ഗീതികയുടെ ഒഴിവ് സമയങ്ങൾ 23

Geethikayude Ozhivu Samayangalil Part 23 | Author : Smitha

[Previous Part]

---

എനിക്ക് മനസ്സിലായില്ല.
ഞാനയാളുടെ മുഖമൊന്നു സൂം ചെയ്തു.
അധികം പ്രായമുള്ള ആളല്ല.
താമസ സ്ഥലത്തിനടുത്ത് എവിടെയെങ്കിലും വെച്ച് കണ്ടതായി ഓര്‍ക്കുന്നുമില്ല.

ഫ്ലാറ്റ് സമുച്ചയത്തിലേക്ക് വരുന്നതില്‍ കുഴപ്പമില്ല.
പക്ഷെ ഞങ്ങളുടെ ഫ്ലാറ്റിലേക്ക് വരെണമെങ്കില്‍ അയാള്‍ ആരായിരിക്കണം എന്ന ചിന്ത എന്നെ കുഴക്കി.

മറ്റൊരു ഫീല്‍ഡില്‍ കെട്ടിടത്തിന്‍റെ തെക്കേ അറ്റത്ത് ദേവൂട്ടി നില്‍ക്കുന്നത് ഞാന്‍ കണ്ടു.
അയാള്‍ വീണ്ടും കതകില്‍ മുട്ടി.
പുറത്ത് കോളിംഗ് ബെല്‍ ഉണ്ട്.
എന്നിട്ടും അയാള്‍ കതകില്‍ മുട്ടിയാണ് താന്‍ പുറത്ത് നില്‍ക്കുന്ന കാര്യം അകത്തുള്ളവരെ അറിയിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നത്.
എന്തായിരിക്കാം കാരണം?

ആദ്യത്തെ ഫീല്‍ഡില്‍ കതകില്‍ മുട്ടുന്നത് കേട്ട് മൂവരും പരസ്പ്പരം നോക്കുന്നത് ഞാന്‍ കണ്ടു.

“ആരാ മാഡം ഇപ്പോള്‍ ഈ സമയത്ത്?”

ചാക്കോ എഴുന്നേറ്റു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.
താന്‍ അഴിച്ചിട്ട യോനിഫോം അയാള്‍ ചുറ്റും തിരഞ്ഞു.
ഗീതികയുടെ മുഖം ചകിതമായി.

“ഈശ്വരാ!”

അവള്‍ ഭയഭീതി നിറഞ്ഞ സ്വരത്തില്‍ പറഞ്ഞു.

“മേത്ത് ഒരു കഷണം തുണി പോലും ഇല്ലാതെ രണ്ടെണ്ണം എന്‍റെ ഫ്ലാറ്റില്‍..പുറത്ത് ആരോ നിക്കുന്നു! എന്നാ കാണുവാ? അകത്ത് ബാത്ത് റൂമിലെങ്ങാനും പോയി ഒളിക്ക്,”

“പെടയ്കകാതെ!”

ചാക്കോ ഭീഷണമായ സ്വരത്തില്‍ പറഞ്ഞു.

“ആദ്യം ആരാന്നു പോയി നോ …..!”

ചാക്കോ പറഞ്ഞു തീരുന്നതിനു മുമ്പായി കതക് തള്ളിത്തുറന്നുകൊണ്ട് അയാള്‍ അകത്തേക്ക് കയറി.

“എഹ്?”

ഭയചകിതനായി കുഞ്ഞുമോന്‍ തന്‍റെ വസ്ത്രങ്ങള്‍ തിരഞ്ഞു.

“മൈര്! മാഡം കതക് കുറ്റിയിട്ടില്ലയിരുന്നോ?”

അകത്തേക്ക് കയറി വന്ന അയാള്‍ മൂന്ന് നഗ്ന ശരീരങ്ങള്‍ കണ്ടു അമ്പരന്നു.

“എഹ്!!”

അയാള്‍ ചുറ്റും നോക്കി.

“ഞാനെവിടെയാ? വല്ല വേശ്യാലയത്തിലുമാണോ?”

അയാള്‍ കടന്നുവന്ന ഉടനെ, അയാള്‍ക്ക് മുഖം കൊടുക്കാതെ ശരവേഗത്തില്‍ ഗീതിക അകത്തേക്ക് പാഞ്ഞു.

“നിങ്ങള് രണ്ടും അണ്ടീം പറീം തൂക്കിയിട്ടോണ്ട് എന്നാ കാണിക്കുവാടാ?”

ദീര്‍ഘകായനായ ആ മനുഷ്യന്‍ കുഞ്ഞുമോനോടും ചക്കൊയോടും ചോദിച്ചു.
അതിനിടയില്‍ നാണവും ജാള്യതയും നിറഞ്ഞ മുഖങ്ങളോടെ അവരിരുവരും തങ്ങളുടെ വസ്ത്രങ്ങള്‍ എടുത്തണിഞ്ഞു.

“നിങ്ങള്‍ രണ്ടുപേരില്‍ നീയാണോടാ ചാക്കോ?”

അയാള്‍ ചാക്കോയോടു ചോദിച്ചു.
അയാള്‍ മുമ്പോട്ട്‌ വന്നു.

“അതെ,”

ചാക്കോ ശബ്ദം കടുപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു.

“നീയേതാ?”

“ഫ! പട്ടിക്കഴുവെരീടെ മോനെ!”

വെടിപൊട്ടുന്ന ഉച്ചത്തില്‍ അയാള്‍ അലറി.

“ആരാനെറെം വീട്ടിക്കേറി അവരാതം കാണിച്ചിട്ട് മൈരേ നീ എന്നോട് ചോദിക്കുവാണോ ഞാന്‍ ഏതാന്ന്?”

