കമ്പിയും കഥയുമില്ലാത്ത മുഷിപ്പൻ

കോറോണച്ചിന്തയുടെ തുടർച്ചകളാണ്.

ബുദ്ധിമുട്ടായാൽ വീണ്ടും

ക്ഷമിക്കണം😁.

ഇതൊക്കെ വേറെ എവിടെയെങ്കിലും

എഴുതി ഇട്ടുകൂടെ.. എന്ന് ചോദിച്ചാൽ;

അവിടെയൊന്നും നമ്മുടെ കമ്പിക്കുട്ടന്റെ എന്തും സഹിക്കുന്ന വിശാലമനസ് കിട്ടില്ലല്ലോ……❤️

---

അമ്മ..അറിയാൻ 2🖤

Amma..Ariyaan part 2 | Author : Pankajakshan Koilo

---

ഒരു മാവ് നട്ടാൽ ലക്ഷങ്ങളായി വളരുന്ന…പ്രകൃതി സത്യം കൊച്ചു കുട്ടിക്ക് മനസിലാക്കിക്കൊടുക്കുന്ന കർഷകന്റെയൊപ്പം, പ്രതീകാത്മകമായി…….., ആമിർ ഖാനും സിദ്ധാർത്ഥും കൂട്ടരും പ്രേക്ഷകരോട് കൈവീശിക്കാണിച്ചപ്പോൾ കൂടെ അവനും കയ്യടിച്ചു… അപൂർവ്വമായി അവന്റെ മുഖത്ത് കാണാറുള്ള തിളക്കത്തോടെ.

പതിവു പോലെ ‘പ്രതീകാത്മകം’ തിരിച്ചറിയാത്ത ഞാൻ,

…..ങ്ങേ…അവരെന്താ ഉയർത്തെഴുനേറ്റ് വന്ന് മാവ് നടാൻ പോവുകയാണോയെന്ന് …….. ഒരു നിമിഷം സംശയിച്ചു.!

ഞാനങ്ങനെയിരിക്കുമ്പോൾ അവൻ

എന്തോ ഒരാനന്ദത്തിൽ ചിരിക്കുകയാണ് !.

“നീയെന്താ …. ചിരിക്കുന്നത്”

രംഗ് ദേ ബസന്തിയിൽ മുഴുകിയിരുന്ന ഞാൻ അവനെ നോക്കി.

““എടാ .. സിനിമയാണെങ്കിലും ….; ആമിറും സിദ്ധാർത്ഥുമെല്ലാം ചിരിച്ചു കൊണ്ട് മരിക്കുന്നത് കണ്ടില്ലേ… അതുപോലെ മരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നുവെങ്കിൽ അല്ലേ…………………………..!?

അത് തന്നെയാണല്ലേ………ഇതിലെ പ്രധാന ചൂണ്ടുപലക….; മരണത്തിന്റെ മൂന്നാമതൊരു രീതി കൂടി പരിചയപ്പെട്ട ആ സായിപ്പിന്റെ കണ്ടെത്തൽ…………

ചിരിച്ചു കൊണ്ട് മരിക്കുന്നവർ .!!!….. വീണ്ടും നമ്മിലൂടെ ജീവിക്കുന്നവർ…….. !!!””

അവന്റെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങി. വികാരപരമായി കാണുമ്പോൾ തോന്നുന്ന താത്കാലിക കണ്ണീർ പാടയുടെ മറവിൽ അവന്റെ കയ്യടിയെ നോക്കി ഞാൻ ദീർഘനിശ്വസിച്ചു.

“റൂബാ റൂ…. ………റോഷ്…നീ…..”

റഹ്‌മാനും കൂട്ടരും പാടുന്ന അവസാനരംഗങ്ങൾ കണ്ട് … കണ്ണിലൊരു തുള്ളി ഉപ്പുനീർ നിറച്ചു കൊണ്ട് കൂടെ ഞാനുമിരുന്നു…….

കട്ടിലിലേക്ക് കിടന്ന്… കൈ..തലയ്ക്കടിയിൽ പിണച്ചു വെച്ച് മുകളിലെ..കറങ്ങുന്ന ഫാനിലേക്ക് നോക്കി അവൻ കിടന്നു ….. ചുവരിലെ ചിരിക്കുന്ന ഗാന്ധിയപ്പൂപ്പൻ ഞങ്ങളെ തന്നെ നോക്കുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നി.

എന്റെ ഉൾക്കണ്ണിൽ വീണ്ടും അവന്റെ

തിരിച്ചറിവുകളോടുള്ള ബഹുമാനം നിറഞ്ഞു. കഥകളെ വികാരപരമായി മാത്രം കാണുന്ന എനിക്ക് ….., അത് അവരുടെ അവസാനമല്ല ….പുതിയ തുടക്കമാണെന്ന് മനസിലായത് …., അവന്റെ വാക്കുകളിലൂടെയാണ്.

