കരിനാഗം

Karinaagam | Author : Chanakyan

നാഗങ്ങളെ കുറിച്ചുള്ള ഒരു കഥയാണിത്…

ഞാൻ എഴുതുന്ന മറ്റൊരു myth…

നിങ്ങൾ കണ്ടും കേട്ടും അറിഞ്ഞിട്ടുള്ള നാഗകഥകളിൽ നിന്നും സർപ്പ കഥകളിൽ നിന്നും അല്പം വ്യത്യാസം ഉണ്ടായിരിക്കും എന്റെ കഥയ്ക്ക്….

അത്‌ കഥക്ക് വേണ്ടി ചെയ്തിട്ടുള്ളതാണ്…

പിന്നെ ഇതിലെ സ്ഥലവും കഥാപാത്രങ്ങളും മറ്റും തികച്ചും എന്റെ ഭാവനയിൽ വിരിഞ്ഞതാണ്…. ജീവിക്കുന്നവരോ മരിച്ചവരുമായോ ഇതിന് ഒരു ബന്ധവുമില്ല…

അപ്പൊ കഥയിലേക്ക് കടന്നോളുട്ടോ 🤗
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
രാജസ്ഥാനിലെ രാജ്ഘട്ട് മേഖല.

അവിടെ സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന ഒരു കൊച്ചു ഗ്രാമമാണ് രംഗസ്ഥൽ.

വികസനം തീരെ എത്തി നോക്കാത്തതും പാവപ്പെട്ട ജനങ്ങൾ അധിവസിക്കുന്നതുമായ ഒരു ഗ്രാമം.

അധികവും മണലാരണ്യമായിരുന്നു അവിടമാകെ.

അതിനാൽ തന്നെ കുടിവെള്ള ക്ഷാമം അവിടെ രൂക്ഷമായിരുന്നു.

അവർക്ക് ആവശ്യമായ ജലം അല്പം ദൂരെയായി ഒഴുകുന്ന സമ്പാതി നദിയിൽ നിന്നും കുടങ്ങളിൽ നിറച്ചു തല ചുമടായി സ്ത്രീകൾ കൊണ്ടു വരികയായിരുന്നു പതിവ്.

ഒരുപാട് ആളുകൾ ചെറു കുടിലുകൾ കെട്ടി ആ ഗ്രാമത്തിൽ വസിച്ചു പോന്നു.

ഒട്ടകത്തെ വളർത്തുന്നതും അതിന്റെ വിൽപ്പനയും തന്നെയായിരുന്നു മിക്കവരുടെയും ഉപജീവന മാർഗം.

സ്ത്രീകൾ കരകൗശല വസ്തുക്കൾ നിർമ്മിക്കുന്നതിൽ നിപുണരുമായിരുന്നു.

ഒരു ഗോത്ര സംസ്കാരം അവർക്കിടയിൽ നിറഞ്ഞു നിന്നു

ആ ഗ്രാമത്തെ നിയന്ത്രിച്ചിരുന്നത് ചന്ദ്രശേഖർ ആസാദ് എന്നൊരാൾ ആയിരുന്നു.

അദ്ദേഹമായിരുന്നു ആ ഗ്രാമത്തിന്റെ തലവൻ.

അഥവാ ഗ്രാമമുഖ്യൻ.

അദ്ദേഹത്തിന് പ്രിയ പത്നി ഉമാദേവി കൂടാതെ മൂന്നു മക്കൾ.

മൂത്തവൻ അമിത് ആസാദ് രാഷ്ട്രീയക്കാരൻ ആയിരുന്നു.

പ്രമുഖ ദേശീയ പാർട്ടിയിലെ അംഗം.

അതിലുപരി പഞ്ചായത്ത്‌ പ്രസിഡന്റും.

ഇളയവൾ ആലിയ ആസാദ് കോളേജ് സ്റ്റുഡന്റ്.

മൂന്നാമത്തവൾ കജോൾ ആസാദ് ഹയർ സെക്കന്ററി വിദ്യാർത്ഥിനി.

ആസാദ് കുടുംബത്തിന്റെ നിയന്ത്രണത്തിൽ ആയിരുന്നു രംഗസ്ഥൽ എന്ന ഗ്രാമം.

ആ കുടുംബത്തെ ആശ്രയിച്ചാണ് ജനങ്ങൾ അവിടെ ജീവിതം കഴിച്ചു കൂട്ടിയത്.

ഗ്രാമത്തിലെ രംഗോലി ഉത്സവം അടുത്തിരിക്കുന്ന നേരം.