അടുത്ത നിമിഷം അയാളുടെ ബലിഷ്ടമായ കൈകള്‍ ചാക്കോയുടെ കഴുത്തില്‍ അമര്‍ന്നു.

“നിങ്ങള്‍ …”

അയാളുടെ കൈക്കുള്ളില്‍ മുകളിലേക്ക് ഉയര്‍ന്ന്‍ പൊങ്ങി ചാക്കോ വിക്കിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

“നിങ്ങള്‍ ആരാ?”

ഇതൊക്കെ കണ്ട് കുഞ്ഞുമോന്‍ നിന്നു വിറയ്കുകയാണ്.
അവന്‍ വാതില്‍ക്കലേക്ക് നോക്കി.

“ഓടിയെങ്ങനും രക്ഷപ്പെടാന്‍ നോക്കിയാ നിന്‍റെ അണ്ടി ഞാന്‍ കണ്ടിക്കും!”

അയാള്‍ കുഞ്ഞുമോന്റെ മുഖഭാവം കണ്ട് പറഞ്ഞു.

“മര്യാദയ്ക്ക് അവിടെ നിന്നോണം,”

ചാക്കോ വായുവില്‍ വിക്കാനും ചുമയ്ക്കാനും തുടങ്ങി.

“എന്‍റെ പെമ്പ്രന്നോത്തീനെ നിങ്ങള് രണ്ടുപേരും ഇവിടെയിട്ടാണോടാ എന്നും പണിയുന്നെ?”

അയാള്‍ ചോദിച്ചു.
അപ്പോഴാണ്‌ എനിക്ക് കാര്യം മനസ്സിലായത്!

ദേവൂട്ടിയുടെ ഭര്‍ത്താവ്!

“അത് ..അത്…”

ചാക്കോ വിക്കുകയാണ്.

“പറയെടാ!”

ചാക്കോയുടെ കഴുത്തില്‍ നിന്നും പിടി വിടാതെ അയാള്‍ കുഞ്ഞുമോനോട്‌ ചോദിച്ചു.

“അ …അത് ..അ …അതെ…”

അയാളുടെ നോട്ടം കണ്ടിട്ട് ഭയന്ന് പോയത് കൊണ്ടാവണം കുഞ്ഞുമോന്‍ പെട്ടെന്ന് തന്നെ സമ്മതിച്ചു.

“നീയൊക്കെ കളിച്ച് കളിച്ച് ഒള്ള കുണ്ണപ്പാല് മൊത്തം അവടെ മേത്ത് ചീറ്റിച്ചിട്ടാണോടാ അവളിത്രേം വെളുത്തെ? ഇവിടുന്ന് ഓടിപ്പോകുന്ന കണ്ടപ്പും അവടെ നെറം ഒക്കെ ഒന്ന് തെളിഞ്ഞിരിക്കുന്നപോലെ കണ്ടല്ലോ…”

അപ്പോള്‍ അതാണ് കാര്യം!
ഗീതികയെ അയാള്‍ ദേവൂട്ടിയായി തെറ്റിധരിച്ചിരിക്കുന്നു.
പെട്ടെന്ന് അകത്ത് കയറിയതിനാല്‍ അയാള്‍ക്ക് ശരിക്കും കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവില്ല.

ചാക്കോയെ അയാള്‍ നിലത്ത് നിര്‍ത്തി.
ചാക്കോയുടെ മുഖത്ത് അല്‍പ്പം ആശ്വാസംനിറഞ്ഞു.
പക്ഷെ അടുത്ത നിമിഷമാണ് അത് സംഭവിച്ചത്!
ചാക്കോയുടെ മുഖമടച്ച് അടി വീണു.
അയാള്‍ വട്ടം കറങ്ങി നിലത്തേക്ക് വെച്ചു വീണു.
അത് കണ്ട് കുഞ്ഞുമോന്‍ അലറി കരഞ്ഞു.

“മിണ്ടരുത്!”

കുഞ്ഞുമോനെ നോക്കി അയാള്‍ അലറി.

“ശബ്ദം പുറത്ത് കേട്ടാ പന്നീടെ തന്തേല്‍ പട്ടീടെ തള്ളയ്ക്കൊണ്ടായ മോനെ നിന്നെ ഞാന്‍ കണ്ടിക്കും…”

ചാക്കോ വിഷമിച്ച് എഴുന്നേറ്റു.
ആ നിമിഷം അയാള്‍ ചാക്കോയെ അയാള്‍ ആഞ്ഞു ചവിട്ടി.
നടുവിനേറ്റ ചവിട്ടില്‍ ദയനീയമായി വിലപിച്ചുകൊണ്ട് ചാക്കോ വീണ്ടും നിലത്തേക്ക് വീണു.

“മനസ്സിലായോടാ പട്ടീ, നിന്നെ ഞാനിങ്ങനെ പുന്നരിക്കുന്നത് എന്നേത്തിനാണ് എന്ന്?”

ചാക്കോയെ അയാള്‍ പിടിച്ച് എഴുന്നേല്‍പ്പിച്ചു.

“ഒന്ന് നീയെന്‍റെ പെമ്പ്രന്നോത്തിയോട് എന്നെ ഉപേക്ഷിക്കാന്‍ പറഞ്ഞു…അതിന് ഇത്…”

അയാള്‍ കൈ ഉയര്‍ത്തി ചാക്കോയുടെ മുഖത്ത് ആഞ്ഞടിച്ചു.

