിച്ചുകൊണ്ട് അടുക്കളയിൽ നിന്നുമാവൻ തിരികെ വരുമ്പോ കനിയുടെ മുറിഞ്ഞ ചുണ്ടിൽ നിന്നും ചോര ഒറ്റുന്നത് കണ്ടതുമവൻ തുടയ്ക്കാൻ വേണ്ടി അവളോട് ആംഗ്യം കാണിച്ചു. കനിയത് തുടച്ചുകൊണ്ട് അമ്മയെ എങ്ങനെ ഫേസ് ചെയുമെന്നറിയാതെ അവൾ സ്റ്റെപ് കയറി മുകളിലേക്ക് കയറിപ്പോയി, കാർത്തിക്കിനും മറ്റു വഴികളില്ലാതെ വേഗം അവളുടെ കൂടെ കയറികൊണ്ട് കനിയുടെ ബെഡ്റൂമിലേക്ക് ചെല്ലുമ്പോഴേക്കും കനി ആ മുറിയുടെ വാതിൽ അടച്ചിരുന്നു. കാർത്തിക് പതിയെ തട്ടി വിളിച്ചെങ്കിലും ഫലമുണ്ടായില്ല.

************************
രാത്രിയുടെ ഏതോ യാമങ്ങളിൽ……

എരിതീയുടെ ചൂടിൽ വെന്തുരുകുന്ന രണ്ടുടൽ മാത്രമായിരുന്നു കനിയുടെ മുറിയിലപ്പോൾ, നഗ്നമായ ദേഹത്തെ പൊതിയാൻ ഒരു നൂലിഴകൾക്കും സമ്മതമല്ലായിരുന്നു, കനിയും കാർത്തിക്കും പരസ്പരം മൂക്കും മൂക്കും ഉരച്ചുകൊണ്ട് കാമുകന്റെ എല്ലാ തീക്ഷ്ണഭാവവും കൈവരിച്ച അവന്റെയുള്ളിൽ കനിയെ ഇനിയെന്നും സംരക്ഷിക്കാനുള്ള കടമ മാത്രമാണിപ്പോൾ, അവളുടെ ഉള്ളിലേക്ക് രണ്ടു വട്ടം നിറയൊഴിക്കുമ്പോഴും അവന്റെ കരുത്തിനെ അവൾക്ക് ഇരു തുടകളും പൂട്ടി തോൽപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കാൻ കഴിയുമായിരുന്നില്ല, ഇരുവരുടെയും നാവുകൾ തമ്മിൽ പോരടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന സമയം മുഴുവനും ഉള്ളിൽ നിറയുന്ന പ്രണയമെന്ന വികാരം അവരെ ഇത്രവേഗം ഒരു ശരീരമാക്കുകയും, നിഷിദ്ധമായി മാറുന്ന വികാരമത്രയും പവിത്രമായി മാറ്റുകയും ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു…..രണ്ടാൾക്കും അമൃതം പാനം ചെയ്യാനും അതിൽ മുങ്ങികുളിക്കാനുമുള്ള യാമമായി ആ രാത്രി മാറി. താരഹാരം അണിഞ്ഞു നെറ്റിയിൽ സോമരസം ഒഴുകി തളരാൻ കൂട്ടാക്കാതെ കനിയുടെ പെണ്മനസിൽ കാർത്തിക് അവൾ ഇത്ര നാൾ കാത്തിരുന്ന പുരുഷനായി മാറുകയായിരുന്നു…

കാമം എന്നത് വെറുക്കപ്പെട്ട വികാരം മാത്രമായിരുന്ന കനിയുടെ ഉള്ളിലേക്ക് പ്രണയത്തിന്റെ കാരുണ്യം വിതറികൊണ്ട് അവളുടെ ഇതളുകൾക്കുള്ളിലേക്ക് കാർത്തിക് കയറിയും ഇറങ്ങിയും കനിയെ ചുംബിച്ചുണർത്തികൊണ്ടിരുന്നു. അവളുടെ മനസിലേക്ക് താൻ അവന്റെ ആരാണെന്നു ചോദ്യം ചോദിക്കുമ്പോ ഉത്തരമായി അവൾക്ക് രതിമൂർച്ചകൾ തുടരെ തുടരെയെത്തുമ്പോ അവളുടെ പിടച്ചിൽ ആ ചിന്തകളെ ചിതറിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