ജനങ്ങൾ ഒന്നാകെ ആഘോഷതിമിർപ്പിൽ ആണ്

പട്ടിണിയും പരിവട്ടവും മറന്ന് എല്ലാവരും ഒരുപോലെ കൊണ്ടാടുന്ന ഒരുത്സവം അതാണ് രംഗോലി.

മൂന്ന് ദിവസം നീണ്ടു നിൽക്കുന്ന ഉത്സവത്തിൽ വിവിധ തരം കലാപരിപാടികളും ചടങ്ങുകളും ഒട്ടക പ്രദർശനങ്ങളും കരകൗശലവസ്തുക്കളുടെ പ്രദർശനവും ഗോത്ര വിഭാഗത്തിന്റെ കലാ പ്രദർശനവും മറ്റും ഉണ്ടാകും.

ഈ പരിപാടി കാണാൻ ഇന്ത്യയുടെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളിൽ നിന്നും നിരവധി ആളുകൾ, ടൂറിസ്റ്റുകൾ എന്നിവർ രംഗസ്ഥൽ ഗ്രാമത്തിലേക്ക് ഒഴുകിയെത്തുമായിരുന്നു.

അതിലൂടെ ഒരുപാട് വരുമാനം അങ്ങോട്ടേക്ക് ഒഴുകുമായിരുന്നു.

അങ്ങനെ ഉത്സവം തുടങ്ങാൻ രണ്ടു ദിവസം ബാക്കി നിൽക്കെ രംഗസ്ഥൽ ഗ്രാമം ഉണർന്നത് ഒരു കൂട്ടകരച്ചിൽ കേട്ടാണ്.

ആസാദ് കുടുംബത്തിന്റെ വീടിനു മുന്നിൽ ആയിരുന്നു ആ നിലവിളി.

ഒരു സ്ത്രീ നിലത്തു കുത്തിയിരുന്നു നെഞ്ചത്തടിച്ചു കൊണ്ട് വിലപിച്ചു.

ആ ഗ്രാമത്തിലെ മുഴുവൻ ജനങ്ങളും അവിടെ സന്നിഹിതരായിരുന്നു.

ചന്ദ്രശേഖർ ആസാദും ഭാര്യ ഉമാദേവിയും മക്കളും വീടിന് പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി വന്നു.

ചന്ദ്രശേഖർ അങ്ങോട്ട് വന്നതും അവിടുത്തെ ജോലിക്കാർ കല്ല് പാകിയ മുറ്റത്ത് ഒരു ചൂരൽ കസേര കൊണ്ടു വച്ചു.

ആജാനുബാഹുവായ അയാൾ ആ കസേരയിൽ ഞെരുങ്ങിയിരുന്നു.

അദ്ദേഹത്തെ കണ്ടതും മുന്നിലുള്ള സ്ത്രീ തന്റെ കരച്ചിലിന്റെ തോത് കുറച്ചു.

“ഭയ്യാ എന്റെ ഇളയമകളെ കാണ്മാനില്ല “

ആ അമ്മ നെഞ്ചത്തടിച്ചു കൊണ്ട് പൊട്ടി കരഞ്ഞു.

അതു അവിടെ കൂടിയിരിക്കുന്ന പലരിലേക്കും സന്താപ തരംഗങ്ങൾ പടർത്തി.

“എന്തുപറ്റി നിന്റെ മോൾക്ക്?തെളിച്ചു പറാ”

ചന്ദ്രശേഖറിന്റെ ശബ്ദം അവിടെ ഉയർന്നു.

“ഇന്നലെ ഗ്രാമത്തിലെ കടയിൽ പാല് കൊണ്ടു കൊടുക്കാൻ പോയതാണ് ഭയ്യാ….പിന്നീട് ഒരു വിവരവുമില്ല എന്റെ മോളെ തട്ടിക്കൊണ്ടു പോയതാ”

“ആര്?”

“ജഗൻജ്ജായുടെ മകൻ”

“നിങ്ങൾക്കുറപ്പാണോ?”

ചന്ദ്രശേഖർ പുരികമുയർത്തി സംശയത്തോടെ നോക്കി.

“അതെ ഭയ്യാ ഉറപ്പാണ് ”

ആ സ്ത്രീ ഊറി വരുന്ന കണ്ണുനീര് തുടച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു”

അതു കേട്ടതും ചന്ദ്രശേഖറുടെ മുഖം കോപം കൊണ്ട് ജ്വലിച്ചു.

“മുന്നാ……….”

അദ്ദേഹത്തിന്റെ അലർച്ച അവിടെ മുഴങ്ങി.

അവിടെ കൂടി നിന്നവരിൽ നിന്നും ആജാനുബാഹുവായ ഒരാൾ ചുവന്ന ബനിയനും ലുങ്കിയും ധരിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങോട്ടേക്ക് വന്നു.

“ഭയ്യാ”

“മുന്നാ വൈകുന്നേരത്തിന് മുന്നേ ആ പെൺകുട്ടിയെ കണ്ടു പിടിക്കണം…അവൾക്ക് ഒരു പോറലുപോലും ഏൽക്കരുത്”

“ശരി ഭയ്യാ”

മുന്ന അദ്ദേഹത്തെ ഒന്നു വണങ്ങി.

അതിനു ശേഷം കുറച്ചു ഗഡാഗഡിയന്മാരുമായി തിരച്ചിലിനായി മതിൽക്കെട്ടും കടന്നു പുറത്തേക്ക് പോയി.

“അമിത്”

ചദ്രശേഖറുടെ നീട്ടിയുള്ള വിളി കേട്ട് മകൻ അമിത് അങ്ങോട്ടേക്ക് ഓടി വന്നു.

“ദാദ പറയ്”

“മോനെ നീയും നിന്റെതായ രീതിയിൽ അന്വേഷിച്ചോളൂ…..ആ പെൺകുട്ടിയെ ഉടനെ കണ്ടെത്തണം”

“ശരി ദാദ”

അമിത് തല കുലുക്കി.

അതിനു ശേഷം ഫോണിൽ ആരോടോ സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് വീടിന്റെ ഉള്ളറയിലേക്ക് പോയി.

അപ്പോഴും ആ വീടിന്റെ മുറ്റത്ത് ആളുകൾ തിങ്ങി നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു.

ചന്ദ്രശേഖർ അവിടുന്ന് എണീറ്റു നേരെ ഉള്ളിലേക്ക് പോയി.

അദ്ദേഹത്തിന് പുറകെ ഉമാദേവിയും വന്നു.

“ഉമാ മഹി എവിടെ?”

“ചന്ദ്രഭയ്യാ അവൻ ആലിയ മോളെ കൂട്ടാനായി റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിലേക്ക് പോയി”

“പോയിട്ട് കുറെ നേരമായോ?”

“ഉവ്വ് അര മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞു കാണും”

അതു കേട്ടതും ചന്ദ്രശേഖർ ഫോണെടുത്തു കോൺടാക്ട്സിൽ മഹി എന്ന് സേവ് ചെയ്തിരിക്കുന്ന നമ്പറിലേക്ക് കാൾ ചെയ്തു.

മറുവശത്തു കാൾ കണക്ട് ആയതും ചന്ദ്രശേഖർ എന്തൊക്കെയോ നിർദ്ദേശങ്ങൾ നൽകി.

മൂന്ന് മിനുട്ട് നീണ്ടു നിന്ന സംസാരം അവസാനിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് അയാൾ ഫോൺ കാൾ കട്ട്‌ ചെയ്തു.

അപ്പോൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുഖം വളരെ പ്രസന്നമായിരുന്നു.

ആശ്വാസത്തോടെ അദ്ദേഹം പ്രാതൽ കഴിക്കാനായി ഉള്ളിലേക്ക് പോയി.

ഈ സമയം നാഷണൽ ഹൈവേയിലൂടെ ഒരു മോഡിഫൈഡ് ഥാർ ജീപ്പ് സാവധാനം പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

അപ്പോഴാണ് അതു ഓടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന ആൾക്ക് ഒരു ഫോൺ കാൾ വന്നത്.

അതു കഴിഞ്ഞതും അതു ഓടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന ആളുടെ മുഖം വിവർണ്ണമായി.

അതൊരു പുരുഷൻ ആയിരുന്നു.

ഗിയർ ചേഞ്ച്‌ ചെയ്ത് അവൻ വണ്ടി വെടിച്ചില്ല് പോലെ പായിച്ചു.

ഹൈവേയിലൂടെ വായുവിനെ കീറിമുറിച്ചുകൊണ്ട് ആ ജീപ്പ് മരണവെപ്രാളത്തിൽ പാഞ്ഞു.

റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ ആയിരുന്നു അവന്റെ ലക്ഷ്യം.

പതിനഞ്ച് മിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞതും ആ ജീപ്പ് മുക്തപൂർ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ എത്തി.

അതിന്റെ പ്രവേശന കാവടവും കഴിഞ്ഞ് പാർക്കിങ്ങിൽ ആണ് ആ ജീപ്പ് വന്നു വിശ്രമിച്ചത്.

