[ഈ കഥയുടെ ആദ്യ ഭാഗമായ ‘ചങ്ങലകൾ 1’ വായിച്ചതിന് ശേഷം മാത്രം തുടർന്ന് വായിക്കുക..] [കഴിഞ്ഞ ഭാഗത്തിന് നിങ്ങൾ തന്ന പ്രോത്സാഹനത്തിന് ഒരുപാട് നന്ദി. തുടർന്നും കമന്റ് ചെയ്യുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു.]

ചങ്ങലകൾ 2

Changalakal Part 2 | Written by Agnidevan57

Previous Part | www.kkstories.com

---

DISCLAIMER:    ഈ കഥയിൽ നിഷിദ്ധസംഗമം എന്ന വിഷയം ഉടനീളം ഒരു പ്രധാന ഘടകം ആകുന്നു. അതിനാൽ ദയവായി ഈ വിധം കഥകൾ വായിക്കുവാൻ താല്പര്യം ഉള്ളവർ മാത്രം തുടർന്ന് വായിക്കുക.
ഈ കഥയിൽ പ്രതിപാദിച്ചിരിക്കുന്ന എല്ലാ കഥാപാത്രങ്ങളും 18 വയസ്സിൽ അധികം പ്രായം ഉള്ളവരാണ്.

---

 

 

“അല്ലേലും എന്നെ പറഞ്ഞാൽ മതിയല്ലോ, നീ പാസ്പോർട്ട് എടുത്ത് വച്ചൂന്നു പറഞ്ഞപ്പോ കണ്ണും പൂട്ടി വിശ്വസിച്ചത് എന്റെ തെറ്റ്. ഞാൻ നോക്കണം ആയിരുന്നു. പാവം ജിതിൻ.. അവന് ജോലിക്ക് പോവണ്ടകൊണ്ട് അവൻ ഒറ്റക്ക് പോയി. ആകെ നാണക്കേടായി.. അവൻ എന്നെ പറ്റി എന്ത് വിചാരിച്ചു കാണും..” അതിയായ നിരാശ അവളിൽ പ്രകടമായിരുന്നു.

“ഞാൻ പേപ്പർസ് എല്ലാം നിന്റെ ബാഗിൽ വച്ചതാണ്.. എനിക്ക് നല്ല ഓർമയുണ്ട്.. നന്നായി നോക്കിയോ?”

“ഇനി നോക്കാൻ സ്ഥലം ഒന്നും ഇല്ല.. എല്ലാരും നോക്കി.. അതെങ്ങനാ ചെക്കൻ എപ്പോഴും സ്വപ്നലോകത്താ, പിന്നെങ്ങനെ ഓർക്കും..” അവളുടെ സ്വരത്തിന് മൂർച്ച കൂടി.

വിജനമായ റോഡിലൂടെ ഒരു ബ്ലാക്ക് സോനറ്റ് കാർ ചാറ്റൽമഴത്തുള്ളികളെ ചിതറിച്ച് ചീറിപ്പാഞ്ഞു. ഡ്രൈവിംഗ് സീറ്റിൽ രോഷാകുലയായി അലറിയ ദിവ്യയുടെ വാക്കുകൾക്ക് ബാലുവിൽ നിന്ന് മറുപടി ഒന്നും കിട്ടാതെയായി. സ്ട്രീറ്റ്‌ലൈറ്റുകൾ അവിടിവിടെയായി മിന്നിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു. അവൻ ചേച്ചിയിൽനിന്ന് മുഖംതിരിച്ച് ജനാലയിലൂടെ പുറത്തേക്ക് കണ്ണുംനട്ടിരുന്നു. കനത്ത കാറ്റിലും മഴയിലും വീണ കണിക്കൊന്ന പൂവുകൾ റോഡിൽ പരവതാനി വിരിച്ചിരുന്നു. അവയിലൂടെ ഒരു ദാക്ഷിണ്യവും കൂടാതെ വാഹനങ്ങൾ ചീറിപ്പാഞ്ഞു. കാർ-വൈപ്പറിന്റെ ശബ്ദം അവന് അരോചകമായിത്തോന്നി.