അവന്റെ മനസിലെ അരക്ഷിതാവസ്‌ഥ പൂർണ്ണമായും ഇല്ലാതായേക്കാൻ വേണ്ടിയാണ്, അവനോടു ഉറങ്ങുന്നതിനു മുൻപ് ഒരഞ്ചു മിനിറ്റ് സംസാരിക്കാം എന്ന് വെച്ചത്, പക്ഷെ ഉള്ളിൽ ഇത്രയും ആവേശം അവൾക്കുമുണ്ടെന്നും കാർത്തിക്കിനെ കാണുന്ന മാത്രയിൽ അവളവന്റെ അമ്മയാണെന്ന് മറന്നു പോകുകയും ചെയുന്ന വിചിത്രമായ അവസ്‌ഥയിലേക്ക് വീണ്ടുമവൾ എത്തിച്ചേർന്നു. പരസ്പരം കൊക്കുരുമ്മി മതിവരാതെ കിടക്കയിലേക്ക് കിടക്കുമ്പോ ദേഹം മൊത്തം അവന്റെ ചുണ്ടു അരിച്ചിറങ്ങാൻ വേണ്ടിയാണ്, നാണമെന്ന പരിപാവനമായ വികാരം പ്രണയത്തിനു മുന്നിൽ കനി പണയം വെച്ചത്, കനിയുടെ പിങ്ക് നിറമുള്ള കാല്പാദങ്ങളെ ചുണ്ടു ചേർത്ത് നാവുകൊണ്ട് നനയ്കുമ്പോ കനിയുടെ ഉള്ളിൽ അവളിലെ കന്നി പെണ്ണിനെ ഇനിയെന്നും നുകരാൻ കാർത്തിക് തന്നെയാണ് വിധിക്കപെട്ടവനെന്നു അവളോർത്തുകൊണ്ട് തുടകൾ തമ്മിലുരുമ്മി സീല്കാരമിട്ടു. അവളുടെ തേൻ ഇതളുകളുടെ ഇടയിലേക്ക് കാർത്തിക്കിന്റെ നാവരിച്ചെത്തുമ്പോ കഴുത്തു ചരിച്ചുകൊണ്ടവൾ മെത്തയിൽ പിടഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു. അവളുടെ രോമം നിറഞ്ഞ കാട്ടു ചോലയിലെ ഒഴുകുന്ന തേൻ പുഴ കാർത്തിക് മതിവരുവോളം നക്കി കുടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു …..
എന്താണ് താൻ ചെയുന്നതെന്നു സ്വയം ചിന്തിക്കാനുള്ള പക്വത അവനുണ്ടായിരുന്നില്ല. കനിയുടെ കൊഞ്ചി ചിരിയും മുഖത്ത് വിരിയുന്ന നാണവും ഒപ്പം ഉള്ളം നിറയും സന്തോഷവും മാത്രമായിരുന്നു, അവന്റെയേക ലക്‌ഷ്യം. പെണ്ണിന്റെ കൊഞ്ചലും കുറുകലും അവന്റെയുള്ളിലെ ആണിനെ ഉണർത്തികൊണ്ടിരുന്നു. ഇരുകൈകൊണ്ടും മാടി വിളിച്ചുകൊണ്ട് അവളുടെ ഉള്ളിലേക്ക് അവനെ ഇറക്കിയപ്പോൾ കാർത്തിക്കിന്റെ തോളിലലവൾ വേദന സഹിക്കാതെ കടിച്ചമർത്തി. തീവ്രമായ ചുംബനങ്ങൾക്കും വാൽസല്യ പൂർവമായ തലോടലിനും അവരുടെ ഉള്ളിലെ തീയേ അണയ്ക്കാൻ ആയില്ല. ഇരുവരും കോർത്തുകൊണ്ട് പഞ്ഞിമെത്തയിൽ കിടന്നു ഉരണ്ടുകൊണ്ടിരുന്നു, പലപ്പോഴും അവൻ കുഞ്ഞു നാളിൽ മതിവരുവോളം കുടിച്ചു വറ്റിച്ച അമ്മയുടെ മുലപ്പാൽ വീണ്ടും വായിലേക്ക് വെച്ചുകൊണ്ട് കനിയെ കടിച്ചു വേദനിപ്പിക്കുമ്പോ കനിയുടെ ഉള്ളിൽ അഗമ്യഗമനത്തിന്റെ ലഹരി പടർത്തി. ഉമിനീരിനാൽ നനയിക്കപെട്ട കനിയുടെ കരിക്കിൻ കുടങ്ങളെ മുഖമിട്ടു ഉരച്ചും ഞെട്ടുകളെ കമ്മിയും രതി സുഖത്തിന്റെ പാരമ്യത്തിൽ കനിയെ കാർത്തിക് എത്തിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. മാതൃഭോഗം എന്ന പുണ്യത്തിൽ അവളുടെ മനസു നിറയുമ്പോ കനിയുടെ യോനിയിൽ കാർത്തികൊണ്ടുള്ള പ്രണയം നിറഞ്ഞുകവിഞ്ഞിരുന്നു, കൊടുങ്കാറ്റിന്റെ ആവേശത്തോടെ കാർത്തിക് കനിയിലേക്ക് പലയാവർത്തി വെട്ടിവിറക്കുമ്പോ പെണ്ണിന്റെ മനസും നിറദീപം പോലെ എറിഞ്ഞു. ഭ്രാന്തു പിടിപ്പിക്കുന്ന കനിയുടെ സൗന്ദര്യത്തെ കാർത്തിക് മൊത്തികുടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു, ഇരുവരുടെയും ജീവജലം ഒന്നായിമാറികൊണ്ട് ഇടവേളകളില്ലാതെ ചുംബനങ്ങൾ കനിയുടെ വിയർത്ത കഴുത്തിലേക്ക് കാർത്തിക് പൊഴിഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.
പ്രണയത്തിന്റെ താഴ്വരകളിലൂടെ കാമത്തിന്റെ ആഴക്കടലിലൂടെ ഇരുവരും സ്വപ്നം പോലെ ചിറകടിച്ചു പറന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. കനിയുടെ സീല്കാരങ്ങൾ കാർത്തിക്കിന്റെ ഞരമ്പുകളെ വലിച്ചു മുറുക്കിയപ്പോൾ അവൻ ഒരുവട്ടം കൂടി പിടഞ്ഞതും കനിയുടെ തുടരെ തുടരെയുള്ള രതിമൂർച്ചകൾക്ക് അവസാനം അവന്റെ ഗർജ്ജനവും കിതപ്പും കനിയുടെ ഉള്ളിലെ അവനാദ്യമായി മൊട്ടിട്ട പൂവിലേക്ക് വീണ്ടും ചീറ്റി തെറിച്ചു. നിലാവുള്ള രാത്രിയിൽ നൊന്തു പെറ്റ പുത്രൻ തന്നെ കാമം കൊണ്ട് ഉള്ളിന്റെയുള്ളിലേക്ക് പ്രണയത്തിന്റെ പവിത്രമായ ആനന്ദം നിറച്ചതിൽ കനിയുടെ അമ്മമനം അവനെ ചുംബിച്ചു മതിവരാതെ അവളിൽ നിന്നും അടർന്നു മാറാൻ അവനെ അനുവദിച്ചേയില്ല. ഇരുവരും ഒരു ശരീരമായി പുലരുവോളം ചുംബിച്ചും കടിച്ചും സ്നേഹിച്ചുകൊണ്ട് പിരിയാനൊരിക്കലും ആവില്ലെന്ന് പ്രതിജ്ഞ ചെയ്തു.