ഡൽഹിയിൽ നിന്നുള്ള ട്രെയിനിന്റെ അറിയിപ്പ് ലഭിച്ചതും ജീപ്പിന്റെ ഡ്രൈവിംഗ് സീറ്റിൽ നിന്നും ഒരാൾ പതിയെ ഇറങ്ങി.

നീല ഷർട്ടും കറുത്ത ജീൻസ് പാന്റ്സും ആയിരുന്നു അവൻ ധരിച്ചിരുന്നത്.

നല്ല ഒത്ത ശരീരം ആണെന്ന് ഷർട്ടിനു വെളിയിൽ ഉന്തിനിൽക്കുന്ന ദൃഢ പേശികൾ വെളിവാക്കി.

കൈകളിൽ ഞരമ്പുകൾ കെട്ടു പിണഞ്ഞു വീർത്തുന്തി നിൽക്കുന്നു.

പുറത്തേക്ക് നീട്ടി വളർത്തിയ ചെമ്പൻ മുടിയിഴകൾ കാറ്റിൽ പാറിക്കളിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

നല്ല ഒതുക്കമുള്ള താടിയും മീശയും ആയിരുന്നു അവന് ഉണ്ടായിരുന്നത്.

കഴുത്തിൽ ചരടിൽ കോർത്ത പാമ്പിന്റെ ലോക്കറ്റ് അങ്ങനെ തിളങ്ങി നിന്നു.

വലതു കയ്യിലെ ഇടി വള അവൻ ഉള്ളിലേക്ക് കയറ്റി വച്ചു.

അത്‌ സാധാരണമായ ഒന്നായിരുന്നില്ല.

ഒരു നാഗത്തിന്റെ രൂപം ആയിരുന്നു അതിന്.

പറഞ്ഞു ചെയ്യിച്ചതെന്ന് വ്യക്തം.

അറിയിപ്പ് കേട്ട മാത്രയിൽ അവൻ റയിൽവേ സ്റ്റേഷന്റെ ഉള്ളിലേക്ക് കടന്നു ചെന്നു.

അപ്പോഴേക്കും ഡൽഹിയിൽ നിന്നുള്ള രാജസ്ഥാനി എക്സ്പ്രസ്സ്‌ ഒന്നാമത്തെ പ്ലാറ്റ്ഫോമിൽ ചിന്നം വിളിയോടെ എത്തി ചേർന്നിട്ടുണ്ടായിരുന്നു.

S3 കൂപ്പയും നോക്കി അവൻ പുറകിലേക്ക് നടന്നു.

നാല് കൂപ്പകൾ കഴിഞ്ഞ് അഞ്ചാമത്തേതിൽ S3 എന്ന് എഴുതിയത് കണ്ടു.

അതിന്റെ വാതിലിലേക്ക് കണ്ണും നട്ടുകൊണ്ട് അവൻ കൈകൾ കെട്ടി നിന്നു.

ഈ സമയം ആലിയ മുതുകിൽ വലിയൊരു ട്രാവൽ ബാഗും കയറ്റി വച്ചു S3 യിൽ നിന്നും പതുക്കെ പ്ലാറ്റ്ഫോമിലേക്ക് ഇറങ്ങി.

ഒരു ടോപ്പും ജീൻസും ആയിരുന്നു അവളുടെ വേഷം.

ടോപ്പിൽ ആകെ ചുളിവുകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു.

കൺതടങ്ങളിൽ ഉറക്കക്ഷീണം ഘനീഭവിച്ചു കിടക്കുന്നു.

ഉള്ളം കയ്യിൽ വില കൂടിയ മൊബൈൽ ഫോൺ മുറുകെ പിടിച്ചിരിക്കുന്നു.

സ്ഥാനം തെറ്റി കിടക്കുന്ന ബ്രായുടെ കറുത്ത വള്ളി ആലിയ ശരിയാക്കിയിട്ടു.

അതിനു ശേഷം അവൾ മുഖമുയർത്തി നോക്കിയതും കണ്ടത് തന്നെ നോക്കി ചിരിക്കുന്ന അവനെ ആയിരുന്നു.

അവന്റെ നക്ഷത്ര കണ്ണുകളിൽ ആയിരുന്നു അവളുടെ കണ്ണുകൾ ഉടക്കിയത്.

അതു കണ്ടതും നറു പുഞ്ചിരി ആ വരണ്ട അധരങ്ങളിൽ തെളിഞ്ഞു.

ആ കണ്ണുകൾ കാണുന്തോറും താൻ അതിൽ അലിഞ്ഞില്ലാതാകുന്ന പോലെ അവൾക്ക് തോന്നി.