കാറിന്റെ വേഗത കുറഞ്ഞു ഒപ്പം ഒരു ദീർഘനിശ്വാസത്തോടെ ദിവ്യ സംയമനം കൈവരിച്ചു. വണ്ടി ഒരു സ്ട്രീറ്റ്‌ലൈറ്റിന് കിഴേ നിലയുറച്ചു. “നിനക്കെന്താ പറ്റിയെ? നിന്നെ കാണാതെ ഞങ്ങളൊക്കെ എത്ര വിഷമിച്ചെന്ന് നിനക്കറിയോ?” ബാലുവിന്റെ തോളിൽ കൈവച്ചുകൊണ്ട് സ്നേഹത്തോടെ അവൾ ചോദിച്ചു. അവളുടെ നിറകണ്ണുകൾ പരിമിതമായ ആ വെളിച്ചത്തിലും പളുങ്കുപോലെ തിളങ്ങിയിരുന്നു.” കുറച്ചു നാളായി നിനക്ക് ഒരു മിണ്ടാട്ടവും ഇല്ല. എന്താ? ഇനി ആ അമ്മാവൻ പറഞ്ഞ പോലെ വല്ല പ്രേമ നൈരാശ്യവും ആണോ?”

ചേച്ചിയെ വേർപിരിയുക എന്ന നോമ്പരത്തിലൂടെ താൻ ഒരിക്കൽക്കൂടി പോകണം എന്ന തിരിച്ചറിവ് അവനെ പരിഭ്രാന്തനാക്കി. നാവ് ചതിച്ചു “ശേ.. നീ പോവണ്ടതാരുന്നു” പൊടുന്നലെയുള്ള അവന്റെ ആ മറുപടിക്ക്  കാത്തു നിൽക്കുകയായിരുന്നു രണ്ടു കണ്ണുനീർ തുള്ളികൾ.

“അത് ശെരി അപ്പൊ ഞാൻ പോവാത്തതിലാ നിനക്ക് സങ്കടം അല്ലെ?” മിഴിനീർ തുടച്ചുകൊണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞു. “നിങ്ങൾക്കൊക്കെ എന്തിനാ എന്നോട് ഇത്ര വെറുപ്പ്? ചെറുപ്പം തൊട്ട് കാണുന്നതാ.. ഞാൻ എല്ലാരേയും സ്നേഹിച്ചിട്ടല്ലേ ഉള്ളു?”

അപ്രതീഷിതമായ അവളുടെ ആ വാക്കുകൾ അവനിൽ ഒരു ഇടിമിന്നലായിമാറി, അവന്റെ പുരികം നിറുകയിൽ തൊട്ടു. “എനിക്ക് നിന്നെ വെറുപ്പാണെന്നോ? വെറുതെ ഓരോന്ന് ഉണ്ടാക്കി പറയല്ലേ നീ” അതിയായ രോഷത്തിലും നാവൊന്ന് വഴുതിയാൽ തിരികെ വരാൻ കഴിയാത്ത ഒരു ഇരുണ്ട ഗർത്തം അവന്റെ നാവിനെ പിന്നോട്ട് വലിച്ചു.

“ഞാൻ ഒന്നും ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ലെന്നാണോ നിന്റെ വിചാരം?” അവളുടെ ശബ്ദം ഇടറി “ഞാൻ അടുത്ത് വരുമ്പോഴൊക്കെ നീ എന്തിനാ ഓടി മാറുന്നത്? ഒന്നിച്ച് സിനിമ കാണുമ്പോൾ, ഫോട്ടോ എടുക്കുമ്പോൾ. എന്തിന് ഞാൻ ഒന്ന് തൊട്ടാൽ കൈ തട്ടി മറ്റും, ഒരുമ്മ തന്നാൽ പോലും നിന്റെ മുഖത്തെ അറപ്പ് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചിട്ടുണ്ട്.” അവൾ കൂട്ടിച്ചേർത്തു “ഒരിക്കലെങ്കിലും കളവായിട്ടെങ്കിലും എന്നോടൊരു നല്ല വാക്ക് പറഞ്ഞൂടെ? എന്ത് ഡ്രസ്സ് ഇട്ടാലും കളിയാക്കും.. എന്ത് മേക്കപ്പ് ഇട്ടാലും കൊള്ളില്ല.. പോരാത്തതിന് എന്നെ ഓസ്‌ട്രേലിയക്ക് നാട് കടത്താൻ അവന്റെ ഒരു തിടുക്കം.”