നേരം പുലർന്നപ്പോ കനി പഞ്ഞി മെത്തയിൽ കമഴ്ന്നു കിടക്കുകയിരുന്നു കനിയുടെ മുതുകിൽ അവളുടെ അലങ്കോലമായ മുടിയിഴകൾക്കു മീതെ കാർത്തിക്കും. സ്വപ്നമാണോ സത്യമാണോ എന്നറിയാതെ തളർച്ചയിലും പതിയെ കണ്ണ് തുറന്നപ്പോൾ അവനോർത്തു….

എത്ര ഊർജമാണ് ചേച്ചി തന്നിൽ നിന്നും കവർന്നെടുത്തത്. ആദ്യം കയറിപ്പോൾ ചേച്ചിയ്ക്ക് വേദനിച്ചെങ്കിലും വേണമെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ ആണ് വീണ്ടും താൻ ഒന്നുടെ അമർന്നത്. അത്രയും സുഖമുള്ള ഒന്നും ഇതുവരെ താൻ അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞിട്ടില്ല. തെറ്റ് ചെയ്യുമ്പോൾ ഉള്ള സുഖമാണ് അത് വീണ്ടും ചെയ്യാൻ തന്നെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നത്.

ബാൽക്കണിയിൽ നിന്നും വീശുന്ന കാറ്റന്റെ തണുപ്പിൽ അവൻ ഇരുകയ്യും കനിയുടെ കരിക്കിൻ കുടങ്ങളെ അടിയിലൂടെ കയ്യിട്ടു കൊണ്ട് അമർത്തി പിടിച്ചു, അവളുടെ പിൻ കഴുത്തിലെ മുടിയിഴകളിൽ മുഖം പൂഴ്തികൊണ്ട് അവന്റെ അരക്കെട്ട് കനിയുടെ നിതംബത്തിലേക്ക് അമർന്നപ്പോൾ പാതി കയറിയിരുന്ന കാർത്തിക്കിന്റെ പൗരുഷം കനിയുടെ ഇടുങ്ങിയ പൂവിതളിനെ രണ്ടാക്കികൊണ്ട് വീണ്ടും കടന്നു…..

“ആഹ് ആഹ്ഹ കാർത്തി…..കുറുമ്പാ…”

“ങ്‌ഹും …..”

“ചേച്ചിപ്പെണ്ണേ …ആഹ്ഹ”

“ചെക്കാ ….നീ ….ചേച്ചിയുടെ ഉള്ളിലേക്ക് എത്ര വട്ടം ചീറ്റി….”

“കുഴപ്പാവോ ചേച്ചി …”

“പിന്നല്ലാതെ ….ഇനി ഇങ്ങനെ ചെയ്യരുത് കേട്ടല്ലോ!!”

“ചേച്ചിയല്ലേ തുണിയൊന്നും ഇല്ലാതെ കെട്ടിപിടിച്ചു കിടക്കാം ന്നു പറഞ്ഞെ….”

“അതിനു കുഴപ്പമൊന്നും ഇല്ല! പക്ഷെ നീയെന്തിനാ അതെടുത്തു കയറ്റാൻ പോയെ …..”

“ഓഹോ ഇപ്പൊ കുറ്റം മുഴുവനും എന്റെയായോ ….ചേച്ചിയല്ലേ അത് ഉള്ളിലേക്ക് വെച്ചിട്ട് എന്നോട് കിടക്കാൻ പറഞ്ഞെ ….!!!”

“ഞാനാണോ പറഞ്ഞെ ….!!”

“ഓർമയുണ്ടാകില്ല !! എനിക്കറിയാം…പോവ്ട്ന്ന്!!!”

“അത് ചേച്ചിക്ക് ….”

“എന്നിട്ട് എനിക്ക് വരാൻ പോകുമ്പോ ഞാൻ ഊരാൻ നോക്കിയതാ രണ്ടുവട്ടം, അപ്പോഴൊക്കെ ചേച്ചിയെന്യാ വേണ്ട ….ന്നു പറഞ്ഞിട്ട് എന്നെ ഇറുക്കി കെട്ടിപിടിച്ചു ഉമ്മ വെച്ചത് ….”

“സോറി!!!”

“സോറി ന്നു പറഞ്ഞിട്ട് … കാര്യോം ഉണ്ടോ, ഇതിനി കുഞ്ഞാവുമോ ചേച്ചി.”

“…ഛീ, അടങ്ങി കിടക്ക്”

“ഉം…” കാർത്തിക്ക് ഒന്നുടെ അമർന്നതും അവന്റെ പൗരുഷം കനിയുടെ ഉള്ളിലേക്ക് പൂർണമായും കടന്നതും അവളൊന്നു ഞെരങ്ങി. അവൾ കണ്ണടച്ചുകൊണ്ട് കാർത്തിക്കിന്റെ പൗരുഷത്തെ ഇതളുകലൾക്കിടിയിൽ അമർത്തിയിറക്കിയപ്പോൾ, അത് വീണ്ടും ബലം വെച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

“ചേച്ചി…….” മകന്റെ ഉഗ്രരൂപിയെ ഉള്ളിലാക്കി പുലർകാല തണുപ്പിൽ സുഖിച്ചു മൂളുമ്പോ കാർത്തിക് അവളെ വീണ്ടും വിളിച്ചു.

“ഇന്നലെ ചെയ്തപോലെ അടിക്കട്ടെ ….”