ഏതൊരാളെയും ആകർഷിക്കാൻ തക്ക ശക്തിയുള്ള നക്ഷത്ര കണ്ണുകളായിരുന്നു അത്.

അതു കണ്ടതും ആലിയയുടെ ചുണ്ടുകൾ മന്ത്രിച്ചു.

“മഹി ഭയ്യാ”

അവൾ എല്ലാം മറന്നുകൊണ്ട് ഓടി വന്നു അവന്റെ നെഞ്ചിൽ പറ്റി ചേർന്നു കിടന്നു.

അവളുടെ മാറിടം അവന്റെ ദൃഢമായ നെഞ്ചിൽ ഞെരിഞ്ഞമർന്നു.

മഹി സന്തോഷത്തോടെ അവളുടെ നെറുകയിൽ തലോടി.

“ആലിയ മോളെ യാത്രയൊക്കെ എങ്ങനെ?”

“സുഖം “

ആലിയ ഒറ്റവാക്കിൽ മറുപടി നൽകി.

അതിനു ശേഷം അവന്റെ നെഞ്ചിടിപ്പ് ശ്രവിച്ചുകൊണ്ട് അവൾ ഒരു പൂച്ചക്കുഞ്ഞിനെ പോലെ ആ മാറിൽ പറ്റി ചേർന്നു.

മഹി നേരിയ ഗൗരവത്തോടെ അവളെ തന്നിൽ നിന്നും പിടിച്ചു മാറ്റി.

എന്നാൽ അവൾ കുതറിക്കൊണ്ട് വീണ്ടും അവനിലേക്ക് പറ്റിച്ചേർന്നു.

എന്നാൽ മഹി ആലിയയെ ബലമായി തന്നിൽ നിന്നും പറിച്ചു മാറ്റി ഒരടി അകലത്തിൽ നിർത്തി.

“നമുക്ക് പോകാം ആലിയ”

“ശരി മഹിഭയ്യാ”

അവൾ മനസ്സില്ലാ മനസോടെ സമ്മതമേകിയതും അവൻ അവളുടെ ചുമലിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന ബാഗ് വാങ്ങിയ ശേഷം മുന്നോട്ട് നടന്നു.

ആലിയ ഒരു കൊച്ചു കുഞ്ഞിനെ പോലെ മഹിയെ അനുഗമിച്ചു.

താറാവിനെ പോലെ നിതബമാട്ടിക്കൊണ്ട് കുണുങ്ങി കുണുങ്ങിയുള്ള അവളുടെ നടത്തം സ്റ്റേഷനിൽ കണ്ടു നിന്നവരിലേക്കും ചിരി പടർത്തി.

സ്റ്റേഷന് പുറത്തെത്തി ജീപ്പിലേക്ക് അവൾ ചാടിക്കയറി.

ബാഗ് പുറകിൽ വച്ചു മഹി ഡ്രൈവിംഗ് സീറ്റിലേക്ക് കയറിയിരുന്നു.

“മഹിഭയ്യാ എന്നെ ഓടിക്കാൻ പഠിപ്പിക്കില്ലേ, വാക്ക് തന്നത് ഓർമയില്ലേ?”

“ഹാ ഓർമയുണ്ട് ആലിയ…പിന്നീടൊരിക്കൽ ആവാം..ഇപ്പൊ ചെറിയൊരു പണിയുണ്ട്”

“ഓഹോ ആരുടെ കയ്യും കാലുമാ ഇന്ന് ഒടിച്ചിടാൻ പോകുന്നെ?”

ആലിയ വായ് പൊത്തി ചിരിച്ചു.

“അങ്കിതയെ നിനക്ക് അറിയില്ലേ? അവളെ ആരൊക്കെയോ ചേർന്ന് തട്ടിക്കൊണ്ട് പോയി”

“ഓഹ് ഗോഡ് എന്നിട്ട്? അങ്കിത സേഫ് ആണോ മഹിഭയ്യാ?”

“എവിടാണെന്ന് ചെറിയൊരു വിവരം കിട്ടിയിട്ടുണ്ട്….നിന്നെ വീട്ടിൽ കൊണ്ടു ചെന്ന് ആക്കിയ ശേഷം വേണം എനിക്കവളെ കണ്ടുപിടിക്കാൻ….ഗ്രാമം മുഴുവൻ അവൾക്ക് വേണ്ടി കാത്തിരിക്കുവാ”

“മഹി ഭയ്യാ എങ്കിൽ ഞാനും വരാം….നമുക്ക് ഒരുമിച്ചു കണ്ടുപിടിക്കാം”

“അതുവേണ്ട ആലിയ ഇത് അപകടം പിടിച്ച പണിയാണ്….എനിക്ക് റിസ്ക് എടുക്കാൻ പറ്റില്ല”

“അപ്പൊ സത്യായിട്ടും എന്നെ കൊണ്ടു പോകില്ലേ?”