“ഈശ്വര.. ഇവൾ എന്തൊക്കെയാണ് മനസ്സിലാക്കി വച്ചിരിക്കുന്നത്, ഞാൻ എങ്ങനെ ഇവളെപറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കും.” അവൻ പിറുപിറുത്തു. മനുഷ്യന്റെ മനസ്സുപോലെ നിഗൂഢമായ മറ്റൊന്ന് ഈ ലോകത്തിലില്ല.

ഒരു കോച്ച് കുട്ടിയെപ്പോലെ കരഞ്ഞുകൊണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞു “എന്തെങ്കിലും പറയാൻ ഉണ്ടേൽ ഉറക്കെ പറ”

“ശെരിയാ, എനിക്ക് സ്നേഹം ഇല്ല. സ്നേഹത്തിന്റ ഈ കോംപറ്റീഷൻ നീ ജയിച്ചു.” അവൻ തോൽവി സമ്മതിച്ച അപ്പൂർവം ചില നിമിഷങ്ങളിൽ ഒന്ന്. സീറ്റ് പിന്നിലേക്ക് മുഴുവനായി ചായ്ച്ച്, ഇരു കൈകളും നെറ്റിയിൽ വച്ച് കണ്ണും പൂട്ടി അവൻ കിടന്നു. ഇനിയും സംസാരിച്ചാൽ സത്യങ്ങൾ നാവിൽ നിന്ന് തെന്നി വീണേക്കാം എന്ന് ഭയന്നിട്ടാവാം. “കാണുന്നതെല്ലാം അതുപോലെ വിശ്വസിക്കരുത് ദേവു. കരയാൻ അറിയാത്തവരുടെ മനസ്സിലെ തീ അത് പൊട്ടിത്തെറിക്കും വരെ ആരും അറിയില്ല.”

ബാലു മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു: സ്നേഹിക്കുന്നവരെ ആസിഡ് എറിയുന്നവരെ എല്ലാവരും അറിയും, പക്ഷെ സ്നേഹിക്കുന്നവർക്ക് വേണ്ടി അവരെത്തന്നെ മറക്കുവാൻ തയ്യാറാകുന്നവരെ ആരും അറിയില്ല.

അവനിൽനിന്ന് ഇന്ന് വരെ കാണാത്ത ഭാവങ്ങളും കേൾക്കാത്ത വാക്കുകളും ചേച്ചിയെ ആശയക്കുഴപ്പത്തിൽ ആഴ്ത്തി. അവൾ ആശ്വസിപ്പിച്ചു “ഞാൻ നിന്നെ വിഷമിപ്പിക്കാൻ പറഞ്ഞതല്ല, പക്ഷെ നീ എന്തൊക്കെയോ പറയാതൊളിപ്പിച്ച് വെക്കുന്നത് പോലെ. ഇവിടിപ്പോ നമ്മളല്ലേ ഒള്ളു. എന്നോട് പറയാൻ പറ്റുന്നതാണേൽ പറ, കുറച്ച് ദിവസം.. പിന്നെ ഞാൻ പറക്കും..”

“ചില അപ്രിയ സത്യങ്ങൾ മൂടി വെക്കുന്നതാണ് നല്ലത്. എന്നെന്നേക്കുമായി നിന്നെ പിരിയാൻ ആഗ്രഹം ഇല്ല.. വല്ലപ്പോഴും ശബ്ദം കേൾക്കാനും, വർഷങ്ങൾ കൂടുമ്പോൾ എങ്കിലും കാണാനും പറ്റുമല്ലോ. അതുമതി.”