“ഉം …..” നാണിച്ചുകൊണ്ട് കനി, മെത്തയിൽ മുഖം പൂഴ്ത്തി ചിരിച്ചതും കാർത്തിക് അവളിൽ നിന്നും പതിയെ എണീറ്റുകൊണ്ട് ഒന്നുടെ അമർന്നതും കനി “ആഹ് പതിയെ മോനു …..പതിയെ ഊരിയിട്ട് ആഴത്തിൽ കയറ്റ്…..”

“ചേച്ചിയുടെ ഉള്ളിൽ നിറയെ നനഞ്ഞു ഒഴുകുന്നുണ്ട് …..”

“ആഹ് …കാർത്തി..മോനു ….ആഹ്ഹ”

കാർത്തിക് ചിണുങ്ങിക്കൊണ്ട് അവളുടെ പഞ്ഞിപോലുള്ള മാറിടത്തെ ഇരുകൈകൊണ്ടും കുഴച്ചു മറിച്ചു. നിഷിദ്ധരതിയുടെ ചൂടും ലഹരിയും രണ്ടാളുടെയും മനസ്സിൽ പുതുമയുള്ള അനുഭവമായിരുന്നു.

“മോനു ….എനിക്ക് വരുന്നു… സ്പീഡിൽ അടിക്ക്…..ആഹ്” കനി ഒരുകൈകൊണ്ടവളുടെ കന്ത് ഞെരടുകയും ചെയ്തപ്പോൾ അവളുടെ യോനിയിൽ നിന്നും വികാര തള്ളിച്ചയിൽ കൊഴുപ്പു ഉരുകി ചീറ്റി.

“ചേച്ചി എനിക്കും വരുന്നു ….എടുക്കട്ടേ ഞാൻ ….”

“ഉഹും …..ഉള്ളിലേക്ക് ഒഴുക്ക് കാർത്തി….”

“അഹ് ആഹ് അഹ്….” രണ്ടാളും ഒരുമിച്ചു രതിമൂര്ഛയടഞ്ഞുകൊണ്ട്
കിതച്ചതും കാർത്തിക് തന്നെ ഇന്നലെ രാത്രിമുതൽ എത്ര വട്ടം അവൻ തന്റെയുള്ളില് ബീജം നിറച്ചെന്നു ആലോചിച്ചു. കാർത്തിക് കനിയുടെ മുതുകിൽ കിടന്നു കിതച്ചുകൊണ്ട് മയങ്ങിയതും. കനി പതിയെ നിരങ്ങിയതും അവളുടെ കള്ള കുട്ടൻ, ഉൾപൂവിൽ നിന്നും തളർന്നുകൊണ്ട് പുറത്തേക്ക് വന്നു. കനിയതിനെ കയ്യിലെടുത്തുകൊണ്ട് നാവുകൊണ്ട് നക്കി തുടച്ചപ്പോൾ, പാതി മയക്കത്തിൽ കാർത്തിക് “ഉഹും ….വേണ്ട” എന്നൊക്ക മൂളി. കനി കള്ള ചിരി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ബാത്റൂമിലേക്ക് നടന്നു.

ഷവറിൽ നനയുമ്പോ അവളുടെ മനസ്സിൽ ഇനി വരാൻ പോകുന്ന നാളുകളെ കുറിച്ചോർത്തപ്പോൾ അവൾക്ക് എന്തെന്നില്ലാത്ത ആഹ്ലാദം തോന്നി. രതിമൂർച്ചകളുടെ കൊമ്പും കുഴൽ വിളിയും അവളുടെ മനസിലേക്ക് വന്നണയുമ്പോൾ കാർത്തിക്കിന്റെ ആവേശവും തന്നോടുള്ള മോഹവും എത്രയുണ്ടെന്നവളോർത്തു. പിയേഴ്സ് സോപ്പ് തേച്ചുകൊണ്ട് കൈയും കാലും മുഖവും നനയിച്ചു. തുടയിടുക്കിൽ കാർത്തിക്കിന്റെ പ്രേമസായൂജ്യം അവൾ കഴുകുമ്പോ തനിക്കിന്നലെ എത്രവട്ടമാണ് രതിമൂര്ച്ഛയുണ്ടായതെന്നവളോർത്തു.
മനസ് നിറഞ്ഞുകൊണ്ട് നനഞ്ഞ മുടി ടവ്വലിൽ ചുറ്റി, ചുണ്ടിലൊരു മൂളിപ്പാട്ടുമായി ബെഡ്റൂമിലേക്ക് കാലെടുത്തുവെച്ചതും ബാത്റൂമിലെ അരികിൽ ഒളിഞ്ഞിരുന്ന കാർത്തിക് അവളെ പിന്നിലൂടെ പിടിച്ചുകൊണ്ട് അവളെ പൊക്കി പഞ്ഞിമെത്തയിലേക്കിട്ടു…..