“രണ്ട്…അതറിഞ്ഞ എന്‍റെ മോള് കാരണം അന്വേഷിച്ചു …കണ്ടു പിടിച്ചു അവള്…നാട്ടില്‍ ഇപ്പം ഏറ്റവും ഹിറ്റായി ഓടുന്ന പാട്ട് എന്‍റെ പെമ്പ്രന്നോത്തീടെ താതിന്തം തക തിന്തമാ ..നിങ്ങടെ കൂടെ അവള് കളിക്കുന്ന സ്റ്റോറി… മാനവും മര്യാദയും ഒള്ള കൊച്ചുങ്ങക്ക് സഹിക്കാന്‍ പറ്റുന്ന കാര്യവാണോ സ്വന്തം അമ്മെ പറ്റി അങ്ങനെ കേക്കുമ്പം? എന്‍റെ കൊച്ച് ഇന്ന് വാഴയ്ക്ക് അടിക്കാന്‍ വെച്ച മരുന്നെടുത്ത് കുടിച്ചു ..”

അത് കേട്ട് ഞാന്‍ സ്തംഭിച്ചുപോയി.
ഈശ്വരാ!
അപ്പോള്‍ അയാള്‍ വന്നിരിക്കുന്നത്!
അയാള്‍ ചാക്കോയെ ഭീഷണമായി നോക്കി.

“അതിന് ഞാന്‍ ഓങ്ങി വെച്ചത് ഇതാ!”

അത് പറഞ്ഞ് അയാള്‍ മുഷ്ടിചുരുട്ടി അയാളുടെ മുഖത്തിടിച്ചു.
ചാക്കോയുടെ വായ്‌ പൊട്ടി, ചുണ്ടുകള്‍ മുറിഞ്ഞു.
അടുത്ത നിമിഷം രക്തം നിലയ്ക്കാതെ പുറത്തേക്ക് ഒഴുകി.
“

എന്‍റെ മോള് എന്തിനാ വേഷം കുടിച്ച് തന്നെത്താന്‍ ഇല്ലാതാക്കാന്‍ നോക്കീത് എന്നറിയണാഡാ മൈരുകളെ?”

നിലത്ത് വീണു കിടക്കുന്ന ചാക്കോയേയും കുഞ്ഞുമോനെയും നോക്കി അയാള്‍ ഗര്‍ജ്ജിച്ചു.

“കൂട്ടുകാരുടെ കളിയാക്കല്‍ സഹിക്കാന്‍ പറ്റാഞ്ഞിട്ട്… ഒരു സെക്കന്ഡ് പോലും വേസ്റ്റാക്കാതെ ആസ്പ്പത്രീല്‍ കൊണ്ടോയോണ്ട് മോള് രക്ഷപ്പെട്ടു… എന്‍റെ കൊച്ച് അങ്ങനെ ചെയ്തപ്പം മൈരുകളെ ഞാന്‍ മനസ്സി കുറിച്ച് നിന്‍റെ രണ്ടെണ്ണത്തിന്റേം വയറ്റീന്നു മൊലപ്പാല് ഞാന്‍ ചര്‍ദ്ധിപ്പിക്കൂന്ന്! വേശ്യക്കൊണ്ടായ മൈരുകള്‍ മൊലപ്പാല്‍ കുടിച്ചിട്ടൊണ്ടോന്നൊന്നും എനിക്കറീത്തില്ല…”

പിന്നെ നടന്നത് ഒരു താണ്ഡവമായിരുന്നു.
അയാളുടെ കൈകളും കാലുകളും അതിദ്രുതം ചലിച്ചു.
കുഞ്ഞുമോനും ചാക്കോയും ഒരുമിച്ച് അയാളെ എതിരിടാന്‍ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും അവരുടെ ശ്രമം വിഫമമായി എന്ന് മാത്രമല്ല അതയാളെ കൂടുതല്‍ പ്രകോപിതനാക്കി.
അതിന്‍റെ ഫലമായി മര്‍ദനമുറകള്‍ ഏറി.
അവരുടെ മുഖത്തും നെഞ്ചിലും വയറിലും നടുവിലും അയാളുടെ കൈക്കരുത്തും കാല്‍ക്കരുത്തും പതിഞ്ഞു.
അല്‍പ്പ നിമിഷങ്ങള്‍ക്കുള്ളില്‍ എഴുന്നേല്‍ക്കാന്‍ പോലും ത്രാണിയില്ലാതെ ഇരുവരും നിലത്തേക്ക് വീണ് ഞരങ്ങി, അനങ്ങി, കിടന്നു.

“ഫൂ!!”

ഇരുവരുടെയും മേലേക്ക് അയാള്‍ കാര്‍ക്കിച്ചു തുപ്പി.

“ഇവിടുന്ന് ഓടിപ്പോയില്ലേ ആ അവരാതി…”

അവരെ നോക്കി അയാള്‍ തുടര്‍ന്നു.

“ഇനി അവളെ കാണണം. കൊന്ന് ഈ കെട്ടിടത്തിന്‍റെ ഭിത്തിയേല്‍ ഒട്ടിച്ചുതേക്കാന്‍…”

അയാള്‍ പുറത്തേക്ക് പോയി.

“കു ..കുഞ്ഞ് ..മൊ ..ഒഹ്!! കുഞ്ഞ് മോനെ,”

ഞരങ്ങി വേദനിച്ച് ചാക്കോ കുഞ്ഞുമോനെ വിളിച്ചു.
കുഞ്ഞുമോന്‍ നിലത്ത് കിടന്നുകൊണ്ട് അയാളെ നോക്കി.