“മനസ്സിലായില്ല”

“അടുത്ത യാത്ര അയപ്പിനും എന്നെ പ്രതീക്ഷിക്കണ്ട. അത് കാണാനുള്ള ശക്തി എനിക്കില്ല. നീ ഇല്ലാത്ത ആ വീട്ടിൽ എനിക്ക് പറ്റില്ല..” അവന്റെ കൈകൾ വിറച്ചു, മുഖം ചുവന്നു. “ഒരു കാര്യം എനിക്ക് ഉറപ്പാണ്, നിന്നെ ഞാൻ സ്നേഹിക്കുന്ന അത്രയും ഈ ലോകത്ത് ആരും ആരെയും സ്നേഹിച്ചിട്ടുണ്ടാവില്ല. സത്യം! നിന്റെ അത്രയും ഭംഗിയുള്ള ഒരാളെ ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ല. ഒരുപാട് ശ്രമിച്ചു നോക്കി, പലരെയും പ്രേമിച്ചുനോക്കി, പക്ഷെ..” അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാതെ തലകുനിച്ചിരുന്ന് അവൻ പറഞ്ഞു.

ബാലു തുടർന്നു “വീട്ടിൽ പിത്തിയിൽ തൂക്കിയ ഫോട്ടോകളിൽ ഞാൻ നിന്നിൽ നിന്ന് അകന്നു നിൽക്കുന്നുണ്ടാവാം. പക്ഷെ ഞാൻ വരച്ച ചിത്രങ്ങളിൽ, എഴുതിയ കവിതകളിൽ എല്ലാം നിന്നെ ഞാൻ ചേർത്തുപിടിച്ചിട്ടുണ്ട്.. എപ്പോഴും.. ആരും കാണാതെ. അതുകൊണ്ട് നീ അടുത്ത് വരുമ്പോൾ എനിക്ക് പേടിയാണ്. നിന്നെ തൊടാൻ.. നിന്റെ ചുംബനം ഏറ്റുവാങ്ങൽ എനിക്ക് ഭയമാണ്.”

ദിവ്യ ആകെ അമ്പരന്നു, കാതുകളെ അവൾക്ക് വിശ്വസിക്കുവാൻ ആയില്ല, അവളെ അത് ആശങ്കയിൽ ആഴ്ത്തി. കാറിനുള്ളിൽ എങ്ങും മൗനം വ്യാപിച്ചു. അവർ പരസ്പരം നോക്കിയില്ല. അൽപ്പനേരത്തിന് ശേഷം എതിർ ദിശയിൽ നിന്ന് ചീറി അടുത്ത ഒരു ലോറി അവളെ യാഥാർഥ്യത്തിലേക്ക് തിരികെ കൊണ്ടുവന്നു. അവന്റെ വിറയ്ക്കുന്ന കൈയിൽ അവൾ അമർത്തി നിർവീര്യമാക്കി. ജാള്യത വമിക്കുന്ന ആ നിശബ്ദതയെ കൊല്ലുവാനുള്ള ഒരു പാഴ്ശ്രമം “ദേ ഞാൻ തൊട്ടു. എന്ത് പറ്റി?”.

കണ്ണുകൾ തുറന്ന് അവരുടെ കൈകളിലും പിന്നീട് അവളുടെ മുഖത്തേക്കും ബാലു നോക്കി. ദയനീയമായ ആ നോട്ടം അവൾക്ക് കണ്ടുനിക്കുവാൻ ആയില്ല.

“ഒര് അടിയാണ് ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ചത്” അവൻ പറഞ്ഞു.

“വേണോ?”

അവളുടെ തീർവ്രത കുറഞ്ഞ പ്രതികരണം അവനിൽ അസ്വസ്ഥത പരത്തി. ഒന്ന് തല്ലിയെങ്കിൽ കുറ്റബോധം ഒരല്പം കുറഞ്ഞു കിട്ടിയേനെ.

ഒരിക്കൽ കൂടി അവൾ കളിയായി ചോദിച്ചു “തല്ല് വേണോ?” ചാരി കിടക്കുന്ന അവനിലേക്ക് അവൾ ചാഞ്ഞു. അവന്റെ കർണങ്ങളിൽ അവളുടെ ചൂടേറിയ നിശ്വാസം പതിഞ്ഞു. ബാലുവിന്റെ കവിളുകളെ തഴുകിക്കൊണ്ട് മൃദുലമായ അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ ഒരു സ്നേഹചുംബനം നൽകി. അവന്റെ കവിളിൽ മനോഹരമായ അവളുടെ ചുണ്ടുകളുടെ ഒരു ചുവന്ന ചിത്രം വരക്കപെട്ടു. അവളുടെ തണുത്ത ഉമിനീർ അവന് കവിളിൽ അനുഭവപെട്ടു. അതവനിൽ എന്തോ ഒന്നിനെ ഉണർത്തി, അത് നുണയുവാൻ അവന് അടങ്ങാത്ത ആഗ്രഹം തോന്നി.