പക്ഷെ കനി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അരികിൽ കിടന്ന കാർത്തിക്കിന്റെ നഗ്നമായ ശരീരത്തിലേക്കമര്ന്നു. അവളുടെ തുടവരെ മാത്രം മറച്ചിരുന്ന ടവലിനു അവളുടെ മാറിടങ്ങളെ മറക്കാൻ ആവുമായിരുന്നില്ല, അത് കാർത്തിക്കിന്റെ നെഞ്ചിൽ ഉരുമ്മി കിടന്ന നിമിഷം.

“ചെക്കാ ….ഉറങ്ങിയില്ലേ നീ??”
കാർത്തിക്കിന്റെ കണ്ണിലേക്ക് നോക്കിയാണ് കനിയത് ചോദിച്ചത്, അവളുടെ ഈറൻ മുടിയിഴകളിലൂടെ വെള്ളം ഒറ്റി ഒറ്റി ഒഴുകുന്നുണ്ടായിരുന്നു ….

“എന്നെക്കൂടാതെ എന്തിനാ ഒറ്റയ്ക്ക് കുളിച്ചെ ??”

“ആഹാ …അതിപ്പോ തുടങ്ങി ആ ശീലം…..”

“ഞാനന്ന് കണ്ടില്ലേ ഒരു സ്വപ്നം ….അതിൽ അങ്ങനെയായിരുന്നു…..”

“ശോ….”

“അതിനിപ്പോ എന്താ ….”

“ചേച്ചിയുടെ ദേഹത്തു എത്ര കാക്കപുള്ളിയുണ്ട് എനിക്കറിയാം…”

“എങ്കിൽ പറ എത്രയുണ്ട് …”

“11…..”

“ഛീ ….ഇങ്ങനെയൊരു സാധനം, മാറങ്ങോട്ട്”

“എല്ലാം പറഞ്ഞപോലെ ചെയ്തു തരികയും വേണം …..എന്നിട്ട് വല്ലാത്ത സാധനം, ഇനി പറ …ഞാനൊന്നും ചെയ്യില്ല!!!!”

“അയ്യടാ, നോക്കിയേ എന്തൊരു കള്ള ലക്ഷണമാണെന്ന്, ഇന്നലെ വൈകീട്ട് നീയെന്നെ ചെയ്തത് അമ്മ കണ്ടോ ആവൊ ….നീയതെകുറിച്ചു വല്ലോം ഓർക്കുന്നുണ്ടോ ?.”

“കണ്ടു കാണും…ഉറപ്പല്ലേ….”

“നിനക്ക് പേടിയില്ലേ കാർത്തി ….”

“പേടിയൊക്കെയുണ്ട്, പക്ഷെ …. എന്തോ പ്രേമിക്കുമ്പോ ഒരു ധൈര്യമൊക്കെ കിട്ടുന്നുണ്ട് അതാവാം ….”

“ഓ ഒരു വല്യ കാമുകൻ വന്നേക്കുന്നു ….”

“എന്താ സംശയം!”

“മാറങ്ങോട്ട് ….” കാർത്തിക്കിനെ നെഞ്ചിൽ നിന്നും മാറ്റിക്കൊണ്ട് കനി വാർഡ്രോബ് തുറന്നു സാരിയെടുത്തു ഉടുത്തു.

*****************

കുളിച്ചു കസവു സാരിയുടുത്തു തലയിൽ തോർത്തും കെട്ടിക്കൊണ്ടു പൂജാമുറിയിൽ നിന്നും വിളക്ക് വെച്ചുകൊണ്ട് പ്രാർഥിക്കുന്ന കനിയെ രേവതി ഒരു നോക്ക് നോക്കി. കനിയുടെ മുഖത്തെ പ്രസാദം കണ്ടതും രേവതിയ്ക്കെല്ലാം മനസിലാക്കാമായിരുന്നു.

“അച്ഛനെവിടെ അമ്മെ ….”

“പുറത്തു പോയിരിക്കയാണ് ….”