 

……… ചിരിച്ചു കൊണ്ട് മരിച്ചവർ …,

ഈ ലോകത്ത് നൻമയുടെ പിൻഗാമികളെ സൃഷ്ടിച്ച നല്ല രക്തസാക്ഷികൾ !!!.

 

പലർക്കും പലപ്പോഴും

പ്രാന്തൻ ചലനങ്ങളായി തോന്നാറുള്ള അവന്റെ ഭാവങ്ങൾ എനിക്ക് പാഠശാലകളായിരുന്നു.

അവന്റെ മുഖത്ത് അനുഭവങ്ങളുടെ തിരിച്ചറിവാണ് കൂടുതലും കാണാനാവുക…. പ്രതീക്ഷയുടെ

സ്വപ്നതിളക്കത്തേക്കാൾ .!

 

““എടാ കഴിഞ്ഞ വർഷം റിയാദിൽ നിന്ന് തിരിച്ച് വന്ന് ഞാൻ രണ്ട് മാസം തിരുവനന്തപുരത്ത് പണിക്ക് പോയത് നിനക്കോർമയുണ്ടോ…..””

സിനിമ കഴിഞ്ഞ നിശബ്ദതയിൽ അവൻതുടർന്നു ….,

““പക്ഷെ ഞാൻ പണിക്ക് പോയതല്ല….വീട്ടുകാരോട് പിണങ്ങി

ഒരു തീർത്ഥാടനത്തിന് പോയതാണ് !””.

““നീയോ…. തീർത്ഥാടനമോ ങ്ങേ…. !?”

അവന്റെ തിരിച്ചറിവുകളുടെ ചൂടറിയുന്ന ഞാൻ നെറ്റിചുളിച്ചു….,

വീട്ടുകാരോടുള്ള പിണക്കം പുത്തരിയല്ലാത്തതിനാൽ

ഞാനൊന്നും ചോദിച്ചില്ല…..കാരണം,

വിയർക്കുന്ന ജോലികളൊക്കെ കളഞ്ഞ്

‘രക്ഷപ്പെടാൻ’ വേണ്ടി എന്തെങ്കിലും

ബിസിനസ് തുടങ്ങാനുള്ള നിർബന്ധം,

ഓരോ തവണയും വരുമ്പോൾ

വീട്ടുകാർ അവന്റെ തലയിലേക്ക് കെട്ടിവെക്കാറുള്ളതാണ്………………!

“…..#വിജയേട്ടന്റെ ശുദ്ധമനസിന് ബിസിനസ് ശരിയാവില്ല ……” എന്ന ചിന്താവിഷ്ടയായ ശ്യാമളയുടെ ഡയലോഗിന്റെ അർത്ഥം

മറ്റാരെക്കാളും നന്നായറിയാവുന്ന അവൻ..ഒരിക്കലും ‘കച്ചകപട’ത്തിൽ താത്പര്യം കാണിച്ചിരുന്നില്ല…….

““സത്യം പറഞ്ഞാൽ ഒരു തിരിച്ചു വരവ് പോലും വേണ്ടായെന്ന് തീരുമാനിച്ച് പോയതാ …..പണ്ടുള്ളവർ കാശിക്ക് പോകുന്നത് പോലെ..” അവനൊന്ന് നിശ്വസിച്ച് ജനലിലൂടെ വിദൂരതയിലേക്ക് നോക്കി…റബ്ബർ മരങ്ങളുടെ പുതപ്പിനു താഴെ നീണ്ടു പരന്ന് കിടന്ന വയലുകൾക്കപ്പുറം മാനത്തേക്ക് കയറാനുളള പടവുകൾ പോലെ പൊങ്ങിയുയർന്ന് കിടക്കുന്ന പശ്ചിമഘട്ട മലനിരകളുടെ ഉച്ചിയിലെ ചക്രവാളത്തിൽ…എന്തോ ചിന്തിച്ചു കൊണ്ട് അവന്റെ ദൃഷ്ടി തറഞ്ഞു നിന്നു.

 

““അത് ശരി …..നീയെങ്ങോട്ടാ പോയത്?!””

ദൈവങ്ങളെ വിൽക്കാൻ വച്ചിട്ടുള്ള

മതകുടീരമലകളിലൊന്നും അവൻ പോവുകയില്ലെന്നറിയാവുന്ന ഞാൻ

വീണ്ടും നെറ്റി ചുളിച്ചു.

““ടാ… അത് കുറേ പറയാനുണ്ട്…

നമുക്കാ തോട്ടിലെ പാറപ്പുറത്തെങ്ങാനും പോയിരുന്നാലോ… അച്ചനുമമ്മയും കേൾക്കുകയും ഇല്ല””

അച്ചൻ അമ്മ തുടങ്ങിയവരെ ഇപ്പോഴും..ബഹുമാനമുള്ളവരുടെ കൂട്ടത്തിൽ പെട്ട..അവനോട് …. ഞാൻ ‘കുഴപ്പമില്ല ടാ പറ’..എന്ന് പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചെങ്കിലും അവൻ..‘ശരിയാവൂല്ലെടാ…’ എന്ന് ഉറപ്പിച്ചു.