ഇടുപ്പിൽ കൈകുത്തി മുഖം ചുളിച്ചുകൊണ്ട് അവൾ നോക്കി.

“പറ്റില്ല ആലിയ അയാം സോറി”

“ഓക്കേ എങ്കിൽ ഞാൻ മഹിഭയ്യയുടെ ലീലാവിലാസങ്ങൾ രാധമ്മയോട് പറയാം എന്താ പോരെ?”

ഭീഷണി നിറഞ്ഞ അവളുടെ ചോദ്യം അവന്റെ കാതിൽ പതിഞ്ഞു.

രാധമ്മ എന്ന പേര് കേട്ടതും മഹി കിടന്ന് വിറക്കാൻ തുടങ്ങി.

രാധമ്മ മഹിയുടെ അമ്മയാണ്.

അച്ഛൻ മോഹൻ മഹിയ്ക്ക് പത്തു വയസുള്ളപ്പോൾ ഇഹലോകവാസം വെടിഞ്ഞു.

അവരുടെ സീമന്ത പുത്രൻ ആയിരുന്നു മഹി എന്ന മഹാദേവ്.

മഹി കുഞ്ഞായിരിക്കെ കേരളത്തിൽ നിന്നും രാജസ്ഥാനിലേക്ക് കുടിയേറിയതാണ് അവരുടെ കുടുംബം.

ഒരു ഒളിച്ചോട്ട കല്യാണമായതിനാൽ ആസാദി കുടുംബം അവർക്ക് ഒരഭയം നൽകുകയായിരുന്നു.

പിന്നീട് മോഹൻ ആസാദി കുടുംബതിൻറെ കണക്കപിള്ളയായി മാറി.

ഉമാദേവിക്കും ചന്ദ്രശേഖരിനും അവർ സ്വന്തം കുടുംബത്തെ പോലെയായിരുന്നു.

പ്രത്യേകിച്ച് ഉമാദേവിക്ക് മഹി സ്വന്തം മകനെ പോലെ തന്നെയായിരുന്നു.

അവൻ വന്നു കയറിയ ശേഷമാണ് അവരുടെ കുടുംബം സാമ്പത്തികമായും മറ്റും ഉന്നതിയിൽ ആയതെന്ന് അവർ അന്ധമായി വിശ്വസിച്ചിരുന്നു.

എന്നാൽ മോഹന്റെ മരണം രാധയെ വല്ലാതെ തളർത്തി.

പിന്നെ കഷ്ടപ്പാടിലേക്കും ദുരിതത്തിലേക്കും ആണ്ടു പോയ ആ കുടുംബത്തെ സഹായിച്ചത് ആസാദി കുടുംബം തന്നെയായിരുന്നു.

പക്ഷെ അഭിമാനിയായിരുന്ന രാധ അത്തരം സഹായഹസ്തങ്ങളെ സ്നേഹപൂർവ്വം തഴഞ്ഞു.

അതിനു ശേഷം ആ കുടുംബത്തിലെ ജോലിക്കാരിയായി അവർ മാറി.

അടുക്കളയുടെ മേൽനോട്ടം രാധയ്ക്ക് ആയിരുന്നു.

അതിനിടയിൽ തന്റെ മകൻ മഹാദേവനെ അവൾ നന്നായി പഠിപ്പിച്ചു.

സൈക്കോളജിയിൽ പിജി കഴിഞ്ഞ് നെറ്റ് എക്സാം എഴുതി പാസ് ആയി മഹി നാട്ടിൽ വന്നിട്ട് കുറച്ചേ ആയുള്ളൂ.

അതും രംഗോലി ഉത്സവത്തിനു പങ്കെടുക്കാൻ.

മഹിയുടെ ആഗ്രഹം phd യ്ക്ക് ജോയിൻ ചെയ്യാനായിരുന്നു.

അപ്പോഴാണ് അമ്മയുടെ നിർബന്ധത്തിന് വഴങ്ങി അവൻ രംഗസ്ഥലിൽ എത്തിയത്.

തുടർന്നുണ്ടായ പ്രശ്നങ്ങളാണ് അല്പം മുന്നേ സംഭവിച്ചത്.