അവനെ ആശ്വസിപ്പിക്കുവാനെന്നോണം അവൾ പുഞ്ചിരിച്ചു “ദേ ഉമ്മയും വച്ചു, ഒന്നും സംഭവിച്ചില്ല പൊട്ടാ” അത് പറയുമ്പോൾ അവരുടെ ചുണ്ടുകൾ ഇതുവരെ അടുക്കാത്ത അത്രയും അടുപ്പത്തിൽ പരസ്പരം നോക്കി ഇരുന്നു. അവൻ ഒരൽപം മുന്നോട്ട് നീങ്ങി അവന്റെ ചുണ്ടുകൾ കൊണ്ട് ചേച്ചിയുടെ ചുണ്ടിൽ സ്പർശിച്ചു. അവ കൂട്ടിമുട്ടി, ആരോ ഒരാൾ പിന്നിലേക്ക് വലിഞ്ഞു, ഉമിനീരിന്റെ ഒരു പാലം അവർക്കിടയിൽ രൂപം കൊണ്ടു. പാലം പൊട്ടും മുൻപ് അവൻ ഒരിക്കൽക്കൂടി അവളുടെ ചുണ്ടുകളെ നുണഞ്ഞു. അവന്റെ ശിരസ്സ് താളത്തിൽ ആടി, അവളുടെ ചുണ്ടിലൂടെ തേൻ ഉറ്റിക്കുടിച്ചു.

ചേച്ചിയുടെ വയറിന്റെ ഇരുവശത്തും അവന്റെ കൈകൾ സ്ഥാനം പിടിച്ചു. ചുംബനത്തോട് സമന്വയിച്ച് കൈകൾ അവളെ തഴുകി മുകളിലെക്കും താഴേക്കും നീങ്ങി. അവന്റെ നാവ് അതിന്റെ ജോഡിയെ തിരഞ്ഞു. കൈകൾ മെല്ലെ അമർന്നു മുകളിലേക്ക് നീങ്ങി, മുലകളോട് വല്ലാതെ അടുത്തു. പൊടുന്നനെ അവളുടെ കൈ തട്ടി കാർ ഹോൺ മുഴങ്ങി. അവൾ അവനെ തട്ടി മാറ്റി തിരികെ സീറ്റിൽ ഇരുന്നു. അവൾ തന്റെ ചുണ്ട് കൈ കൊണ്ട് മറച്ചു, വിറക്കുന്ന കൈവിരലുകൾ ചുണ്ടിൽ പിയാനോ വായിച്ചു.

യാഥാർഥ്യത്തിലേക്ക് തിരിച്ചെത്തിയ അവൻ വാതിൽ തുറന്ന് പുറത്തേക്കു ചാടി ഇറങ്ങി. “സോറി ദേവു.. സോറി.. ശേ..” പരിഭ്രാന്തനായ അവന്റെ നിലക്കാത്ത ക്ഷമാപണം അവളുടെ കാതിൽ മുഴങ്ങി കേട്ടു. ഞെട്ടി വരണ്ട അവളിൽ നിന്ന് വാക്കുകൾ പുറത്തേക്ക് വന്നില്ല.

ബാലു തുടർന്നു “പ്ലീസ് നീ എന്റെ പിന്നാലെ ഇനി വരരുത്. നമ്മൾ ഇനി കാണരുത്. ഞാൻ എങ്ങോട്ടെങ്കിലും പൊയ്ക്കോളാം..” വേഗത്തിൽ നടപ്പാതയിലൂടെ നടന്ന അവൻ ഇരുട്ടിലേക്ക് അലിഞ്ഞു.