അമ്മയുടെ ഞുണുക്ക് കറികളും കൂട്ടി

ലോക്‌ഡൗൺ ഡയറ്റായ റേഷനരി

കഞ്ഞി അച്ചന്റെ കൂടെയിരുന്ന് കഴിച്ചപ്പോൾ ഞാൻ തോട്ടിൽ പോവുന്ന.. കാര്യം പറഞ്ഞു……………അവന്റെ കൂടെയായതിനാൽ അച്ചൻ സമ്മതിക്കുമെന്നെനിക്കുറപ്പായിരുന്നു

“ഡ്രോണുകൾ ഷൂട്ടിങ്ങിനിറങ്ങിട്ട്ണ്ടാകും സൂക്ഷിച്ച് പോണം ട്ടോടാ…”

ദിവസങ്ങളായി വാർത്താ ചാനലിൽ നിറയുന്ന പോലീസ് കലാപരിപാടികളെക്കുറിച്ച് അച്ചൻ ഒന്നുകൂടി ഓർമിപ്പിച്ചു.

ക്രിക്കറ്റ് കളിക്കാൻ പോവുമ്പോൾ ഒരു സ്റ്റൈലിന് വെക്കാറുള്ള ചട്ടിത്തൊപ്പിയും

വെച്ച് ഞാനും.., ലുങ്കിയുടുത്തത് കൊണ്ട് തൊപ്പിയുടെ ആവിശ്യമില്ലാത്ത അവനും

..പുറക് വശത്തെ ഗെയ്റ്റ് തുറന്ന് കള്ളൻമാരെപ്പോലെ പുറത്തിറങ്ങി.

എങ്കിലും … മോഹിപ്പിക്കുന്ന തണുപ്പും സുഖവുമുള്ള വെള്ളത്തിന്റെ പ്രലോഭനമോർത്ത് കൊണ്ട് രണ്ട് തോർത്തും കൂടി ഞങ്ങൾ കയ്യിലെടുത്തു..

പറമ്പിലെ ശുദ്ധവായു ശ്വസിച്ച് കയ്യാലകളുടെ കല്ലുപാകിയ ഇടവഴികളിലൂടെ ഇറങ്ങി റോട്ടിലെത്തി.

ചുറ്റും പേടിച്ച് നോക്കി മുറിച്ചു കടന്ന് വീണ്ടും തോട്ടിലേക്കുള്ള കയ്യാല കെട്ടിലേക്കിറങ്ങി.

…………പണ്ട് വീട്ടിലേക്ക് കയറുമ്പോൾ പേടിക്കുന്നവർ…… ഇപ്പോൾ റോട്ടിലിറങ്ങുമ്പോൾ

പേടിക്കുന്നു….! കോടാനുകോടികൾ ചെലവഴിച്ചിട്ടും ശുദ്ധമാകാത്ത ഗംഗയും

യമുനയുമെല്ലാം പണച്ചെലവില്ലാതെ ശുദ്ധജലവാഹിനികളാകുന്നു…..!

…..ഡൽഹി അടക്കമുള്ള നഗരവാസികൾക്ക് കാലങ്ങൾക്ക് ശേഷം നീലാകാശം കാണാൻ പറ്റുന്നു…!

ജലന്ധറിൽ നിന്ന് ചക്രവാളത്തിലേക്ക് നോക്കുന്ന ആളുൾക്ക്…,

നാളുകൾക്ക് ശേഷം മഞ്ഞ് മലകളുടെ

ശിഖിര ഭംഗി ആസ്വദിക്കാൻ കഴിയുന്നു.!

…………………………….. അങ്ങനെ, വരും നാളുകളിലേക്ക് ഓർത്തു വെയ്ക്കാൻ

പ്രകൃതി കാണിച്ച ഈ തലകുത്തിമറിയലിനെക്കുറിച്ചുള്ള വർത്തമാനങ്ങളിലേർപ്പെട്ട് ഞങ്ങൾ അങ്ങ് താഴെ കരിമ്പാറക്കല്ലുകളും വെള്ളാരം കല്ലുകളും ഉരുളൻകല്ലുകളും നിറഞ്ഞ

തോടിനടുത്തെത്തി………………………

““ങാ… ഓർത്തുവെയ്ക്കാനുള്ള ഒരു പതിവ്

ചരിത്ര കഥയായി അവശേഷിക്കാനേ സാധ്യതയുള്ളു….! തിരിഞ്ഞു നോക്കി പാഠം പഠിച്ച് തിരുത്തുന്നവർ പതിവ് പോലെ അധികമൊന്നും ഉണ്ടാവാൻ വഴിയില്ല!”” കൈയ്യിലുള്ള തോർത്തെടുത്ത് തലയിൽ ചുറ്റി അവൻ തോട്ടിലേക്കിറങ്ങി…

മുട്ടൊപ്പം വെള്ളമുള്ള ഭാഗത്ത് കൂടി നടന്ന് നടുവിലുള്ള വലിയ പാറപ്പുറത്ത് വലിഞ്ഞു കയറി എന്നെ വിളിച്ചു.