“നെനക്ക് എഴുന്നേല്‍ക്കാന്‍ പറ്റുവോ? പറ്റൂങ്കി എങ്ങനേം ദേവൂനെ വിവരം അറിയിക്ക്… അവളിപ്പം ആ സെക്രട്ടറീടെ വീട്ടി കാണും…”

അത് കേട്ട് കുഞ്ഞുമോന്‍ എഴുന്നേല്‍ക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു.
സാവധാനം അവന്‍ എഴുന്നേറ്റു നിന്നു.

“വേഗം അറിയിക്കടാ…”

ദയനീയമായ സ്വരത്തില്‍ ചാക്കോ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.

“അല്ലെങ്കി ആ പിശാച് അവളെ കൊല്ലും!”

ഇത്രയും കണ്ടു കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍, കാര്യങ്ങളെല്ലാം കൈ വിട്ടുപോകുന്നു എന്ന് എനിക്ക് തോന്നി.

ഗീതികയുടെ ജീവിതവും ഒരു പക്ഷെ അപകടത്തിലാകും.
ഇതിനൊക്കെ കാരണം ഞാനാണ്.
എന്‍റെ വൈകൃതചിന്തകളാണ് ഇതൊക്കെ തുടങ്ങി വെച്ചത്.
ഗീതികയ്ക്ക് മറ്റു പുരുഷന്മാരോട് ഒരു ആകര്‍ഷണം ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നത് നേര്.
പക്ഷെ തന്‍റെ വാക്കുകളും പ്രോത്സാഹനങ്ങളുമാണ് അത് ആളിക്കത്തിച്ചത്.
എനിക്ക് ഭയമേറി.
ഞാന്‍ പെട്ടെന്ന് വസ്ത്രം ധരിച്ചു,
ഹോട്ടല്‍ മുറിയുടെ വെളിയില്‍ കടന്നു.
കതക് പൂട്ടി പുറത്തേക്ക് നടന്നു.
ഏറ്റവുമാദ്യം കണ്ട ടാക്സിയില്‍ കയറി പെട്ടെന്ന് തന്നെ ഫ്ലാറ്റിലെത്തി.
ഗേറ്റിലെത്തിയ ഞാന്‍ അമ്പരന്നു.
ആളുകള്‍ കൂടി നില്‍ക്കുന്നു.
ആളുകളുടെ മുഖങ്ങളില്‍ സംഭ്രമവും പരിഭ്രാന്തിയും.
ടാക്സിയില്‍ നിന്നിറങ്ങി ഞാന്‍ അകത്തേക്ക് ഓടി.

“എന്താ? എന്ത് പറ്റി?”

ഞാന്‍ ആദ്യം കണ്ടയളോട് ചോദിച്ചു.
ടൌണില്‍ സൂപ്പര്‍മാര്‍ക്കറ്റ് നടത്തുന്ന രാഘവന്‍ ആണ് അയാള്‍.

“എന്താ എന്ത് പറ്റി രാഘവേട്ടാ? ആളുകള്‍ ഒക്കെ ഇങ്ങനെ?

“എഹ്?”

എന്നെക്കണ്ട് അയാള്‍ അദ്ഭുതപ്പെട്ടു.
അയാളുടെ മുഖത്ത് അതിയായ അതിശയവും അവിശ്വസനീയതയും നിറഞ്ഞു.

“രാജേഷോ! നീയെപ്പം വന്നു! നല്ല സമയത്താ നീ വന്നെ…നിന്‍റെ കൊച്ചിനെ നമ്മടെ സെക്യൂരിറ്റിക്കാര് രണ്ടുപേരും കൊല്ലാന്‍ നോക്കി…കഷ്ട്ടിച്ച് രക്ഷപ്പെട്ടു!!”

എനിക്ക് തലചുറ്റുന്നത് പോലെ തോന്നി.
ഞാന്‍ സമീപത്ത് കണ്ട ബെഞ്ചില്‍ ഇരുന്നു.

“ജയന് ..ജയന് എന്താ പറ്റിയെ? എന്ത്യേ ഗീത് ..ഗീതിക..എന്ത്യേ?”

“അപ്പം നീ കാര്യം ഒന്നും അറിഞ്ഞില്ല അല്ലെ?”

അയാള്‍ ചുറ്റും നോക്കി.

“ദേ! എല്ലാരും ഒന്ന് നോക്കിക്കേ!”

അയാള്‍ ചുറ്റുമുള്ളവരെ വിളിച്ചു.

“കൊച്ചിന്റെ അപ്പന്‍ രാജേഷ് വന്നുകെട്ടോ…”

എല്ലാവരുടെയും ശ്രദ്ധ എന്നിലായി.
അവരെല്ലാവരും എന്‍റെ സമീപത്തേക്ക് വന്നു.

“ചേട്ടാ കൊച്ചിന് എന്താ പറ്റിയെന്നു പറ!”

ഞാന്‍ ഉച്ചത്തില്‍, ദയനീയമായി ചോദിച്ചു.

“രാജേഷേ…”

ഗ്രൌണ്ട് ഫ്ലോറില്‍ താമസിക്കുന്ന ഫ്രാന്‍സീസ് എന്‍റെ എന്‍റെ തോളില്‍ പിടിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“പേടിക്കാന്‍ ഒന്നും ഇല്ലന്നാ പറഞ്ഞെ…കൊച്ച് നമ്മടെ സെക്യൂരിറ്റിക്കാരുടെ ഷെഡ്ഢില്‍ ഒണ്ടാരുന്നു.. ..ഇവിടെ രോഗികളെ ഒക്കെ കാണാന്‍ വരുന്ന ഗബ്രിയേല്‍ അച്ചനില്ലേ…? അച്ഛനാ ജയനെ അവമ്മാരുടെ ഷെഡ്ഢില്‍ കണ്ടത്…. അവമ്മാര് അതിനെ …..”