 

ഭാഗം 2
ദിവ്യ

പുറത്ത് ഇളം കാറ്റിൽ മരങ്ങൾ ആടി, ഇല പൊഴിച്ചു, പൂവുകളും. സ്റ്റിയറിങ്ങിൽ അള്ളിപ്പിടിച്ചിരുന്ന അവൾ തല താഴ്ത്തി ഇരുന്നു. ചുവന്ന ഒരു വാകപ്പൂ കാറിന്റെ വിൻഡ് ഷീൽഡിൽ പതിച്ചു. ഓർമ്മകൾ അവളിലേക്ക് കൊടുംകാറ്റായി എത്തി.

പൂത്തുനിൽക്കുന്ന ഗുൽമോഹർ മരങ്ങളുടെ ചുവന്ന സമുദ്രത്തിൽ നീന്തിത്തുടിച്ച കോളേജ് ക്യാമ്പസ്. ദൂരെനിന്നു നടന്നടുത്ത വിനായകിനെ കണ്ട് അവൾ ഒന്ന് പരുങ്ങി. അവനിൽ നിന്ന് ഒളിക്കുവാൻ ഒരിടം നോക്കി, പക്ഷെ അപ്പോഴേക്കും അവൻ ദിവ്യയെ കണ്ടിരുന്നു. അവൻ കൈകാട്ടിയപ്പോൾ അവൾ ഒരു വ്യർദ്ധമായ ചിരി തൊടുത്തു.

“ഹായ് ദിവ്യ” പതിവിൽ വിപരീതമായി അളവിലുപരി ഉത്സാഹം ആയിരുന്നില്ല അവന്റെ മുഖത്ത്. ക്ഷീണവും സങ്കടവും അവന്റെ വാക്കുകളിലും ശരീരത്തിലും പ്രകടമായിരുന്നു.

വിനായക് സൂപ്പർ സീനിയർ ആയിരുന്നു, അവൾ ആദ്യ വർഷക്കാരിയും. അവൻ വല്ലപ്പോഴും ക്യാമ്പസ്സിൽ വരുന്നത് തന്നെ അടി ഉണ്ടാക്കാനാണ്. എല്ലാവര്ക്കും അവനെ ഭയമായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് തന്നെ ദിവ്യക്ക് അവനെ തീരെ ഇഷ്ടം ആയിരുന്നില്ല. തന്റെ ആദ്യ വർഷം മുഴുവൻ പിന്നാലെ നടന്ന് ഇഷ്ടമാണെന്ന് പറഞ്ഞു ശല്യം ചെയ്തവരിൽ പ്രധാനി. റിജക്ഷൻ കിട്ടിയാലും മണപ്പിച്ച് നടക്കുന്ന നാണവും മാനവും ഇല്ലാത്ത കൂട്ടം.

“ഹായ് ചേട്ടാ” മനസ്സില്ലാ മനസ്സോടെ അവൾ പറഞ്ഞു. ധൃതി ഉണ്ടെന്ന് കാട്ടാൻ അവൾ വാച്ചിൽ നോക്കി.

“ഓ.. ഒരുപാട് സമയം എടുക്കില്ല, പ്രോമിസ്” വിനായക് തുടർന്നു “മ്മ്.. ഞാൻ ഒരു ബൈ പറയാൻ വന്നതാണ്, കോഴ്സ് തീരും മുൻപ് പോവാണ് പപ്പയുടെ കൂടെ ദുബൈയിൽ. സപ്ലി എല്ലാം കൂടി കൂറേ ഉണ്ടല്ലോ. വീട്ടുകാർക്കൊക്കെ എന്നെ ഇപ്പൊ വെറുപ്പാണ്. എനിക്കും എല്ലാം മതിയായി.”

മനസ്സിൽ ആശ്വാസം തോന്നിയെങ്കിലും അവൾ അത് പ്രകടിപ്പിച്ചില്ല. കഴിഞ്ഞ ഒരു വർഷമായി താൻ വെറുത്ത വ്യക്തി തന്നെ ആണ് അതെന്ന് അവൾക്ക് വിശ്വസിക്കാൻ ആയില്ല. ജീവിതത്തിന്റെ യാഥാർഥ്യം അറിഞ്ഞപ്പോൾ, ഒറ്റപെട്ടപ്പോൾ അവന്റെ മുഖംമൂടി അഴിഞ്ഞു വീണതായി അവൾക്ക് തോന്നി.