തോട്ടുവക്കിലെ പറമ്പതിരിലെ ശീമക്കൊന്നക്കമ്പുകൾ പൊട്ടിച്ച് തോട്ടിലേക്ക് ചാഞ്ഞ് നിന്ന മാവിന്റെ മുകളിലെ ചിനച്ചു തുടങ്ങിയ മൂന്നാല് പച്ചമാങ്ങകൾ എറിഞ്ഞു വീഴ്ത്തി………..

കാട്ടരുവിയുടെ തണുപ്പിലേക്കിറങ്ങി……….,

കാലിൽ കൊത്തി ഇക്കിളിയിടുന്ന പരൽ മീനുകളോട് കിന്നാരം പറഞ്ഞ്

ഞാനും പാറപ്പുറത്തെക്ക് വലിഞ്ഞ് കയറി.

““മും… ചെറിയ മധുരവും പുളിയും…”

പാറയിൽ ഇടിച്ചു ചതച്ച് പൊളിച്ചെടുത്ത

മാങ്ങാച്ചീന്തുകൾ കടിച്ചു മുറിച്ച് തിന്നുകൊണ്ട് ഞങ്ങൾ തോട്ടിലെ പാറക്കല്ലുകളിൽ തട്ടിത്തെറിച്ച് കയറിയിറങ്ങിയൊഴുകി വലിയ കുഴിയിലേക്ക് എത്തിച്ചേരുന്ന പച്ചവെള്ളത്തിന്റെ സൗന്ദര്യം നോക്കിയിരുന്നു. … പുറത്തൊക്കെ ഉച്ചവെയിലിന്റെ ചൂടിൽ ഉരുകിയൊലിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും….

മരച്ചോലകൾ തണൽ വിരിച്ച കാട്ടുചോലയുടെ ഒഴുകുന്ന തണുപ്പിൽ

ലയിച്ച് …നിറഞ്ഞ വയറും മനസുമായി

പാറപ്പുറത്ത് തോർത്ത് വിരിച്ച് ഞങ്ങൾ മലർന്നു കിടന്നു …………………………..

 

““ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവർക്ക് ഏറ്റവും ഭീകരമായി തോന്നുന്നത് ഏതവസ്ഥയാ

മിനോ….?”

അരുവിയുടെ ഗളഗളത്തിനൊപ്പം

അവന്റെ തത്ത്വശാസ്ത്രചോദ്യം ഒഴുകി വന്നു…

““കൈയ്യിലൊന്നുമില്ലാതെ ഒന്നും ചെയ്യാൻ

പറ്റാത്ത അവസ്ഥയല്ലേ..” മാങ്ങദശ മുഴുവൻ കടിച്ചു നക്കിയെടുത്ത് ഒരു മാങ്ങാണ്ടി ഞാൻ ആഴമുള്ള കുഴിയിലേക്കെറിഞ്ഞു…

 

““ശരിയാ….ഈ കൊറോണക്കാലത്ത് മരുന്നില്ലാത്തത് കൊണ്ട്.. അത് ശരിക്കും

മനസിലായി.. പണമുണ്ടെങ്കിൽ എല്ലാമായി

എന്ന നമ്മുടെ അടിസ്ഥാന ബോധം വരെ പൊളിഞ്ഞു..!പക്ഷെ അതിനേക്കാൾ , അല്ലെങ്കിൽ അതിന്റെ കൂടെ വേറൊരു ….. അവസ്ഥ കൂടെ വന്നാലാണ് ഏറ്റവും ഭീകരം..””

അവനും കൈയ്യിലെ മാങ്ങാണ്ടി വലിച്ചെറിഞ്ഞു… ചെരിഞ്ഞ് വെള്ളത്തിൽ തവളച്ചാട്ടം തുള്ളിച്ചാടി അത് കുഴിയുടെ മുകളിൽ ചെറിയ ഓളങ്ങൾ തീർത്ത് അക്കരയെത്തി.

 

““നീയി ഫിലോസഫി പറഞ്ഞിരിക്കാതെ

നിന്റെ തീർത്ഥാടനയാത്രയെക്കുറിച്ച് പറ””

അവന്റെ തത്ത്വശാസ്ത്രങ്ങൾ എനിക്ക് വളരെ ഇഷ്ടമാണെങ്കിലും ഞാൻ ചുമ്മാ..ഒരു സൗഹൃദജാഡ ഇട്ടു .

““എടാ അത് തന്നെയാണ് പറഞ്ഞ് വന്നത്….ആരുമില്ലാത്ത ആ രണ്ടാമത്തെ അവസ്ഥയിലൂടെ രണ്ട് മാസം കടന്നുപോയതാണ് എന്റെ തീർത്ഥാടനം…..!” അവനൊന്ന് ചരിഞ്ഞ് കിടന്ന് തലയിൽ കൈയ്യൂന്നി എന്റെ നെഞ്ചിൽ കൈവച്ചു.