എന്‍റെ കണ്ണില്‍ ഇരുട്ട് കയറി.

ഞാന്‍ വിയര്‍ത്തു കുഴഞ്ഞു.

“കഴപ്പ് കേറിയാ മൈരുകള്‍ക്ക് ആണ്കൊച്ചാ പെങ്കൊച്ചാ എന്നൊന്നും നോക്കുവോ…ബോധം കെട്ടു കെടക്കുവാരുന്നു…ശകലം ബ്ലഡ് ഒക്കെ ഒണ്ട് കൊച്ചിന്റെ …”

വേറൊരാള്‍ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്ന ഫ്രാന്‍സീസിനെ വിലക്കി.

“രണ്ടിനേം പിടിച്ച് കെട്ടിഇട്ടിട്ടുണ്ട്…”

മറ്റൊരാള്‍ പറഞ്ഞു.

“പോലീസ് ഇപ്പം വരും…നാറികള്‍ കുറ്റം സമ്മതിചിട്ടില്ല…”

ഞാന്‍ എഴുന്നേറ്റു.

“രാജേഷ് ഹോസ്പിറ്റലിലേക്കണോ..നിക്ക് തന്നെ പോകണ്ട! ഞാനും വരാം!”

രമേശന്‍ ആണ് പറഞ്ഞത്.
ഞങ്ങള്‍ കൂട്ടുകാരാണ്.
അവിവാഹിതന്‍.
അറിയപ്പെടുന്ന യുവശാസ്ത്രജ്ഞന്‍.
അയാള്‍ തന്‍റെ കാറിറക്കി.
ഞാന്‍ അതില്‍ കയറി.
സമീപത്തെ ഹോസ്പിറ്റലില്‍ പോകവേ എന്‍റെ മനസ്സ് വല്ലാതെ കലുഷിതമായിരുന്നു.
ചാക്കോയും കുഞ്ഞുമോനും എങ്ങനെ ജയകൃഷ്ണനെ അപകടപ്പെടുത്തും?
ഹോട്ടല്‍ മുറിയില്‍ നിന്നും ഫ്ലാറ്റിലെത്താന്‍ ഞാനെടുത്തത് വെറും പത്ത് മിനിറ്റാണ്.
അതിനും എത്രയോ സമയം മുമ്പ് ചാക്കോ ഗീതികയോടൊപ്പമുണ്ടായിരുന്നു!
അപ്പോള്‍ എങ്ങനെയാണ് ചാക്കോ ജയകൃഷ്ണനെ അപകടപ്പെടുത്തുക!
കുഞ്ഞുമോനാകുമോ ഇനി?
അത് എന്തെങ്കിലുമാകട്ടെ!
കുഞ്ഞിനു ഒന്നും സംഭവിക്കാതിരുന്നാല്‍ മതിയായിരുന്നു!
കുഞ്ഞിലെ രതി വൈകൃതത്തിന് വിധേയനായി എന്‍റെ കുഞ്ഞ്!
അവന്‍റെ മനസ്സില്‍ ഇതില്‍ക്കൂടുതല്‍ ഒരു ട്രോമ ഇനി ഉണ്ടാവുമോ?
കുഞ്ഞിന്റെ മനസ്സില്‍ ആ മുറിവ് ഉണങ്ങാതെ കിടക്കില്ലേ?
ജീവിതാന്ത്യം വരെ?
അവന്‍റെ പഠനത്തെയും ഭാവിയേയുമൊക്കെ അത് ബാധിക്കില്ലേ?
ശിഷയാണ്!
ശിക്ഷ!
ഗീതികയെ ഇതില്‍ തനിക്ക് കുറ്റപ്പെടുത്താന്‍ പറ്റില്ല.
ഞാന്‍!
ഞാന്‍ മാത്രമാണ് ഇതിനുത്തരവാദി!
എനിക്ക് സ്വയം പുച്ചവും വെറുപ്പും തോന്നി.
ഞങ്ങള്‍ ഹോസ്പ്പിറ്റലില്‍ എത്തിചേര്‍ന്നു.
ഞാന്‍ റിസപ്ഷനിലേക്ക് പോകാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ രമേശന്‍ വിലക്കി.

“വേണ്ട, ചോദിക്കണ്ട! എനിക്കറിയാം…ജയന്‍റെ റൂം!”

ഞാന്‍ അവനോടൊപ്പം നീണ്ട കോറിഡോറിലൂടെ അതിവേഗം നടന്നു.
മുറിയുടെ മുമ്പിലെത്തിയ ഞാന്‍ നാലഞ്ചാളുകള്‍ കൂടി നില്‍ക്കുന്നത് കണ്ടു.
കൂടെ നീണ്ട വെളുത്ത താടിരോമങ്ങളുള്ള ഒരു ക്രിസ്ത്യന്‍ പുരോഹിതനേയും.
രമേശന്‍ പുറത്ത് നിന്നവരോട് സംസാരിച്ച് നിന്നപ്പോള്‍ ഞാന്‍ അകത്തേക്ക് നടന്നു.
എന്നെക്കണ്ട് ഗീതിക ചാടിയെഴുന്നേറ്റു!
എന്നെക്കണ്ട് അവള്‍ പെട്ടെന്ന് എന്നെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു.
പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു.

“രാജേഷേട്ടാ…”

ദയനീയമായി ഉച്ചത്തില്‍ കരയുന്നതിനിടെ അവള്‍ പറഞ്ഞു.

“ഞാന്‍ കാരണം! ഞാന്‍ കാരണമാ..ശിക്ഷ! ശിക്ഷ!!”