രേവതിയുടെ നെറ്റിയിൽ ചന്ദനം ഇട്ടുകൊണ്ട് കനി അടുക്കളയിലേക്ക് നടക്കുമ്പോ, രേവതി കനിയുടെ കൈപിടിച്ചുകൊണ്ട് സോഫയിലേക്കിരുത്തി.

“മോളെ … അമ്മയ്‌ക്കെല്ലാം അറിയാം, അവനെ നിനക്ക് പിരിയാനാവില്ലെങ്കിൽ വേണ്ട. പക്ഷെ ….”

“ഇല്ലമ്മേ…..എനിക്കവനെ ഇനി ഒരിക്കലും മകനായി കാണാനാകില്ല.”

നാണത്തോടെ തലകുനിച്ചു ചിരിക്കുന്ന കനിയുടെ മുഖം ഉയർത്തിയപ്പോൾ രേവതി അവളുടെ കണ്ണിലേക്ക് തന്നെ നോക്കി. കനിയുടെ ഇടുപ്പിൽ നുള്ളികൊണ്ട് രേവതി അവളെയൊന്നു നോവിച്ചു.

“അവനോടു നീയെല്ലാം പറഞ്ഞോ അപ്പൊ?!!” പേടിച്ചുകൊണ്ട് രേവതിയത് ചോദിച്ചപ്പോൾ..

“ഇല്ലമ്മേ… അതൊരിക്കലും ഞാൻ പറയില്ല, എനിക്കതിനു കഴിയില്ല….”

“ആഹ് മോളെ ഈ കാര്യത്തിൽ ഉപദേശിക്കാനോ തിരുത്താനോ എനിക്കാവില്ല, മോള് ചെയുന്നത് ശെരിതന്നെയാണ് എന്ന് വിശ്വസിക്കാനാണിഷ്ടം.. പക്ഷെ അച്ഛനോട്…”

“അച്ഛൻ സ്വയം അറിഞ്ഞോട്ടെ അമ്മെ…”

“ഹം…”

അവർക്കൊരിക്കലും എതിർക്കാനാവില്ലെന്നു മാത്രമല്ല, പ്രകൃതിയുടെ വിധി അതാണ്, ഒരിക്കൽ അവളെ തീരാ ദുഖത്തിലേക്ക് തള്ളിവിട്ട അതെ ജീവൻ തന്നെ അവളുടെ കളിയും ചിരിയും മുഖത്ത് കൊണ്ടുവരുമ്പോ നോക്കി നിൽക്കാൻ മാത്രമേ രേവതിയ്ക്കയുള്ളു.

“ചേച്ചീ ….ബ്രെക്ഫാസ്റ് ആയോ, ഞാൻ റെഡിയായി….”

“ആഹാ, നല്ല കുട്ടി, നേരത്തെ എണീറ്റ് കുളിച്ചൊക്കെ വന്നല്ലോ! ബ്രെക്ഫാസ്റ് തരാം ഇരിക്ക് …” കനിയത് പറഞ്ഞുകൊണ്ട്, ഹൊട്ബോക്സിൽ നിന്നും ദോശ പ്‌ളേറ്റിലാക്കി ടേബിളിൽ അവനു നൽകി. കനിയും കഴിക്കാൻ തുടങ്ങുകയായിരുന്നു, രേവതി സാംബാർ വിളമ്പിയശേഷം കാർത്തികിന്റെയും കനിയുടെയും എതിരെ ചെന്നിരുന്നു. തന്നെ നോക്കി തല താഴ്ത്തി ചിരിക്കുന്ന കാർത്തിക്കിന്റെ മുഖത്തേക്കവർ നോക്കുമ്പോ, ഈ വീട്ടിൽ ഒരു മാസത്തോളം കൊണ്ടുള്ള അവന്റെ മാറ്റങ്ങൾ രേവതി ഓർത്തെടുത്തു. കാർത്തിക്കിന്റെ വസ്ത്രധാരണത്തിൽ പോലുമുണ്ട് ചെറിയ മാറ്റങ്ങൾ, എല്ലാത്തിലും ഒരു പുരുഷ ഭാവം, അവൻ മുൻപൊക്കെ ചെറിയ കാര്യങ്ങൾക്ക് പോലും കരയുന്നത് താൻ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. അവന്റെ ഉള്ളിലെ കുട്ടിത്തം മാറാതെ ഇരിക്കുന്നത് തന്റെ വളർത്തു ദോഷം കൊണ്ടും കൂടെയാണെന്ന് അവർ വിശ്വസിച്ചിരുന്നു, പക്ഷെ ഇന്നിപ്പോൾ അതെല്ലാം അവൻ മറികടന്നിരിക്കുന്നു, തെറ്റ് ചെയുകയാണെന്ന ബോധ്യം ഇരുവർക്കുമുണ്ടെങ്കിലും അതിലുമൊരു ധാർമികത അവർക്കുണ്ട്, അത് അംഗീകരിക്കാൻ താനും ദേവനും ബാധ്യസ്‌ഥനുമാണ്. വിവാഹമല്ല, കനിയുടെ സന്തോഷമാണ് വലുത്. അവരൊന്നിച്ചു ജീവിക്കുന്നെങ്കിൽ അത് അവരുടെ സൗകാര്യതയാണ്.