““ങ്ങേ….!” പതിവ് പോലെ ഒന്നും മനസിലാവാതെ ഞാനും ചരിഞ്ഞ് കിടന്ന്..അവനെ മിഴിച്ച് നോക്കി.

““എടാ ….. വീട്ടിൽ നിന്ന് അന്നിറങ്ങിപ്പോകുമ്പോൾ ആരോടും പറയാത്ത ഒരു തിരിച്ചു വരവില്ലാത്ത നാടുവിടൽ തന്നെ ആയിരുന്നു…

അത് !. അതറിഞ്ഞാൽ നീയെന്നെ തടയുമെന്നറിയാം ….അതല്ലേ

നിന്നോട് പണിക്ക് പോവുകയാന്ന് പറഞ്ഞത് !””

“““എന്നിട്ട്…?”

പാറയുടെ മുകളിലെ പരുപരുപ്പ് കൂടി വരുന്നതിനാൽ ഞാൻ എഴുനേറ്റിരുന്ന്…അവന്റെ തീർത്ഥാടനക്കഥ കേൾക്കാൻ തുടങ്ങി…

അവൻ കഥ പറയാൻ വാ തുറന്നാൽ എന്നും ഞാനൊരു..നല്ല കേൾവിക്കാരനാണ്……………………

കാരണം :വെറും ‘അക്കാദമിക്കനായ’ എനിക്ക് പലപ്പോഴും ചുക്കിച്ചുളിഞ്ഞവരുടെ

സ്വപ്നങ്ങളും പ്രതീക്ഷകളും പറഞ്ഞു തന്നത്….അവന്റെ പ്രായോഗിക നേരറിവുകളാണ്…………..

““““…..അങ്ങനെ … ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കാതെ……, എന്നാൽ മനസിൽ ഓർമകളുടെ തിരിഞ്ഞു നോട്ടങ്ങളുടെ നോവുമായി വീട്ടിൽ നിന്നിറങ്ങി…….

എവിടെപ്പോയാലും അടിസ്ഥാന സഹായങ്ങളുമായി എന്റെ സന്തത സഹചാരിയായ ബേഗും ഒരു മാറാപ്പായി പതിവു പോലെ തോളിൽ തൂങ്ങിയിരുന്നു.

‘എന്റെ മൺവീണയുമായി’ ജോൺസൻ മാഷും …..,‘തേങ്ങും ഹൃദയവും … സാന്ദ്രമാം മൗനവും … ഇതുവരെ ഈ കൊച്ച് കളി വീണ..’ യുമൊക്കെയായി രവീന്ദ്രൻ മാഷുമൊക്കെ….. ആത്മാവിൽ കണ്ണീർത്തുള്ളികളാൽ താളമിട്ടു കൊണ്ടിരുന്നു……എങ്കിലും………,

‘…..ഭാവനതൻ താഴ്‌വരയിൽ ജീവിതം ശാന്തിയുടെ പാലലച്ചോലയായ് പാരിൽ ഒഴുകി….’….. എന്റെ പുലർകാലങ്ങളിലെ നിത്യജീവിത ഓട്ടങ്ങളെ പലപ്പോഴും എണ്ണയിട്ടുണർത്താറുള്ള

‘…ആറാട്ടുകടവിങ്കൽ അരയ്ക്കൊപ്പം വെള്ളത്തിൽ……’ പതിവുപോലെ മൂളി, ഞാനെന്റെ ഹൃദയതാളത്തെ ഒരേ നിലയിലാക്കാൻ ശ്രമിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു…..

അകന്നകന്നു പോകുന്തോറും …..

തെങ്ങിൻതലപ്പുകളും മാവും പ്ളാവും പുളിയനുറുമ്പും യു.പി സ്കൂളും സർവോപരി…., അമ്മമാരും ചേച്ചിമാരുമൊക്കെ… ബാല്യകാലത്തിന്റെ

നിഷ്കളങ്ക ഊഞ്ഞാലോർമകളുമായി പുറകിൽത്തന്നെയുണ്ടായിരുന്നു….

വിങ്ങിപൊട്ടുന്ന കണ്ണുനീരിനെ പുറത്തേക്കൊഴുകാനനുവദിക്കാതെ

കുടിച്ചിറക്കുന്നതിനുള്ള കഴിവ്

പണ്ടേ എന്റെ കൺപോളകൾ അഭ്യസിച്ചെടുത്തതിനാൽ

ചാപ്ളിന്റെ ഉത്കണ്ഠയൊന്നും

എന്നെ അലട്ടിയില്ല…[മഴയത്ത് നടന്നാൽ കരയുന്നത് മറ്റുള്ളവർക്ക് കാണാൻ പറ്റില്ലാത്തത് കണ്ടുപിടിച്ച ചാർളി…! ]

ലക്‌ഷ്യമില്ലാത്തവർ പലപ്പോഴും എത്തിച്ചേരാറുള്ള ബസ് സ്റ്റാൻഡുകളിലും

റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനുകളിലും രാത്രി

പകുത്തു നല്കി…..രണ്ട് പകലുകൾ, കടൽത്തീരങ്ങളിലെ അറ്റമില്ലാത്ത തിരമാലകളെണ്ണി ഞാൻ നടന്നു……..