“ഹേയ്..എന്താത്? ഗീതു?”

ഞാന്‍ അവളുടെ മുടിയില്‍ തഴുകി.

“നീ കാരണമോ? ഒരിക്കലുമല്ല…ഞാന്‍ ..ഞാനാണ് ….”

എനിക്ക് വാക്കുകള്‍ കിട്ടിയില്ല.

അവളെ ചേര്‍ത്ത് പിടിച്ച് നില്‍ക്കുമ്പോള്‍, വാതില്‍ക്കലേക്ക് നോക്കിയപ്പോള്‍ ഫാദര്‍ ഗബ്രിയേല്‍ എന്നെ നോക്കി മന്ദഹസിക്കുന്നത് കണ്ടു.
എന്താണ് അതിന്‍റെ അര്‍ഥം?
അദ്ധേഹത്തിന്റെ നോട്ടം എന്‍റെ നെഞ്ചിലേക്ക് തറഞ്ഞു കയറുന്നത് പോലെ എനിക്ക് തോന്നി.
അല്‍പ്പനേരം ഞാന്‍ അവളെ ചേര്‍ത്ത് പിടിച്ചു.
എന്നില്‍ നിന്നും വേര്‍പെട്ടെങ്കിലും അവളില്‍ അമ്പരപ്പും വേദനയും നിറഞ്ഞിരുന്നു.
ആഴത്തിലുള്ള കുറ്റബോധവും.

“രാജേഷേട്ടന്‍ പെട്ടെന്ന് എങ്ങനെ വന്നു?”

അവള്‍ കണ്ണുകള്‍ തുടച്ച് ചോദിച്ചു.

“പറയാം…”

ഞാന്‍ ജയനെ വീണ്ടും നോക്കി.
കണ്ണുകള്‍ അടച്ച് കിടക്കുകയാണ് ജയന്‍.

“ഇതാരാ?”

ഡോക്റ്റര്‍ ഗീതികയോട് ചോദിച്ചു.

“കുഞ്ഞിന്റെ അച്ഛന്‍….”

അവള്‍ പറഞ്ഞു.

“ആ …കൊച്ച് അണ്‍കോണ്‍ഷേസ് ആയിരുന്നു…”

ഡോക്റ്റര്‍ പറഞ്ഞു.

“സെക്ഷ്വല്‍ അസ്സാള്‍ട്ട് നടത്തിയ ആള്‍ കുഞ്ഞിനെ ആദ്യം എങ്ങനെയോ അണ്‍കോണ്‍ഷേസാക്കിയിരുന്നു…അങ്ങനെയാണ് അയാള്‍…”

“സാര്‍…”

ഡോക്റ്ററെ തുടരാന്‍ അനുവദിക്കാതെ ഞാന്‍ ഡോക്റ്ററോട് ചോദിച്ചു.

“മോന് ഇപ്പം എങ്ങനെയുണ്ട്?”

“ഡോണ്ട് വറി!”

ഡോക്റ്റര്‍ എന്‍റെ തോളില്‍ സ്പര്‍ശിച്ചു.

“ടോട്ടലി ഔട്ട്‌ ഓഫ് ഡേഞ്ചര്‍! റെക്റ്റത്തിലൂടെ അല്‍പ്പം ബ്ലീഡിംഗ് ഉണ്ടായിരുന്നു..അതും കണ്ട്രോള്‍ഡ് ആയി..ഇനി വേണ്ടത്….”

ഡോക്റ്റര്‍ എന്നെയും ഗീതികയേയും മാറി മാറി നോക്കി.

“ഇനി വേണ്ടത് കുഞ്ഞിനു നിങ്ങളുടെ രണ്ടു പേരുടെയും കമ്പനിയാണ്…എപ്പോഴും വേണം താനും ..കുറെ കാലത്തേക്ക് എങ്കിലും കുഞ്ഞിന്‍റെ കൂടെ തന്നെ വേണം രണ്ടു പേരും…”

ഡോക്റ്റര്‍ പുഞ്ചിരിച്ചു.

“കാര്യം സെക്ഷ്വല്‍ അസ്സാള്‍ട്ട് ഉണ്ടായിരിക്കുന്നത് കുഞ്ഞ് അണ്‍കോണ്‍ഷേസ് ആയിരുന്നപ്പോള്‍ ആണെങ്കിലും മനസിന്‌ അത് അഫക്റ്റ് ചെയ്തിട്ടുണ്ട്…ആ ട്രോമ മാറാന്‍ അച്ചനമ്മമാരുടെ സാമീപ്യത്തേക്കാള്‍ വലിയ ഒരു ചികിത്സ വേറെ ഇല്ല….”

എന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞൊഴുകി.
ഗീതികയുടേയും.
ഞാന്‍ ജയന്‍റെ നെഞ്ചില്‍ പതിയെ മുഖം ചേര്‍ത്തു.
അവന്‍റെ ദേഹത്ത് മാമാ എര്‍ത്ത് പെര്‍ഫ്യൂമിന്റെ സുഖകരമായ സുഗന്ധം.
വളരെ ഇഷ്ടമാണ് അവനാ പെര്‍ഫ്യൂം.
അതാകട്ടെ വളരെ അധികം ദേഹത്ത് ഇടുകയും ചെയ്യും അവന്‍.
നിന്‍റെ സുഗന്ധം നിറഞ്ഞ കുട്ടിക്കാലത്തെ ദുര്‍ഗന്ധമുള്ളതാക്കിയത് നിന്‍റെ അപ്പനും അമ്മയും തന്നെയാണല്ലോ എന്‍റെ കുഞ്ഞേ!
കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞ് അവന്‍റെ നെഞ്ചിലൂടെ ഒഴുകിയപ്പോള്‍ ഞാന്‍ സ്വയം പഴിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
പക്ഷെ ഇനി അങ്ങനെയുണ്ടാവില്ല എന്‍റെ കുരുന്നെ!
ഒരിക്കലുമുണ്ടാവില്ല നിന്‍റെ ജീവിതത്തില്‍ ഇതുപോലെ ഒരനുഭവം!
ദൃഡമായ മനസ്സോടെ ഞാന്‍ മന്ത്രിച്ചു.