അമ്മയുടെ പേര് കേട്ടതും മഹി പൂണ്ടടക്കം വിറച്ചു.

“എന്തിനാ രാധമ്മയോട് പറയുന്നേ?”

“അയ്യേ വലിയ ചെക്കനായി എന്നിട്ട് ഇപ്പോഴും അമ്മക്കുഞ്ഞി ആണല്ലേ എന്തൊരു പേടി”

ആലിയ അവനെ കളിയാക്കി.

“ഞാൻ അമ്മക്കുഞ്ഞി തന്നെയാ കാരണം എനിക്ക് സ്നേഹിക്കാനും പിണങ്ങാനും അടി കൂടാനുമൊക്കെ എന്റമ്മ മാത്രേയുള്ളു…. സ്നേഹിക്കാൻ ഒരുപാട് പേരുള്ള നിനക്ക് അതു പറഞ്ഞാൽ മനസിലാവില്ല”

അതു കേട്ടതും ആലിയയുടെ മുഖം പൊടുന്നനെ മ്ലാനമായി.

മുഖത്തെ പുഞ്ചിരി എങ്ങോട്ടോ മാഞ്ഞുപോയി.

കാർമേഘങ്ങൾ ഇരുണ്ടു കൂടിയ വാനം പോലെ ആ മുഖത്തെ തെളിച്ചം മങ്ങി.

“സോറി മഹിഭയ്യാ ഞാൻ അറിയാതെ പറഞ്ഞു പോയതാ”

അവളുടെ ക്ഷമാപണം നിറഞ്ഞ നോട്ടം അവന്റെ നെഞ്ചിൽ തറഞ്ഞു കയറി.

“സാരമില്ല മോളെ”

“രാധമ്മ കൂടാതെ ഒരാളും കൂടിയുണ്ട് മഹിഭയ്യായെ സ്നേഹിക്കാൻ”

അവളുടെ കുസൃതി കണ്ണുകൾ തിളങ്ങി.

“അതാരാ”

“ഞാൻ തന്നെ”

ആലിയ പറഞ്ഞത് കേട്ട് മഹാദേവ് ഉറക്കെ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.

അതോടൊപ്പം ആലിയയുടെ ചെവിയിൽ അവന്റെ പിടുത്തം വീണു.

“ആാാഹ് മഹിഭയ്യാ വേദനിക്കുന്നു”

അവൾ കിടന്നു പിടഞ്ഞു.

പെട്ടെന്നു തന്നെ മഹി കൈ പിൻവലിച്ചു.

“ശ് ഹാ”

ആലിയ ചുണ്ട് കൂർപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ചെവി തിരുമ്മി.

ഇതൊക്കെ കണ്ട് ഉള്ളിലൂറുന്ന ചിരിയോടെ മഹി ജീപ്പ് മുന്നോട്ടേക്ക് എടുത്തു.

മുന്നേ വന്ന ഹൈവേയിലൂടെ തന്നെയായിരുന്നു അവർ തിരിച്ചു പോന്നത്.

ജീപ്പ് കൂടിയ വേഗതയിൽ മഹി ഓടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

അവൻ വല്ലാത്തൊരു പിരിമുറുക്കത്തിലായിരുന്നു.

അത്‌ മുഴുവൻ ആക്‌സിലേറ്ററിൽ ഞെരിച്ചമർത്തിക്കൊണ്ട് അവൻ തീർത്തു.

“എങ്ങോട്ടാ മഹിഭയ്യാ പോകുന്നേ?”

“ജോധ്പൂർ”

“അവിടെവിടാ അങ്കിത ഉള്ളത്?”

“ജമുനയിൽ”

അതു കേട്ടതും അവളുടെ നെഞ്ചിൽ ഭയമെന്ന കൊള്ളിയാൻ മിന്നി.

അത്‌ കണ്ടതും മഹിയുടെ ചുണ്ടിൽ പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു.

ഒപ്പം ഒരു മൂളിപ്പാട്ടും.

ജോധ്പൂർ രംഗസ്ഥലിൽ നിന്നും 50KM ദൂരമുള്ള പട്ടണം ആണ്.

എന്തെങ്കിലും ആശുപത്രി കാര്യങ്ങൾക്കോ ഉയർന്ന വിദ്യാഭ്യാസത്തിനോ അല്ലേൽ മറ്റു ആവശ്യങ്ങൾക്കോ ജോദപൂറിനെ ആണ് അവർ ആശ്രയിക്കുക.

ജോധ്പൂറിന്റെ പടിഞ്ഞാറ് ഭാഗത്തുള്ള ചേരി പോലുള്ള ഒരു ഭാഗമാണ് ജമുന എന്ന് അറിയപ്പെടുന്നത്.