പൂമ്പാറ്റകളും മനുഷ്യരും രഹസ്യമായി തേൻ നുകരുന്നത് അസൂയയോടെ നോക്കി നില്ക്കേണ്ടി വരാറുള്ളത് കൊണ്ട് പൂന്തോട്ടപാർക്കുകളൊന്നും എനിക്ക് വല്യ ഇഷ്ടമല്ലായിരുന്നല്ലോ…..

കടലോരക്കാറ്റിനെ കുട കൊണ്ട് മറച്ച്

പരസ്പരം ഉപ്പുരസം നുകരുന്നവർ കടൽത്തീരങ്ങളിലും നിറയെ ഉണ്ടെങ്കിലും.., മുകളിലാകാശവും…താഴെ തണലില്ലാത്ത കടലും……………..ചുറ്റും മണലുമായി തുറന്ന് കിടക്കുന്നത് കൊണ്ടാവാം………… എനിക്കെന്തോ അവിടെ അവരെക്കാണുമ്പോൾ വളരെ സന്തോഷമായിരുന്നു.

ബീച്ചിൽ അദ്ധ്യാപകന്റെ കീഴിൽ കായികാഭ്യാസനത്തിനെത്തിയ കുറേ പെൺകുട്ടികളുടെ നേതാവ് എന്നോട് പരിശീലനം കഴിഞ്ഞ് പോവാൻ നേരം

ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു…;

“”ആർ യൂ… ഹിന്ദി…?ചേട്ടാ……..””

ബീച്ചിൽ മറ്റാരും ശ്രദ്ധിക്കാത്ത അവരുടെ കരണം മറിച്ചിലുകൾ ആസ്വദിച്ചിരിക്കുന്ന..ഞാൻ അവർക്കൊരു പതിവില്ലാത്ത കൗതുകമായിരിക്കാം…. പാടുകയും ആടുകയും ചെയ്യുന്നവരെപ്പോലെ

ഓട്ടച്ചാട്ടക്കാരികളെ നമ്മളങ്ങനെ ശ്രദ്ധിക്കാത്തതു കൊണ്ടായിരിക്കാം..

മറുപടി അത്മാർത്ഥമായ ഒരു പുഞ്ചിരിയിലൊതുക്കി ഞാൻ അവരെ

യാത്രയാക്കി………

ആ കന്യകമാർ വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു പോവുകയാണ്……………………………

വീട്…..! കാത്തിരിക്കാൻ ആരെങ്കിലുമുള്ള വീട്…….!.

ഒരു മേൽക്കൂരയില്ലെങ്കിലും കൂട്ടിന്

ആരെങ്കിലുമുണ്ടായിരിക്കുക…..!,

അമ്മയുണ്ടെങ്കിൽ ഏറ്റവും നല്ലത്….

അല്ലെങ്കിലാരെങ്കിലും….

കൈയ്യിലൊന്നുമില്ലാതാകുന്നതിനൊപ്പം

കൂട്ടിനാരുമില്ലാതാകുന്നതാണ് ഏറ്റവും

ഭീകരമെന്ന് ഞാനറിഞ്ഞു തുടങ്ങി….

 

രണ്ട് ദിവസം അലഞ്ഞപ്പോഴേക്കുംവീടിന്റെ

വില അറിഞ്ഞു തുടങ്ങിയെങ്കിലും……..

കാരാഗൃഹമാകുന്ന വീടുകൾ മരണത്തേക്കാൾ അസഹനീയമാണെന്ന്

നെപ്പോളിയന്റെ പോലും അവസാന കാലം

നമ്മളോട് പറഞ്ഞു തരുന്നുണ്ടല്ലോ.

ഒന്നും അസാധ്യമല്ല എന്ന് പറഞ്ഞ് അനേക യുദ്ധങ്ങൾ ജയിച്ച് നെഞ്ച് വിരിച്ച് നിന്ന ആ ധീരനെ……. ഒരു കാരാഗൃഹവീട്ടിലെ

വിഷം പുരണ്ട ചുവരുകൾ തളർത്തി..!

അവിടെ അദ്ദേഹത്തെ തളർത്തിയതും

അതായിരിക്കാം……..,

കൂട്ടിനാരുമില്ലാതാവുക…!!!!

കൂട്ടില്ലാത്ത കാരാഗൃഹത്തേക്കാൾ തെണ്ടിയാവുന്നതാണ് നല്ലതെന്ന്

വിചാരിച്ച് ഞാൻ ഇനിയെന്ത് എന്ന്

ഒരു നിമിഷം ചിന്തിച്ചു…

അപ്പോഴാണ് ആ പെൺകുട്ടികളുടെ

ചോദ്യം ചെവിയിൽ ഓർമയായി മുഴങ്ങിയത്…

““ആർ യു … ഹിന്ദി ??!!”””