അവൻ തുടർന്നൂ “ശെരിക്കും നിങ്ങൾ തമ്മിൽ ആണ് ചേർച്ച, എനിക്ക് എപ്പോഴും തോന്നാറുണ്ട്, പക്ഷെ അസൂയകൊണ്ട് പറഞ്ഞില്ലെന്ന് മാത്രം.”

“ആര്?”

“കമ്മോൺ ദിവ്യ, കോളേജിൽ എല്ലാവർക്കും അറിയാം. അവൻ നിന്നെ ഡെയിലി ക്യാമ്പസ്സിനു വെളിയിൽ ഡ്രോപ്പ് ചെയ്യുന്നത് ഞാൻ കാണാറുണ്ട്. നിങ്ങളെ ബീച്ചിൽ വച്ചും, റെസ്റ്റാറ്റാന്റിൽ വച്ചും, പാർക്കിൽ വച്ചും ഒക്കെ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. രണ്ടുപേരുടെ നോട്ടവും സംസാരവും ചിരിയും കളിയും ഒക്കെ കണ്ടാൽ എന്തായാലും ബ്രദർ ഒന്നും അല്ലെന്ന് മനസ്സിലാക്കാനുള്ള കോമൺ സെൻസ് ഒക്കെ എനിക്കുണ്ട്. ഞാൻ അത്ര പൊട്ടൻ ഒന്നും അല്ല കേട്ടോ. ഹഹ..”

അവൾ ജാള്യമാർന്ന ഒരു പുഞ്ചിരി നൽകി, മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു: പൊട്ടൻ.

ദിവ്യ അവനെ തിരുത്തിയില്ല. താൻ കമ്മിറ്റഡ് ആണെന്ന് അറിഞ്ഞ് പിന്നാലെ നടക്കുന്ന ശല്യങ്ങൾ ഒഴിയട്ടെ എന്ന് കരുതിയാവാം. വിനായക് ഗുഡ്ബൈ പറഞ്ഞ് പിരിഞ്ഞു. ആ ദിവസം അവൾക്ക് ക്ലാസ്സിൽ ശ്രദ്ധിക്കുവാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. വല്ലാത്ത അസ്വസ്ഥത അനുഭവപെട്ടു. ആരോടും അധികം സംസാരിച്ചില്ല.

വൈകിട്ട് കോരിച്ചൊരിയുന്ന ഷവറിന് കീഴിൽ നിന്ന് ചിന്തിച്ചു. ‘കോളേജിൽ  എല്ലാവരും ബാലുവിനെ എന്റെ കാമുകൻ ആയാണോ കരുതിയിരിക്കുന്നത്. എങ്കിൽ അത് തിരുത്തണ്ടേ? തിരുത്തണോ?’ വിനായകിന്റെ വാക്കുകൾ അവളുടെ മനസ്സിനെ വല്ലാതെ അലട്ടി. മനസ്സ് വിശ്രമഹീനമായി ആടി ഉലഞ്ഞു. തന്റെ മനസ്സിൽ പാപകരമായ ഒരു ചിന്തയുടെ വിത്ത് പാകിയ അവനോട് അവൾക്ക് അടങ്ങാത്ത വെറുപ്പ് തോന്നി.

ഷവർ നിലച്ചു, തന്റെ ശരീരത്തിൽ നിന്ന് ഉയരുന്ന നീരാവി അവൾ ശ്രദ്ധിച്ചു.

“ചേച്ചി.. ചായ ചായ.”

അവൾ ഒരു നീളൻ ടവൽ ചുറ്റി പുറത്തിറങ്ങി. ബാലുവിനെ ഈ നേർത്ത് പ്രതീഷിച്ചതല്ല, ഡ്രസ്സ് കട്ടിലിലാണ്. ടവൽ മാറ് മുതൽ മുട്ടോളം അവളെ പൊതിഞ്ഞു, പക്ഷെ മുലകളുടെ വിടവ് ഒരൽപം പ്രകടമായിരുന്നു.