ബൈക്കിൽ കാർത്തിക്കിന്റെയൊപ്പം കയറി അവനെ വലം കൈകൊണ്ട് ചുറ്റിപിടിച്ചുകൊണ്ട് തന്നെ നോക്കി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് യാത്ര പറഞ്ഞ കനിയുടെ മുഖം രേവതി കാണുമ്പോൾ ദൈവം തന്റെ മകൾക്ക് നഷ്ടപ്പെടുത്തിയ സന്തോഷമെല്ലാം അവളുടെ ആ ചിരിയിൽ തിരികെ കിട്ടിയെന്ന് രേവതിക്ക് പൂർണ്ണ ബോധ്യമായി. ഉള്ളു നിറഞ്ഞ സന്തോഷം കൊണ്ട് നനവൂറുന്ന കണ്ണിലൂടെ അവരെ നോക്കുമ്പോ കനിയുടെ മുഖം പ്രഭയോടെ ജ്വലിക്കുന്നപോലെ രേവതിയ്ക്കു തോന്നി. ഒപ്പം കാർത്തിക്കിനും അവന്റെ സ്വഭാവത്തിലും മാറ്റങ്ങൾ കാണുമ്പോ ദേവനെ പറഞ്ഞു മനസിലാക്കാം എന്ന് ഓർത്തുകൊണ്ട് രേവതി മുറ്റത്തു നിന്നും വീടിന്റെ അകത്തേക്ക് ചെന്നു.

*******************************

“കാർത്തി…..”

അവന്റെ ആയുധത്തെ ഉള്ളിലെ ആഴത്തിൽ പൂഴ്ത്തി ഒളിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് അവന്റെ കാതോരം അവൾ ചുണ്ട് കൊണ്ട് കടിച്ചു വിളിച്ചു.

“ഉം….”

വിയർപ്പിറ്റുന്ന അവളുടെ കഴുത്തിൽ ചുണ്ടുരച്ചു ചപ്പിക്കൊണ്ട് കാർത്തിക്ക് മൂളികേട്ടു.

ഒപ്പം അരക്കെട്ടൊന്നുയർത്തി അവളിലേക്ക് ഒന്നുകൂടെ ആഴ്ന്നു.

“ആഹ്ഹ്….ഹ്മ്മ് കളയണ്ട…….ഇന്ന് രാത്രി മുഴുവൻ നീ എന്റെ ഉള്ളിൽ വേണം,….നിന്റെ ഭാരമെന്റെ മേലെ വേണം…”

കണ്ണ് കൂമ്പി കനിയത് പറഞ്ഞപ്പോൾ അവളുടെ ചുണ്ടിൽ ചുണ്ടുചേർത്തു അവളുടെ ഉള്ളറകൾ തന്നെ പിഴിയുന്ന നിർവൃതിയിൽ അവൻ അവളുടെ മാറിലെ ചൂടിലേക്ക് തലചായ്ചുകിടന്നു.
അവളിലെ അമ്മയുടെ താരാട്ടു കാമുകിയുടെ മിടിപ്പുകളായി അവന്റെ ചെവിയിൽ ഈണമിട്ടപ്പോൾ, പൂർണ്ണതയിലെത്തിയ കനി നിശ്വസിച്ചു.
ബാൽക്കണിയിലൂടെ എത്തിനോക്കിയ നിലാവ് അവരെ കണ്ടു തിളങ്ങി.

(ശുഭം)

അഭിപ്രായങ്ങൾ അറിയിക്കാൻ മറക്കല്ലേ മൂന്നും പേരും കാത്തിരിക്കുന്നു …….