പണിയെടുത്ത് ജീവിച്ച വടക്കൻ സംസ്ഥാനങ്ങളുടെ ഓർമകൾ…… ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് തിരമാലകൾക്കൊപ്പം അലയടിച്ചു വന്നു…..

‘അതിഥി തൊഴിലാളികൾ’ ജൻമമെടുത്തിട്ടില്ലാത്ത അന്നത്തെ കാലത്ത് അവർക്ക് ഞങ്ങൾ മദ്രാസികളായിരുന്നു…. സ്നേഹത്തോടെയും വെറുപ്പോടെയും അവർ ഞങ്ങളെ മദ്രാസി എന്ന് വിളിച്ചു.

 

അങ്ങോട്ടൊക്കെ ഒന്ന് പോയി വന്നാലോ……………….!?

 

എവിടെ നിന്നോ കിട്ടിയ ഊർജ്ജത്തിലും

കൈയ്യിലുള്ള ചില്ലറകളുടെ ബലത്തിലും

ഞാനാ തീർത്ഥാടനത്തിന് തീരുമാനിച്ചു.!

 

ഗുജറാത്ത്, പഞ്ചാബ്, പൂനെ,ബോംബെ….

ഏതാനും വർഷങ്ങൾ സൗഹൃദങ്ങളുടെ മധുരവും കയ്പും ….. വിയർപ്പിന്റെ

പണിക്കൂലിയും നിറഞ്ഞ അനുഭവങ്ങൾ.

നല്ല കൂട്ടുകാരെയും കൂടെ, വേദനകൾ മറന്ന കൂട്ടച്ചിരിയുടെ നിമിഷങ്ങളും ഇടയ്ക്കിടെ ഉൻമാദത്തോടെ അയവിറക്കി

സുഖിക്കാറുള്ള എനിക്ക് ആ വഴികളൊക്കെ ഓർമയിൽ സുപരിചിതമായ സ്നേഹകൂട്ടായ്മകളുടെ ലഹരിയായിരുന്നു……….

ഇനിയൊരു തിരിച്ചു പോക്കില്ലാത്ത

സ്ഥലങ്ങളിൽ ഓർമകളിലൂടെ മുങ്ങി നിവരാറുള്ള ഞാൻ…..പതിവ് തെറ്റിച്ച് തീരുമാനമെടുത്തു. കഷ്ടിച്ച് ജീവിക്കാൻ

പണ്ടേ മിടുക്കുള്ള എനിക്ക് കൈയ്യിലുള്ള

ചില്ലറകൾ ചിലവഴിക്കാൻ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടെങ്കിലും.. ഇപ്പോഴുള്ള വീട്ടിലേക്കുള്ള വഴിയേക്കാൾ സുഖം ജയിലിലേക്ക് നടക്കുന്നതിനാണ് നല്ലെതെന്ന് തീരുമാനിച്ച എനിക്ക് ..ആ പണച്ചെലവ് ഒരു നഷ്ടമായി തോന്നിയില്ല.

ഇന്ത്യൻ റയിൽവേയുടെ സെക്കന്റ് ക്ളാസ് യാത്ര……. കേരളം വിട്ടാൽ ഏതവസ്ഥയിലാണെന്ന് നല്ലപോലെ അറിയാവുന്ന ഞാൻ ഒരു തല്കാലെങ്കിലും..കിട്ടുമോ എന്ന് നോക്കി. പതിവ് പോലെ നമ്മുടെ റയിൽവേയിലെ സഹകരണ മനോഭാവമില്ലാത്ത കൗണ്ടറിൽ നിന്ന്

എന്റെ വിഷണ്ണത ഇരട്ടിയാക്കി ഒരു നിഷേധി പുച്ച്ഛത്തോടെ തലകുലുക്കി.

 

വടക്കോട്ട് പോകുന്ന ഹിന്ദി തൊഴിലാളികളുടെയിടയിൽ ഇടിച്ചു കയറി……ചന്തിയുറപ്പിക്കാൻ എങ്ങനെയോ കിട്ടിയ സ്ഥലത്ത് ഞാനും അവരിലൊരാളായി മാറി

എക്സ്പ്രസ്‌ വണ്ടിയിൽ സെകന്റ് ക്ളാസിലെ പലകയിൽ ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചു…. …..എന്തോ എനിക്കപ്പോൾ വൈലോപ്പള്ളിയുടെ

‘ആസ്സാം പണിക്കാർ’ ഓർമ വന്നു.

 

“പർദേശി …. ജാനാ …. നഹി”

ഹിജഡകളുടെ കൈ മുട്ടലുകൾക്കൊപ്പം

വയറ്റത്തടിച്ച് പാടുന്നവരുടെ നിലവിളിയും…..