“കുഞ്ഞ് ഉറങ്ങട്ടെ…”

ഡോക്റ്റര്‍ പറഞ്ഞു.

“നിങ്ങള്‍ അല്‍പ്പം എല്ലാവരും പുറത്ത് നില്‍ക്കൂ…”

ഞാനും ഗീതികയും പുറത്തേക്ക് നടന്നു.
അവള്‍ എന്‍റെ കൈയ്യില്‍ പിടിച്ചിരുന്നു.
എന്നെ നോക്കുമ്പോഴൊക്കെ കുറ്റബോധംകൊണ്ട് വിങ്ങിപ്പൊട്ടുന്ന ഭാവമായിരുന്നു അവള്‍ക്ക്!
ഞങ്ങള്‍ വാരാന്തയിലെത്തി.
ഞങ്ങളുടെ അയല്‍ഫ്ലാറ്റില്‍ താമസിക്കുന്നവരും അടുത്ത സുഹൃത്തുക്കളും അവിടെയുണ്ടായിരുന്നു.
പിന്നെ ഗബ്രിയേല്‍ അച്ഛനും.
രമേശന്‍ അച്ഛനോട് സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് നില്‍ക്കുകയാണ്.
ഞാന്‍ അവരുടെ അടുതെത്തി.
തൊട്ടടുത്ത്.
പെട്ടെന്ന് എന്‍റെ മുഖത്ത് ചുളിവുകള്‍ വീണു.
ഞാന്‍ ഒന്ന് ഞെട്ടി.
ഈശ്വരാ…
ഞാന്‍ സ്വയം വിളിച്ചു.
എന്‍റെയുള്ളം കോപം കൊണ്ട് തിളയ്ക്കാന്‍ തുടങ്ങി.

“അച്ഛാ…”

ഞാന്‍ ഫാദര്‍ ഗബ്രിയേലിനെ വിളിച്ചു.

ഫാദര്‍ എന്‍റെ തോളില്‍ കൈ വെച്ചു.

“സാരമില്ല മോനെ…എല്ലാം ശരിയാകും….”

“ഹ്മം ..അങ്ങനെയാകട്ടെ..ഫാദര്‍ പ്രാര്‍ഥിക്കണം…”

“പിന്നെന്താ! അത് എപ്പോഴും ഉണ്ടാവും!”

“നല്ല സ്മെല്‍…ഫാദര്‍ ഏത് പെഫ്യൂമാ യൂസ് ചെയ്യുന്നേ?”

“പെര്‍ഫ്യൂമോ?”

ഫാദര്‍ ചിരിച്ചു.

“വല്ല കുന്തിരിക്കത്തിന്‍റെയോ സാമ്പ്രാണിത്തിരീടെയോ സ്മെല്‍ ആരിക്കും കുഞ്ഞേ!”

“ഞാനും ഫാദറിനെപ്പോലെയാ,”

രമേശന്‍ ചിരിച്ചു.

“ഞാനും ഉപയോഗിക്കില്ല ഒരു പെര്‍ഫ്യൂമും…ഇതുവരേം ഒരു പെര്‍ഫ്യൂമും യൂസ് ചെയ്തിട്ടില്ല ഞാന്‍! അതൊക്കെ ഭയങ്കര അപകടമാ…മാത്രമല്ല എല്ലാരോടും ഞാന്‍ പറയുകേം ചെയ്യും…ശാസ്ത്രജ്ഞന്‍റെ കടമ!”

രമേശന്‍ ചിരിച്ചു.

“രമേശാ…”

ഞാന്‍ അവനെ വിളിച്ചു.
രമേശന്‍ എന്നെ നോക്കി.

“ഒന്നും പേടിക്കേണ്ട രാജേഷേ…”

എന്നെ ആശ്വസിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് അവന്‍ പറഞ്ഞു.

“ഹോസ്പ്പിറ്റലില്‍ ജയനെ കൊണ്ടുവന്നപ്പം നീ കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നോടാ?”

“ഇല്ലടാ..ഞാന്‍ ലാബില്‍ ആരുന്നു…വിവരം അറിഞ്ഞത് പുറത്ത് ബഹളം കേട്ട് ഞാന്‍ കൊമ്പൌണ്ടിലേക്ക് വന്നപ്പഴാ….”

“അതായത് നീ ജയന്‍റെ അടുത്തുകൂടിപ്പോലും പോയിട്ടില്ല അല്ലെ?”

“ഇല്ലന്നെ? എന്നാ?”

അപ്പോഴേക്കും ഞങ്ങളുടെ സംസാരം കേട്ട് ആളുകള്‍ ചുറ്റും കൂടി.

“നിന്‍റെ വീട്ടില്‍ നിന്‍റെ ബന്ധുക്കളോ അവരുടെ കുട്ടികളോ ഒക്കെ ഉണ്ടോ?”

“നിനക്ക് എന്നെ അറിയില്ലേ?”

രമേശന്‍ ചിരിച്ചു.