അവിടുത്തെ അറിയപ്പെടുന്ന റെഡ് കോർണർ തന്നെയായിരുന്നു ജമുന.

രാജസ്ഥാനിലെ പ്രശസ്തമായ ചുവന്ന തെരുവ്.

വേശ്യലാലയങ്ങൾ തിങ്ങി നിറഞ്ഞയിടം.

ഒപ്പം കുറ്റവാളികളുടെ താവളവും.

അതിനാൽ തന്നെ കാക്കി കുപ്പായക്കാർ വഴി തെറ്റി പോലും അങ്ങോട്ട് പോകാറില്ലായിരുന്നു.

സത്യത്തിൽ അതൊരു അധോലോകം തന്നെയായിരുന്നു.

സഞ്ജീവ് കപൂർ എന്ന ഒറ്റക്കൊമ്പൻ ആയിരുന്നു അതിനെ നിയന്ത്രിച്ചിരുന്നത്.

മയക്കു മരുന്ന് മാഫിയയും സെക്സ് റാക്കറ്റും ആയുധ വിൽപ്പനയും ഒക്കെ ആയിരുന്നു അയാളുടെ പ്രധാന ബിസിനെസ്സ്.

വെള്ള കുപ്പായം അണിഞ്ഞ രാഷ്ട്രീയ കോമരങ്ങൾ പോലും അയാൾക്ക് കീഴിലായിരുന്നു.

വലിയൊരു സൈന്യം തന്നെ അയാൾക്കുണ്ടായിരുന്നു.

ജഗൻജ്ജായുടെ മകൻ അങ്കിതയെ കടത്തികൊണ്ട് പോയത് അങ്ങോട്ടായിരിക്കുമെന്ന് ഏകദേശം ഊഹം അവനുണ്ടായിരുന്നു.

1 മണിക്കൂർ യാത്ര പിന്നീട്ടതും അവർ ജോധ്പൂർ പട്ടണത്തിൽ എത്തി.

അവിടെ ഗ്രാമത്തിലെ കുറച്ചു ആളുകളും ചന്ദ്രശേഖറും ഒക്കെ എത്തിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു.

ആലിയയെ അദ്ദേഹത്തിന് കൈ മാറിയ ശേഷം മഹി ജീപ്പുമായി ജമുനയിലേക്ക് പോകാനുറച്ചു.

എന്നാൽ ഇതറിഞ്ഞതും ചന്ദ്രശേഖർ അവനെ വിലക്കി.

“വേണ്ട മോനെ സഞ്ജീവ്, അയാളൊരു മൃഗമാണ്….അതൊരു ചുഴിയും..
അങ്ങോട്ട് പോയവർ പിന്നിങ്ങോട്ട് തിരിച്ചു വന്ന ചരിത്രമില്ല അതുകൊണ്ട് മഹി നീ എടുത്തു ചാടരുത്”

“എനിക്കറിയാം ദാദ പക്ഷെ ഇപ്പൊ അതൊന്നും എന്റെ മനസിലില്ല….അങ്കിത മാത്രമാണ് എന്റെ മനസിൽ…അവളെ എനിക്ക് രക്ഷിക്കണം…അവളെയും കൊണ്ടേ ഞാൻ വരൂ”

മഹിയുടെ ദൃഢനിശ്ചയം കേട്ടതും ആലിയയിൽ ഒരു ഞെട്ടലുണ്ടായി.

മഹാദേവ് ഒരു തീരുമാനമെടുത്തു കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെയത് നടത്തിയിട്ടേ അടങ്ങൂ എന്ന് അവൾക്ക് നന്നായി അറിയുമായിരുന്നു.

ആലിയ നിരാശയോടെ അച്ഛനെ നോക്കി ചന്ദ്രശേഖറിൻറെ മുഖത്തും വിഷാദം അലട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

എന്നാൽ മഹിയുടെ മുഖത്തപ്പോഴും ഒരു പുഞ്ചിരി ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്നു.

അവന്റെ നക്ഷത്രകണ്ണുകൾ വല്ലാതെ തിളങ്ങി.

അവരോട് മടങ്ങി പോകാൻ നിർദ്ദേശിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ ജീപ്പിലേക്ക് കയറി.

ആലിയ എന്തോ പറയാനായി തുണിഞ്ഞതും മഹി ജീപ്പുമായി അകന്നിരുന്നു.

(തുടരും)

സ്നേഹത്തോടെ ചാണക്യൻ……..!!!!