എന്റെ ഓർമക്കണ്ണുനീരിൽ കുതിർന്ന യാത്രയ്ക്ക് അപശ്രുതിയിലൂന്നിയ ഈണവും താളവും നല്കി…

മമ്മൂട്ടിയുടെ…

‘ ഇന്ത്യ എന്താണെന്ന്..അറിയുമോ’ എന്ന ചോദ്യത്തിന്റെ അർത്ഥങ്ങൾ അതുവരെയുള്ള ജീവിതം കൊണ്ട് തന്നെ ഏകദേശം മനസ്സിലായിരുന്ന ഞാൻ

പക്ഷേ…. ആ യാത്രയോടെ പുതിയൊരു

കാര്യവും കൂടി അതിനോട് കൂട്ടിച്ചേർത്തു.”””

 

അവനൊന്നു നിർത്തി…..

വാ പൊളിച്ചു കേൾക്കുന്ന എന്നെ നോക്കി

വെളുക്കെ ചിരിച്ചു……

“” നീ…. ബോറടിച്ചു …. പണ്ടാരമടങ്ങിയോ..സോറിയെടാ” മാങ്ങ കല്ലിലിടിച്ച് പൊട്ടിച്ച്

ഒരു പാതി എനിക്ക് നീട്ടി.

 

““നീ മര്യാദയ്ക്ക് ബാക്കി കൂടി പറയുന്നുണ്ടോ…” മാങ്ങ ഒന്ന് കടിച്ച്

ഞാൻ കുഴിയിലേക്കെറിഞ്ഞു……

പരൽ മീനുകൾ അത് കണ്ട് ആവേശത്തോടെ പൊങ്ങി വന്നു.

 

““എടാ… അത് പറഞ്ഞാൽ എനിക്ക് മാത്രം..ചൂടും തണുപ്പുമറിയുന്ന, കേൾക്കുന്നവന്…ഉറക്കം വരുന്ന നരച്ച ഇന്ത്യൻ അഴുക്കുചാലിലെ എന്റെ മാത്രം കൊച്ചു തിരിച്ചറിവുകളാണ്”” അവൻ അപൂർവമായി തിളങ്ങുന്ന കണ്ണുകളോടെ മാങ്ങ ആസ്വദിച്ചു കഴിച്ചു.

 

““എന്തായാലും പറയാതെ നിന്നെ ഇവിടുന്ന്…അനങ്ങാൻ വിടില്ല…നീ.. തെണ്ടി നടന്ന കഥ..എനിക്ക് കേൾക്കണം… ഞാനല്ലാതെ ആരാ….അതു കേൾക്കാൻ”” ഞാൻ തോർത്തെടുത്ത് വെറുതെ അവന്റെ കൈകൾ പിണച്ചുകെട്ടി.

 

““ശരിയാടാ.. അത് തന്നെയാ…; യഥാർത്ഥ തെണ്ടികളുടെ ആ ജീവിതം എനിക്ക്

മനസിലായി…..”

 

““യഥാർത്ഥ തെണ്ടികൾ?””

 

““അതെ . ഒന്നുമില്ലാത്തതിന്റെയൊപ്പം

കൂട്ടിന് ആരുമില്ലാതാവുക ….. അവരാണ്

യഥാർത്ഥ തെണ്ടികൾ”

 

““തെണ്ടികളല്ലാം അതിൽപ്പെടില്ലേ..”

 

““ഇല്ല… നീ കണ്ടിട്ടില്ലേ…

അച്ചനും മുത്തശ്ശനും

കൊച്ചുമക്കളുമൊക്കെച്ചേർന്ന് കൂട്ടത്തോടെ നടക്കുന്ന നാടോടികളെ…..

അവരുടെ കൈയ്യിലൊന്നുമില്ലെങ്കിലും

അവർ സന്തുഷ്ടരാണ്…. അവരുടെ ജീവിതം പ്രതീക്ഷകളുടേതാണ്..കാരണം

അവർക്ക് ആരുമില്ലാതാവുന്ന തോന്നലും

അവസ്ഥയുമില്ല..””

 

“ഓ… അത് ശരിയ..”

 

““അത് പോലെ.. മാഫിയകൾ ….. ഗോവിന്ദച്ചാമിയുടെ കൂട്ടുകാർ …. അങ്ങനെ പലരും …..പക്ഷെ…..””

അവനൊന്ന് നിർത്തി ഇലത്തലപ്പുകൾക്കിടയിലൂടെ സൂര്യനെ നോക്കി…… തുടർന്നു…….

 

““പക്ഷെ… ഒന്നുമില്ലാതാവുന്നതിന്റെയൊപ്പം

ആരുമില്ലാതാവുന്നവർക്ക് ഗാന്ധി ജി പറഞ്ഞത് പോലെ മരണത്തതിൽ..മാത്രമേ പ്രതീക്ഷയുള്ളു….”””

 

നീലാകാശം നോക്കി നിരാശയോടെ

ചലിക്കുന്ന അവന്റെ നാവിലേക്ക് കാത്കൂർപ്പിച്ച് ഞാൻ പ്രതീക്ഷയോടെയിരുന്നു….