അവളുടെ കിടപ്പ്മുറിയുടെ വാതിൽ തള്ളിത്തുറന്ന അവനെ കണ്ട് അവളൊന്ന് ഞെട്ടി. നെഞ്ചിന് നടുവിൽ ഒരു കരം കൊണ്ട് മാർച്ച് അവൾ നിന്നു. ആ നിൽപ്പിൽ അവളെ കണ്ട് അവൻ ഒന്ന് നടുങ്ങി. പൊടുന്നനെ അവൻ കണ്ണുകൾ വെട്ടിച്ചു, മറ്റെവിടേക്കോ നോക്കി. പുറത്തേക്കിറങ്ങി വാതിൽ തിരികെ ചാരി. “ഓ സോറി” അവളെ അങ്ങനെ അവൻ അവിടെ പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല.

“എന്താടാ?” അവൾ മൃദുലമായി ചോദിച്ചു.

“എന്റെ ഹെഡ്സെറ്റ് നീ എടുത്തോ?” വാതിലിന് മറുവശത്തുനിന്ന് അവൻ ആരാഞ്ഞു. ജിമ്മിൽ പോകുവാനുള്ള തത്രപ്പാടിൽ ആയിരുന്നു ബാലു.

“ഇല്ല”

“ഇല്ലന്നെ! വിശ്വാസമായില്ലേൽ കേറി നോക്ക്”

വാതിൽ മെല്ലെ തുറന്നു, അവന്റെ കണ്ണുകൾ തിണ്ണയിലും ഭിത്തിയിലും ജനാലയിലും മേശയിലും ഒക്കെ ഉടക്കി, അവളിലേക്ക് മാത്രം പതിഞ്ഞില്ല.

അവൾ മാറിൽനിന്ന് കൈ മാറ്റി. “കിട്ടിയോ?”

“ഇല്ല” തല ചൊറിഞ്ഞുകൊണ്ട് അവൻ പറഞ്ഞു.

“മലയാളത്തിൽ അല്ലെ നിന്നോട് ഞാൻ പറഞ്ഞേ മോനെ. മാറ്.. ഞാൻ നോക്കാം.” അവൾ നടന്ന് അടുത്തതും അവൻ തിടുക്കത്തിൽ മുറി ഒഴിഞ്ഞു.

ആൾ മുറിയിൽ തനിച്ചായി, മേശയിൽ കൈകൾ കുത്തി അതിൽ താങ്ങി നിന്നു. കണ്ണുകൾ മെല്ലെ അടഞ്ഞു. അവളുടെ മുല ഞെട്ടുകൾ ഉണർന്നിരുന്നു. കാലുകൾക്കിടയിൽ ഒരു നനവ് അനുഭവപെട്ടു. മെല്ലെ ആടുന്ന കതകിൽ അമർത്തി, കുറ്റി ഇട്ടു. കൂട്ടിപ്പിടിച്ച കൈകൾ കതകിൽ വച്ച് അതിൽ നെറ്റി ചേർത്ത് അവൾ നിന്നു.

അവന്റെ നിഷ്കളങ്കത അവളിൽ കുറ്റബോധത്തെ പതിന്മടങ്ങാക്കി. ‘ബാലു ഇതൊരിക്കലും അറിയരുത്. പാവം അവൻ തകർന്ന് പോവും.’

അവൾ ചുണ്ടുകൾ കടിച്ചു പിടിച്ച് യോനിയിലേക്ക് നോക്കി ‘വിനായകിനെ പഴിച്ചിട്ട് കാര്യം ഇല്ല. സത്യം എത്രനാൾ മറയ്ക്കും. പണ്ടെപ്പോഴോ പാകിയ വിത്തിൽ വെള്ളം ഒഴിക്കുക മാത്രമാണ് അവൻ ചെയ്തത്’ അവളുടെ കരം ടവലിന് മുകളിലൂടെ യോനിയുടെ ഉപരിതലത്തിൽ എത്തി. ആ വിരലുകൾ ചലിക്കുവാൻ വെമ്പി, പക്ഷെ ബന്ധങ്ങളുടെ.. ഓർമകളുടെ ചങ്ങലകൾ അവളെ ഒരു ശിലയാക്കി മാറ്റി. അവൾ വിതുമ്പി..

[തുടരും..]