“ഞാന്‍ ഒറ്റത്തടിയല്ലേ? ആരേം അടുപ്പിക്കുന്നത് എനിക്ക് ഇഷ്ടമല്ല എന്ന് ഞാന്‍ നിന്നോട് മുമ്പ് പറഞ്ഞിട്ടില്ലേ? മാത്രമല്ല ഒരു ശാസ്ത്രജ്ഞന്‍ എപ്പോഴും ഏകാന്തത ഇഷ്ട്ടപ്പെടുന്നവന്‍ ആയിരിക്കും…”

“എങ്കില്‍…”

ചുറ്റും കൂടിയ ആളുകളെ ഒന്ന് നോക്കിയതിന് ശേഷം ഞാന്‍ അവന്‍റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി.

“എങ്കില്‍ എങ്ങനെയാടാ ബാസ്റ്റാഡ് എന്‍റെ കുഞ്ഞ് മാത്രം യൂസ് ചെയ്യുന്ന പെര്‍ഫ്യൂമിന്റെ മണം നിന്‍റെ മേത്ത്ന്ന് വരുന്നേ?”

അപ്രതീക്ഷിതമായ ആ ചോദ്യം കേട്ട് രമേശന്‍ ഒന്ന് നടുങ്ങി.
അടുത്ത നിമിഷം എന്‍റെ കൈ അവന്‍റെ മുഖത്ത് വിലങ്ങനെ വീണു.
അടിയേറ്റ് രമേശന്‍ ചുറ്റും കൂടി നിന്ന ആളുകളുടെ കൈകളിലേക്ക് വീണു.

“രാജേഷേ…”

പെട്ടെന്ന് അവിടെക്കൂടിയിരുന്നവരില്‍ ഒരാളായ കേശവേട്ടന്‍ പറഞ്ഞു.

“ജയന് ഇവന്‍ പലപ്പോഴും ബിസ്ക്കറ്റും മിട്ടായിയും ഒക്കെ കൊടുക്കുന്നത് ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടുണ്ട്…ജയന് മാത്രമല്ല വേറെ ആമ്പിള്ളേര്‍ക്കും! എടാ നാറി! നീയെന്നാ ശാസ്ത്രമാടാ ഒണ്ടാക്കുന്നെ?”

പറഞ്ഞയാളുടെ കൈയും രമേശന്റെ മുഖത്ത് പതിച്ചു.

“വേണ്ട…!”

ദയനീയ സ്വരത്തില്‍ രമേശന്‍ പറഞ്ഞു.

“ഒരു അബദ്ധം… ഒരബദ്ധം..ഞാന്‍…”

പറഞ്ഞു മുഴുമിപ്പിക്കുന്നതിനു മുമ്പ് ചുറ്റും നില്‍ക്കുന്നവരുടെ കൈകള്‍ രമേശന്റെ ദേഹത്ത് വീണു.

“അരുത്!”

ഫാദര്‍ ഗബ്രിയേല്‍ ഇടയ്ക്ക് കയറി.

“ഇയാള്‍ ചെയ്തത് തെറ്റാണ്! പക്ഷെ നമുക്ക് ആരെയും ശിക്ഷിക്കാനുള്ള അധികാരവുമില്ല…”

ആളുകള്‍ അടങ്ങി.

“രമേശാ…”

ആളുകളുടെ ഇടയില്‍ പതുങ്ങിപ്പമ്മി നില്‍ക്കുന്ന രമേശിനോട് ഫാദര്‍ ഗബ്രിയേല്‍ പറഞ്ഞു.

“ഹൈലി എജ്യൂക്കേറ്റഡ് അല്ലെ നീ? നീ ചെയ്യുന്ന പോലെ ഒരു കുറ്റകൃത്യം മനുഷ്യരാരേലും ചെയ്യുവോ? പിഞ്ചുകുഞ്ഞിനെ നീ…! എന്നിട്ട് ആ കുറ്റം മറ്റുള്ളവരുടെ മേല്‍ വെച്ച് കെട്ടാന്‍ നോക്കി! ദൈവം അത്ര പെട്ടെന്ന് ഒന്നും പൊറുക്കത്തില്ല കേട്ടോ!”

“ഡോക്റ്റര്‍ പറഞ്ഞത് ഫാദര്‍ ആ സമയത്ത് വന്നില്ലരുന്നെങ്കില്‍ എന്‍റെ കുഞ്ഞ് …കുഞ്ഞ് ..നമുക്ക് നഷ്ട്ടപ്പെട്ടെനെ എന്നാ….”

ഗീതിക വിതുമ്പിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

അപ്പോഴേക്കും കൂട്ടത്തില്‍ ഉള്ള ഒരാള്‍ ഫോണ്‍ ചെയ്യുന്നത് എല്ലാവരും കണ്ടു.

“വിളിച്ചത് നൂറിലേക്കാ…”

ഫോണ്‍ ചെയ്ത് കഴിഞ്ഞ് അയാള്‍ പറഞ്ഞു.

“നമ്മടെ ഫ്ലാറ്റില്‍ തന്നെയല്ലേ സബ് ഇന്‍സ്പെക്റ്റര്‍ സുധാകരന്‍ താമസിക്കുന്നെ? ആള് ഇപ്പം ഇവിടെ എത്തും! പാവം ചാക്കോയേയും കുഞ്ഞുമോനെയും അവരൊക്കെ ബാക്കി വെച്ചിട്ടുണ്ടാകുമോ ആവോ!”

പാവം ചാക്കോ!
അയാള്‍ അത് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ഗീതികയെ നോക്കി.
അവള്‍ ദേഷ്യത്തോടെ എന്നെ നോക്കി.
ഞാന്‍ കുറ്റബോധം നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളോടെ അവളെയും.

[അവസാനിച്ചു ]